Αυτό που παρακολουθούμε ετούτες τις μέρες, είναι οι αναταράξεις μιας φθίνουσας κυβέρνησης κάτω από το βάρος της διαχείρισης των εθνικών θεμάτων. Εν προκειμένω, του θέματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πιο ειδικά, εκτυλίσσεται η διάρρηξη των σχέσεων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με κραδασμούς που μάλλον δεν περιλαμβάνονταν στο αρχικό σενάριο.
Οι δύο πλευρές πίστευαν ότι θα φτάσουν σε ένα «συναινετικό» διαζύγιο. Με τον Π. Καμμένο να μην ψηφίζει τις «Πρέσπες», αλλά και να μη ρίχνει την κυβέρνηση, αποχωρώντας από τα υπουργεία και διεκδικώντας στη συνέχεια την ψήφο με κάποιες πιθανότητες εκλογής. Το συναινετικό διαζύγιο είχε κάποιους όρους: Πρώτον, να μην χρησιμοποιούνταν μετά από αυτό, «αποστάτες» των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση (κι αυτό ως δέσμευση αφορούσε τον Τσίπρα προσωπικά). Δεύτερον, να μην έμπαιναν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ οι διατελέσαντες βουλευτές και υπουργοί των ΑΝΕΛ.
Η συνέχεια της αποσύνθεσης της κυβέρνησης, δεν θα κριθεί κυρίως από τις ραδιουργίες και τα παζάρια (θα παίξουν κι αυτά τον ρόλο τους), αλλά από την κρισιμότητα και τη βαρύτητα των προς διαχείριση θεμάτων
Ο Αλ. Τσίπρας, όπως κάνει πάντα, ροκάνισε τον συνεταίρο του, έφτιαξε συσχετισμό μέσα στους ΑΝΕΛ και άρχισε να τους αποσυνθέτει. Αυτό δημιούργησε μια ασφυκτική κατάσταση για τον Καμμένο. Το πρώτο καμπανάκι ήρθε με τη δημοσκόπηση του «αντικειμενικού» Documento που έδινε στους «Ανεξάρτητους Έλληνες» 0,6%. Είχαν προηγηθεί βέβαια κι άλλα σε ανύποπτο χρόνο, με τις φήμες να θέλουν (ποιον άλλο) τον Αλ. Φλαμπουράρη να έχει αναλάβει μπόλικη δουλειά…
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει από καιρό πάρει την απόφαση να παίξει το «κεντροαριστερό χαρτί», προσελκύοντας δυνάμεις από ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι, Ε.Κ., αλλά και όσους προκύψουν από τους ΑΝΕΛ (Παπαχριστόπουλο, Κουντουρά, Κουίκ κ.λπ.). Ο κυνισμός του, δεν αφήνει κανένα περιθώριο να επηρεαστεί από συμπάθειες προς τον Π. Καμμένο. Ξέρει επίσης ότι οι «53», ο Φίλης και άλλοι «αριστεροί», προτιμούν συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ παρά με τον Καμμένο. Ακόμα κι ο Βαρουφάκης τον περιέλουσε με χαρακτηρισμούς όπως «σεξιστής», «ρατσιστής» κ.λπ.
Ο Καμμένος από τη μεριά του, «έφαγε» τον Κοτζιά, ξέρει από τα κατατόπια της πολιτικής, ξέρει να εκβιάζει κι αυτός, έχει διασυνδέσεις και επαφές. Στην ευθεία πρόκληση του Τσίπρα «ξεκαθάρισε τη θέση σου, στηρίζεις ή όχι;», παίζει καθυστέρηση, δεν συναντιέται μαζί του, επικαλείται τις δυσκολίες του Ζάεφ στα Σκόπια και, δια του κ. Κατσίκη, ρίχνει ορισμένες κρότου-λάμψης.
Αυτά, ας πούμε ότι είναι προβλήματα ενός κυβερνητικού συνασπισμού λίγο πριν το τέλος του. Και αν δεν συνδέονταν με ανοικτά εθνικά ζητήματα, θα αποτελούσαν απλώς σουρεαλιστικές εικόνες του καιροσκοπισμού πολιτικών παραγόντων, προσώπων και κομμάτων. Είδαμε άλλωστε πόσες πιρουέτες και αντικρουόμενες υποκλίσεις έχει κάνει το Ποτάμι και ο αρχηγός του, Στ. Θεοδωράκης…
Ο Αλ. Τσίπρας υπήρξε ο μακροβιότερος μνημονιακός πρωθυπουργός. Γιατί προσέφερε «μνημόνια χωρίς πεζοδρόμιο» και είχε την στήριξη των ΗΠΑ-Ε.Ε., καθώς τα έδινε όλα εύκολα. Αλλά και γιατί δεν είχε αντιπολίτευση απέναντί του. Η φωτογραφία του τελευταίου ανασχηματισμού, είχε απ’ όλα: Συριζαίους, πλάι σε καραμανλικούς, πασόκους και ανελίτες, μέχρι και οικολόγους. Πολιτικά, όλο αυτό στηριζόταν στη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και στη δεδηλωμένη που αυτοί συγκέντρωναν.
Οι κραδασμοί θα αρχίσουν τώρα που η δεδηλωμένη πάει περίπατο και η αυθαιρεσία (με τη μορφή μικρών, μεταμοντέρνων πραξικοπημάτων) έρχεται καλπάζοντας. Εκτός αν ο Π. Καμμένος ξεφτιλιστεί τελείως και στηρίξει την κυβέρνηση.
Το «εντυπωσιακό» στοιχείο είναι η συνοχή της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, το γνωστό «145». Η συνοχή αυτή δεν εστιάζεται φυσικά σε μια συμφωνία πάνω σε ένα πρόγραμμα, σε μια βαθύτερη αντίληψη για την ορθότητα όσων γίνονται, σε αρχές και αρετές. Είναι μια κοινοβουλευτική ομάδα κλακαδόρων του Τσίπρα, που για 3,5 χρόνια έκαναν ό,τι κατήγγελλαν πριν. Δείχνει τρομερή ευλυγισία μέσης, εξουσιομανία και απολαμβάνει καλοπέραση που δεν είχε περάσει πριν από τον νου πολλών βουλευτών και «βουλευτριών». Οι περισσότεροι ξέρουν ότι θα λήξει η θητεία τους σύντομα, δεν θα επανεκλεγούν, και θέλουν να την επιμηκύνουν όσο γίνεται περισσότερο. Μόνο αυτό ενδιαφέρει, μπροστά στον στόχο αυτό τα ψηφίζουν όλα. Οτιδήποτε.
Η συνέχεια της αποσύνθεσης της κυβέρνησης, δεν θα κριθεί κυρίως από τις ραδιουργίες και τα παζάρια (θα παίξουν κι αυτά τον ρόλο τους), αλλά από την κρισιμότητα και τη βαρύτητα των προς διαχείριση θεμάτων. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι βαρύ φορτίο και θα θέσει προ δυσκολιών ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Και πρώτον απ’ όλους τον ίδιο τον Αλ. Τσίπρα…
Η δημοκρατία μας…
Πάνω σειρά: Θεοδωράκης, Δανέλλης (Ποτάμι), Παπακώστα (ανεξάρτητη), Θεοχαρόπουλος (ΔΗΜΑΡ), Σαρίδης (Ε.Κ.)
Κάτω σειρά: Καμμένος, Παπαχριστόπουλος, Κόκκαλης, Ζουράρις, Κουντουρά (ΑΝΕΛ)
Κι όμως, με μια πρώτη ανάγνωση, από τις «βουλές» τους φαίνεται να κρίνεται η τύχη της κυβέρνησης αλλά και ενός κρίσιμου εθνικού θέματος. Από τους εικονιζόμενους, άλλοι ψηφίζουν τη Συμφωνία αλλά όχι την κυβέρνηση, άλλοι το αντίθετο,κι άλλοι «ναι σε όλα». Όλοι οι συνδυασμοί παίζουν, με κρίσιμο αριθμό το «151» και φόντο τα παζάρια και τις συναλλαγές. Ρυθμιστής όλων το συμφέρον, ατομικό ή μικροκομματικό. Γενικώς, μια ωραία ατμόσφαιρα… Αυτά, βέβαια, συμβαίνουν ενώ όλοι γνωρίζουν ότι μέσα στην κοινωνία είναι μειοψηφία και η κυβέρνηση και (συντριπτικά) η Συμφωνία των Πρεσπών. Μίλησε κανείς για δημοκρατία;
Ανίατο ολόκληρο το πολιτικό σύστημα
Τι επιδιώκεται με την πόλωση στο πολιτικό σκηνικό;
Απολύτως λογικά, ο πολίτης νιώθει ξένος προς το πολιτικό σύστημα, το οποίο τον καταδυναστεύει. Ξέρει καλά ότι κανείς, μα κανείς, δεν νοιάζεται για την πραγματική κατάσταση και τη δυσκολία επιβίωσης, ούτε και για τα εθνικά ζητήματα και απειλές. Το πολιτικό σύστημα είναι κομμένο και ραμμένο στις προδιαγραφές των επικυρίαρχων και αναπαράγεται μόνο προς ίδιον όφελος των μερών του. Καμιά ιδέα, κανένα όραμα, κανένα σχέδιο για την Ελλάδα δεν έχει αυτό στο σύνολό του, αλλά και ξεχωριστά τα τμήματα που το συναποτελούν, κόμματα, θεσμοί, διοίκηση και μηχανισμοί. Πλην ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων, τίποτα απολύτως.
Εκτός από τους Τσίπρα, Κοτζιά, ή τους κ.κ. Δανέλλη, Παπαχριστόπουλο, Κουίκ, Θεοδωράκη, Μαυρωτά, και φυσικά τους επικυρίαρχους (ΗΠΑ, Γερμανία, ΝΑΤΟ κ.λπ.), σχεδόν κανείς στην Ελλάδα δεν υποστηρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών, δεν βλέπει τίποτα θετικό σε αυτήν. Πού βρίσκει λοιπόν ο Τσίπρας την δύναμη να διαχειρίζεται –έστω, όπως διαχειρίζεται– την υπόθεση «Πρέσπες»;
«Business as usual» για τα κόμματα, με το βλέμμα καρφωμένο στην κάλπη…
Μα ακριβώς στο γεγονός ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα είναι βυθισμένο κι αυτό στον ίδιο βούρκο. Είδε κανείς κάποιο κόμμα της Βουλής να διεξάγει αγώνα, μέσα κι έξω από αυτήν, για να μην περάσει η Συμφωνία; Την πρώτη εποχή των Μνημονίων, υπήρχε αρκετή ευρηματικότητα στις προτάσεις για να μπλοκαριστούν τα Μνημόνια. Αποχώρηση βουλευτών από Βουλή, παραίτηση από Επικρατείας, «ανένδοτος αγώνας», και βεβαίως κινητοποιήσεις.
Ο Π. Καμμένος, από καιρό μπορούσε να προβεί σε κινήσεις για να μπλοκάρει τη Συμφωνία, αλλά δεν τόλμησε. Τόσο γιατί δεχόταν πιέσεις είχε από τον αμερικανικό παράγοντα, όσο και γιατί του άρεσε να κάθεται στην εξουσία. Τώρα, τρέχει λαχανιασμένος, αλλά και ροκανισμένος. Τα μικρά κόμματα, ως «πολύφερνες νύφες» πότε στο κεντροαριστερό και πότε στο κεντροδεξιό τόξο, αλώθηκαν κι αυτά και αποσυντίθενται, ενώ ο ρόλος τους είναι «μπαλωματικός» στις ψηφοφορίες.
Η Ν.Δ., δεξιό, φιλοδυτικό κόμμα, που εμφανίζεται με μεγαλύτερες ευαισθησίες από τον «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά ζητήματα, αναγκάστηκε να διολισθήσει από τη διπλή ονομασία στο «Όχι» στη Συμφωνία των Πρεσπών, μετά το πρώτο συλλαλητήριο πριν ένα χρόνο. Επί της ουσίας, η γραμμή της είναι να ψηφιστεί από όσους χρειάζεται η Συμφωνία και στη συνέχεια να την εφαρμόσει όταν εκλεγεί, αφού θα την έχει βρει έτοιμη. Αυτή φυσικά δεν είναι μια θέση «κάνω ότι μπορώ για να μην περάσει η Συμφωνία». Όπλα θα υπήρχαν και ισχυρά: Δημοψήφισμα, κινητοποιήσεις, προσφυγές, αποχώρηση από το κοινοβούλιο, παραίτηση βουλευτών, δημιουργία πολιτικής κρίσης. Μπλοκάρισμα της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, των επιτροπών για συνταγματική αναθεώρηση. Καταγγελία της κυβέρνησης στο πανελλήνιο. Ακόμα και η Χ.Α. ξέρει από ελιγμούς και ευλυγισίες: Μέχρι την κα Θάνου ψήφισαν, μήπως και πέσουν στα μαλακά στις δικαστικές περιπέτειες τους.
Για την Αριστερά, τι να πούμε; Η επίσκεψη Μέρκελ αποσυνδέεται από τη Συμφωνία των Πρεσπών. Καταγγελία από πέρσι των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό. Όλα προσανατολισμένα προς τις εκλογές. Και το ΚΚΕ; Για την επίσκεψη Μέρκελ, τίποτα. Τη Συμφωνία δεν την ψηφίζει, αλλά δίνει επί της ουσίας και χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση, με δηλώσεις όπως αυτές του Δ. Κουτσούμπα. Για τον κ. Γραμματέα, λοιπόν, μπορεί «να υπάρξει κυβέρνηση και χωρίς την απαιτούμενη τυπική πλειοψηφία». Στην ερώτηση «αν υπάρχει πρόταση δυσπιστίας από τη Ν.Δ., θα υπερψηφίσει ή θα αποχωρήσει;», η απάντηση τα λέει όλα: «Καλά, έχουμε πει ότι πρόκειται για γελοιότητα τώρα, αυτές οι προτάσεις δυσπιστίας λίγους μήνες πριν τις εκλογές, γιατί εκλογές Μάρτη, Μάη, άντε Σεπτέμβρη θα έχουμε, έτσι κι αλλιώς. Δεν έχει κανένα νόημα». Περισσότερη βοήθεια δεν χρειάζεται, ούτε μπορούσε να λάβει, ο Αλ, Τσίπρας αυτή τη στιγμή από τον Περισσό…
Άρα, δεν ευθύνονται για όσα συμβαίνουν μόνο όσιοι ψηφίζουν θετικά, αλλά και όσοι μπορούσαν να κάνουν πολλά και απλά μετρούν «κουκιά». Έτσι διαιωνίζεται ένα ένοχο πολιτικό σύστημα.
