Παρακάτω δημοσιεύουμε μια ανοιχτή επιστολή από έναν που δεν έχει να πληρώσει τα χαράτσια προς κάποιον που ακόμα έχει και πληρώνει.
«Ναι, σε σένα μιλάω συνάνθρωπε-συμπολίτη μου, σε σένα που συνεχίζεις ακόμα να πληρώνεις τα χαράτσια σ’ αυτούς που τόσα χρόνια σου λέγαν ψέματα και συνεχίζουν ακόμα.
Αυτό που κάνεις σε μένα, που δεν έχω να πληρώσω, είναι ακριβώς το ίδιο μ’ αυτό που κάνει ο δήμιος, που σπρώχνει το σκαμνί για να πνιγεί ο κρεμασμένος. Τους δίνεις το δικαίωμα να λένε οτι πέτυχαν το σκοπό τους και ότι «οι Έλληνες τελικά νομιμοποιούν τα μέτρα μας». Μόνο που αυτά τα μέτρα μπορεί να είναι η ταφόπλακα της ζωής μου, τώρα, και της δικής σου, αργότερα. Μη νομίζεις ότι θα σταματήσουν να σε βομβαρδίζουν με χαράτσια, αν δεν τους σταματήσεις εσύ τώρα. Και μην νομίζεις ότι δεν θα φτάσεις και συ μια στιγμή να μην μπορείς (σαν κι εμένα) να πληρώσεις. Τότε όμως ίσως να μην μπορείς, όχι μόνο να αντιδράσεις αλλά ούτε να κουνηθείς.
Σε ικετεύω συνάνθρωπε-συμπολίτη μου, κάνε τώρα μια πράξη αλληλεγγύης, μια βαθιά κοινωνική και πολιτική πράξη, μην πληρώνεις τα χαράτσια και συμπορεύσου μαζί μου, συμπορεύσου μαζί μας να οδηγήσουμε τα παιδιά μας, τα δικά σου και τα δικά μου, μαζί στο μέλλον που τους ανήκει. Από εδώ και πέρα η ζωή μου θα γίνει κόλαση, η δική σου θα γίνει αργότερα, σε σκουντάω, ξύπνα απ’ το λήθαργο που σε έχουν ρίξει με τις ειδήσεις τους, ξύπνα και έλα στο δικό μου πόνο, στη δική μου φτώχεια, στη δική μου πείνα, στη δική μου δυστυχία, στη δική μου θλίψη πριν έρθει ο καιρός όλα αυτά που νιώθω να τα μοιραστούμε υποχρεωτικά.
Σήκω απ’ τον καναπέ και έλα να με βρεις στη μοναξιά μου, σήκω απ’ τον καναπέ να τους δείξουμε μαζί πως ο Έλληνας παρέμεινε, παρά τις προσπάθειές τους, βαθιά ανθρωπιστής και φιλεύσπλαχνος, βαθιά επαναστάτης ιδεών αλλά και πράξεων.
Σε ικετεύω, σκέψου, σε σκουντάω, ξύπνα!
Σου φωνάζω, μη! Μην τους αφήνεις άλλο, μην πληρώνεις άλλο, μην κλοτσάς το σκαμνί που με κρατάει ακόμα ζωντανό, λύσε με, μπορείς.
Αν το κλοτσήσεις, στο λέω, ο επόμενος στην κρεμάλα της εξαθλίωσης θα είσαι εσύ.
Έλα μαζί μου τώρα…. Συνέλληνα!»
Αυτό που κάνεις σε μένα, που δεν έχω να πληρώσω, είναι ακριβώς το ίδιο μ’ αυτό που κάνει ο δήμιος, που σπρώχνει το σκαμνί για να πνιγεί ο κρεμασμένος. Τους δίνεις το δικαίωμα να λένε οτι πέτυχαν το σκοπό τους και ότι «οι Έλληνες τελικά νομιμοποιούν τα μέτρα μας». Μόνο που αυτά τα μέτρα μπορεί να είναι η ταφόπλακα της ζωής μου, τώρα, και της δικής σου, αργότερα. Μη νομίζεις ότι θα σταματήσουν να σε βομβαρδίζουν με χαράτσια, αν δεν τους σταματήσεις εσύ τώρα. Και μην νομίζεις ότι δεν θα φτάσεις και συ μια στιγμή να μην μπορείς (σαν κι εμένα) να πληρώσεις. Τότε όμως ίσως να μην μπορείς, όχι μόνο να αντιδράσεις αλλά ούτε να κουνηθείς.
Σε ικετεύω συνάνθρωπε-συμπολίτη μου, κάνε τώρα μια πράξη αλληλεγγύης, μια βαθιά κοινωνική και πολιτική πράξη, μην πληρώνεις τα χαράτσια και συμπορεύσου μαζί μου, συμπορεύσου μαζί μας να οδηγήσουμε τα παιδιά μας, τα δικά σου και τα δικά μου, μαζί στο μέλλον που τους ανήκει. Από εδώ και πέρα η ζωή μου θα γίνει κόλαση, η δική σου θα γίνει αργότερα, σε σκουντάω, ξύπνα απ’ το λήθαργο που σε έχουν ρίξει με τις ειδήσεις τους, ξύπνα και έλα στο δικό μου πόνο, στη δική μου φτώχεια, στη δική μου πείνα, στη δική μου δυστυχία, στη δική μου θλίψη πριν έρθει ο καιρός όλα αυτά που νιώθω να τα μοιραστούμε υποχρεωτικά.
Σήκω απ’ τον καναπέ και έλα να με βρεις στη μοναξιά μου, σήκω απ’ τον καναπέ να τους δείξουμε μαζί πως ο Έλληνας παρέμεινε, παρά τις προσπάθειές τους, βαθιά ανθρωπιστής και φιλεύσπλαχνος, βαθιά επαναστάτης ιδεών αλλά και πράξεων.
Σε ικετεύω, σκέψου, σε σκουντάω, ξύπνα!
Σου φωνάζω, μη! Μην τους αφήνεις άλλο, μην πληρώνεις άλλο, μην κλοτσάς το σκαμνί που με κρατάει ακόμα ζωντανό, λύσε με, μπορείς.
Αν το κλοτσήσεις, στο λέω, ο επόμενος στην κρεμάλα της εξαθλίωσης θα είσαι εσύ.
Έλα μαζί μου τώρα…. Συνέλληνα!»
Σχόλια
