Τα ενιαία οράματα μας ανύπαρκτης ανάπτυξης
του Σπύρου Παναγιώτου
Πριν έναν μήνα, από το βήμα της έκθεσης Θεσσαλονίκης, ο Αλ. Τσίπρας εξήγγειλε την οδό «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια, το περίφημο Grinvest. Από το Σικάγο των ΗΠΑ προχώρησε ένα βήμα πιο κάτω. Παρουσίασε έναν νέο όρο… την επιστροφή (come back) της Ελλάδας στις αγορές και την «κανονικότητα». Διευκρίνισε ότι αυτή η επιστροφή αποτελεί « μετάβαση σε ένα νέο μοντέλο». Πριν λίγες μέρες, από το Περιφερειακό Συνέδριο για την ανάπτυξη, στα Γιάννενα, ο πρωθυπουργός το τερμάτισε. «Η χώρα ανακτά την εθνική της κυριαρχία και μπαίνει στην εποχή της δίκαιης ανάπτυξης, απαλλαγμένη από στρεβλώσεις και παθογένειες δεκαετιών», δήλωσε.
Για ποιόν λόγο υπερηφανεύεται ο Έλληνας πρωθυπουργός;
Από την τρόικα στην επιτήρηση των αγορών
Η «καθαρή έξοδος» από τα μνημόνια, υποστηρίζει ο κυβερνητικός μύθος, μπορεί να επιτευχθεί με τις δικές μας δυνάμεις καθώς σύντομα θα μπορέσουμε να δανειζόμαστε κατευθείαν από τις αγορές.
Μα αυτό ακριβώς γινόταν και πριν την κρίση χρέους. Οι αγορές δανείζουν την οικονομία μιας χώρας με κριτήριο τις προοπτικές της και τις αντοχές της στην περίπτωση ενός μεγάλου κλυδωνισμού, μιας μεγάλης κρίσης. Όριο του δανεισμού και του ύψους των επιτοκίων είναι οι υπολογισμοί των αγορών για την εξασφάλιση των κερδών τους. Όσο πιο ασταθή θεωρούν μια οικονομία τόσο αυξάνουν το επιτόκιο ή και σταματούν ολοκληρωτικά τον δανεισμό της. Αυτό ακριβώς συνέβη το 2008, και μετά, και έτσι φθάσαμε στα μνημόνια.
Τι συνέβη στα τρία χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που καθιστά την επανάληψη αυτή διαφορετική και μετάβαση σε «άλλο μοντέλο»; Τίποτα απολύτως. Συνεχίζει να απουσιάζει ένα στοιχειώδες σχέδιο ενδογενούς οικονομικής ανάπτυξης και επαναπροσδιορισμού της θέσης της χώρας στην παγκόσμια οικονομία τέτοιο που θα την καθιστούσε ευνοϊκό προορισμό τοποθέτησης κεφαλαίων. Το ίδιο απουσιάζει ένα σχέδιο ανάταξης της οικονομίας στη βάση των υπαρκτών συγκριτικών της πλεονεκτημάτων, ενίσχυσης του επιστημονικού, τεχνικού και εργατικού δυναμικού που να καθιστά την «επιστροφή» ρεαλιστικό ενδεχόμενο.
Το αντίθετο. Η Ελλάδα παρακολουθεί άπραγη την αφαίμαξη της από το πιο ειδικευμένο της δυναμικό, τους νέους επιστήμονες και τους ειδικευμένους εργαζόμενους. Μεθοδεύει και επιταχύνει την συντριβή των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, ραχοκοκαλιά μιας ευκίνητης και παραγωγικής οικονομίας, βάση εκκίνησης μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αυξάνει τη φορολογική επιβάρυνση και συρρικνώνει στα όρια απόλυτης φτώχειας μισθούς και συντάξεις. Όλα αυτά δεν συνιστούν σχέδιο οικονομικής επανεκκίνησης.
Το κυβερνητικό σχέδιο για έξοδο στις αγορές συνιστά μια επανάληψη του παρελθόντος και μάλιστα με χειρότερους όρους και τους ίδιους πρωταγωνιστές.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο υπουργός Οικονομίας Δ. Παπαδημητρίου, που παράμεινε στις ΗΠΑ μετά την επίσκεψη Τσίπρα, ανακοίνωσε συναντήσεις με εκπροσώπους επενδυτικών εταιρειών (funds) που ενδιαφέρονται για τοποθετήσεις στα μελλοντικά ελληνικά ομόλογα. Ανάμεσα τους οι γνωστές από τη πρόσφατη δράση τους στη χώρα, Lockheed Martin, Morgan Stanley, Marathon Asset Management, Greylock Capital, ABS Investment Management, Marriott International, και άλλες.
Να θυμίσουμε μόνο ότι η Morgan Stanley, σε συνεργασία με την ήδη χρεοκοπημένη Goldman Sachs, έπαιξε κεντρικό ρόλο την περίοδο Σημίτη στο σκάνδαλο των «δομημένων ομολόγων» με τα οποία μαγείρεψε το χρέος της Ελλάδας με αντάλλαγμα κέρδη δισεκατομμυρίων. Ενδιαφέρον προκαλεί και η Calamos Investments, εταιρεία ελληνοαμερικανού επιχειρηματία, που εξαγόρασε το περασμένο καλοκαίρι την Εθνική ασφαλιστική, πλειοδοτώντας έναντι των Κινέζων, αλλά χωρίς να έχει, μέχρι τώρα, καταθέσει ούτε ευρώ σπάζοντας όλες τις χρονικές δεσμεύσεις που υπέγραψε.
Το ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο επαναλαμβάνεται ανιαρά με διαφορετικούς κομπάρσους.
Με καύσιμη ύλη την φτώχεια και τις ιδιωτικοποίησες
Το «πλεονέκτημα» που παρουσιάζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιστή εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος, η εγκαθίδρυση ενός θεσμικού πλαισίου που δεσμεύει τη χώρα σε έναν καταστροφικό καθοδικό κύκλο. Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι η καταδίκη των εργαζομένων με μισθούς πείνας και η σταδιακή μετατροπή των σταθερών θέσεων εργασίας σε ευέλικτες, προσωρινές και μερικής απασχόλησης. Αυτό το μοίρασμα των ήδη μειωμένων θέσεων εργασίας εξυπηρετεί αποκλειστικά τους μεγάλους εργοδότες την ίδια στιγμή που καταδικάζει σε συνεχή συρρίκνωση την εσωτερική ζήτηση και τινάζει στον αέρα τα ασφαλιστικά ταμεία. Είναι θράσος να αποκαλεί κανείς την μνημονιακή βαρβαρότητα «δίκαιη ανάπτυξη».
Το «πλεονέκτημα» που παρουσιάζει η κυβέρνηση είναι η εγγραφή ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας και επιχειρήσεων στο Υπερταμείο και η εκποίηση τους για 99 χρόνια με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση ενός «εξαιρετικά μη βιώσιμου» και άδικου για τον λαό χρέους. Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο απομακρύνεται κάθε ενδεχόμενο κοινωνικής (έστω και άδικα) αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, αλλά ανατινάζονται και οι όποιες μελλοντικές δυνατότητες διεξόδου υπάρχουν.
Οι δήθεν επενδύσεις και το λεγόμενο «come back» της Ελλάδας είναι μια χονδροκομμένη απάτη. Δεν υπάρχει «επιστροφή» με μοναδικό σχέδιο την παράδοση κερδοφόρων και στρατηγικής σημασίας τομέων της οικονομίας στις κερδοσκοπικές βλέψεις των επίδοξων επενδυτών, με αποικιακούς όρους και δεσμεύσεις. Αυτό σημαίνει απλά ξεπούλημα. Και παράλληλα σημαίνει παράδοση της χώρας στους οικονομικούς και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ε.Ε. και Κίνα που αντιλαμβάνονται τη χώρα σαν χώρο – ευκαιρία για επέκταση της κοσμοκρατορικής τους πολιτικής.
Αποδεικνύεται ότι τα διαχρονικά κυβερνητικά «οράματα» για την λεγόμενη ανάπτυξη είναι κοινά, ίδια και απαράλλακτα ως προς το περιεχόμενο τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας συνεχίζουν την γνωστή παράδοση..
