του Ρούντι Ρινάλντι
Υπάρχει η πολύ διαδομένη, σχεδόν παγιωμένη άποψη, ότι οι πολιτικές εξελίξεις κρίνονται κυρίως μέσω της κάλπης, των εκλογικών αποτελεσμάτων και των συσχετισμών που διαμορφώνουν. Σχεδόν απωθείται η σκέψη ότι η εξωκοινοβουλευτική πάλη και δράση σε πολλές περιπτώσεις είναι αυτή που χαράσσει αποφασιστικά νέους συσχετισμούς, γκρεμίζει καθεστώτα, δημιουργεί νέα δεδομένα. Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα, το δίχρονο 2010-2012 αποτέλεσε ένα κορυφαίο παράδειγμα της σημασίας που διαδραμάτισε η εξωκοινοβουλευτική πάλη που με τη μαζικότητά της, την ορμητικότητά της άλλαξε ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό και μετέτρεψε την Ελλάδα σε ένα παγκόσμιο επίκεντρο εξελίξεων. Σήμερα ορισμένοι φωνασκούν για το κακό που επέφερε ο «λαϊκισμός» και ο «αντικοινοβουλευτισμός» εκείνης της περιόδου και επιτίθενται με ιδιαίτερη σφοδρότητα στο κίνημα των Πλατειών, στην ορμητική παρέμβαση στο γιορτασμό του «Όχι» της 28ης Οκτωβρίου του 2011, στις μεγάλες διαδηλώσεις στο Σύνταγμα στις αρχές του 2012.
Ας δούμε ορισμένα δεδομένα της εξωκοινοβουλευτικής πάλης
Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του δεν έκανε τίποτα για την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας. Αντίθετα έκανε ό,τι έπρεπε σε μια πρώτη φάση για να διογκωθεί με κάθε τρόπο ο υπερδανεισμός της χώρας και των ιδιωτών και μετά έκανε ότι έπρεπε για να υπαχθεί η χώρα σε ένα νέο καθεστώς επιτροπείας και μνημονίων, αρχής γενομένης από τον Γ.Α. Παπανδρέου που από το Καστελόριζο ανακοίνωσε την προσφυγή στο ΔΝΤ και την Ε.Ε., ανοίγοντας μια νέα περίοδο στην σύγχρονη ιστορία της χώρας.
Απέναντι σε αυτήν τη διπλή χρεοκοπία (οικονομίας και πολιτικής) εμφανίστηκε ένα μεγάλο μαζικό πολιτικό κίνημα –έκφραση ενός λανθάνοντος αλλά υπαρκτού λαϊκού ριζοσπαστισμού– που ακηδεμόνευτα και κόντρα στο επίσημο πολιτικό σύστημα δημιούργησε μεγάλες στιγμές και αγώνες που υπό ορισμένες άλλες προϋποθέσεις (που ιστορικά δεν υπήρξαν) θα μπορούσαν να έχουν οδηγήσει τη χώρα σε μια εντελώς διαφορετική πορεία από αυτήν που ακολουθήθηκε. Γιατί η ήττα αυτού του κινήματος οδήγησε στο τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο και τη μετατροπή της χώρας σε μετανεωτερική ή οργανική αποικία της σύγχρονης κλεπτοκρατικής χρηματιστικής ολιγαρχίας και των ντόπιων συνεργατών της.
Ένα πρώτο μεγάλο πολιτικό αποτέλεσμα του αντιμνημονιακού κινήματος ήταν η πτώση του δικομματικού καθεστώτος Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, όπως είχε κυριαρχήσει για πολλές δεκαετίες στη χώρα. Πριν όμως καταγραφεί αυτό το αποτέλεσμα η μεγάλη εξωκοινοβουλευτική πάλη είχε οδηγήσει στην εκπαραθύρωση του Γ.Α. Παπανδρέου τον Δεκέμβριο του 2011 και την αντικατάστασή του από την κυβέρνηση Παπαδήμα
Οι διαστάσεις του αντιμνημονιακού κινήματος
Από το 2010 έως το 2012 –φάση ορμητικής εισβολής του λαϊκού παράγοντα στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου– πραγματοποιήθηκαν δεκάδες γενικές απεργίες που οι περισσότερες ήταν ιδιαίτερα μαζικές, χιλιάδες πορείες και συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα, και ιδιαίτερα το 2011 που το κίνημα των Πλατειών εμφανίστηκε στο προσκήνιο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και λόγο που τρόμαξε τους τροϊκανούς και την ελίτ της χώρας. (Για τα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος δείτε στις υπόλοιπες σελίδες του αφιερώματος). Ο βασικά ακηδεμόνευτος χαρακτήρας του κινήματος αποτέλεσε έναν μεγάλο πονοκέφαλο ιδιαίτερα την περίοδο του 2010-2012. Από τότε καταβλήθηκαν ιδιαίτερες προσπάθειες να αμβλυνθούν αιχμές, να μην παγιωθούν καταστάσεις, να μην αναδειχτούν πρωτότυπα πολιτικά σχήματα, να μην πάρει μια ιδιαίτερη μορφοποίηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε συγχρόνως πολιτικό διαχειριστή στον οποίο εναποτέθηκαν ελπίδες και ανάγκες, αλλά και έναν ιδιότυπο κυματοθραύστη και οργανισμό απορρόφησης και εν τέλει κανονικοποίησης της λαϊκής ορμής σε κοινοβουλευτικά πλαίσια.
Αλλά ας μιλήσουμε με αριθμούς για να δείξουμε τις διαστάσεις του κινήματος αυτού:
Σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της Αστυνομίας, «συγκεκριμένα, από τις 8/5/2010 έως και τις 28/3/2014 έχουν πραγματοποιηθεί 20.210 διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα. Οι 6.266 εξ αυτών έλαβαν χώρα στην Αττική».
Από έρευνα δημοσιογράφων του ραδιοφωνικού σταθμού 9,84 προκύπτουν τα ακόλουθα στοιχεία:
Την τελευταία δεκαετία (2009 – 2019) στην πρωτεύουσα κατεγράφησαν περίπου 45.000 πορείες, από τις συνολικά 60.000 που πραγματοποιήθηκαν σε ολόκληρη την χώρα!
Παράλληλα, την ίδια περίοδο, οι πανεργατικές κινητοποιήσεις (απεργίες και στάσεις εργασίας), έφθασαν τις 65. Εξ αυτών, οι 44 ήταν γενικές απεργίες και οι υπόλοιπες πανεργατικές στάσεις εργασίας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής, ο αριθμός-ρεκόρ των διαδηλώσεων, περίπου 11.400, κατεγράφη την πρώτη χρονιά του μνημονίου. Δηλαδή, το 2010.
Ο χαμηλότερος αριθμός των πορειών παρατηρείται το 2017, οπότε υποχώρησαν στις 1.920.
Βασισμένα στα στοιχεία αυτά η Public Issue δημοσίευσε τον Πίνακα 1:
Βέβαια ο αριθμός συγκεντρώσεων και πορειών είναι ένα στοιχείο σημαντικό αλλά δεν γίνεται λόγος για τη μαζικότητα και την πυκνότητα των εκδηλώσεων αυτών. Πολλές από αυτές ήταν της τάξης των εκατοντάδων χιλιάδων (π.χ. 5 Μάη 2010, 28 Ιουνίου 2011, 19 Οκτωβρίου 2011, 12 Φεβρουαρίου 2012, 3 Ιουλίου 2015) μάλλον οι μεγαλύτερες που έχουν γίνει μετά τη μεταπολίτευση (με εξαίρεση τον πρώτο γιορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ή την κηδεία του Αλέκου Παναγούλη). Μια άλλη αποφασιστική μεγάλη στιγμή ήταν οι κινητοποιήσεις κατά τον γιορτασμό του «Όχι» στις 28 Οκτωβρίου 2011 όπου δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές (ακόμα και μαθητές που παρελαύνουν) αναγκάζουν όλους τους επίσημους σε φυγή από τις εξέδρες. Ήταν τότε που το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του ένοιωσε μια τρομάρα… Ο Μανώλης Γλέζος σχολίασε ότι με τις αντιδράσεις των πολιτών στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου «αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της 28ης Οκτωβρίου» δηλώνοντας «το ΟΧΙ στην υποταγή της χώρας στην τρόικα και τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο». (Ναυτεμπορική, 28/10/2011).
Το γκρέμισμα του δικομματικού μεταπολιτευτικού καθεστώτος Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ
Ξανά όμως, υπάρχει η προκατάληψη ότι ο εξωκοινοβουλευτικός αγώνας δεν παράγει πολιτικά αποτελέσματα. Πάλι θα χρησιμοποιήσουμε αριθμούς και δεδομένα για να φανεί πόσο λαθεμένη είναι αυτή η προκατάληψη. Το πολιτικό σύστημα της χώρας διατείνεται ότι βαδίζει με σταθερότητα και ότι βασικά ένα δικομματικό καθεστώς είναι το πιο ασφαλές για την πορεία της χώρας. Το ένα κόμμα κυβερνά, το άλλο αντιπολιτεύεται. Το κυβερνών λογικά φθείρεται, παίρνει τη σκυτάλη το άλλο και έτσι με αυτές τις εναλλαγές το σύστημα καλά κρατεί. Μια ολόκληρη πορεία μεταπολιτευτικών χρόνων επιβεβαιώνει αυτήν την κανονικότητα. Για παράδειγμα, για πολλές δεκαετίες το άθροισμα των δύο μεγάλων κομμάτων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ συγκέντρωναν ποσοστά πάνω από 80% των ψήφων (μικρή εξαίρεση η περίοδος 89-90 χωρίς όμως μεγάλες αποκλίσεις). Συγκεκριμένα, τον Οκτώβριο του 2009, ο Γ.Α. Παπανδρέου κερδίζει τις εκλογές με 43,92% έναντι 33,47% της Νέας Δημοκρατίας και σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Στις πρώτες εκλογές που γίνονται μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου και την εμφάνιση του μεγάλου κινήματος στην χώρα 2010-2012, το μεν ΠΑΣΟΚ πέφτει στο 13.2% και η Ν.Δ. στο 18.9%, το πιο χαμηλό σε σύνολο ποσοστό των δύο κομμάτων μαζί (32%). Αυτή η καταβαράθρωση ούτε προβλεπόμενη ήταν, ούτε ακριβώς αποτέλεσμα χειρισμών μέσα στη Βουλή και προϊόν της αντιπαράθεσης των κομμάτων. Ήταν ένα πρώτο πολιτικό αποτύπωμα της εξωκοινοβουλευτικής αυτενέργειας των μαζών και του αντιμνημονιακού κινήματος.
Ένα πρώτο λοιπόν μεγάλο πολιτικό αποτέλεσμα ήταν η πτώση του δικομματικού καθεστώτος Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, όπως είχε κυριαρχήσει για πολλές δεκαετίες στη χώρα. Πριν όμως καταγραφεί αυτό το αποτέλεσμα η μεγάλη εξωκοινοβουλευτική πάλη είχε οδηγήσει στην εκπαραθύρωση του Γ.Α. Παπανδρέου τον Δεκέμβριο του 2011 και την αντικατάστασή του από την κυβέρνηση Παπαδήμα που στήριξαν από κοινού Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ. Η κυβέρνηση αυτή ήταν βραχύβια και έτσι οδηγηθήκαμε στις διπλές εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου του 2012.
Στις εκλογές αυτές η διαφορά των δύο πρώτων κομμάτων της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ είναι μικρή. Στις εκλογές στις 6 Μάιου2012 η μεν Ν.Δ. παίρνει 18.9%, ο δε ΣΥΡΙΖΑ 16.8%, ενώ στις εκλογές στις 17 Ιουνίου 2012 η Ν.Δ. συγκεντρώνει 29.6, ο δε ΣΥΡΙΖΑ 26.9%. Το πολιτικό σκηνικό έχει ήδη αλλάξει. Η Ν.Δ. δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνη της, έτσι στήνονται διάφορες κυβερνήσεις μαζί με ΛΑΟΣ και ΔΗΜΑΡ (η ΔΗΜΑΡ αποσύρεται όταν ο Α. Σαμαράς ρίχνει το μαύρο στην ΕΡΤ για να ακολουθήσουν πάλι μεγάλες συγκεντρώσεις και κίνημα για την ΕΡΤ) για να φθάσουμε στις εκλογές του 2015 (Γενάρης) όπου ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές με 37% και σχηματίζει κυβέρνηση με το ΑΝΕΛ (4.75%) και η Ν.Δ. περιορίζεται στο 27.8% (το ΠΑΣΟΚ θα πάρει το χαμηλότερο ποσοστό όλης της ιστορίας του 4.7%). Μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και υπό διαπραγμάτευση με τους δανειστές η πολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ διευρύνεται (σύμφωνα με υπολογισμούς, όπως αναφέρει ο Γιάννης Μαυρής σε πρόσφατο άρθρο του, φθάνει το 48% μία βδομάδα πριν την «κωλοτούμπα» και τη συνθηκολόγηση). Γι’ αυτό η ραγδαία πτώση του ΣΥΡΙΖΑ αποτυπώνεται στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 (παρόλο που τις κέρδισε) αφού απομακρύνονται από αυτόν περίπου 600.000 ψηφοφόροι που τον είχαν ψηφίσει στις προηγούμενες εκλογές.
Από τότε μπορούμε να πούμε ότι ξαναλειτουργεί ένα ιδιότυπο δικομματικό διπολικό σύστημα και αποκαθίσταται μια «κανονικότητα» πάνω όμως στην βάση του τρίτου μνημονίου και της υποθήκευσης για 99 χρόνια όλου του δημόσιου πλούτου της χώρας. Έτσι ανοίγει ο δρόμος για την νίκη της Ν.Δ. στις εκλογές του Ιουλίου του 2019 και την επάνοδό της στην εξουσία με αυτοδυναμία.
H πιο συνειδητή ενέργεια
«Πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε αυτό, επειδή συνεχώς ακούω να λένε “οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις στην πλατεία Συντάγματος”… Θεωρώ ότι είναι η πιο συνειδητή ενέργεια που έχει γίνει από τόσο πολύ κόσμο από την εποχή της Κατοχής, από το Πολυτεχνείο… Όταν λένε ότι “δεν θα φύγουμε αν δεν φύγει η κυβέρνηση, η Τρόικα, το χρέος”, δεν είναι πολιτικός στόχος αυτός; Τριπλός πολιτικός στόχος, συγκεκριμένος, άμεσος και, κατά τη γνώμη όλων, αυτός που απαιτεί ο τόπος. Να φύγει η κυβέρνηση, που σαν εντολέας της Τρόικας μας δημιουργεί συνεχώς χρέη για να ξεπληρώνει χρέη.»
(Μανώλης Γλέζος συνέντευξη στο ραδιοφωνικό σταθμό «στο κόκκινο 105,5», 14/6/2011)
Αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της 28ης Οκτωβρίου
«Στη Θεσσαλονίκη, σήμερα, αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της 28ης Οκτωβρίου 1940», δήλωσε ο Μανώλης Γλέζος. Όπως ανέφερε, «πριν 71 χρόνια, ο ελληνικός λαός, είπε όχι στον εισβολέα. Σήμερα στη Θεσσαλονίκη και όπως μαθαίνω και στην Πάτρα και στο Ηράκλειο και στο Βόλο και στα Τρίκαλα και σ άλλα μέρη, ο λαός, διατρανώνει το ΟΧΙ του στην υποταγή της χώρας στην τρόικα και τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο».
Ο κ. Γλέζος υποστήριξε ότι «η κυβέρνηση υποχρέωσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αποχωρήσει. Στην ουσία το επίσημο κράτος αποσύρθηκε, αυτοκαταλύθηκε. Οι πολιτικοί φορείς και οι πολιτικές οργανώσεις παρήλασαν μπροστά στο Λαό». Υπογράμμισε ωστόσο ότι δεν συμφωνεί με τους χαρακτηρισμούς προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον οποίο κάλεσε να κατανοήσει «ότι είναι ανεπίτρεπτο να καλύπτει με το κύρος του την πολιτική της υποτέλειας που ακολουθεί η κυβέρνηση».
(Ναυτεμπορική, 28/11/2011)
Δύο χαρακτηριστικές αποφάσεις των Πλατειών
Στιγμή ευθύνης για όλους και ειδικά για όσους μπαίνουν εμπόδιο στην θέληση του λαού
Καλούμε τους αξιωματικούς και κυρίως όλο το απλό προσωπικό της αστυνομίας να σεβαστεί αυτή τη φορά τη θέληση του λαού και την συνταγματικά κατοχυρωμένη λαϊκή κυριαρχία.
Τους προειδοποιούμε να μην διανοηθούν καν να εφαρμόσουν παράνομες διαταγές από μια έκπτωτη κυβέρνηση, που έχει κουρελιάσει το σύνταγμα της Ελλάδας και έχει παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στη Τρόικα, στο ΔΝΤ και στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό-τραπεζικό σύστημα.
Να μην τολμήσουν σε καμία περίπτωση να εμποδίσουν τον λαό από το να προστατεύσει το Σύνταγμα του, όπως αυτό ορίζει με βάση το ακροτελεύτιο άρθρο του, ώστε να αποτρέψει το ξεπούλημα της χώρας.
Διαφορετικά ο κάθε αστυνομικός προσωπικά θα φέρει ακέραια την ευθύνη της στάσης του και θα υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του, όπως ακριβώς και οι πολιτικοί εντολείς του, που έχουν παραδώσει τη χώρα σε ξένα κέντρα εξουσίας με δανειακές συμβάσεις, μνημόνια και μεσοπρόθεσμα. Είναι μια τελευταία μεγάλη ευκαιρία για την αστυνομία και τους αστυνομικούς και ελπίζουμε πολλοί από αυτούς να πράξουν κατά συνείδηση και να περάσουν με την πλευρά του λαού.
Η λαϊκή συνέλευση της πλατείας Συντάγματος
23 Ιουνίου 2011
Μήνυμα των αγανακτισμένων πολιτών του Λευκού Πύργου προς τους λαούς της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας
Εμείς οι νεολαίοι, οι γυναίκες, οι άνεργοι, οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι εργαζόμενοι των 400 ευρώ, αλλά και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας βρισκόμαστε για τρίτη μέρα στη πλατεία του Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη, όπως και σε πολλές μεγάλες πόλεις της Ελλάδας.
Είμαστε αποφασισμένοι να μαζικοποιήσουμε το ειρηνικό και αποφασισμένο κίνημα μας για να πετύχουμε τους στόχους μας για πραγματική δημοκρατία, ενάντια στην υποθήκευση της ζωής μας και της πατρίδας μας.
Παίρνουμε τη σκυτάλη από τους Ισπανούς νεολαίους και εργαζόμενους. Αυτή τη σκυτάλη θα θέλαμε να τη παραδώσουμε στους υπόλοιπους πολίτες των PIGS, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας.
Σας παραδίδουμε τη σκυτάλη. Πάρτε την για να φτάσουμε τον αγώνα μας ως το τέρμα.
Οι ανάγκες των πολλών αυτής της κοινωνίας να γίνουν προτεραιότητα απέναντι στους δανειστές μας.
Για πραγματική δημοκρατία, για δουλειά, εκπαίδευση, κοινωνικές παροχές.
Για να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία με πραγματική δημοκρατία που η εξουσία θα πηγάζει από το λαό και όχι από τη ντόπια και ξένη οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που παίρνει αποφάσεις κόντρα στις ζωές μας χωρίς καν να μας ρωτήσει.
Όλοι στις πλατείες λοιπόν για να αλλάξουμε τις ζωές μας
Παρασκευή 27 Μαΐου 2011
