Ο Τάκης Οικονομόπουλος, που έφυγε από τη ζωή στις 10 Φεβρουαρίου, γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1943 και ξεκίνησε το ποδόσφαιρο το 1959 παίζοντας ερασιτεχνικά στην Α.Ε. Καλλιθέας, στη γειτονιά που μεγάλωσε. Συνέχισε στον Απόλλωνα Σμύρνης, την Προοδευτική και από το 1963 ως το 1976 στον Παναθηναϊκό, για να κλείσει την καριέρα του το 1979 αφού έπαιξε στην Παναχαϊκή και πάλι στον Απόλλωνα. Παίζοντας στον Παναθηναϊκό πρωταγωνίστησε και αναδείχτηκε σε έναν από τους κορυφαίους τερματοφύλακες όλων των εποχών, πήρε 5 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα, αγωνίστηκε στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης, ενώ είχε και 25 συμμετοχές με την Εθνική ομάδα. Κάτι που γνωρίζουν λιγότεροι είναι ότι από το 1960 ως το 1962 έπαιξε και μπάσκετ στον Έσπερο, ενώ υπήρξε και αθλητής του στίβου, στο Άλμα εις Ύψος. Από το 1979 μέχρι το 2006 υπήρξε προπονητής τερματοφυλάκων στον Παναθηναϊκό, «βγάζοντας» ή εξελίσσοντας κορυφαίους τερματοφύλακες. Μια άλλη πλευρά του πολυτάλαντου αυτού ανθρώπου ήταν η ενασχόληση με τη ζωγραφική. Με αυτή σχετίζεται η συνέντευξη που δημοσιεύουμε σήμερα και είχε πάρει ο Νίκος Μάλλιαρης τον Δεκέμβριο του 2005, με τίτλο «Τάκης Οικονομόπουλος: Ο ζωγράφος», για το περιοδικό «Πρωτάθλημα». Αξίζει ίσως να σημειωθεί ότι το έντυπο αυτό, που σχεδιάσθηκε για να εκδίδεται από την Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών και να αναδεικνύει την ιστορική, κοινωνική και πολιτιστική διάσταση του αθηναϊκού ποδοσφαίρου, έβγαλε τελικά ένα μοναδικό τεύχος… Δημοσιεύουμε, ακόμα, ένα αποχαιρετιστήριο άρθρο του Νίκου Σταθόπουλου. Η σειρά «Οι ασυμβίβαστοι» για τους αμφισβητίες και τους «αντάρτες» του ελληνικού ποδοσφαίρου, πάει αναγκαστικά για το επόμενο φύλλο με ένα αφιέρωμα στον μεγάλο Γιώργο Δεληκάρη.
του Νίκου Σταθόπουλου
«ΠΕΤΑΞΕ» ΚΑΙ ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟ «ΠΟΥΛΙ», βαθαίνοντας τη μοιραία απώλεια ενός ξεχωριστού ποδοσφαιρικού δυναμικού που μαζί του μυηθήκαμε στο όντως αθλητικό ιδεώδες…
μυθικοί παιχταράδες, αγριολούλουδα της συμπαντικής Αλάνας, που εκτός από το φυσικό «αντιεπιστημονικό» και «αντιτεχνοκρατικό» ταλέντο, αγνοί από «εργαστηριακή κ σχεδιαστική υποστήριξη», διέθεταν ΚΑΙ «ιδεολογία φανέλας» και συνείδηση «εθνικού προσδιορισμού»…
δεν ήταν «μηχανές», Τέλεια Ανδροειδή βγαλμένα από Η/Υ, αλλά «φυσικοί ζογκλέρ» «της διπλανής πόρτας» με ριζωμένη κουλτούρα «ειδικού εθνικού ρόλου»… ήταν απλοί Έλληνες σε ένα άτυπο λαϊκό εικονοστάσι Άμεσου Πολιτισμού…
οι σύλλογοι ήταν «θρησκευτικές κοινότητες», ο αγώνας μια «ιερή συλλογική τελετή», η «Κυριακή» κάτι σαν Πάσχα και Χριστούγεννα μαζί, η «ποδοσφαιρική διαίρεση» μια πηγαία έκφραση του συγκλίνοντος διαφορετικού…
το ποδόσφαιρο με τον Στρατηγό και τον Νεστορίδη, με «έμπαινε Γιούτσο» και Γιώργο Κούδα, με Νεστορίδη και «Εθνικάααααααααααρα», με «Πουλί» και «Φάντομ» και Χρηστίδη, το ποδόσφαιρο ήταν πτυχή μιας Συλλογικής Λαϊκής Πνευματικότητας γεμάτης με γνήσιες επιλογές εκτός Θεάματος και Μάρκετινγκ…
η «πρόοδος» καίει σαν παλιόχαρτα τα στοιχειώδη ιδανικά μιας Ταυτότητας που σε κάθε «σφαίρα» υπεράσπιζε την ηθική της…
σήμερα υπάρχουν Εταιρείες χωρίς Πρόσωπο και σταρ χωρίς ψυχή και πνευματική αναπνοή…
σήμερα υπάρχουν φαραωνικά ψευδογήπεδα για να «κυκλοφορεί το χρήμα» κ να θαμπώνεται ο Μετακακομοίρης, και «διοργανώσεις» αποκλειστικά εμπορικές για να εμπεδώνεται ο ανταγωνισμός ως Αγωγός Κέρδους αντί για τη «χαζή» άμιλλα που γένναγε Αγωνιστές με Συνείδηση…
σήμερα, απλώς εικόνες και ήχοι, όλα βιομηχανικά για πλήθη καταναλωτών…
είμαστε ευτυχισμένοι που ζήσαμε κείνα τα επικά «πρωτόγονα» μιας όντως ζωής…
αντίο αριστοκρατικό «Πουλί» (τι εμφάνιση με τη Βραζιλία των ημίθεων στο Μαρακανά!), από έναν ΑΕΚτζή που σου χρωστάει υψηλή αισθητική ωραιότατου Ερασιτεχνισμού!
Τάκης Οικονομόπουλος: Ο ζωγράφος
Μια συνέντευξη στον Νίκο Μάλλιαρη
Ποια ήταν η αιτία που σας ώθησε να ασχοληθείτε με τη ζωγραφική;
Στην πρώτη δημοτικού είχα έναν δάσκαλο, ο οποίος είχε χάσει το πόδι και το χέρι του στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παρόλα αυτά, ζωγράφιζε καταπληκτικά με ένα χέρι, κρατώντας μαζί την παλέτα και το πινέλο. Αυτή ήταν η αιτία. Άρχισα να ζωγραφίζω από τότε, σε ηλικία επτά ετών, πρώτα με μολύβι και μετά με χρώματα.
Ασχολείστε επαγγελματικά, ή αποτελεί απλά το χόμπι σας;
Δεν μπορώ να πω ότι ασχολούμαι επαγγελματικά. Κάνω όμως εκθέσεις από το 1984. Στην έκθεση «Μπιενάλε» της Βαρκελώνης, τέσσερις φορές αναδείχτηκα μέσα στους 50 καλύτερους.
Ποιο είναι το αντικείμενο με το οποίο ασχολείστε; Από πού αντλείτε τα ερεθίσματα για να ζωγραφίσετε;
Ζωγραφίζω διάφορα τοπία. Επίσης κάνω κατασκευές από οδοντογλυφίδες και ανάγλυφα. Αυτό είναι κάτι που το ανακάλυψα στην πορεία. Ζωγραφίζω, ανάλογα με τη στιγμή. Αυτή είναι η κύρια πηγή από την οποία αντλώ ερεθίσματα. Δεν μπορείς να ζωγραφίσεις όλες τις στιγμές της ζωής. Δεν είναι όλες ίδιες. Έχω φτιάξει έργα από φάσεις της ποδοσφαιρικής μου καριέρας, τα οποία έγιναν ανάρπαστα.
Πώς «παντρεύεται» η τέχνη με τον αθλητισμό;
Είναι βίοι παράλληλοι το ποδόσφαιρο και η τέχνη. Αν δεν έχεις καλές τεχνικές δεν μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο. Χρειάζεται επιμονή, υπομονή και αγωνιστική πειθαρχία και να έχεις χαρακτήρα νικητή. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον χώρο της τέχνης.
Η έφεση στη ζωγραφική σας βοήθησε στην ποδοσφαιρική σας καριέρα;
Η παράλληλη ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο και τη ζωγραφική, με κρατούσε προσγειωμένο. Μπορούσα να διατηρώ την ηρεμία μου μέσα στους αγωνιστικούς χώρους κι αυτό ήταν κάτι που το μετέδιδα και στους συμπαίκτες μου. Πάντα ήμουν ήρεμος, ψύχραιμος και προσγειωμένος. Ήξερα τι ήθελα, ήξερα τι έκανα.
Ποια στιγμή της ζωής σας θα αποτυπώνατε στον καμβά;
Θα προσπαθούσα να αποτυπώσω, όπως το έχω κάνει, φάσεις από προσωπικές στιγμές της ζωής μου, αλλά και από τις στιγμές που έζησα στον αθλητισμό. Στο μουσείο του Παναθηναϊκού έχω δωρίσει έναν πίνακα στον οποίο έχω αποτυπώσει τη φάση στον αγώνα με την ΑΕΚ το 1964, από την οποία με βάφτισαν «Πουλί». Έχω δωρίσει επίσης μια μπάλα πάνω στην οποία ζωγράφισα τον μυστικό δείπνο, και σ’ αυτή τη δημιουργία έδωσα την ονομασία «τα μυστικά της μπάλας».
Θα αφήνατε την ενασχόλησή σας με το ποδόσφαιρο για να αφοσιωθείτε στη ζωγραφική, ή το αντίστροφο;
Αυτό δεν μπορεί να γίνει. Κάνω και τα δύο παράλληλα.
