Η οριακή υπερψήφιση των μέτρων δεν θα μπορούσε να αποφορτίσει τη δραματική τροπή των εξελίξεων.
Ό,τι παπαγάλιζε ως μονόδρομο η κυβερνητική προπαγάνδα, ίσως αποδειχτεί βαρίδι που θα επιταχύνει την κατάρρευση: «Μέτρα, αξιοπιστία, δόση, σωτηρία». Τώρα; Μόνο θανάσιμη ασφυξία. Πέντε μήνες ήταν αρκετοί, όχι μόνο για να αποκαλυφθεί πανηγυρικά το ψέμα της επαναδιαπραγμάτευσης, αλλά και για να αποτυπωθεί μέσα στη Βουλή ο ακρωτηριασμός της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Για άλλη μία φορά, σε αυτόν τον εκπληκτικά πυκνό χρόνο από τον Μάη του 2010, επαληθεύτηκε η καταδικαστική κοινοβουλευτική αριθμητική των μνημονίων που μοιραία πλήττει μία προς μία τις κυβερνήσεις που ανέλαβαν ρόλο πρωτοκολλητή των εντολών της τρόικας: μόλις 153 θετικές ψήφοι για το σφαγιαστικό πακέτο.
Λίγες μέρες πριν, στο νευραλγικό ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, η κυβέρνηση δεν συγκέντρωσε παραπάνω από 148, κάτω κι από το όριο νομιμοποίησης του 151. Πρωτοφανή γεγονότα, αλλά μήπως δεν είναι πρωτοφανές το χάσμα που χωρίζει τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, από το σύστημα της βρόμικης διαπλοκής ολιγαρχίας και πολιτικού κατεστημένου; Εδώ βρίσκεται η ρίζα των εξελίξεων κι όχι στους μικροπολιτικούς ελιγμούς των συνεταίρων της κυβερνητικής συμπαιγνίας.
Τώρα οι μεγαλοδημοσιογράφοι-ντίλερ των μνημονίων με απίστευτο χαμαιλεοντισμό στρέφονται κατά των «ξεφτιλισμένων Ευρωπαίων» (ο τίτλος στο ηλεκτρονικό Βήμα, που προκάλεσε θόρυβο) μόνο και μόνο για να προφυλάξουν, στην πιο κρίσιμη στιγμή, τον εκλεκτό τους πρωθυπουργό (λες κι έχουν άλλον;). Τα μέτρα ήταν, τελικώς, μία κάποια λύση για τη συγκυβέρνηση. Τώρα απομένουν μόνο τα κροκοδείλια δάκρυα κι η δόση αναδεικνύεται σε απόλυτο όπλο για την άλωση μιας χώρας έρμαιο στη διελκυστίνδα ΔΝΤ-Γερμανίας.
Η αντίστροφη μέτρηση δεν αρχίζει τώρα, ο χρόνος μετράει ανάποδα από το καλοκαίρι, όταν δηλώθηκε επισήμως η ιδιοκτησία του «προγράμματος» από τον Α. Σαμαρά. Οι πληγές της ισχνής πλειοψηφίας στην πιο κρίσιμη αναμέτρηση ίσως αποδειχτούν μόνο τα προμηνύματα της αναπόδραστης φθοράς που ακολουθεί. Κι όχι μόνο εξαιτίας της βαρβαρότητας που συνεπάγεται η εφαρμογή του στυγνού νέου πακέτου μέτρων. Οι δανειστές-δυνάστες εξευτελίζουν, απογυμνώνουν και εκθέτουν απροκάλυπτα τη συγκυβέρνηση. Για πόσο ακόμη θα μπορεί να αναπαράγεται το παίγνιο, οι Βενιζέλος και Κουβέλης να διαφοροποιούνται, ενώ η κυβέρνηση νομοθετεί και υλοποιεί απρόσκοπτα; Τα όρια ήδη δοκιμάστηκαν με βαρύτατο τίμημα. Αλλά η ξένη επιτροπεία δεν θα επιτρέψει κλυδωνισμούς όσο δεν υπάρχει έτοιμη διάδοχη λύση. Θα επιστρατευθούν η τρομοκράτηση, ο εκφασισμός και η εκτροπή σε νέες ποιότητες και διαστάσεις.
Γνωρίζουν πολύ καλά ποιος είναι ο αντίπαλός τους. Αντιλήφθηκαν την Τετάρτη τα μηνύματα. Η ραγδαία απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και η αποκάλυψη του ολέθριου περιεχομένου της «σωτηρίας» οπλίζει δυνητικά με καταλυτική ισχύ το λαϊκό παράγοντα. Βοά, πλέον, ως επείγουσα απαίτηση ο εμβολιασμός της κοινωνίας από τις πρωτοβουλίες της Αριστεράς. Ο διακηρυκτικός λόγος δεν αρκεί. Το μέτρο της αντιπαράθεσης δεν το ορίζει η ψοφοδεής και αμήχανη κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά η μέγγενη των μνημονίων και του ειδικού καθεστώτος κατοχής. Αυτή η κλίμακα της ανατροπής και της απελευθέρωσης ορίζει συνάμα και το περιεχόμενο της δημοκρατικής επαναθεμελίωσης, της ανάκτησης της ανεξαρτησίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Γι’ αυτό και η διαρκής πλύση εγκεφάλου: «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Όμως η ενεργοποίηση του λαού στο δρόμο της σύγκρουσης και της δημιουργίας είναι η μόνη εγγύηση για την εναλλακτική λύση, τη διέξοδο και τη σωτηρία της χώρας.
Για άλλη μία φορά, σε αυτόν τον εκπληκτικά πυκνό χρόνο από τον Μάη του 2010, επαληθεύτηκε η καταδικαστική κοινοβουλευτική αριθμητική των μνημονίων που μοιραία πλήττει μία προς μία τις κυβερνήσεις που ανέλαβαν ρόλο πρωτοκολλητή των εντολών της τρόικας: μόλις 153 θετικές ψήφοι για το σφαγιαστικό πακέτο.
Λίγες μέρες πριν, στο νευραλγικό ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, η κυβέρνηση δεν συγκέντρωσε παραπάνω από 148, κάτω κι από το όριο νομιμοποίησης του 151. Πρωτοφανή γεγονότα, αλλά μήπως δεν είναι πρωτοφανές το χάσμα που χωρίζει τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, από το σύστημα της βρόμικης διαπλοκής ολιγαρχίας και πολιτικού κατεστημένου; Εδώ βρίσκεται η ρίζα των εξελίξεων κι όχι στους μικροπολιτικούς ελιγμούς των συνεταίρων της κυβερνητικής συμπαιγνίας.
Τώρα οι μεγαλοδημοσιογράφοι-ντίλερ των μνημονίων με απίστευτο χαμαιλεοντισμό στρέφονται κατά των «ξεφτιλισμένων Ευρωπαίων» (ο τίτλος στο ηλεκτρονικό Βήμα, που προκάλεσε θόρυβο) μόνο και μόνο για να προφυλάξουν, στην πιο κρίσιμη στιγμή, τον εκλεκτό τους πρωθυπουργό (λες κι έχουν άλλον;). Τα μέτρα ήταν, τελικώς, μία κάποια λύση για τη συγκυβέρνηση. Τώρα απομένουν μόνο τα κροκοδείλια δάκρυα κι η δόση αναδεικνύεται σε απόλυτο όπλο για την άλωση μιας χώρας έρμαιο στη διελκυστίνδα ΔΝΤ-Γερμανίας.
Η αντίστροφη μέτρηση δεν αρχίζει τώρα, ο χρόνος μετράει ανάποδα από το καλοκαίρι, όταν δηλώθηκε επισήμως η ιδιοκτησία του «προγράμματος» από τον Α. Σαμαρά. Οι πληγές της ισχνής πλειοψηφίας στην πιο κρίσιμη αναμέτρηση ίσως αποδειχτούν μόνο τα προμηνύματα της αναπόδραστης φθοράς που ακολουθεί. Κι όχι μόνο εξαιτίας της βαρβαρότητας που συνεπάγεται η εφαρμογή του στυγνού νέου πακέτου μέτρων. Οι δανειστές-δυνάστες εξευτελίζουν, απογυμνώνουν και εκθέτουν απροκάλυπτα τη συγκυβέρνηση. Για πόσο ακόμη θα μπορεί να αναπαράγεται το παίγνιο, οι Βενιζέλος και Κουβέλης να διαφοροποιούνται, ενώ η κυβέρνηση νομοθετεί και υλοποιεί απρόσκοπτα; Τα όρια ήδη δοκιμάστηκαν με βαρύτατο τίμημα. Αλλά η ξένη επιτροπεία δεν θα επιτρέψει κλυδωνισμούς όσο δεν υπάρχει έτοιμη διάδοχη λύση. Θα επιστρατευθούν η τρομοκράτηση, ο εκφασισμός και η εκτροπή σε νέες ποιότητες και διαστάσεις.
Γνωρίζουν πολύ καλά ποιος είναι ο αντίπαλός τους. Αντιλήφθηκαν την Τετάρτη τα μηνύματα. Η ραγδαία απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και η αποκάλυψη του ολέθριου περιεχομένου της «σωτηρίας» οπλίζει δυνητικά με καταλυτική ισχύ το λαϊκό παράγοντα. Βοά, πλέον, ως επείγουσα απαίτηση ο εμβολιασμός της κοινωνίας από τις πρωτοβουλίες της Αριστεράς. Ο διακηρυκτικός λόγος δεν αρκεί. Το μέτρο της αντιπαράθεσης δεν το ορίζει η ψοφοδεής και αμήχανη κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά η μέγγενη των μνημονίων και του ειδικού καθεστώτος κατοχής. Αυτή η κλίμακα της ανατροπής και της απελευθέρωσης ορίζει συνάμα και το περιεχόμενο της δημοκρατικής επαναθεμελίωσης, της ανάκτησης της ανεξαρτησίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Γι’ αυτό και η διαρκής πλύση εγκεφάλου: «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Όμως η ενεργοποίηση του λαού στο δρόμο της σύγκρουσης και της δημιουργίας είναι η μόνη εγγύηση για την εναλλακτική λύση, τη διέξοδο και τη σωτηρία της χώρας.
Σχόλια
