Ο κόσμος ψηφίζει Μητσοτάκη επειδή θέλει σταθερότητα. Το επιβεβαιώνει, έμμεσα, ακόμα και ο κ. Καρτερός, αρθρογράφος της Αυγής, λέγοντας (προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Κασσελάκη) ότι λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει. Όταν, λέω, δεν σε παίρνουν στα σοβαρά, όταν λες πράγματα που ο κόσμος δεν πιστεύει ότι θέλεις πράγματι να τα κάνεις και κυρίως ότι μπορείς να τα κάνεις, ε, τότε καλύτερα να πας σπίτι σου.
ΠΟΛΛΟΙ ασφαλώς θυμούνται ότι πριν από δυο-τρία χρόνια έπεσε στη Βενεζουέλα κυριολεκτικά από τον ουρανό ένας τύπος, Γκουαϊδό με το όνομα, και δήλωσε ότι αυτός είναι ο γνήσιος πρόεδρος της χώρας και όχι ο εκλεγμένος Μαδούρο. Κανείς δεν του πολυέδωσε σημασία αλλά αυτός δεν το έβαλε κάτω, σίγουρος ότι έχει πολλούς και γερούς υποστηρικτές. Έμεινε κανά-δυο χρόνια, δεν του βγήκε και τελικά τα μάζεψε, μπήκε στο αεροπλάνο και πήγε από εκεί που ήρθε, στις ΗΠΑ αν δεν κάνω λάθος. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ο κ. Καρτερός δεν έκανε καμία αναφορά και κανέναν συσχετισμό του κ. Κασσελάκη με τον Γκουαϊδό, δεν το σκέφθηκε, δεν του άρεσε η σύγκριση, δικό του θέμα. Άλλωστε ο κ. Κασσελάκης δεν έπεσε ουρανοκατέβατος, όπως ο Γκουαϊδό. Κατά τον κ. Τζουμάκα μας ήρθε «φυτευτός», άλλη μέθοδος εμφύτευσης. Βέβαια υπάρχουν φυτά που ξεριζώνονται εύκολα, άλλα πιο δύσκολα. Θα δείξει. Οι ευρωεκλογές δεν είναι μακριά και δεν φαίνεται καμιά απειλή εκ μέρους του κ. Κασσελάκη για το καθεστώς, για την κυβέρνηση, για κανέναν. Ανώδυνα πάμε, ήρεμα, σχεδόν βαριεστημένα.
Άλλωστε, είπαμε, στα κρίσιμα και στα βασικά ο λόγος της όποιας εκλεγμένης κυβέρνησης είναι άκρως περιορισμένος, προτεκτοράτο είμαστε.
Στα κρίσιμα και στα βασικά ο λόγος της όποιας εκλεγμένης κυβέρνησης είναι άκρως περιορισμένος, προτεκτοράτο είμαστε
Η ΕΙΚΟΝΑ του πολιτικού σκηνικού σήμερα θυμίζει τη δεκαετία του 1950, μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο: Ισχυρό το κόμμα της Δεξιάς, σκορποχώρι το Κέντρο και στη γωνία η ηττημένη Αριστερά, έως ότου έγινε η «έκπληξη» του1958 όπου η αριστερά (ΕΔΑ) πήρε 24% και έγινε αξιωματική αντιπολίτευση. Οπότε, με τις ευλογίες του, ο επικυρίαρχος φρόντισε να ενωθούν οι δυνάμεις του Κέντρου (υπό τον Γ. Παπανδρέου). Ώστε οι δημοκρατικές-αντικομμουνιστικές δυνάμεις να συγκροτούν ικανή διαδοχή. Η διαφορά από σήμερα είναι ότι τότε όλες οι πολιτικές (και κοινωνικές) δυνάμεις είχαν προσωπικότητες αξιοπρόσεκτες, ορισμένου ηθικού κύρους και, κυρίως, ήταν ριζωμένες στην κοινή προαιώνια λογική: Ο καθένας είχε μαμά και μπαμπά. Αποδείχθηκε δυσχερέστατη η εκθρόνιση της Δεξιάς αλλά όχι επειδή δεν υπήρχαν ικανοί διάδοχοι. Σήμερα είναι αλλιώς: Δεν υπάρχει διαδοχή με ελάχιστη αξιοπιστία, ηθική και πολιτική, με επίγνωση των προβλημάτων, στοιχειώδη γνώση για την επίλυσή τους και, επίσης στοιχειώδη, δυσκαμψία στη μέση τους και στη διάθεσή τους ενώπιον του επικυρίαρχου. Σ’ αυτά εντοπίζεται το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Γι’ αυτό ο Μητσοτάκης κυριαρχεί. Και θα συνεχίσει να κυριαρχεί επειδή ο ένας πρώην αρχηγός έριξε μια φορά την κυβέρνηση αλλά δεν γίνεται να είναι ο μόνιμος «φονέας κυβερνήσεων» του κόμματός του. Ο άλλος, ειλικρινής στις προθέσεις, όταν αντιμετώπισε προσωπικές και οικογενειακές απειλές αποδείχθηκε διόλου προβλεπτικός και αδύναμος να τις αντιμετωπίσει. Μπορεί να προβλέπει συμφορές αλλά ποτέ, καμία Κασσάνδρα, δεν ξαναέγινε ηγέτης επειδή είχε προφητικό χάρισμα.
ΑΛΛΩΣΤΕ πολλοί, πλέον, βλέπουν να έρχονται σαρωτικές θύελλες. Ο Μητσοτάκης δεν είναι τυφλός, τις βλέπει. Κι εμείς βλέπουμε πως προσπαθεί να αποφύγει την άμεση πρόσκρουση στα βράχια και στους ύφαλους. Και αν στην πολιτική υπήρχε η λέξη «οίκτος», κάποιοι θα κρατούσαν ήδη μαντήλι, βλέποντάς τον. Αυτή η λέξη όμως δεν υπάρχει, επειδή ο κάθε αρχηγός παίζει με τις ζωές μας ελπίζοντας αυτός να τη γλιτώσει. Κι αυτό είναι δύσκολο να συμβεί, ιδίως όταν υπάρχει ένας παραδόπιστος αντίπαλος, σαν τον Ερντογάν, που δεν του φτάνει να πάρει ό,τι θέλει αλλά πιστεύει ότι του χρειάζεται και να ρεζιλέψει τον αντίπαλό του (εμάς) για να το πιστέψει κι ο ίδιος πως του δίνουμε, πέστε του προσφέρουμε, το κεφάλι μας στο πιάτο.
