Μερικές φορές νιώθει κανείς ότι παρανόησε. Ότι το άσπρο δεν είναι άσπρο και ομοίως το μαύρο δεν είναι μαύρο. Είναι κι αυτό μία σημαντική επιτυχία της κυβέρνησης που, ενδεχομένως, έχει βαλθεί να δημιουργήσει το δικό της εννοιολογικό λεξικό προσφέροντας και γνωσιολογικές υπηρεσίες στην πολύπαθη χώρα.
Πώς θα το ονόμαζε κανείς αν είχε ένα σπίτι και αναγκαζόταν να παραχωρήσει μπιρ παρά το μισό για να ξεχρεώσει τα δάνειά του; Θα το ονόμαζε ίσως ανάγκη. Θα το ονόμαζε ίσως απώλεια. Πάντως, ένας κανονικός άνθρωπος δεν θα το θεωρούσε νίκη και γκραν σουξέ.
Αλλά, πάλι, μιλάμε για κανονικούς ανθρώπους κι όχι για τον Έλληνα πρωθυπουργό. Αυτός ο τελευταίος αισθάνθηκε χθες την ανάγκη να πανηγυρίσει στη Βουλή επειδή κατάφερε να «σώσει» τον ΑΔΜΗΕ, το δίκτυο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Η επιτυχία ήταν μεγάλη. Η ΔΕΗ, που κατέχει κατά 100% τον ΑΔΜΗΕ, θα τον πουλήσει στο Δημόσιο το οποίο με τη σειρά του θα κρατήσει το 51% και θα ιδιωτικοποιήσει το υπόλοιπο δίνοντας το 29% σε μετόχους της χρηματιστηριακής αγοράς και το 20% σε ιδιώτη στρατηγικό επενδυτή. Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας, μάλιστα, προβλέπεται ότι ο στρατηγικός επενδυτής θα έχει καθοριστικό ρόλο στην επιλογή του διευθύνοντος συμβούλου του ΑΔΜΗΕ.
Μια εξέλιξη, λοιπόν, που θα στερήσει από το Δημόσιο τη διαχείριση ενός σημαντικότατου δικτύου και πολλά εκατομμύρια ευρώ έσοδα, περιβάλλεται με το μανδύα της εθνικής επιτυχίας, αφήνοντας με το στόμα ανοιχτό όλους τους κανονικούς ανθρώπους, να απορούν πού βρέθηκε τόσο… διαπραγματευτικό απόθεμα.
Στην πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του ο «νιώθω ασφαλής» πρωθυπουργός έλεγε με επιτηδευμένη μετριοφροσύνη ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει αφηγήματα τύπου success story, όπως έκανε ο Αντ. Σαμαράς. Δεν πρόλαβε να κλείσει η εβδομάδα και έγινε αμετροεπής μιμούμενος τον πρώην πρωθυπουργό: «Πετυχαίνουμε ήδη σημαντικές νίκες σε αυτήν τη σκληρή διαπραγμάτευση, όπως αυτή που πετύχαμε χθες με την παραμονή του ΑΔΜΗΕ υπό δημόσιο έλεγχο».
Μερικές μέρες πριν, το κυβερνητικό επιτελείο «άνοιγε σαμπάνιες» όταν παρουσίαζε άλλη μία μεγάλη «νίκη», αυτή της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, με την οποία παραχωρήθηκε σε ξένα κεφάλαια ολόκληρη η ελληνική οικονομία και η ελληνική γη.
Και πιο πριν ακόμη, το κυβερνών κόμμα εμφάνιζε ότι οι απεργίες και οι διαδηλώσεις ενάντια στα νεοφιλελεύθερα κυβερνητικά μέτρα είναι μια φιλοκυβερνητική αντίδραση που δίνει ούριο άνεμο στη σκληρή διαπραγματευτική προσπάθεια των υπουργών έναντι της Δρακουλέσκου και της λοιπής συμμορίας των δανειστών.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κυβέρνηση, υπουργοί και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύουν να μεθύσουν από τις απανωτές νίκες. Μόνο που την επόμενη μέρα αυτοί θα έχουν φύγει με ελικόπτερο και ο λαός θα μείνει μόνος του με μια κατεστραμμένη χώρα. Κι αυτό δεν πρέπει να συμβεί.
