του Γιώργου Κυριακού
Από το 2000 και μέχρι σήμερα, αναρίθμητες περιπτώσεις Βορειοηπειρωτών, οι οποίοι δεν είναι καταγεγραμμένοι στις επίσημες μειονοτικές ζώνες των 99 χωριών [1], βρίσκονται σε εκκρεμότητα σχετικά με την αναγνώριση της εθνικότητάς τους – όχι μόνο από το αλβανικό κράτος, αλλά και από το ελλαδικό. Μέχρι το 2000 υπήρχε μια ελαστική πολιτική για ομογενείς μας από την Αλβανία.
Έτσι, έχουμε περιπτώσεις απόρριψης [2] της κάρτας ομογενούς στο παρελθόν, κι αργότερα της ιθαγένειας, από τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες (Τμήμα Αλλοδαπών) λόγω των απαντητικών εγγράφων με την ένδειξη «πλαστό» από τις αλβανικές αρχές, με τις οποίες συνεργάζονται. Δηλαδή κάθε αίτηση για την αναγνώριση της ιθαγένειας με βάση τα έγγραφα που προσκομίζονται από τον αιτούντα, αποστέλλεται σε αλβανικές υπηρεσίες, και επιστρέφεται με αυτήν την ένδειξη. Σύμφωνα με πληροφορίες μας από δικηγόρους που αναλάμβαναν τις ενστάσεις τους, αυτοί έπρεπε να αποδείξουν ότι, όντας Έλληνες που μετοίκησαν ή εξορίστηκαν από τις μειονοτικές ζώνες, ή που ζούσαν σε ζώνες μη μειονοτικές αλλά με ελληνική ιστορία, πρέπει να αναγνωριστούν ως Έλληνες…
Υποχρεωτικός αφελληνισμός
Μια μικρή ματιά στην ιστορία της διάλυσης και κατασκευής χωριών θα μπορούσε να δώσει μια στοιχειώδη εικόνα. Τις δεκαετίες του 1950 και ’60 το καθεστώς προσπαθούσε να απομακρύνει ενδείξεις ελληνικότητας (μετατρέποντάς την ελληνική κοινότητα σε πολιτιστική – γλωσσική – μειονοτική του κυρίαρχου αλβανικού έθνους). Τότε, εκτός από δικαστικές σκευωρίες με συνέπεια εκτελέσεις, εξαφανίσεις, εξορίες και πολύχρονες φυλακίσεις, πραγματοποίησε υποχρεωτικές εκκενώσεις χωριών, αφαιρώντας τα από τη λίστα των αναγνωρισμένων μειονοτικών χωριών. Έτσι, διέλυσε κυριολεκτικά το χωριό Περδικάρι του Δελβίνου. Οι κάτοικοι υποχρεωτικά μετεγκαταστάθηκαν στο Ελμπασάν, στο Τσερίκ και στο χωριό Στάλιν. Το χωριό Σαγγιάνη εκκενώθηκε και ο πληθυσμός αντικαταστάθηκε από Αλβανοτσάμηδες. Μια άλλη περίπτωση ήταν το χωριό Κανίκολη της Πρεμετής, που οι κάτοικοί του εξορίστηκαν. Ταυτοχρόνως δημιουργούσε χωριά που εμβόλιζαν την ελληνική κοινότητα, όπως το Άντον Πότσι, το Λικομίλι, το Ασίμ Ζενέλι, το Αρσί Λέγκο ή το Μπούλιο στον νομό Αργυροκάστρου. Στην περιοχή Δελβίνου – Αγίων Σαράντα ίδρυσε τα χωριά Ξαμίλ, Στιάρι, Μπίστριτσα, κ.ά.
Σήμερα αυτό το καθεστώς σύμπραξης ελλαδικών και αλβανικών αρμοδίων αρχών συνεχίζεται, μαζί με την αφωνία για τον νέο εφαρμοστικό νόμο-έκτρωμα (δήθεν για τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό) που υπέγραψε η αλβανική κυβέρνηση[3]. Ο Πόντιος Πιλάτος στο ελλαδικό Υπουργείο Εξωτερικών, ακόμα πλένει τα χέρια του;
[1] Προστέθηκαν 8 χωριά από την ΚΥΑ της 21/1/2015 (ΦΕΚ 119 τ. 2), και μετά τη διόρθωσή της στις 17/2/2015 (ΦΕΚ 243 τ. 2).
[2] Εθνικός αυτοπροσδιορισμός και ελλαδίτικη εκτροπή (φύλλο 715).
[3] Η νέα εκτροπή του Ράμα: Θα περάσει; (φύλλο 714).
