Του Γιώργου Γιαλούρη
«Αν άλλαζαν κάτι οι εκλογές, θα τις είχαν καταργήσει», γνωστή ατάκα, πολύ αληθινή όμως, το βλέπουμε στην πράξη με αυτά που έγιναν στη Ρουμανία και στη Μολδαβία όπου ο κίνδυνος να αλλάξει κάτι με τις εκλογές οδήγησε τους ιδιοκτήτες των χωρών αυτών να τις νοθεύσουν κι αν ακόμη έβγαινε διαφορετικό αποτέλεσμα από αυτό που έπρεπε να βγει, δεν θα τις αναγνώριζαν, ένα καινούργιο Μαϊντάν ήταν έτοιμο, θα έβαζαν φυλακή τους νικητές ή θα τους εξόντωναν, στη Μολδαβία μπήκαν φυλακή ή καταζητούνται έξι στελέχη της αντιπολίτευσης, οκτώ κόμματα έχουν απαγορευτεί, με άλλα λόγια καλή η δημοκρατία αλλά στο βαθμό που φέρνει τα σωστά αποτελέσματα, αλλιώς φωτιά και τσεκούρι όπως έλεγε και ο πατριώτης Αβέρωφ, βέβαια τώρα χρειαζόμαστε και θα έχουμε έναν νέο πατριωτισμό όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος μαζεύει λιγότερο κόσμο στις ομιλίες του και από τον κόσμο που μαζεύουν άγνωστοι συγγραφείς τύπου Γιαλούρη στις παρουσιάσεις των βιβλίων τους, βέβαια έχω κόψει εδώ και χρόνια τις παρουσιάσεις βιβλίων, δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα, ίσως πιο βαρετό και από δέκα λεπτά τρέξιμο σε διάδρομο γυμναστικής, γενικά τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα είναι αρκετά βαρετά και προβλέψιμα και όταν λέω τα «πολιτικά πράγματα» εννοώ τις δηλώσεις και τις κινήσεις των πολιτικών, δεν περιμένεις και τίποτα το ενδιαφέρον από αναξιοπρεπείς ανθρώπους που καλύπτουν ο ένας τον άλλον χωρίς ντροπή, ανθρωπάκια, γρανάζια σε ένα σύστημα που προσκυνάει μόνο το χρήμα, ακόμη και οι δήθεν πολιτικοί τους αντίπαλοι υπερασπίζονται με τη δράση ή τη μη δράση τους το ίδιο σύστημα που τους ανέθρεψε, το βλέπουμε και με την επιθετική ή αμήχανη κι αναιμική στάση τους απέναντι στον Πάνο Ρούτσι και τη Μαρία Καρυστιανού, το ΚΚΕ έδωσε περισσότερη έμφαση στο φεστιβάλ της ΚΝΕ και στη μέρα γενικής απεργίας παρά στην ακηδεμόνευτες συγκεντρώσεις, ίσως να έχει και δίκιο ωστόσο, δεν είναι στρατευμένες αρκετά αυτές οι συγκεντρώσεις, δεν αντιλαμβάνονται αυτοί που κατεβαίνουν στον δρόμο την ταξική τους θέση και δεν αντιπροσωπεύουν το γνήσιο λαϊκό κίνημα, αλήθεια ποιο είναι αυτό το λαϊκό κίνημα, τι και ποιους αντιπροσωπεύει και πώς αντανακλάται στον πληθυσμό και για να το πω διαφορετικά, καταλαβαίνω ας πούμε όταν μιλάμε για τον λαό των Χούθι (Ansarallah), ο λαός αυτός έχει κοινές αναφορές, οι άνθρωποι που τον απαρτίζουν έχουν γαλουχηθεί από τον αγώνα τους για επιβίωση, διακατέχονται από ομοψυχία και από μία κοινή συγκρότηση, καταλαβαίνω όταν λέμε για τον λαό της Παλαιστίνης, δεν χρειάζονται εξηγήσεις για αυτήν την περίπτωση, έχουν ειπωθεί τα πάντα και η θηριωδία εξελίσσεται σε ζωντανή μετάδοση, δεν καταλαβαίνω όμως όταν λέμε «ο λαός της Ελλάδας», μία χώρα την οποία έχουν ξεσκίσει οι νικητές του εμφυλίου, ένα μαγαζάκι που δεν μπορεί και δεν θέλει να κάνει κουμάντο σε τίποτα, καταχρεωμένο και προδομένο από όλους τους πολιτικούς και από σχεδόν όλους τους πολίτες του, κατακερματισμένο σε ένα σωρό απόψεις και ομάδες που ανατροφοδοτούν ξανά και ξανά το ίδιο πολιτικό σύστημα το οποίο οι ίδιοι με τις πράξεις τους στηρίζουν και περιμένουν ότι με μία ψήφο θα αλλάξει κάτι, μα ειλικρινά δεν ξέρω τι περιμένει ο κόσμος, δεν θα αλλάξει τίποτα με τις επερχόμενες εκλογές, κι αν πρόκειται ν’ αλλάξει το οτιδήποτε θα συνασπιστούν όλες οι δυνάμεις της «σταθερότητας και της προόδου», όπως έγινε στη Ρουμανία και στη Μολδαβία, όπως έγινε και σ’ εμάς το 2015 και θα πέσουν πάνω μας σαν λυσσασμένα σκυλιά να κατασπαράξουν ό,τι έχει απομείνει με τον κόσμο από κάτω να μισεί ο ένας τον άλλον, να κυνηγάει τους μετανάστες, να νοιάζεται μόνο για την τσέπη του, για το αν θα αγοράσει υβριδικό ή ηλεκτρικό αυτοκίνητο, να γκρινιάζει για τις ακριβές ξαπλώστρες, να εκτονώνεται στα social και ν’ αναρωτιέται: Τι να ψηφίσω;
