Δεν πέρασαν ούτε 10 μέρες από την άφιξη της νέας πρέσβειρας των ΗΠΑ στην Αθήνα, Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, και πραγματοποιείται μια νέα αμερικανική απόβαση στη χώρα και στην ευρύτερη περιοχή. Αφού συναντήθηκε με Δένδια και Μητσοτάκη, αφού έγινε στο Ζάππειο –παρουσία της πάντα– η Σύνοδος Διατλαντικής Συνεργασίας για την Ενέργεια, με συμμετοχή 4 υπουργών των ΗΠΑ, και υπογράφηκαν συμφωνίες για το «οικόπεδο 2», η απόβαση συνεχίστηκε με συνεντεύξεις της κας Κίμπερλι – στις οποίες δήλωσε ότι είναι «ατυχές γεγονός» η παρουσία Κινέζων στο λιμάνι του Πειραιά, αλλά υπάρχουν «τρόποι να το παρακάμψουμε». Έτσι αναφέρθηκε στη δεύτερη δόση της απόβασης: μεγάλο κέντρο logistics στο Θριάσιο Πεδίο, συνδεδεμένο με λιμάνι και αεροδρόμιο (σιδηροδρομικά;), και αναγγελία δημιουργίας μεγάλου λιμανιού στην Ελευσίνα (ιδού και η «παράκαμψη»).
Στις διαπραγματεύσεις και στις συμφωνίες που υπογράφονται από τον υπουργό Ενέργειας κ. Παπασταύρου και τον υπουργό Ανάπτυξης κ. Θεοδωρικάκο, οι Αμερικάνοι ζητούν πλήρη αποκλειστικότητα στο φυσικό αέριο, σε μορφή LNG, που θα μεταφέρεται στη χώρα από τους εφοπλιστές «μας». Θέλουν να αποκλειστεί εντελώς το αζέρικο αέριο και απαγορεύουν να φτιαχτούν χώροι αποθήκευσης του αερίου στην Ελλάδα. Αποκλειστικά κόμβος, εντελώς τράνζιτ, για να κερδίζουν 2 δισ. το χρόνο οι αμερικάνικες πολυεθνικές χωρίς να δίνουν φράγκο, χωρίς κανένα αντισταθμιστικό έργο, χωρίς τίποτα. Στη βούτα όλα! Η κα Κίμπερλυ άστραψε με την παρουσία της και στην επίσκεψη Ζελένσκι και στις συμφωνίες που υπογράφηκαν. Όλα προχωρούν κατά παραγγελία των ΗΠΑ.
Υπάρχει κι άλλη δόση της απόβασης: τι θα γίνει λίγο ανατολικότερα; Εννοούμε τις σχέσεις τάχα «συνεκμετάλλευσης» με την Τουρκία. Θα μεριμνήσουν για αυτό οι Αμερικάνοι…
Ποια είναι τα εντυπωσιακά στοιχεία όλων αυτών των κινήσεων και εξελίξεων:
Α. Η μεγάλη άνεση που έχουν οι Αμερικάνοι στην περίπου αποικία τους Ελλάδα. Θεωρούν τόσο δεδομένο όλο το ολιγαρχικό και πολιτικό σύστημα που ό,τι θέλουν δεν χρειάζεται καν να το ζητήσουν. Απλώνουν το χέρι και το παίρνουν.
Β. Η δουλικότητα που δείχνουν διαχρονικά τα συστημικά κόμματα –με την κάθε κυβέρνηση που πέρασε, ή σήμερα υπό τον κ. Μητσοτάκη– απέναντι στις ΗΠΑ. Σαν διάνοι φουσκώνουν και επαναλαμβάνουν παχιά λόγια για τη «στρατηγική σχέση Ελλάδας-ΗΠΑ», για «γεωπολιτική αναβάθμιση και προστασία της Ελλάδας» κ.ο.κ.
Γ. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε Πόρτο Γκρέκο. Αυξάνει την επιθετικότητά της, σύμφωνα με τις παραγγελιές των Αμερικάνων πατρώνων, για εξοστρακισμό της Κίνας από την Ελλάδα και εχθρότητα απέναντι στη Ρωσία. Και κανένα από τα κόμματα του καρτελοποιημένου πολιτικού συστήματος δεν βγάζει άχνα και δεν κάνει τίποτα απολύτως γι’ αυτήν την κατάντια…
Είδατε κάποια σοβαρή διαφωνία, κάποια αντίδραση για τη μετατροπή της Ελλάδας σε αμερικανικό αποικιακό κόμβο; Ακούσατε κάτι σχετικό από τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Συνδέθηκε ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου και οι δηλώσεις των αρχηγών κομμάτων της αντιπολίτευσης με αυτές τις εξελίξεις; Αντίθετα, όπως επισημαίνει ο δημοσιογράφος κ. Κοττάκης, ο πολιτικός κόσμος «ασχολείται με τα ασήμαντα»: Ποια διαδικασία θα ακολουθηθεί στην ανακριτική για ΟΠΕΚΕΠΕ, αν ο κ. Τασούλας επεμβαίνει ή όχι στα εσωτερικά της πολιτικής διαδικασίας στη χώρα, για το περίφημο βιβλίο του «φιλόσοφου» πρώην πρωθυπουργού Τσίπρα, για το τι θα κάνει η ΛΑΕ μετά τα θλιβερά επεισόδια στο ΕΜΠ, τι θα γίνει στο ΠΑΣΟΚ με τη νέα κρίση-γκρίνια, για το αν έχουν έντονα ή λιγότερο έντονα προεκλογικό χαρακτήρα τα 2 δισ. που βρήκε ο Μητσοτάκης για να φτιάξει λίγο το ίματζ του, και βέβαια απίστευτες λεπτομέρειες κάθε μέρα στα ΜΜΕ στο καθημερινό εγκληματικό δελτίο…
Μάλλον δεν τα έχουμε δει όλα όσα περιλαμβάνει η ατζέντα Τραμπ και ο σε εξέλιξη γεωπολιτικός αναδασμός στη Ν.Α. Μεσόγειο. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενέκρινε το σχέδιο Τραμπ για τη Γάζα-Παλαιστίνη (με αποχές, δηλαδή διπλωματική έγκριση, Κίνας και Ρωσίας). Σε όλα τα προηγούμενα σχέδια ειρήνευσης κ.λπ. οι ΗΠΑ έβαζαν πάντα βέτο και τα μπλόκαραν. Δεν έχουμε δει, επίσης, τι φέρνουν για Αιγαίο και Αν. Μεσόγειο, παρόλο που η ευθυγράμμιση προς τα συμφέροντα ΗΠΑ των πολιτικών ηγεσιών σε Ελλάδα και Κύπρο είναι –περισσότερο από ποτέ– πλήρης.
Ο πολιτικός κόσμος, οι οικονομικές ελίτ και οι Έλληνες ολιγάρχες πανηγυρίζουν και βαράνε προσοχές. Δεν θέλουν να ξέρουν ότι έχουν πυκνώσει πολύ τα σύννεφα μιας οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, πιθανά και εθνικής κρίσης. Παραμένει όμως το ερώτημα: Μπορεί μια κοινωνία, μια χώρα, ένας λαός, να καταπιεί μια ολόκληρη απόβαση, να μην την πάρει χαμπάρι; Που πρέπει να συνοδευτεί από ένα δεύτερο ερώτημα: Πόσοι δουλεύουν γι’ αυτήν την κατάποση, και με ποιο αντίτιμο;
Θυμόσαστε το τραγούδι του Μαρκόπουλου με την υπέροχη φωνή του Νίκου Ξυλούρη «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί»; Ξανακούστε το!
