Η συρρίκνωση των δημοκρατικών θεσμών στη Δύση, που περιλαμβάνει την μεγέθυνση των ανισοτήτων, τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και την παραχώρηση μεγάλου μέρους των άλλοτε αποκλειστικών τομέων του κράτους σε ιδιώτες (τηλεόραση, τηλεπικοινωνίες, εκπαίδευση κ.λπ.), άνοιξε το δρόμο για την επανεμφάνιση και ανάπτυξη του φασισμού και του ρατσισμού που είχαν απαξιωθεί μετά τον καταστροφικό Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σταδιακά, η Δύση εκτροχιάζεται από τη γραμμή των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών που χαρακτηρίζονταν από την άνθηση της αστικής δημοκρατίας και την αποαποικιοποίηση. Ειδικά μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η Δύση κάνει με αυξανόμενους ρυθμούς εκπτώσεις στη δική της δημοκρατία και επιστρέφει στον πολεμικό τυχοδιωκτισμό ακολουθώντας τις ΗΠΑ που υπόσχονται, με την εγγύηση της υπερδύναμης, κι άλλα εύκολα πλούτη μέσα από την επιβαλλόμενη παγκοσμίως ανεμπόδιστη διακίνηση κερδοσκοπικών κεφαλαίων που απομυζούν τον πλούτο των αδυνάτων.
Έλα, όμως, που δεν τους βγαίνει!
Απρόβλεπτοι παράγοντες, όπως π.χ. η Κίνα, δεν επιτρέπουν στη Δύση να πετύχει τους στόχους που επιδιώκει με τη ληστρική παγκοσμιοποίηση, τα πραξικοπήματα, τις επεμβάσεις και τους πολέμους σε Παναμά, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Υεμένη, Λιβύη, Συρία κ.λπ. Αντιθέτως, πολλές απ’ αυτές τις ενέργειες έγιναν μπούμερανγκ, στράφηκαν εναντίον της Δύσης εντείνοντας την κρίση στο εσωτερικό της. Ναι μεν οι δυτικοί κατέστρεψαν και διέλυσαν πολλές μικρές χώρες, αλλά έχασαν από τον ορίζοντά τους τις μεγάλες χώρες που αναδιατάσσουν την ισχύ και αναδιανέμουν τον πλούτο περιορίζοντας το ζωτικό χώρο της θριαμβολογούσας, αλλά και εθελοτυφλούσας Δύσης.
Συνέπεια αυτών των πολιτικών και των διεθνών ανακατατάξεων είναι και τα σημαντικά ρεύματα μετανάστευσης από περιοχές που η Δύση καταδίκασε στη φτώχεια δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους με τις πολιτικές της, π.χ. Ιράκ, Αφγανιστάν, Νιγηρία, Μεξικό, Γουατεμάλα κ.λπ. Συνέπεια αυτής της συνέπειας είναι η παραπέρα ενίσχυση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στις δυτικές κοινωνίες που αναζωογονούν τον λανθάνοντα φασισμό που ενυπάρχει στην κουλτούρα της Δύσης. Να μην ξεχνάμε ότι στο φασιστικό χάρτη ανήκαν οι χώρες με τον μισό σχεδόν πληθυσμό της Ευρώπης (Γερμανία, Ιταλία, Αυστρία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ισπανία, Βαλτικές κ.λπ.), ενώ οι άλλες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ανήκαν στον ιμπεριαλιστικό άξονα που, με επικεφαλής τη Μ. Βρετανία, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, λεηλατούσε όλο τον τρίτο κόσμο, από τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό, με ανταγωνιστή την εξίσου ιμπεριαλιστική Ιαπωνία. Αυτά δεν συνέβαιναν πριν από πεντακόσια χρόνια, αλλά μόλις πριν από 60-70 χρόνια, και πολύ λιγότερο αν σκεφτεί κανείς ότι οι Αμερικάνοι εκδιώχτηκαν από το Βιετνάμ μόλις το 1975.
Κλόουν της περιφέρειας
Τα μεταναστευτικά ρεύματα, που οι δυτικοί προκάλεσαν, άθελά τους αναθέρμαναν τις πιο σκοτεινές πτυχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Χωρίς να έχουν καμία ευθύνη για την κρίση, χρησίμευσαν σαν αποδιοπομπαίος τράγος και φορτώθηκαν ευθύνες για την παρακμή του δυτικού μοντέλου, γεγονός που βόλεψε τις δυνάμεις της αγοράς που κερδοσκοπούν ασύστολα βυθίζοντας τις κοινωνίες στη φτώχεια και το ψέμα.
Ο θλιβερός Καρατζαφέρης, το επαναλαμβάνει καθημερινά. Αφού υπερψήφισε το μνημόνιο υποκύπτοντας δουλικά στα μεγάλα αφεντικά, συνεχίζει τον αποπροσανατολισμό των πιο ευάλωτων, αλλά και των πολιτισμικά πιο καθυστερημένων τμημάτων της κοινωνίας, λέγοντας ξανά και ξανά ότι εάν φύγουν οι ξένοι από την Ελλάδα, δηλαδή οι εργάτες της φράουλας, οι λαντζέρηδες στα εστιατόρια, οι πωλητές DVD στις πλατείες, οι εργάτες στις αποχετεύσεις και οι καθαρίστριες των πολυκατοικιών, θα βρουν δουλειά τα σπουδαγμένα Ελληνόπουλα με τα πτυχία και τις ξένες γλώσσες που είναι άνεργα ή εργάζονται με 400 ευρώ το μήνα.
Αλλά η φτηνή ρητορεία του Καρατζαφέρη είναι μόνο τοπικής εμβέλειας. Η Μέρκελ μίλησε για «αποτυχία του πολυπολιτισμικού μοντέλου» στη Γερμανία, ύστερα από την ολοκλήρωση της ανοικοδόμησης της Γερμανίας που συντελέσθηκε από εκατομμύρια ξένους μετανάστες σε μια χώρα που η ναζιστική παράνοια είχε κατακρεουργήσει τον νεανικό και αντρικό πληθυσμό της στα πεδία των μαχών. Τα ίδια και χειρότερα ο Σαρκοζί, εκπρόσωπος της γαλλικής άρχουσας τάξης, που θα ήθελε να βομβαρδίσει, μετά τη φιλική αλλά ανεξάρτητη Λιβύη του Καντάφι, ακόμα και τη σύμμαχο Τουρκία του Ερντογάν, προκειμένου να διατηρήσει την πλάνη στους Γάλλους ότι για την κρίση της Ευρωζώνης και της ίδιας της Γαλλίας φταίνε κατά βάση οι βορειοαφρικανοί, οι τσιγγάνοι και οι μουσουλμάνοι.
Βεβαίως, οι άρχουσες ολιγαρχίες σε κάποιους… εξωγήινους θα πρέπει να επιρρίψουν τις ευθύνες για την αποτυχία του ευρωπαϊκού μοντέλου απαλλάσσοντας τους εαυτούς τους που καθόριζαν ανεμπόδιστα όλες τις οικονομικές πολιτικές. Αυτός ο εκφυλισμός της μεταπολεμικής Δεξιάς, από την κεντροαριστερά ως την κεντροδεξιά, που συντελείται σε συνθήκες αλλαγής των διεθνών συσχετισμών, εξάντλησης των κορεσμένων εσωτερικών αγορών και καταρράκωσης των θεσμών του κοινωνικού κράτους, της δημοκρατίας και της ειρηνικής συνύπαρξης, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της άκρας Δεξιάς. Οι άρχουσες τάξεις των ευρωπαϊκών κρατών συναισθανόμενες την αδυναμία τους να επιλύσουν τα σοβαρότατα προβλήματα που δημιουργούνται μέσα στις δυτικές κοινωνίες ως αποτέλεσμα των διεθνών ανακατατάξεων και των δικών τους επιλογών που χαρακτηρίζονται από απληστία και αρπακτικότητα, ανέχονται ή διολισθαίνουν στο φασισμό. (βλ. «Αντισταθείτε στους χαμαιλέοντες του φασισμού» και «Ξαναζεσταίνεται ο φασισμός στην Ευρώπη», Περίπτερο Ιδεών, Δρόμος της Αριστεράς, φ. 91 και 90).
Από πού ξεπηδούν τα φασιστικά μορφώματα;
Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία το «σύστημα» στην Ελλάδα δέχτηκε στους κόλπους του τους φανατισμένους οπαδούς των δικτατόρων Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη. Η άνεση με την οποία οι Τρέμηδες, Καψήδες, Πρετεντέρηδες και CIA, με τις ευλογίες των εργολάβων-εφοπλιστών-και-εμπόρων όπλων εργοδοτών τους, δέχτηκαν στα σαλόνια τους τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη στρώνοντας το έδαφος για την ένταξή τους στη μεγάλη οικογένεια της «δημοκρατικής οικογένειας», αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι τα χουντικά απολειφάδια αποτελούν εφεδρεία της Δεξιάς. Ξέροντας ότι και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες συμμετέχουν σε κυβερνητικά σχήματα, να μην ξεχνάμε ότι κάτω από τη στρώση της ευημερίας και του πολιτισμικού λούστρου, ο φασισμός ελλοχεύει στην Ευρώπη.
Αλλά εάν ο φασισμός, με τη μορφή του ναζισμού, της αποικιοκρατίας, του αυταρχισμού ή του ρατσισμού, αποτελεί μέρος της ιμπεριαλιστικής ευρωπαϊκής κουλτούρας, στην αποικιοκρατούμενη Ελλάδα ο φασισμός λογικά θα έπρεπε να θεωρείται βδελυρό κατάλοιπο του παρελθόντος. Της ιταλογερμανικής Κατοχής, των κουκουλοφόρων τσολιάδων-καταδοτών και των δοσιλόγων συνεργατών των ναζί και, πιο πρόσφατα, των χουντικών συνταγματαρχών που παρέδωσαν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία. Είναι ατράνταχτα αποδεδειγμένο ότι όλες οι μεγάλες εθνικές προδοσίες, με τεράστιο κόστος για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, έγιναν από παρακλάδια της Δεξιάς. Αγγλοκρατία, Γερμανοκρατία και Αμερικανοκρατία στηρίχτηκαν στη Δεξιά, με την άκρα Δεξιά στον πιο επαίσχυντο προδοτικό ρόλο. Κι όμως, η άκρα Δεξιά διατηρεί ερείσματα. Ίσως και πολύ ευρύτερα από ένα 3,5 ή 10% που θα ψηφίσει Καρατζαφέρη, Βορίδη και Μιχαλολιάκο. Γιατί, ναι μεν στην Ελλάδα, το δημοκρατικό φρόνημα αναπτύχθηκε κόντρα στις φασιστικές βαρβαρότητες, αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το ελληνικό κράτος κυβερνήθηκε στο πιο μεγάλο μέρος του βίου του αυταρχικά και δικτατορικά, υποθάλποντας μια κοινωνική μερίδα φιλοχουντική, φιλοβασιλική και φιλοναζιστική. Στη μεταπολίτευση, 30% πήρε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ λίγους μόνο μήνες μετά την ατιμωτική πτώση της χούντας! Κι αν το δημοψήφισμα δεν είχε προκηρυχθεί από τον «εθνάρχη» Καραμανλή, το ποσοστό αυτό μπορεί να ήταν μεγαλύτερο.
Με τη σταθεροποίηση της δημοκρατίας και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, αυτός ο «κόσμος» εντάχθηκε στα κόμματα εξουσίας και οι αντιλήψεις του εξασθένησαν ή αλλοιώθηκαν, αλλά δεν εξαλείφτηκαν εντελώς. Όπως διαπιστώνουμε, επιβιώνουν κληρονομικά και εκδηλώνονται δοθείσης ευκαιρίας.
Γι’ αυτό, ο συγκαλυμμένος εκφασισμός που διαπερνάει τα κόμματα εξουσίας, βρίσκει έδαφος και υπέδαφος για να στηριχτεί. Έτσι, με επαρκή κοινωνική βάση, τα κόμματα, καθώς μεταλλάσσονται σε ακραία καπιταλιστικά, γίνονται φορείς της νέας υποτέλειας, πριν συμπληρωθούν 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 και μόλις 68 χρόνια από τη φασιστική Κατοχή. Ο αυταρχισμός και ο ρατσισμός που ενυπάρχουν στα κόμματα εξουσίας και εκδηλώνονται μέσα από την ισχυροποίηση της ολιγαρχίας, τις πολιτικές του μνημονίου που φέρνουν φτώχεια, υποτέλεια και αποσύνθεση, τον εκφυλισμό των θεσμών του Κοινοβουλίου, την αστυνομική καταστολή κ.λπ., αποτελούν το ιδανικότερο περιβάλλον για να αναπτυχθούν οι περιθωριακές φασιστικές ομάδες βίας και τρομοκρατίας. Στην περίοδο που το καθεστώς σεβότανε τις αρχές και τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας, τα φασιστικά αγκάθια δεν έβρισκαν τόσο εύφορο έδαφος για να βλαστήσουν. Το ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή αναπηδούν μέσα από τα εκφυλισμένα κύτταρα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, σαν καρκινώματα των οποίων η κακοήθεια είναι ριζωμένη στο σύστημα! Και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστούν!
