Πόσο φαιδρός μπορεί να αισθάνεται ένας πολιτικός στην Ελλάδα του 2011; Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Η παλιά ρήση ότι όσο περισσότερο μιλάει ένας πολιτικός τόσο περισσότερο εκτίθεται, επιβεβαιώνεται και στις μέρες μας καθημερινά. Με την έννοια ότι αν υποχρεωθεί να αφήσει τη γενικόλογη αρλουμπολογία, θα πρέπει να παραδεχτεί μερικές αλήθειες.
Ο Αντώνης Σαμαράς, για παράδειγμα, υποχρεώθηκε να παραδεχτεί ότι η οικονομική πρόταση της Νέας Δημοκρατίας, όπως αποκρυσταλλώθηκε στα περιβόητα Ζάππειο Ι και Ζάππειο ΙΙ, εν πολλοίς δεν ισχύει. Και ότι εν πάση περιπτώσει, λέμε και καμιά μ… πού και πού για τ’ αφτιά των ιθαγενών. Έτσι, αποδομώντας σιγά-σιγά τον επί διετία αντιπολιτευτικό λόγο της Ν.Δ., έφτασε την εβδομάδα αυτή ο ίδιος ο αρχηγός της να παραδεχτεί ότι ένα βασικό στοιχείο των προτάσεών του, η μείωση των φορολογικών επιβαρύνσεων, υπόκειται στην έγκριση της τρόικας και χωρίς αυτήν δεν μπορεί να εφαρμοστεί.
Είπε δηλαδή ό,τι περίπου επικαλούνται εδώ και πάνω από ένα χρόνο οι βουλευτές και οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ. Που θεωρούν την εφαρμοζόμενη πολιτική σκληρή και άδικη, αλλά επειδή οι Βρυξέλλες τη θεωρούν αναγκαία, πάντα σηκώνουν το χεράκι και υπερψηφίζουν. Κατά την ίδια ακριβώς έννοια που το κάνουν διάφορα κυβερνητικά στελέχη, όπως ο αναπληρωτής υπουργός Ανάπτυξης Σ. Ξυνίδης, που μίλησε πρόσφατα για τις «ούτως ή άλλως επαχθείς υποχρεώσεις» που έχουν αναλάβει οι υπουργοί (θυμίζοντας εκείνο το ανεκδιήγητο «ποινήν εκτίω» του Βύρωνα Πολύδωρα, όταν ήταν υπουργός Δημόσιας Τάξης της κυβέρνησης Καραμανλή).
Πόσο φαιδρός, λοιπόν, μπορεί να αισθάνεται ένας πολιτικός στην Ελλάδα σήμερα, ξέροντας πως ό,τι κι αν πει τελεί υπό την έγκριση των δανειστών; Ξέροντας πως ό,τι κι αν προτείνει δεν έχει καμιά αξία αν δεν συμφωνήσουν οι τροϊκανοί; Ξέροντας πως πρέπει να πάρει την άδειά τους πριν ξεστομίσει οτιδήποτε;
Ο ελληνικός λαός βλέπει σήμερα έκπληκτος να επιστρέφει η εποχή του ’50, της αμερικανοκρατίας και της υποτέλειας, μια εποχή που νόμιζε ότι είχε οριστικά κι αμετάκλητα δώσει τη θέση της στην Ελλάδα του εκσυγχρονισμού, της ΟΝΕ και της Ολυμπιάδας. Είναι ο ίδιος λαός που είδε τον προηγούμενο μήνα τον εκλεγμένο πρωθυπουργό του να σύρεται… στας Ευρώπας προκειμένου να δώσει εξηγήσεις για το πυροτέχνημα του δημοψηφίσματος. Και είναι ο ίδιος λαός που τώρα βλέπει ελληναράδες τύπου Καρατζαφέρη να προτιμούν «Ευρώπη και υποτέλεια» παρά «μόνοι μας και πεινασμένοι», όπως το δήλωσε ο ίδιος ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ κατά τη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό στη Βουλή (αποδεικνύοντας ότι ο εθνικισμός στην Ελλάδα, παραδοσιακά, ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα του ραγιαδισμού).
Όταν, όμως, βλέπει κανείς την Άνγκελα Μέρκελ να διορίζει υφυπουργό της με χαρτοφυλάκιο την Ελλάδα, όπως έχουν οι Βρετανοί υπουργό Βορείου Ιρλανδίας, τότε όλα είναι αναμενόμενα. Όπως αναμενόμενο είναι και ένα μεγάλο τόξο της σημερινής ελληνικής Βουλής να αποδεχτεί (παρά τη… θέλησή του πάντα) το σχέδιο των Μερκοζί να ενισχυθεί η κατοχικού τύπου επιτήρηση στα δημοσιονομικά των παριών της Ευρωζώνης. Μετά, όμως, δεν θα πρέπει να διαμαρτύρονται για τη λαϊκή γιούχα που συναντούν οι πολιτικοί που αποτολμούν δημόσια εμφάνιση…
Έτσι κι αλλιώς αναλώσιμοι είναι! Κι ας αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας τις «ούτως ή άλλως επαχθείς υποχρεώσεις»…
Ο Αντώνης Σαμαράς, για παράδειγμα, υποχρεώθηκε να παραδεχτεί ότι η οικονομική πρόταση της Νέας Δημοκρατίας, όπως αποκρυσταλλώθηκε στα περιβόητα Ζάππειο Ι και Ζάππειο ΙΙ, εν πολλοίς δεν ισχύει. Και ότι εν πάση περιπτώσει, λέμε και καμιά μ… πού και πού για τ’ αφτιά των ιθαγενών. Έτσι, αποδομώντας σιγά-σιγά τον επί διετία αντιπολιτευτικό λόγο της Ν.Δ., έφτασε την εβδομάδα αυτή ο ίδιος ο αρχηγός της να παραδεχτεί ότι ένα βασικό στοιχείο των προτάσεών του, η μείωση των φορολογικών επιβαρύνσεων, υπόκειται στην έγκριση της τρόικας και χωρίς αυτήν δεν μπορεί να εφαρμοστεί.
Είπε δηλαδή ό,τι περίπου επικαλούνται εδώ και πάνω από ένα χρόνο οι βουλευτές και οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ. Που θεωρούν την εφαρμοζόμενη πολιτική σκληρή και άδικη, αλλά επειδή οι Βρυξέλλες τη θεωρούν αναγκαία, πάντα σηκώνουν το χεράκι και υπερψηφίζουν. Κατά την ίδια ακριβώς έννοια που το κάνουν διάφορα κυβερνητικά στελέχη, όπως ο αναπληρωτής υπουργός Ανάπτυξης Σ. Ξυνίδης, που μίλησε πρόσφατα για τις «ούτως ή άλλως επαχθείς υποχρεώσεις» που έχουν αναλάβει οι υπουργοί (θυμίζοντας εκείνο το ανεκδιήγητο «ποινήν εκτίω» του Βύρωνα Πολύδωρα, όταν ήταν υπουργός Δημόσιας Τάξης της κυβέρνησης Καραμανλή).
Πόσο φαιδρός, λοιπόν, μπορεί να αισθάνεται ένας πολιτικός στην Ελλάδα σήμερα, ξέροντας πως ό,τι κι αν πει τελεί υπό την έγκριση των δανειστών; Ξέροντας πως ό,τι κι αν προτείνει δεν έχει καμιά αξία αν δεν συμφωνήσουν οι τροϊκανοί; Ξέροντας πως πρέπει να πάρει την άδειά τους πριν ξεστομίσει οτιδήποτε;
Ο ελληνικός λαός βλέπει σήμερα έκπληκτος να επιστρέφει η εποχή του ’50, της αμερικανοκρατίας και της υποτέλειας, μια εποχή που νόμιζε ότι είχε οριστικά κι αμετάκλητα δώσει τη θέση της στην Ελλάδα του εκσυγχρονισμού, της ΟΝΕ και της Ολυμπιάδας. Είναι ο ίδιος λαός που είδε τον προηγούμενο μήνα τον εκλεγμένο πρωθυπουργό του να σύρεται… στας Ευρώπας προκειμένου να δώσει εξηγήσεις για το πυροτέχνημα του δημοψηφίσματος. Και είναι ο ίδιος λαός που τώρα βλέπει ελληναράδες τύπου Καρατζαφέρη να προτιμούν «Ευρώπη και υποτέλεια» παρά «μόνοι μας και πεινασμένοι», όπως το δήλωσε ο ίδιος ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ κατά τη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό στη Βουλή (αποδεικνύοντας ότι ο εθνικισμός στην Ελλάδα, παραδοσιακά, ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα του ραγιαδισμού).
Όταν, όμως, βλέπει κανείς την Άνγκελα Μέρκελ να διορίζει υφυπουργό της με χαρτοφυλάκιο την Ελλάδα, όπως έχουν οι Βρετανοί υπουργό Βορείου Ιρλανδίας, τότε όλα είναι αναμενόμενα. Όπως αναμενόμενο είναι και ένα μεγάλο τόξο της σημερινής ελληνικής Βουλής να αποδεχτεί (παρά τη… θέλησή του πάντα) το σχέδιο των Μερκοζί να ενισχυθεί η κατοχικού τύπου επιτήρηση στα δημοσιονομικά των παριών της Ευρωζώνης. Μετά, όμως, δεν θα πρέπει να διαμαρτύρονται για τη λαϊκή γιούχα που συναντούν οι πολιτικοί που αποτολμούν δημόσια εμφάνιση…
Έτσι κι αλλιώς αναλώσιμοι είναι! Κι ας αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας τις «ούτως ή άλλως επαχθείς υποχρεώσεις»…
Σχόλια
