Ίσως είναι πολύ νωρίς ακόμα, με τόσα τραύματα νωπά, να μπορέσει ένας προοδευτικός ενεργός πολίτης να εκφέρει γνώμη για το τι κάνουμε από δω και μπρος. Εάν εξαιρέσεις αυτούς που βολεύονται με τα αριστερά κλισέ του τύπου «εμείς τα ξέραμε», «εμείς σας τα λέγαμε» και «μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού θα δώσει λύση», κι αυτούς που εκ νέου απογοητευμένοι ξαναμαζεύτηκαν στο καβούκι τους (ελπίζω προσωρινά), όλοι οι υπόλοιποι, που ψάχνονται ακόμα μουδιασμένοι, δυσκολεύονται, όπως είναι φυσικό, να βρουν από πού θα κρατηθούν κι από πού μπορεί να υπάρχει διέξοδος.
Κατά τη γνώμη μου, πρώτα-πρώτα, γι’ αυτήν την τρομακτική και τρομοκρατική τροπή, είναι αναγκαίο να αναλάβουμε την ευθύνη που έχουμε κι εμείς που πιαστήκαμε στον ύπνο, όσα σοβαρά ελαφρυντικά κι αν έχουμε. Ευθύνη για το τι δεν κάναμε, ευθύνη για τον εφησυχασμό από την εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, ευθύνη που δεν προσπαθήσαμε με επιμονή και σθένος να καταπολεμήσουμε τα εκφυλιστικά φαινόμενα, που άλλα ήταν εγγενή και άλλα προστέθηκαν καθ’ οδόν στον ΣΥΡΙΖΑ, ευθύνη που δεν μπορέσαμε να αξιοποιήσουμε και να προστατεύσουμε το κοινωνικό ρεύμα στη δημιουργία του οποίου συμβάλλαμε, ευθύνη που δεν προσπαθήσαμε αρκετά ώστε να αναβαθμιστούμε πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά στο σημείο που το συνεχώς ανερχόμενο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης και η αυξανόμενη πολιτικοποίηση του κοινωνικού σώματος χρειαζόταν από μας. Μείναμε απελπιστικά πίσω, όχι μόνο από έλλειψη χρόνου, αφήνοντας τεράστια κενά που εύκολα μια μικρή ομάδα, που δεν απέκλειε σαν επιλογή την άνευ όρων υποχώρηση και τον ολοσχερή συμβιβασμό, κάλυψε με μερικές χειρουργικές κινήσεις, αποκαλύπτοντας όχι μόνο τη δική της φύση, αλλά και τις δικές μας τραγικές ανεπάρκειες.
Αυτή η αυτογνωσία αποτελεί προϋπόθεση για κάθε εναλλακτική πολιτική πρόταση, αλλιώς θα συνεχίσουμε με τα ίδια μυαλά και τα ίδια κουσούρια μια νέα απέλπιδα προσπάθεια. Κι αυτή η αυτογνωσία μπορεί να αποδώσει όχι ως αυτομηδενισμός ή σαν ετεροχρονισμός της νέας απόπειρας, αλλά ως απελευθερωτική δύναμη που επανατοποθετεί τα δεδομένα της πάλης σε καλύτερα επίπεδα. Με λίγα λόγια, χωρίς να αλλάξουμε τίποτα και καθόλου εμείς οι ίδιοι, ούτε οι προτάσεις μας θα είναι ουσιαστικές ούτε η επανασύνδεσή μας με την κοινωνία εφικτή. Όσοι καλοπροαίρετα υπολογίσαμε ότι η κοινωνική δυναμική φτάνει από μόνη της για να αναταράξει τα λιμνάζοντα νερά της Αριστεράς και να την εκτινάξει στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις χωρίς να αλλοτριωθεί, πέσαμε έξω. Ο κοινωνικός παράγοντας παραμένει βασικός και καθοριστικός, αλλά δεν μπορεί να είναι ο μόνος. Για άλλη μια φορά, οι αρχαίοι μας πρόγονοι δικαιώνονται: συν Αθηνά και χείρα κίνει!
Στέλιος Ελληνιάδης
