Του Ιάσωνα Κωστόπουλου. Βρισκόμαστε σε μια φάση δεδομένης ύφεσης του αγώνα που έχει ξεσπάσει στα πανεπιστήμια της χώρας και πιθανόν στο κλείσιμο ενός πρώτου κύκλου αντίστασης της νεολαίας.
Είναι χρήσιμο να γίνει ένας πρώτος απολογισμός της έως τώρα κίνησης και να προσπαθήσουμε να εξάγουμε κάποια βασικά συμπεράσματα. Για ποιο λόγο όμως το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε αυτή την καμπή; Σίγουρα, ρόλο έπαιξε η τρομοκρατία τόσο των επιμέρους τμημάτων όσο και κεντρικά της ίδιας της υπουργού Παιδείας που απείλησε για χαμένα εξάμηνα και εξεταστικές σε μια προσπάθεια ποινικοποίησης του αγώνα των φοιτητών. Πιο σημαντικό όμως είναι το σε τι καλέστηκε να απαντήσει το φοιτητικό κίνημα αλλά και το πόσο κόσμο συγκίνησε και χώρεσε στις δομές και στις διαδικασίες του. Έτσι αν και η σπουδάζουσα νεολαία δεν έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο κίνημα των πλατειών η αυθόρμητη προσέλευση των φοιτητών στις γενικές συνελεύσεις των σχολών τους στα τέλη Αυγούστου έδειξε τον αναβρασμό και την αγανάκτηση αλλά και το δεδομένο αντίκτυπο που είχαν οι πλατείες στην ελληνική νεολαία. Ενώ λοιπόν γέμισαν τα αμφιθέατρα, φαίνεται πως όλοι αυτοί που ήθελαν να αγωνιστούν δεν μπόρεσαν να βρουν ακριβώς ενεργό ρόλο στο κίνημα, με αποτέλεσμα η έκβασή του αγώνα να ανατεθεί στις δυνάμεις της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς στα πανεπιστήμια.
Δεν φεύγουμε αν δεν φύγετε…
Πέρα όμως από την τρομοκρατία αλλά και την έλλειψη μαζικότητας από τις διαδικασίες του κινήματος, είναι κεντρικής σημασίας η χρονική περίοδος στην οποία ξέσπασε αυτός ο αγώνας και επομένως σε τι περιβάλλον πραγματοποιήθηκε. Σήμερα το φοιτητικό κίνημα δεν έχει απέναντι του ένα νόμο αλλά την χρεοκοπία της χώρας στα πλαίσια της οποίας ξεπουλιέται και το δημόσιο πανεπιστήμιο και η νεολαία οδηγείται στην μετανάστευση. Σε μια τόσο διαφορετική κατάσταση οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες και η άρθρωση κάθε πολιτικού σχεδίου, κάθε αγώνα πρέπει να μπορεί να συναθροιστεί στο σύνθημα που τόσο εύστοχα διατύπωσαν οι πλατείες: «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγετε!» αλλά και να βάζει το ζήτημα της δημοκρατίας όχι σαν μια διακηρυκτική διεκδίκηση αλλά σαν ένα απαραίτητο στοιχείο κάθε αγώνα που θα ξεσπάσει από εδώ και πέρα. Γιατί, αυτό αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για μια διαφορετική διέξοδο του τόπου, γιατί αν δεν φύγουν δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη χρεοκοπία του λαού. Πρέπει λοιπόν σήμερα να συμβάλουμε στη δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος που να θέτει το κεντρικό ζήτημα αντιλαμβανόμενοι πως αν η χώρα δεν βγει από την καθεστωτική φάση που μας έχουν επιβάλλει δεν μπορεί να υπάρχει δημόσια παιδεία. Στόχος μας σήμερα θα πρέπει να είναι η σπουδάζουσα νεολαία να αποτελέσει οργανικό κομμάτι του παλλαϊκού ξεσηκωμού που χρειάζεται για να ανατραπεί το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και να αλλάξει η πορεία που έχει πάρει η χώρα.
Πέρα όμως από την τρομοκρατία αλλά και την έλλειψη μαζικότητας από τις διαδικασίες του κινήματος, είναι κεντρικής σημασίας η χρονική περίοδος στην οποία ξέσπασε αυτός ο αγώνας και επομένως σε τι περιβάλλον πραγματοποιήθηκε. Σήμερα το φοιτητικό κίνημα δεν έχει απέναντι του ένα νόμο αλλά την χρεοκοπία της χώρας στα πλαίσια της οποίας ξεπουλιέται και το δημόσιο πανεπιστήμιο και η νεολαία οδηγείται στην μετανάστευση. Σε μια τόσο διαφορετική κατάσταση οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες και η άρθρωση κάθε πολιτικού σχεδίου, κάθε αγώνα πρέπει να μπορεί να συναθροιστεί στο σύνθημα που τόσο εύστοχα διατύπωσαν οι πλατείες: «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγετε!» αλλά και να βάζει το ζήτημα της δημοκρατίας όχι σαν μια διακηρυκτική διεκδίκηση αλλά σαν ένα απαραίτητο στοιχείο κάθε αγώνα που θα ξεσπάσει από εδώ και πέρα. Γιατί, αυτό αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για μια διαφορετική διέξοδο του τόπου, γιατί αν δεν φύγουν δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη χρεοκοπία του λαού. Πρέπει λοιπόν σήμερα να συμβάλουμε στη δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος που να θέτει το κεντρικό ζήτημα αντιλαμβανόμενοι πως αν η χώρα δεν βγει από την καθεστωτική φάση που μας έχουν επιβάλλει δεν μπορεί να υπάρχει δημόσια παιδεία. Στόχος μας σήμερα θα πρέπει να είναι η σπουδάζουσα νεολαία να αποτελέσει οργανικό κομμάτι του παλλαϊκού ξεσηκωμού που χρειάζεται για να ανατραπεί το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και να αλλάξει η πορεία που έχει πάρει η χώρα.
* Ο Ιάσωνας Κωστόπουλος είναι μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Φοιτητών Επιστήμης Η/Υ Ηρακλείου
Σχόλια
