Του Κώστα Γκιώνη
Η κοινωνία έχει γεμίσει μ’ ένα καινούριο υποείδος νεοαντρουά κλαρινογαμόσαυρου, ένα σύγχρονο ε ντε λα μαγκέ ντε Μυκονίκ, ό,τι κινείται πηδιέται, ώστε να επιβεβαιώσει στον μπετόβλακα πατέρα του ότι τ’ αγόρι του είναι σκληρός και αδίστακτος πηδήκουλας, κυρίαρχος στο άλλο φύλλο, για να ηρεμήσουν κι αυτοί ότι το παιδί τους, εκτός από ηλίθιο (το σίγουρο λόγω DNA), δεν τους βγήκε και τίποτα από τους άλλους.
Αυτό το νέο είδος άνδρα ανεξαρτητοποιείται από το σπίτι των γονιών του μόνο όταν φτιάξει το δικό του σπίτι, δηλαδή στην… πρώιμη ηλικία των 35-40 χρονών. Μέχρι και τότε έχει μάθει να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, ο κόσμος όλος. Η μάνα του έχει φροντίσει γι’ αυτό. «Καμία δεν είναι άξια αγόρι μου να σταθεί δίπλα σου. Δεν είναι αυτή για σένα, θα σε πληγώσει λεβέντη μου. Δεν σε είχα εγώ για δαύτη. Με τα προσόντα που έχεις, Θεό πρέπει να σ’ έχουν». Τώρα βέβαια ποια είναι αυτά τα προσόντα, είναι ένα ζητούμενο.
Και μέρα με τη μέρα όλο και φουσκώνει η τσιχλόφουσκα, τόσο πολύ, που μια τυχαία επαφή με την πιο μικρή ακίδα-πρόβλημα θα προκαλέσει το εκκωφαντικό σκάσιμό της.
Οι τύποι αυτοί κτίζουν με προσοχή το κορμί-πανωσήκωμα, καθημερινοί ιδρώτες σε γυμναστήρια και ειδικές διατροφές, γεμίζουν το σώμα τους σαν γκράφιτι τοίχο με τατουάζ, περπατάνε με την αυτοπεποίθηση του παγωνιού, θεωρούν έτσι ότι προκαλούν μεγάλο σεβασμό στους γύρω τους.
Από τους ώμους και πάνω, υπάρχει ένα τεράστιο κενό. Ένα κεφάλι ζωγραφισμένο προφανώς καλά, αλλά εσωτερικά είναι σαν παλιό παρατημένο εργοστάσιο του 1950. Μπόλικη σκόνη, σκουριασμένα κι αραχνιασμένα μηχανήματα, και πολλά σπασμένα παράθυρα, όπου μπαινοβγαίνουν τα πουλιά της απόρριψης.
Εδώ είναι το ουσιαστικό θέμα του είδους: δεν ανέχονται την απόρριψη, θεωρούν ότι το αστραφτερό περιτύλιγμα τους θα θαμπώσει τα μάτια του κοριτσιού, το οποίο θα πρέπει ν’ αποδέχεται τα πάντα αδιαμαρτύρητα και χωρίς κανένα δικαίωμα άλλης άποψης. Κι όταν «η φάση χαλάσει» και ο βλάκας γίνει βίαιος, τόσο πολύ που μπορεί να γίνει η στραβή, θα επικαλεστεί την κακιά στιγμή…
Οι γονείς-εκτροφείς του τέρατος θα μιλήσουν για ένα ευαίσθητο παιδί που όμοιό του δεν έχει ματαβγάλει η φύση και θα αφήσουν αιχμές ότι η σύντροφος ήταν λίγο τσιρτοπεταχτή, ότι όλο μείωνε τον πορφυρογέννητο κανακάρη τους κι αυτός, άθελά του, έφτασε εκεί που έφτασε – επιβεβαιώνοντας έτσι ποιος πραγματικά είναι ο υπαίτιος.
