Της Λόλας Σκαλτστά. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου αλλά πώς να σας το πω, νιώθω… περιττή.
Eννοώ, δηλαδή, πως ό,τι και να κάνω, όσο χαμηλά και να πέσω, όσο δυνατά και να φωνάξω, δεν με λαμβάνει κανείς υπ’ όψιν του. Διαμαρτύρομαι, πεινάω, εξαθλιώνομαι κι αυτοί «τράβα μπρος και μη σε μέλλει» ένα πράγμα.
Και δεν είναι ότι δεν με βλέπουν και δεν με ακούνε, είναι πως συμπεριφέρονται λες και ζουν μόνοι τους σ’ αυτή την έρημη χώρα. Νομοθετούν σαν να λείπω ταξίδι αναψυχής. Κάνουν δηλώσεις, προγραμματισμούς, υπογράφουν συμφωνίες, αγοράζουν και πουλούν (κυρίως πουλούν) τα πάντα χωρίς όριο, χωρίς φραγμό, χωρίς δεύτερη σκέψη και με το… αζημίωτο πάντα!
Και αν τυχόν πέσει στην αντίληψή τους πως έχω την παραμικρή αντίρρηση -γιατί άλλωστε;- έχουν τον τρόπο τους. Μπορεί να μην είναι αυτό που λέμε «δημοκρατικός» άλλα σίγουρα είναι άκρως αποτελεσματικός.
Κι ενώ έχω ξεπεράσει τα όρια αντοχής μου (η ανοχή μου έχει ακόμα, μάλλον, περιθώριο) κι ενώ μου έχουν πάρει τα πάντα, εκείνοι έχουν το θράσος να μου λένε (βλ. κ. Στουρνάρας) «ουδέν κακόν αμιγές καλού».
Και έρχομαι εδώ να αναρωτηθώ ποιο είναι το κακό και ποιο το καλό. Και μήπως, εντέλει, το κακό το δικό μου είναι το καλό το δικό τους.
Είναι καλό εγώ να έχω χρέος κι εκείνοι πλεόνασμα;
Είναι καλό εγώ να είμαι άνεργη, στο έλεος των εργοδοτών και αυτοί να έχουν γονατίσει την ελληνική οικονομία;
Είναι καλό εγώ να μην έχω περίθαλψη, όταν αυτοί έχουν τη δυνατότητα να επισκέπτονται τα ακριβότερα ιδιωτικά νοσοκομεία;
Είναι καλό να μην μπορώ να πληρώσω το εισιτήριο στο μετρό, όταν εκείνοι μετακινούνται με πανάκριβα αυτοκίνητα, τα οποία όμως έχω πληρώσει εγώ;
Είναι καλό να μην μπορώ να εκφράσω αντίρρηση, άποψη, να μην μπορώ να υπερασπιστώ το δίκιο μου και με την παραμικρή κίνηση να βάζουν απέναντί μου τα ΜΑΤ, όταν αυτοί μονοπωλούν καθημερινά τα Μέσα τους εξαπολύοντας τα ανείπωτα;
Είναι καλό να ξεπουλάνε την πατρίδα μου και να με φυλακίζουν όταν αντιστέκομαι;
Είναι καλό να απειλούν όσους δεν έχουν να πληρώσουν τα παράνομα χαράτσια τους ενώ εκείνοι βγάζουν χρήματα στο εξωτερικό, φοροδιαφεύγουν και αισχροκερδούν εις βάρος μου;
Είναι καλό να μην ξέρω την επόμενη μέρα τι μου ξημερώνει, όταν αυτοί έχουν εξασφαλίσει και το μέλλον των παιδιών τους, μέσα από μίζες, ίντριγκες, σκάνδαλα και αυτοκτονίες συνανθρώπων μου;
Είναι καλό να κλείνουν ιδρύματα, παιδικούς σταθμούς, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και να ανοίγουν κελιά σε φυλακές;
Είναι καλό να πεθαίνω εγώ για να καλοζούν αυτοί;
Είναι καλό να μην τους θέλω, αλλά αυτοί να μου κάθονται στο σβέρκο;
