Στο «μη παρέκει» η ανυποληψία του πολιτικού συστήματος. Του Γιάννη Τσούτσια
Δικηγόροι, μηχανικοί και γιατροί ανακοίνωσαν κοινή δράση κατά των μέτρων της τρόικας και, παράλληλα, τη σύνταξη αναπτυξιακού σχεδίου για την Ελλάδα και μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων. Οι εξαγγελίες αυτές, πολύ απέχουν από τη συνολικότερη πρόταση που έχει σήμερα ανάγκη η χώρα. Ωστόσο, αποκτούν μεγάλη βαρύτητα στην κατάσταση που έχουμε περιέλθει. Η ιδέα για το μποϊκοτάζ δεν ακούγεται για πρώτη φορά. Θα αποτελούσε μια κίνηση αποφασιστικής σημασίας, την οποία πρώτη η Αριστερά θα έπρεπε να στηρίξει. Ο λαός, με τον τρόπο του, έχει εφαρμόσει ήδη τέτοιες πρακτικές, δείχνοντας προτίμηση στα ελληνικής παραγωγής προϊόντα. Αλλά κάτι τέτοια, το πολιτικό σύστημα και η Aριστερά, τα θεωρούν χαμηλή πολιτική ή και ολίγον εθνικιστικά και δεν ασχολούνται.
Την ίδια στιγμή, η χώρα ευτελίζεται με πρωτοφανή τρόπο σε παγκόσμια θέα, οι εγχώριοι παράγοντες περιδιαβαίνουν τις τηλεοράσεις και θεωρητικολογούν για τη διάσωσή της (την οποία ταυτίζουν με τη δική τους), ενώ η Αριστερά συνεχίζει τις χωριστές συγκεντρώσεις, σε διαφορετικά σημεία, με διαφορετικά ζητούμενα. Το πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του, αδυνατεί να ορθώσει οποιαδήποτε γραμμή άμυνας, πέραν των αστειοτήτων περί κόκκινων κορδελών. Ακόμη και τα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου, των τελευταίων ημερών, είναι πιο επικριτικά για την τρόικα, απ’ ό,τι τα εγχώρια ΜΜΕ και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ ο γερμανικός άξονας έχει διαμορφώσει και διαρρέει την ύπαρξη σχεδίων «b» σε περίπτωση μη συμμόρφωσης της Ελλάδας, η ίδια η ενδιαφερόμενη και υπό απειλή χώρα δεν έχει προετοιμάσει κανένα «plan b» για τη σωτηρία του λαού της! Καμία σκέψη για το πώς θα μπορούσε, εναλλακτικά, να διασφαλίσει μια επόμενη βιώσιμη ημέρα.
Ίσως όμως η πιο βασική λειτουργία της πολιτικής είναι να προσδίδει περιεχόμενο στις καθημερινές προσπάθειες των ανθρώπων, να τις νοηματοδοτεί μ’ έναν τρόπο επαγωγικό, ώστε να αναδεικνύονται σχέδια, ικανά να κινήσουν τα πράγματα προς μια ορισμένη κατεύθυνση, έξω από το χώρο της αυθαιρεσίας. Το αδιέξοδο που βιώνουμε σήμερα -και το οποίο εκφράζει αυθεντικότερα ο «κανένας» των δημοσκοπήσεων- δεν αφορά μόνον την προβληματική και περίπλοκη θέση της χώρας. Αφορά περισσότερο την ανικανότητα των πολιτικών δυνάμεων να τη διαχειριστούν και να χαράξουν μια εναλλακτική προοπτική. Μάλιστα, ο λαός, ανυπεράσπιστος και εγκαταλειμμένος, έχει κατανοήσει καλύτερα από τις πολιτικές δυνάμεις τις παραμέτρους του προβλήματος και αποδεικνύεται ιδιαίτερα επιεικής προς όσους ψελλίζουν, έστω, κάποιες πρωτοβουλίες.
Υπάρχει εδώ ένας έκδηλος γρίφος: Ένα «πρόβλημα», οικονομικό, πολιτικό, παραγωγικό, ελληνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο, συστημικό, καπιταλιστικό ή οτιδήποτε άλλο, όπως και να περιγραφεί (γιατί περί αυτού οι πολλές διαμάχες) παραμένει αξεπέραστο και ανέγγιχτο, να ορίζει με τον πιο βίαιο τρόπο τις τύχες της χώρας. Και ουδείς έχει ιδέα τι ακολουθεί, πράγμα που αντιλαμβάνεται με καθαρότητα, όχι βέβαια το πολιτικό προσωπικό, αλλά ακριβώς το κοινωνικό σώμα, ο απλός κόσμος δηλαδή, στον οποίο οι πρώτοι προβάλλουν την αδυναμία τους.
Και καλά, οι υπέρμαχοι, οι ευνοημένοι και οι ακολουθητές. Αλλά η Αριστερά; Την ώρα που μια συμφωνία-εκποίηση αλλάζει με τρόπο οδυνηρό την υπόσταση της χώρας, εκείνη συγκροτεί μέτωπα περί τον εαυτόν της και παρακολουθεί από τα έδρανα της Βουλής τη σφαγή, αδυνατώντας να ορίσει τις κρίσιμες προτεραιότητες, που με τη σειρά τους, δεν μπορεί παρά να αφορούν τη διάσωση και να απευθύνονται στο σύνολο του λαϊκού κόσμου. Για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία, η σχέση Αριστεράς και κινήματος δεν μπορεί πλέον να θεωρείται δεδομένη. Πίσω από τα δημοσκοπικά ευρήματα που επιτρέπουν στα κόμματα της Aριστεράς να ονειρεύονται μια καλύτερη θέση στο διάδοχο σκηνικό, εμφιλοχωρεί η οριστική ρήξη και απόρριψη. Γιατί η λαϊκή προοπτική παραμένει συνυφασμένη με την ένταση της αμφισβήτησης και την ανατροπή του σημερινού εγκληματικά ανίκανου πολιτικού προσωπικού και όχι με την ανασύνθεσή του. Πλησιάζει, λοιπόν, και για την Αριστερά η ώρα του καταλογισμού…
Την ίδια στιγμή, η χώρα ευτελίζεται με πρωτοφανή τρόπο σε παγκόσμια θέα, οι εγχώριοι παράγοντες περιδιαβαίνουν τις τηλεοράσεις και θεωρητικολογούν για τη διάσωσή της (την οποία ταυτίζουν με τη δική τους), ενώ η Αριστερά συνεχίζει τις χωριστές συγκεντρώσεις, σε διαφορετικά σημεία, με διαφορετικά ζητούμενα. Το πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του, αδυνατεί να ορθώσει οποιαδήποτε γραμμή άμυνας, πέραν των αστειοτήτων περί κόκκινων κορδελών. Ακόμη και τα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου, των τελευταίων ημερών, είναι πιο επικριτικά για την τρόικα, απ’ ό,τι τα εγχώρια ΜΜΕ και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ ο γερμανικός άξονας έχει διαμορφώσει και διαρρέει την ύπαρξη σχεδίων «b» σε περίπτωση μη συμμόρφωσης της Ελλάδας, η ίδια η ενδιαφερόμενη και υπό απειλή χώρα δεν έχει προετοιμάσει κανένα «plan b» για τη σωτηρία του λαού της! Καμία σκέψη για το πώς θα μπορούσε, εναλλακτικά, να διασφαλίσει μια επόμενη βιώσιμη ημέρα.
Ίσως όμως η πιο βασική λειτουργία της πολιτικής είναι να προσδίδει περιεχόμενο στις καθημερινές προσπάθειες των ανθρώπων, να τις νοηματοδοτεί μ’ έναν τρόπο επαγωγικό, ώστε να αναδεικνύονται σχέδια, ικανά να κινήσουν τα πράγματα προς μια ορισμένη κατεύθυνση, έξω από το χώρο της αυθαιρεσίας. Το αδιέξοδο που βιώνουμε σήμερα -και το οποίο εκφράζει αυθεντικότερα ο «κανένας» των δημοσκοπήσεων- δεν αφορά μόνον την προβληματική και περίπλοκη θέση της χώρας. Αφορά περισσότερο την ανικανότητα των πολιτικών δυνάμεων να τη διαχειριστούν και να χαράξουν μια εναλλακτική προοπτική. Μάλιστα, ο λαός, ανυπεράσπιστος και εγκαταλειμμένος, έχει κατανοήσει καλύτερα από τις πολιτικές δυνάμεις τις παραμέτρους του προβλήματος και αποδεικνύεται ιδιαίτερα επιεικής προς όσους ψελλίζουν, έστω, κάποιες πρωτοβουλίες.
Υπάρχει εδώ ένας έκδηλος γρίφος: Ένα «πρόβλημα», οικονομικό, πολιτικό, παραγωγικό, ελληνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο, συστημικό, καπιταλιστικό ή οτιδήποτε άλλο, όπως και να περιγραφεί (γιατί περί αυτού οι πολλές διαμάχες) παραμένει αξεπέραστο και ανέγγιχτο, να ορίζει με τον πιο βίαιο τρόπο τις τύχες της χώρας. Και ουδείς έχει ιδέα τι ακολουθεί, πράγμα που αντιλαμβάνεται με καθαρότητα, όχι βέβαια το πολιτικό προσωπικό, αλλά ακριβώς το κοινωνικό σώμα, ο απλός κόσμος δηλαδή, στον οποίο οι πρώτοι προβάλλουν την αδυναμία τους.
Και καλά, οι υπέρμαχοι, οι ευνοημένοι και οι ακολουθητές. Αλλά η Αριστερά; Την ώρα που μια συμφωνία-εκποίηση αλλάζει με τρόπο οδυνηρό την υπόσταση της χώρας, εκείνη συγκροτεί μέτωπα περί τον εαυτόν της και παρακολουθεί από τα έδρανα της Βουλής τη σφαγή, αδυνατώντας να ορίσει τις κρίσιμες προτεραιότητες, που με τη σειρά τους, δεν μπορεί παρά να αφορούν τη διάσωση και να απευθύνονται στο σύνολο του λαϊκού κόσμου. Για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία, η σχέση Αριστεράς και κινήματος δεν μπορεί πλέον να θεωρείται δεδομένη. Πίσω από τα δημοσκοπικά ευρήματα που επιτρέπουν στα κόμματα της Aριστεράς να ονειρεύονται μια καλύτερη θέση στο διάδοχο σκηνικό, εμφιλοχωρεί η οριστική ρήξη και απόρριψη. Γιατί η λαϊκή προοπτική παραμένει συνυφασμένη με την ένταση της αμφισβήτησης και την ανατροπή του σημερινού εγκληματικά ανίκανου πολιτικού προσωπικού και όχι με την ανασύνθεσή του. Πλησιάζει, λοιπόν, και για την Αριστερά η ώρα του καταλογισμού…
Σχόλια
