Πιστεύει κανείς ότι, με την επίκληση και μόνο της υποχρέωσης εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου, είναι δυνατόν να αποτραπεί ή έστω να περιοριστεί η επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας; Ο ίδιος ο Ερντογάν έχει γράψει στα παλιά του τα παπούτσια όλες τις πρόσφατες ομόφωνες «αποφάσεις» του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (συμμετέχει και η Ρωσία, ας μην το ξεχνάμε) για παύση των εχθροπραξιών στο Αφρίν και μαζί με αυτές όλες τις «αυστηρές» προειδοποιήσεις τόσο των ΗΠΑ όσο και της Γαλλίας. Η επίθεση στο Αφρίν κορυφώνεται, βομβαρδίζονται ακόμα και θέσεις του στρατού της Συρίας στην περιοχή, και κανείς δεν είναι σε θέση να αντιδράσει. Δυστυχώς, η πιθανότητα να πέσει στα χέρια των Τούρκων το Αφρίν μοιάζει πια πολύ κοντινή. Και μαζί με την πτώση του Αφρίν θα καταρρεύσουν και οι ψευδαισθήσεις της ελληνικής διπλωματίας ότι η επιθετικότητα σε Αιγαίο και Κύπρο έχει σημείο εκκίνησης τις «δυσκολίες της Τουρκίας στα μέτωπα της Συρίας». Εκείνο που θα φανεί τις επόμενες μέρες είναι η συνέχιση, η κλιμάκωση των τουρκικών βλέψεων σε Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο καθώς και η επέκταση της τουρκικής εισβολής και ανατολικότερα του Ευφράτη.
Πιστεύει κανείς ότι η εμμονή της Ελλάδας να «πουλά» εξυπηρέτηση στην Άγκυρα διασφαλίζοντας την ευρωπαϊκή της πορεία μπορεί να εγγυηθεί την επιστροφή της Τουρκίας στην ομαλότητα;
Η ίδια η Τουρκία, με όλο και μεγαλύτερη σαφήνεια, δείχνει να αδιαφορεί για την ευρωπαϊκή της προοπτική. Οι υψηλοί τόνοι αντιπαράθεσης μεταξύ Ε.Ε. – Τουρκίας το πιστοποιούν. Και πολύ περισσότερο, οι περιφρονητικές δηλώσεις Ερντογάν. «Από το ένα αφτί μπαίνουν από το άλλο βγαίνουν» οι κάθε φορά εκκλήσεις συμμόρφωσης προς το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» που απευθύνει η γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Εκβιασμοί και παζάρια με όπλο την ισχύ
O Ερντογάν επιδίδεται σε ένα ακραίο εκβιαστικό παζάρι με τις ΗΠΑ. Γνωρίζοντας την αξία της χώρας του στο γεωπολιτικό πεδίο, εκβιάζει τους Αμερικανούς με παραχωρήσεις σε όλα τα μέτωπα, έναντι της απειλής πλήρους προσχώρησης στον άξονα Ρωσίας- Ιράν. Και οι δύο πλευρές γνωρίζουν ότι η απειλή υπόκειται σε πολλούς περιορισμούς που δεν την καθιστούν βιώσιμη. Αυτό δεν εμποδίζει ώστε η οξύτητα της αντιπαράθεσης τους στην Συρία να συνοδεύεται από μια χλιαρή στάση των ΗΠΑ έναντι των διεκδικήσεων της Τουρκίας σε Αιγαίο και Κύπρο.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Γ.Γ του ΝΑΤΟ Γ. Στόλτενμπεργκ σε συνέντευξή του στο τουρκικό πρακτορείο Anadolou για το θέμα των δύο Ελλήνων στρατιωτικών που κρατούνται αιχμάλωτοι στις τουρκικές φυλακές της Αδριανούπολης δεν αφήνουν περιθώρια παρανόησης. «Πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο πρέπει να λύσουν αποκλειστικά η Ελλάδα και η Τουρκία. Δεν είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ να παρεμβαίνει σε διμερείς διαφορές των κρατών μελών του», δήλωσε, διαλύοντας κάθε προσδοκία για την σύντομη διευθέτηση του θέματος όπως έχει ζητήσει η Ελλάδα.
Μόνο η ελληνική κυβέρνηση βλέπει «επιτυχίες», διεθνή απομόνωση» της Τουρκίας και διαπιστώνει «παράθυρα ευκαιρίας» για την εξομάλυνση των σχέσεων με την Τουρκία, ποντάροντας στις ειδικές σχέσεις με τον Αμερικάνο πρέσβη στην Αθήνα και έχοντας με όλους τους τρόπους μετατραπεί στην πιο φιλική προς τις ΗΠΑ κυβέρνηση
Την ίδια μεσοβέζικη στάση κράτησε η πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Λευκωσία, καθησυχάζοντας για το θέμα της αμφισβήτησης της Κυπριακής ΑΟΖ με την δήλωση ότι «ούτως ή άλλως περνούν χρόνια για την εισροή εσόδων από τα κοιτάσματα και ο καλύτερος τρόπος για να υπάρξει κατανομή των πόρων σε όλους του Κύπριους θα είναι η λύση του Κυπριακού». Με τον τρόπο αυτό, αναγνώρισε ως δίκαιο το αίτημα της Τουρκίας για μοίρασμα των πόρων του Νησιού με ένα σχέδιο τύπου Ανάν.
Την ίδια εκβιαστική τακτική ακολουθεί η Τουρκία έναντι της Ε.Ε. Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι η Ε.Ε τον έχει πολλαπλά ανάγκη και το εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο, για την χώρα του, τρόπο. Μόλις πριν λίγες μέρες εκταμιεύθηκαν άλλα τρία δισ. ευρώ έναντι της «προσφοράς» της Τουρκίας στη συγκράτηση των προσφυγικών ροών. Και μάλιστα σήμερα, που η ίδια η Τουρκία έχει μεγάλο μερίδιο στην διόγκωση του κύματος μετανάστευσης καθώς συμμετέχει ενεργά και υποδαυλίζει με γενίκευση τον πόλεμο στην Συρία.
Η Τουρκία προτιμά την διατήρηση του ειδικού καθεστώτος σχέσεων με την Ε.Ε, που εξασφαλίζει προνόμια, παρά την πλήρη ένταξη που προϋποθέτει και υποχρεώσεις. Άλλωστε, και παρά τους υψηλούς τόνους, όλες οι χώρες της Ευρώπης, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βρετανία, σπεύδουν να υπογράψουν διμερείς εμπορικές και στρατιωτικές σχέσεις με την Τουρκία, αναγνωρίζοντας το οικονομικό και γεωστρατηγικό της μέγεθος. Αυτή ακριβώς η πολιτική, του αμοιβαίου συμφέροντος, καθορίζει την τελική στάση της Ε.Ε, απέναντι στην Τουρκία, όσο και αν βαυκαλίζεται το επίσημο πολιτικό προσωπικό της χώρας μας ότι η συμμετοχή στον «σκληρό πυρήνα» της Ε.Ε την εξασφαλίζει έναντι των βλέψεων ενός «κακού γείτονα».
Οι δηλώσεις και των Ευρωπαίων αξιωματούχων επιβεβαιώνουν την πολιτική της τουρκικής διπλωματίας. Η Μέρκελ εκθειάζει τον «σταθεροποιητικό ρόλο» της Τουρκίας στα Βαλκάνια, πιέζει για γρήγορη επίλυση του ονόματος της FYROM και συνιστά ψυχραιμία στην υπόθεση των ομήρων Ελλήνων στρατιωτικών. Η Μογκερίνι ζητά την πιστή εφαρμογή των διεθνών συνθηκών και «απειλεί» την Τουρκία με «νέα αξιολόγηση» κατά την ετήσια έκθεση της για την Τουρκία την ερχόμενη άνοιξη και πάει λέγοντας.
Μόνο η ελληνική κυβέρνηση βλέπει «επιτυχίες», διεθνή απομόνωση» της Τουρκίας και διαπιστώνει «παράθυρα ευκαιρίας» για την εξομάλυνση των σχέσεων με την Τουρκία, ποντάροντας στις ειδικές σχέσεις με τον Αμερικάνο πρέσβη στην Αθήνα και έχοντας με όλους τους τρόπους μετατραπεί στην πιο φιλική προς τις ΗΠΑ κυβέρνηση.
Δεν απομένει παρά να δούμε και εκτιμήσεις ότι η ανάδειξη του γερακιού της CIA Μ. Πομπέο σε νέο υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, αποτελεί ευνοϊκό αποτέλεσμα της «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής του Ν. Κοτζιά.
Ο Μητσοτάκης στην Αμερική…
Μετά τη συνάντηση με τον πολυπράγμονα αμερικανό πρέσβη Τζέφρι Πάιατ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πετάχτηκε στις ΗΠΑ. «Σαν θα πάς εκεί στην Αμερική», που λέγαμε πιτσιρικάδες, μπορεί και να βρεις κάτι χρήσιμο: Μια επαφή, μια συμβουλή, έναν χρησμό, μια καλή δικηγορική εταιρεία, μπορείς να καταλάβεις τι αέρας φυσάει, μπορείς να κάνεις ένα χρήσιμο ντιλ, να δώσεις διαπιστευτήρια, να βρεις έναν αμερικάνο φίλο και τόσα άλλα.
Βέβαια είναι λίγο γκαντέμης (κληρονομικό) και πήγε σε μια στιγμή που γίνεται της ανωμαλίας μέσα στο βαθύ αμερικανικό κράτος. Υπουργοί παύονται μέσω τουίτερ, αναλαμβάνουν οι αρχηγοί της CIA υπουργοί εξωτερικών, ο Τραμπ προωθεί κολλητούς του κι όλα είναι στο κόκκινο και ρευστά. Πάντως, κάποια επαφή θα πήρε και αυτό θα φανεί στο επόμενο διάστημα.
Η δήλωσή του στο Bloomberg ότι «Υπάρχει μια βάσιμη πιθανότητα οι εκλογές να γίνουν το δεύτερο μισό του 2018 και ο λόγος είναι γιατί ο κ. Τσίπρας δεν θα μπορεί να αντέξει τον πολιτικό «πόνο» από την περικοπή συντάξεων που ο ίδιος ψήφισε» κάτι δείχνει…
