Επιβεβαιώθηκε ο προβλεπόμενος περίπατος του Βλαντιμίρ Πούτιν στις ρωσικές προεδρικές εκλογές*. Με το παραπάνω: πήρε ποσοστό 76,7% (δηλαδή +13% σε σχέση με το 2012) και μάλιστα με αυξημένη συμμετοχή (+2,2% σε σχέση με το 2012). Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει άλλος ηγέτης μεγάλης ανεπτυγμένης χώρας που να έχει εκλεγεί με την απόλυτη πλειοψηφία (51,8%) των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Η πλήρης επικράτησή του αντανακλά μια πρωτοφανή εμπιστοσύνη στις ικανότητες του ίδιου και του επιτελείου του σε μια περίοδο παρόξυνσης της διεθνούς γεωπολιτικής αναταραχής. Έτσι, ενώ συνεχίζεται η προσπάθεια περικύκλωσης από τη Δύση, οι Ρώσοι «αρπάζονται» από τον άνθρωπο που συμβολίζει την επάνοδο της χώρας τους στο κλαμπ των ισχυρών.
Όπως φαίνεται τα εσωτερικά προβλήματα, κοινωνικά και οικονομικά, λίγο επηρέασαν το εκλογικό σώμα. Κι αυτό παρόλο που τα τελευταία χρόνια οι δυτικές κυρώσεις (μετά την προσάρτηση της Κριμαίας και τη ρωσική υποστήριξη προς τις αποσχιστικές δυνάμεις στην ανατολική Ουκρανία), σε συνδυασμό με την πτώση των τιμών των πρώτων υλών, ανέκοψαν τη βελτίωση των συνθηκών ζωής της λαϊκής πλειοψηφίας. Οι Ρώσοι μάλλον αρκέστηκαν στις διαβεβαιώσεις του Πούτιν ότι τα επόμενα έξι χρόνια θα ασχοληθεί με την καταπολέμηση της φτώχειας και την περαιτέρω ανάπτυξη των υπηρεσιών υγείας και παιδείας, και στην αίσθηση ότι μια ισχυρή Ρωσία είναι προϋπόθεση για καλυτέρευση και της καθημερινής ζωής τους.
Ανισομετρία γεωπολιτικής και οικονομικής ισχύος
Απομένει να αποδειχθεί αν τα τεράστια κονδύλια που ως τώρα επενδύθηκαν στην ανάπτυξη των νέων και ιδιαίτερα εξελιγμένων ρωσικών οπλικών συστημάτων, όπως και στη ρωσική «παρουσία» σε κρίσιμα μέτωπα σαν το συριακό, τώρα θα διοχετευθούν στην αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων, ώστε να υλοποιηθούν οι σχετικές υποσχέσεις του Πούτιν. Άλλωστε, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η Ρωσία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ανισομετρίας μεταξύ γεωπολιτικής και οικονομικής ισχύος. Από τη μια, έχει μεγάλο και σύγχρονο πυρηνικό και στρατιωτικό οπλοστάσιο, και έχει ανακτήσει την ικανότητα να υπερασπίζεται τα «ζωτικά της συμφέροντα» σε πολλές περιοχές του κόσμου. Από την άλλη, ειδικά μετά την ύφεση που έφεραν οι δυτικές κυρώσεις και η πτώση των τιμών πετρελαίου, αερίου κ.λπ., η οικονομία της κατατάσσεται μόλις 12η παγκοσμίως – ακόμη και η Νότια Κορέα έχει υψηλότερο ΑΕΠ από αυτό της Ρωσίας. Ο Πούτιν έχει υποσχεθεί να μειώσει αυτήν την ανισομετρία…
Μετά την πρώτη «ζαλάδα», πάντως, τα δυτικά ΜΜΕ επιχειρούν να αντισταθμίσουν την πλήρη πολιτική επικράτηση του Πούτιν στο εσωτερικό της Ρωσίας όχι τόσο με συνέχιση των κατηγοριών περί διώξεων των πολιτικών του αντιπάλων, όσο με υποθέσεις περί… επικείμενου εμφυλίου για τη διαδοχή του Πούτιν! Ακόμη και το ελληνικό «Βήμα» απηχεί αυτή τη νέα καμπάνια, αναλύοντας την «πραγματική σύγκρουση που γίνεται ήδη στο Κρεμλίνο για το ποιος ή τι θα διαδεχθεί τον “τσάρο” μετά το τέλος της νέας και συνταγματικά τελευταίας θητείας του, το 2024»… Αυτά συμβαίνουν όταν είναι δύσκολο να χωνευτεί ένα εκλογικό αποτέλεσμα και –κυρίως– να κατανοηθούν οι αιτίες του και η κατάσταση πνευμάτων στη Ρωσία…
Δεν έχει πραγματικό αντίπαλο
Στα δευτερεύοντα συμπεράσματα από αυτό το αποτέλεσμα, αξίζουν δυο λόγια για το τι κατάφεραν και τι όχι οι ανθυποψήφιοι του Πούτιν. Ο μοναδικός με διψήφιο ποσοστό ήταν ο Πάβελ Γκρουντίνιν, ένας… μεσαίας κλάσης εκατομμυριούχος που υποστηρίχθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα και πήρε 11,8% (έναντι του 17,2% που είχε λάβει ο Ζιουγκάνοφ το 2012). Μάλλον εύλογα, αφού δεν αποτελούσε και υπόδειγμα πολιτικής συνέπειας και κοινωνικής τιμιότητας, ο Γκρουντίνιν δεν κατάφερε να ανακόψει τη διαρκή πτώση της επιρροής του Κ.Κ. – το οποίο, πέρα από μια θολή νοσταλγία για το παρελθόν, δεν έχει να προτείνει μια πειστική εναλλακτική στη ρωσική κοινωνία. Δεδομένης όμως της τεράστιας δημοφιλίας του Πούτιν, δεν είναι και λίγα τα 8,6 εκατομμύρια ψήφων που συγκέντρωσε. Μαζί με τις 500.000 ψήφων του «ακραίου» Σουράικιν, αποτελούν μια ασθενική αλλά ακόμη υπαρκτή ένδειξη ότι, με μια διαφορετική πολιτική, η ρωσική Αριστερά θα μπορούσε να διαδραματίσει έναν πιο σοβαρό ρόλο…
Από τους υπόλοιπους υποψήφιους, ο κάποτε «απειλητικός» ακροδεξιός Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι μοιάζει πια όλο και περισσότερο με γραφική και ακίνδυνη φιγούρα: είδε το ακροατήριό του να μειώνεται, για τρίτη συνεχή φορά, και σε απόλυτο αριθμό ψήφων και σε ποσοστό. Οι άλλοι 4 υποψήφιοι, σχεδόν όλοι δεξιοί και «φιλελεύθεροι», κινήθηκαν λίγο πάνω ή κάτω από το 1%. Επιβεβαίωσαν έτσι για πολλοστή φορά την πλήρη αναξιοπιστία τους σε ένα εκλογικό σώμα που τους θεωρεί συνενόχους του «διεθνούς εξευτελισμού» της Ρωσίας και της απότομης φτωχοποίησης της λαϊκής πλειοψηφίας στην περίοδο Γέλτσιν.
