Τα νέα επεισόδια στο μεταναστευτικό και η θέση της χώρας
Το μεταναστευτικό βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα υπαρκτό ζήτημα αξιοποιείται για να καλλιεργηθεί κλίμα φόβου και χάους στην κοινωνία. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που αυτό γίνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, κάτι που οξύνει την αντιπαράθεση και φουλάρει τις προπαγανδιστικές μηχανές.
Το πρόβλημα, όμως, είναι υπαρκτό. Σύμφωνα με στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, που παρουσίασε η Εφημερίδα των Συντακτών, το πρώτο τρίμηνο του 2015 σημειώθηκαν 31.500 αφίξεις μεταναστών και προσφύγων στις μεσογειακές χώρες της Ε.Ε., διπλάσιες δηλαδή σε σχέση με τις 15.300 κατά το αντίστοιχο τρίμηνο του 2014.
Τι είναι αυτό που αποκρύπτουν συστηματικά, αντιπολίτευση και ΜΜΕ; Ότι δεν είναι πρώτη φορά που σημειώνεται αλματώδης αύξηση, σε ελληνικό όσο και ευρωπαϊκό επίπεδο, αφού ήδη οι 60.000 αφίξεις σε ευρωμεσογειακές χώρες το 2013, είχαν γίνει 218.000 το 2014. Υπάρχει, όμως, ένα ακόμα στοιχείο που επίσης δεν μπορεί να παρασιωπηθεί. Από τις 31.500 φετινές αφίξεις, περίπου 12.000 αφορούν την Ελλάδα, δηλαδή ποσοστό κοντά στο 40%, υπερδιπλάσιο των ετών 2013 και 2014, όταν η πολύ μεγάλη πλειοψηφία μεταναστών και προσφύγων κατέληγε στην Ιταλία.
Τα στοιχεία είναι απλώς ενδεικτικά και δεν περιγράφουν με ακρίβεια την πραγματικότητα, αφού δεν υπεισέρχονται σε διάφορα ποιοτικά ή «εποχιακά» δεδομένα. Εκείνο, όμως, που δεν χωρά αμφισβήτηση είναι ότι η μετανάστευση στη γειτονιά μας γιγαντώνεται τα τελευταία χρόνια εξ αιτίας της ανατίναξης ολόκληρης της ευρύτερης περιοχής.
Η διάλυση ειδικά της Λιβύης και της Συρίας με πρωταγωνιστική φυσικά συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης που στη συνέχεια έρχεται να χύσει κροκοδείλια δάκρυα για την προσφυγιά, είναι η βασική αιτία για τη διόγκωση των μετακινήσεων τα τελευταία χρόνια. Αυξημένη είναι και η ροή προσφύγων από χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Σομαλία, που επίσης δοκίμασαν τον «ανθρωπισμό» της Διεθνούς Κοινότητας.
Τι πιο εύκολο για την ηγεσία της Ε.Ε. από το να βάζει το χέρι της στην ανατίναξη ολόκληρων περιοχών, για να έρθει στη συνέχεια να διαχειριστεί το πρόβλημα με το γνώριμο γραφειοκρατικό και κυνικό της τρόπο. Σχεδιάζοντας δηλαδή από τα πολυτελή γραφεία των «θεσμών», μοιράζοντας κονδύλια και φορτώνοντάς το και πάλι στους συνήθεις ύποπτους, όπως η Ελλάδα.
Ο σχεδιασμός για τη χώρα είναι προφανής. Να αποτελέσει μια ασπίδα προστασίας του φρουρούμενου Βορρά από τα νέα κύματα μεταναστών και προσφύγων. Η συμφωνία Δουβλίνο-ΙΙ κυνικά μετατρέπει τη χώρα σε φυλακή για τους μετανάστες που εγκλωβίζονται στην Ελλάδα, παρ’ όλο που δεν είναι η επιθυμητή για αυτούς χώρα προορισμού. Σε «αντάλλαγμα», φυσικά, παρέχεται η απαραίτητη «τεχνογνωσία» και τα κονδύλια που τη συνοδεύουν ώστε να διαχειριστεί μόνη της το ζήτημα.
Πρέπει ή όχι να ανατραπεί αυτός ο σχεδιασμός; Στο ζήτημα αυτό δεν χωρούν αμφισημίες. Συχνά ακούγονται απόψεις από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται το σύνολο του προβλήματος, αλλά το αντιμετωπίζουν από σκοπιές που το φωτίζουν μονομερώς. Η ανθρωπιστική αντιμετώπιση εξαθλιωμένων και κυνηγημένων ανθρώπων είναι προφανώς αδιαπραγμάτευτη για την Αριστερά. Αυτό, όμως, καθόλου δεν συνεπάγεται ότι η Ελλάδα θα πρέπει να μετατραπεί σε φυλακή και αποθήκη ψυχών, λύνοντας μόνη της το θέμα και περιφρουρώντας τα πλούσια ευρωπαϊκά κράτη από την ανεπιθύμητη για αυτά υποδοχή της μετανάστευσης.
Δυστυχώς, η αντιμετώπιση του θέματος με όρους ενός μεταμοντέρνου υποτιθέμενου «διεθνισμού», σύμφωνα με τον οποίο το θέμα εξαντλείται σε συνθήματα όπως «σύνορα ανοιχτά» ή «καλοδεχούμενοι όλοι οι μετανάστες», όχι μόνο δεν λύνει τίποτα αλλά και είναι… καλοδεχούμενη από τους αρχιτέκτονες της Ευρώπης-φρούριο. Τι θα σήμαινε, όμως, μια άλλη προσέγγιση; Μήπως υιοθέτηση πρακτικών «Λαμπεντούζα» και σιδηράς πυγμής; Μήπως αποδοχή της ακροδεξιάς υστερίας και των πρωτοσέλιδων μίσους που κοσμούν περιθωριακές αλλά και «επίσημες» φυλλάδες; Η απάντηση είναι μονολεκτική και προφανής και δεν χρειάζεται καν να δοθεί.
Αντίθετα, άλλη προσέγγιση θα σήμαινε να τεθεί ανοιχτά το σύνολο του ζητήματος και να καταγγελθεί άμεσα η στάση της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Η αντιπολίτευση απαντά ειρωνικά, απαιτώντας, στην πραγματικότητα, να διαιωνιστεί η συμμετοχή στο έγκλημα της Ε.Ε. και των ΗΠΑ που ανατινάζουν τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, προκαλώντας χάος στην προσπάθειά τους να ξαναφτιάξουν το χάρτη με πυξίδα τα δικά τους συμφέροντα. Η κυβέρνηση οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες κατάδειξης της πολιτικής που χαράσσεται αλλά και να προχωρήσει σε άμεσες κινήσεις, όπως η απεμπλοκή από τη συμμετοχή σε οποιαδήποτε εμπρηστική επέμβαση.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση δεν έχει άλλο δρόμο από αυτόν της άμεσης καταγγελίας της Συμφωνίας Δουβλίνο ΙΙ που μετατρέπει τη χώρα σε προχωρημένο φυλάκιο της Ευρώπης-φρούριο. Να δώσει χαρτιά σε όσους θέλουν να μετακινηθούν σε άλλες χώρες. Να απαρνηθεί τον ρόλο που επιφύλαξε στη χώρα η ευρωπαϊκή ηγεσία σε αγαστή συνεργασία με τα κόμματα που υποκριτικά σήμερα κραυγάζουν και απαιτούν «τάξη και ασφάλεια».
Ο ευρωπαϊκός σχεδιασμός, στο συγκεκριμένο θέμα, καθόλου άσχετος δεν είναι με τη συνολική μοίρα που επιφύλαξαν για την Ελλάδα οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί». Η μετατροπή της χώρας σε «χώρο», σε νέου τύπου «αποικία» και πεδίο πειραματισμού και διάλυσης, δεν πέρασε μόνο μέσα από τα οικονομικά μέτρα κατεδάφισης, αλλά από τη θέση που της κράτησαν στο «τραπέζι» του συνολικού καταμερισμού. Καιρός να απορριφθεί συνολικά το πακέτο που μας πρόσφεραν. Αλλά αυτό σημαίνει μια συνεκτική και πραγματικά εναλλακτική πολιτική.
