Ο δρόμος με τις πολλές λακκούβες
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Η Βόρεια Κορέα είναι προκλητική. Εκφοβίζει και απειλεί τις Ηνωμένες Πολιτείες, την υπερδύναμη. Πρόκειται για ανενδοίαστη αντιστροφή της πραγματικότητας, αλλά τα δυτικά ΜΜΕ έχουν στόχο να εμπεδώσουν στην κοινή γνώμη ότι τρελοί, αλλόθρησκοι, πρώην κομμουνιστές, απειλούν τη φιλειρηνική Δύση. Οι ΗΠΑ έχουν κυκλώσει στρατιωτικά τη Ρωσία. Η Β. Κορέα είναι αφορμή για να κυκλωθεί η Κίνα. Οι ΗΠΑ έκαναν προχθές πυρηνική δοκιμή (ανακοίνωση της NNSA, Αμερικανική Εθνική Υπηρεσία Πυρηνικής Ασφαλείας, 29-8-2017) αλλά ουδείς ανησυχεί. Επίθεση κατά της Β. Κορέας σημαίνει απόφαση για Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όσο υπάρχουν πλήθη που πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ κινδυνεύουν από τη Β. Κορέα, για τόσο καιρό θα εκλέγονται Πρόεδροι αλεξιπτωτιστές τύπου Μακρόν. Μετεκλογικά θα γκρεμίζονται δημοσκοπικά αλλά οι κοψοχέρηδες ας πρόσεχαν. Το εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να ανατραπεί πρόωρα μόνο με εξέγερση όπως τα Ιουλιανά του ‘65 ή ο Μάης του 1968.
Ο Μακρόν και τα λιμάνια
Ο Μακρόν έρχεται στην Ελλάδα. Πριν καν προσγειωθεί, πήρε ως δώρο μερίδιο στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης μαζί με τους Γερμανούς και τον Σαββίδη. Περιφρονητικός ο Μακρόν, δεν κάλεσε το προτεκτοράτο «η Ελλάς» σε Διεθνή σύσκεψη για το μεταναστευτικό. Η Γαλλία είναι ο πιο φιλοαμερικανός από τους δυτικοευρωπαίους εταίρους, επιδιώκοντας να αντισταθμίσει την ισχύ της Γερμανίας. Ο Πειραιάς είναι πολύτιμος λίθος, αλλά η Θεσσαλονίκη και το λιμάνι της είναι καθαρό διαμάντι. Οι νέοι εταίροι της Θεσσαλονίκης ελπίζεται ότι θα αντισταθμίσουν τη δυναμική των Κινέζων που έχουν τον Πειραιά για να διεισδύσουν στην Ευρώπη, κάτι που ενόχλησε τους Αμερικάνους. Εντάξει. Όπως λένε και στην κυβέρνηση, με την αγιαστούρα δεν γίνονται δουλειές, το χρήμα ανοίγει παράθυρα και πόρτες αν και ενίοτε κλείνει σπίτια. Όχι φυσικά στον τόπο μας. Αλληλοκάλυψη και αλληλοσυγκάλυψη είναι διαχρονικοί και διακομματικοί πυλώνες του συστήματος.
Το «παιχνίδι», εκτός από τα λιμάνια, περιλαμβάνει συνολικά τη δυναμική είσοδο της Κίνας στη Δύση, (δρόμοι του μεταξιού), τις αμερικανικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας αλλά και εναντίον της Γερμανίας και συνολικά της Ε.Ε., όπου και η Ελλάδα. Η Ε.Ε. παραμένει ακόμα αμερικανικό προτεκτοράτο (κατά τον Μπρζεζίνσκι) αλλά η παρουσία της Κίνας τη μετατρέπει σε διεκδικούμενη περιοχή, ενώ οι ΗΠΑ βρίσκονται σε κατάσταση υστερίας απέναντι στη Ρωσία προκειμένου να διατηρήσουν τη μονοκρατορία τους στη γηραιά ήπειρο.
Η φύση της διαπλανητικής σύγκρουσης φυτρώνει στην ιδέα της «χιλιόχρονης αυτοκρατορίας». Την εξέφρασε ο Χίτλερ μιλώντας για το Ράιχ των χιλίων ετών και την ξαναβάφτισε ο Φουκογιάμα με το «Τέλος της Ιστορίας». Ο ένας ήθελε στον θρόνο τη Γερμανία ο άλλος τις ΗΠΑ.
Ο χαρακτήρας της σύγκρουσης είναι του τύπου «Ρώμη εναντίον Καρχηδόνας», όπου ο ένας αντίπαλος εκμηδενίζεται πλήρως και ανατέλλει ένας εντελώς καινούργιος και διαφορετικός κόσμος. Κάτι που δεν προέκυψε από τους δυο παγκόσμιους πολέμους. Και για να συνεννοούμεθα, η ιδέα πλήρους εξόντωσης του αντίπαλου είναι παλιότερη του καπιταλισμού.
Η διαφορά είναι, ότι με τα μέσα καταστροφής, μπορεί να εκμηδενιστούν και οι δυο αντιμαχόμενοι. Το σημαντικότερο: Αποδεικνύεται ότι αντίπαλα συστήματα ισορροπούν. Τα όμοια επιδιώκουν ανελέητα την εξόντωση του άλλου, πχ ο Α’ και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, τώρα ΗΠΑ εναντίον Ρωσίας. Νέο στοιχείο είναι η επιτακτική ανάγκη ελέγχου της πληθυσμιακής έκρηξης και η πειθάρχηση των μαζών.
Ο έλεγχος των λιμανιών είναι θέμα πρωτίστως γεωπολιτικό, όχι οικονομικό. Η Ρωσία, ήδη από χθες, και η Κίνα μέχρι να βραδιάσει, είναι απειλητικοί γεωπολιτικοί αντίπαλοι των ΗΠΑ, της Δύσης, των Ρότσιλντ και των Ροκφέλερ, της δυναμικής δημόσιας προμετωπίδας τους, του Σόρος. Ολιγώρησαν με τον Πειραιά αλλά δεν έχασαν τη Θεσσαλονίκη, την αγαπημένη Σαλονίκη, αλησμόνητη πατρίδα των (τότε κυνηγημένων), πανίσχυρων σήμερα, Εβραίων.
Η Ελλάδα και η γειτονία μας
Εντάξει, λοιπόν. Όπως μοίρασαν την πίτα οι Κύπριοι, έτσι ας τα καταφέρουν και οι εν Ελλάδι. Και αν, ανίκανοι, δεν τα καταφέρουν ετούτοι, θα κληθούν οι επόμενοι. Και αν και πάλι δυσκολευτούν θα πραγματοποιηθεί ο πόθος πολλών για «εθνική συνεννόηση» ώστε να εκπληρωθεί ο εθνικός μύθος ότι όλοι μαζί οι Έλληνες, τα κόμματα, κάνουν θαύματα. Η κοινή και όχι παράλογη απορία, είναι γιατί η σύμπραξη των αποτυχημένων θεωρείται ιδανική λύση για τη χώρα; Θα είχε νόημα μόνο αν κάποιος είχε σχέδιο και έβαζε όρους για τη σωτηρία του έθνους. Αλλά τα προτεκτοράτα δεν απαιτούν, επαιτούν.
Πούτιν και Ερντογάν συμβαδίζουν ώστε να ολοκληρωθεί ο υψίστης σημασίας «νότιος ή τουρκικός αγωγός» του ρωσικού φυσικού αερίου που προώρισται να περάσει από τη Βουλγαρία ή και την ελληνική Θράκη για να καταλήξει στην Ευρώπη. Αν ματαιωθεί, διαιωνίζεται η αμερικανική κυριαρχία στην Ευρώπη.
Η Ελλάδα αποκτά θέση κλειδί. Αν πει ναι στον αγωγό (όπως μας συμφέρει) θα θυμώσουν πάρα πολύ οι Αμερικάνοι. Αν πει όχι, τότε ίσως δημιουργηθούν οι δυσμενέστερες συνθήκες για την Θράκη. Ο Ερντογάν θα έχει πιθανόν (αλλά όχι βέβαιον) την ανοχή της Ρωσίας και τη σιωπηρή συγκατάθεση Βρυξελλών και Βερολίνου για να προχωρήσει αιφνιδιαστικά σε δυναμικές λύσεις. Μόνο εμείς οι ίδιοι θα μπορούμε τότε να σώσουμε τον εαυτό μας.
Από τη Δαμασκό στη Θράκη ο δρόμος είναι γεμάτος λακκούβες. Οι Κούρδοι, με μοναδικό συμπαραστάτη τις ΗΠΑ, απειλούν την εδαφική ακεραιότητα Συρίας, Ιράν, Ιράκ και Τουρκίας. Κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα. Αλλά γιατί οι ιθύνοντες στην Αθήνα επαναλαμβάνουν ότι η Ελλάδα είναι όαση ειρήνης; Σάμπως από αυτούς εξαρτάται;
