Πριν ακόμα αναλάβει καθήκοντα, ο Τραμπ απείλησε με τιμωρίες εκείνους που θα τολμήσουν να προωθήσουν την αντικατάσταση του δολαρίου στις διεθνείς συναλλαγές, ενώ κάθε του ενέργεια που περιέχει απειλές και κυρώσεις επισπεύδει την ανησυχία και αυξάνει την προνοητικότητα εκείνων που ήδη παίρνουν μέτρα διαισθανόμενοι ότι όσο διαιωνίζεται η εξάρτησή τους από το δολάριο τόσο πιο ευάλωτοι είναι για να δεχτούν σοβαρά πλήγματα στην οικονομία και την ασφάλειά τους από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη που σέρνεται άβουλα και πειθήνια πίσω από τους καουμπόηδες.
Είναι κοινή διαπίστωση ότι σχεδόν όποια επιθετική παρέμβαση έχουν κάνει οι Δυτικοί τα τελευταία χρόνια σε διεθνές επίπεδο έχει γυρίσει εναντίον τους με πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην ισχύ, την αξιοπιστία και την επιρροή τους, που είναι απαραίτητα στοιχεία για την ηγεμονία τους από την οποία –σε ευνοϊκότερες συνθήκες- εξάρτησαν την πολύχρονη ευδαιμονία τους.
Το πόσο σοβαρή είναι η κρίση του δυτικού συγκροτήματος δεν φαίνεται μόνο από την αυξανόμενη δυσκολία στην επιβολή των θελήσεών του στους άλλους. Φαίνεται και από τον εξελισσόμενο κλονισμό στο εσωτερικό του δυτικού μπλοκ, πολύ πέρα από τις διαταραχές που προκαλούνται από την απειθαρχία ορισμένων μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, π.χ. της Ουγγαρίας και της Σλοβακίας. Αν και φαίνεται τραβηγμένο να μιλήσει κανείς για αρχή ξηλώματος, πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η θορυβώδης Έξοδος της Μεγάλης Βρετανίας, ενός από τους τρεις μεγάλους της Ευρώπης;
Οι ταπεινωτικές εξαγγελίες του προέδρου Τραμπ σε βάρος της Ευρώπης και του Καναδά, από τη φρασεολογία μέχρι τη λήψη μέτρων σε βάρος των βασικών συμμάχων των ΗΠΑ, μάλλον δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελούν δείγματα υγείας ενός μπλοκ που επιθυμεί να διαφεντεύει τον κόσμο. Ακόμα κι αν κανένα επαχθές μέτρο δεν εφαρμοστεί μεταξύ συμμάχων, τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο μετά απ’ αυτές τις προκλήσεις. Οι ευρωπαϊκές ελίτ για άλλη μια φορά μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα απέδειξαν με τις χλιαρές αντιδράσεις τους ότι έχουν καταντήσει θλιβερά αποστήματα των ΗΠΑ, ανήκοντας -κατά Τραμπ- στην κατηγορία της «φρικαλεότητας», ούτε καν στην κατηγορία της «προσαρτημένης πολιτείας» με την οποία ο νεοεκλεγείς πρόεδρος πρόσβαλε χυδαία τους Καναδούς.
Ολιγαρχία
Όσο, όμως, κι αν δημιουργούν επιπλοκές, ανωμαλίες και ανασφάλειες οι αλλοπρόσαλλες πολιτικές του Τραμπ, τίποτα δεν είναι πιο έντονο στοιχείο της παρακμής από την ανεμπόδιστη επίδειξη δικτατορικής πυγμής εκ μέρους του νέου προέδρου. Μέσα σε λίγες μέρες, ο Τραμπ έδειξε ότι προτίθεται να διοικήσει απολυταρχικά. Έχει εξαρχής παρακάμψει τα δύο νομοθετικά σώματα της Γερουσίας τα οποία είναι ουσιαστικά σε ημιαργία, εκδίδοντας εκατοντάδες προεδρικά εκτελεστικά διατάγματα αντί για νόμους και έχει μπλοκάρει όλες τις δικαστικές διώξεις εναντίον του, συμπεριλαμβανομένης της έκδοσης ποινής μετά την καταδίκη του για 34 κακουργήματα.
Επίσης, απάλλαξε από κάθε κατηγορία και απελευθέρωσε από τις φυλακές 1.500 οπαδούς του που είχαν καταδικαστεί σε ποινές εγκλεισμού από έξι μήνες μέχρι 22 χρόνια για πράξεις που κρίθηκαν δικαστικά ως απόπειρες ανατροπής του δημοκρατικού καθεστώτος! Σαρωτικός, διαλύει σημαντικούς κρατικούς οργανισμούς όπως η USAID που, ως πολιτικός βραχίονας του υπουργείου Εξωτερικών και των μυστικών υπηρεσιών, αυτή η παγκόσμιας εμβέλειας οργάνωση στήριξε φανερά και κρυφά την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ σε όλες τις χώρες. Απολύει επιλεκτικά στελέχη του FBI και της CIA, καταργεί θεσμούς και ρυθμίσεις που σχετίζονται με την εκπαίδευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την προστασία του περιβάλλοντος κ.ά.. Είναι τόσο ισοπεδωτικός ο πολιτικός του ακτιβισμός που επαναφέρει στις δημόσιες υπηρεσίες ακόμα και τις πλαστικές σακούλες και τα πλαστικά καλαμάκια που είχαν για λόγους οικολογικούς αντικατασταθεί από ανακυκλώσιμα υλικά!
Σε διεθνές επίπεδο, ο Τραμπ απέσυρε τη συμμετοχή των ΗΠΑ από το Συμβούλιο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας του ΟΗΕ, επέβαλε κυρώσεις σε βάρος των δικαστών του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου αποδοκιμάζοντας την απόφασή τους να εκδώσουν ένταλμα σύλληψης των σιωνιστών Νετανιάχου και Γκάλαντ για τη γενοκτονία στη Γάζα, πρόσθεσε νέους αυθαίρετους δασμούς σε βάρος της Κίνας και κυρώσεις εναντίον του Ιράν, επιτέθηκε στη Νότια Αφρική για ρυθμίσεις που αφορούν μια καθαρά εσωτερική υπόθεση, τον αναδασμό γαιών, μετονόμασε τον Κόλπο του Μεξικού σε Κόλπο της Αμερικής (!), προκρίνει μια ωμή επέμβαση στην εθνική κυριαρχία ανεξάρτητων κρατών διεκδικώντας το κανάλι του Παναμά και την Γροιλανδία από τη Δανία που είναι μέλος του ΝΑΤΟ και αποτελεί έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δηλώνει δημόσια ότι η Γάζα θα ανήκει στις ΗΠΑ για να γίνει θέρετρο των πλουσίων ενώ ο λαός που την κατοικεί θα εξοριστεί σε τρίτες χώρες, επιλογή που συνιστά πεντακάθαρη διάπραξη του εγκλήματος της εθνοκάθαρσης! Αυτά και πολλά άλλα σε διάστημα μόλις τριών βδομάδων από την ανάληψη των καθηκόντων του δεν είναι μικρό δείγμα της «ολιγαρχοποίησης» της αμερικάνικης δημοκρατίας, κάτι που πια δηλώνεται επίσημα και από κορυφαίους πολιτικούς, όπως ο Μπάιντεν και ο Σάντερς.
Άδειασμα
Ταυτόχρονα, στελέχη της υπό σύσταση κυβέρνησης, όπως ο ολιγάρχης Έλον Μασκ, εκδηλώνουν την απροκάλυπτη υποστήριξή τους σε ακροδεξιούς πολιτικούς σχηματισμούς σε χώρες της Ευρώπης αποδοκιμάζοντας προκλητικά τους πολιτικούς και τα κόμματα του Κέντρου που κυβερνούν τη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία κ.λπ. Ξαφνικά, οι κυβερνήσεις των κρατών που είναι οι στενότεροι σύμμαχοι των ΗΠΑ αντιμετωπίζονται υποτιμητικά όπως αντιμετωπίζονται οι κυβερνήσεις της Βενεζουέλας και του Ιράν.
Αποκορύφωμα του αδειάσματος των Ευρωπαίων είναι το τηλεφώνημα Τραμπ – Πούτιν! Ανεξάρτητα από τα όσα ειπώθηκαν μεταξύ των δύο ηγετών, οι Αμερικάνοι πετούν έξω από το κάδρο των εξελίξεων τους Ευρωπαίους, δεν τους καλούν καν να πάρουν μέρος στις διαβουλεύσεις, με πιθανή ακόμα και μια ειρήνη στην Ουκρανία χωρίς επιστροφή στα σύνορα του 2014 που οι Ουκρανοί και οι Ευρωπαίοι απορρίπτουν μετά βδελυγμίας!
Αποκαλυπτικό από νωρίς των προθέσεων του Τραμπ ήταν το πρωτοφανές γεγονός της μη πρόσκλησης των επικεφαλής των ευρωπαϊκών κρατών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην τελετή ορκωμοσίας του νέου προέδρου που έγινε στην Ουάσιγκτον. Όπως αποκαλυπτική είναι και η πίεση του Τραμπ για αύξηση των πολεμικών δαπανών των ευρωπαϊκών κρατών-μελών του ΝΑΤΟ καθώς και η επιβολή δασμών σε ευρωπαϊκά προϊόντα που εισάγονται στις ΗΠΑ. Ήδη προχωράει η επιβολή δασμών 25% στα εισαγόμενα μέταλλα, στο χάλυβα και το αλουμίνιο, ενώ απειλούνται κι άλλοι δασμοί «αμοιβαιότητας» από οπουδήποτε κι αν προέρχονται τα προϊόντα, των συμμαχικών κρατών συμπεριλαμβανομένων!
Αλυσοδεμένοι
Η μεταχείριση των μεταναστών που δεν έχουν άδεια παραμονής από τις αμερικάνικες υπηρεσίες όχι μόνο δεν διαφέρει καθόλου από τη μεταχείριση που υφίστανται οι κοινοί εγκληματίες, αλλά σε κάποιες πλευρές είναι πολύ χειρότερη. Για παράδειγμα, οι μετανάστες δεν έχουν κανένα δικονομικό μέσο προστασίας. Ούτε σε δικαστήριο μπορούν να προσφύγουν, ούτε δικηγόρο να χρησιμοποιήσουν, ούτε οποιοδήποτε συνταγματικό και ανθρωπιστικό δικαίωμα να επικαλεστούν. Συλλαμβάνονται, φυλακίζονται, χωρίζονται από τα παιδιά τους και μεταφέρονται εκτός ΗΠΑ, στην πατρίδα τους ή σε όποιον άλλο τόπο κρίνουν οι αμερικάνικες αρχές, ακόμα και στο Γκουαντάναμο, αλυσοδεμένοι! Αλυσίδες που δεν αφαιρούνται ούτε όταν οι απόβλητοι είναι εν πτήσει, γεγονός που παραπέμπει κατ’ ευθείαν στις συνθήκες μεταφοράς των σκλάβων από την Αφρική που ήταν αλυσοδεμένοι στα αμπάρια των πλοίων. Άντρες, γυναίκες και παιδιά. Η απανθρωπιά των «πολιτισμένων» λευκών χριστιανών παραμένει μνημειώδης.
Ταυτόχρονα με το πογκρόμ εναντίον των μεταναστών που τους αρπάζουν από τα σπίτια, τους δρόμους και τους χώρους εργασίας, ακόμα και από εκκλησίες και νοσοκομεία, σε εξέλιξη είναι ένα εξίσου μεγάλο πογκρόμ εναντίον των ομοφυλοφίλων που διασύρονται, κακοποιούνται, χάνουν τις δουλειές τους και τα δικαιώματα ισότιμης μεταχείρισης που διεκδίκησαν και σε κάποιο βαθμό πέτυχαν σε μια προσπάθεια να περιορίσουν τις διακρίσεις σε βάρος τους. Αλλά και οι γηγενείς μαύροι που είναι τα πιο «πρόχειρα» θύματα της κρατικής και κοινωνικής βίας, βλέπουν την αυθαιρεσία της αστυνομίας να ενισχύεται και να ενθαρρύνεται και τη ζωή τους να γίνεται όλο και πιο φτηνή.
Χωρίς να έχουν εξαντληθεί τα αλλεπάλληλα «ξαφνιάσματα» προς κάθε κατεύθυνση, εσωτερική και εξωτερική, τα προαναφερθέντα είναι αρκετά για να επιβεβαιώσουν την αγωνία των προοδευτικών πολιτών των ΗΠΑ για την εξελισσόμενη εκτροπή που κάνει τη χώρα τους έναν ολοένα πιο αυταρχικό τόπο, με χαρακτηριστικά εμφύλιου διχασμού, με μια ενός ανδρός αρχή περιβεβλημένη από τον πλούτο και την προθυμία της ολιγαρχίας να συμπράξει στον εκφασισμό, μια ολιγαρχία όπου ακόμα και τα προσχήματα που σε κάποιο βαθμό την συγκρατούσαν και την εξωράιζαν αφαιρούνται ταχέως και σωρηδόν.
Στην άβυσσο
Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, οι Ευρωπαίοι σταθερά διολισθαίνουν στην άβυσσο της καταφρόνιας. Όπου αναμίχθηκαν τα έκαναν μπάχαλο, από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι τη Λιβύη και την Ουκρανία, ενώ οι Αμερικάνοι τους αντιμετωπίζουν σαν αχθοφόρους. Και, ανά τον κόσμο, όλο και λιγότεροι λαοί τούς εκτιμούν και ακόμα λιγότεροι τους φοβούνται. Αντιθέτως, οι Ευρωπαίοι φοβούνται σχεδόν υστερικά τους εχθρούς που επινόησαν και δημιούργησαν με τις άφρονες πολιτικές τους. Αυτοί οι ίδιοι που προκάλεσαν τα προσφυγικά ρεύματα που κατευθύνονται στην Ευρώπη, συμμετέχοντας ενεργά στη διάλυση κρατών στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, οι ίδιοι που δαιμονοποίησαν τους Άραβες και τους μουσουλμάνους, ακόμα και τις ενδυμασίες τους, οι ίδιοι που χάλασαν τις σχέσεις τους με τους Ρώσους και μπλέχτηκαν σε ένα πολύχρονο πόλεμο φθοράς με αγωγό την Ουκρανία που τίναξε στον αέρα τα οικονομικά τους, οι ίδιοι που βάλθηκαν να συρρικνώσουν το κοινωνικό κράτος το οποίο εφαρμόστηκε στην Ευρώπη με μεγάλη επιτυχία στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, οι ίδιοι που ξεφτιλίζουν τους θεσμούς και υπονομεύουν τις δημοκρατίες τους, οι ίδιοι που στηρίζουν τους σιωνιστές που πραγματοποιούν την πιο επονείδιστη στη νεότερη ιστορία εθνοκάθαρση-γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Με αυτά και πολλά άλλα, στα σίγουρα μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι κανένας άλλος –πέρα από τους ίδιους- δεν φταίει για το χάλι των Ευρωπαίων.
Όσο δε κι αν σώζουν τις κυβερνώσες φράξιες οι αλχημείες με τα εκλογικά συστήματα που τα προσαρμόζουν στις επιδιώξεις τους, ο ξεπεσμός των κομμάτων είναι σχεδόν καθολικός στην Ευρώπη πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία μέχρι τη Σκανδιναβία κυβερνούν κόμματα μειοψηφίας, ενώ υπάρχει εμφανής άνοδος της Ακροδεξιάς ως συνέπεια της δυσφορίας των πολιτών από την επιδείνωση των συνθηκών ζωής και του εκφυλισμού της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς. Στις τρεις μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης, τη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, η οικονομία είναι σε κακή κατάσταση, με στασιμότητα, αποβιομηχάνιση, πληθωρισμό, μισθολογικό πάγωμα, συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, ύφεση και μεγάλη αύξηση των ανισοτήτων.
Στο πολιτικό επίπεδο, οι ψήφοι των πολιτών διασκορπίζονται σε πολλά κόμματα καθώς είναι ψήφοι δυσαρέσκειας, διαμαρτυρίας και απόρριψης, με αποτέλεσμα να γίνονται ευκαιριακοί συνασπισμοί ή να διορίζονται κυβερνήσεις μειοψηφίας που αντί να λύσουν επιτείνουν τα προβλήματα.
Στη Γερμανία, οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι που αυτοκτόνησαν με την πολεμοχαρή πολιτική τους και την οικονομική τους αποτυχία, προσέφυγαν αναγκαστικά σε πρόωρες εκλογές κινδυνεύοντας να πάρουν μικρότερα ποσοστά από την Ακροδεξιά. Στη Βρετανία που το κυβερνών Εργατικό Κόμμα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα έχει κατολισθήσει στα ποσοστά, με τον παραπλανητικό τίτλο «Μεταρρύθμιση» ανεβαίνει το ακροδεξιό κόμμα του Φάραντζ που πρωτοστάτησε στην έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε.. Και στη Γαλλία που με μαγειρέματα και πραξικοπήματα αποτράπηκε η νίκη της ακροδεξιάς Λεπέν και ο σχηματισμός κυβέρνησης από τον ετερόκλιτο συνασπισμό της Κεντροαριστεράς, ο Μακρόν και η κυβέρνησή του επιβιώνουν διασωληνωμένοι.
Ακροδεξιά στροφή
Ήδη σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, επικεφαλής των κυβερνήσεων είναι ακροδεξιοί ηγέτες, όπως στην Ιταλία, την Αυστρία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ουγγαρία και την Τσεχία, ενώ ενισχυμένα παραμένουν τα ακροδεξιά κόμματα στην Πολωνία, την Ισπανία, τη Φινλανδία και τις Βαλτικές χώρες όπου ανοιχτά παρελαύνουν στους δρόμους οι νεοφασιστικές οργανώσεις με στολές των SS και λάβαρα με αγκυλωτούς σταυρούς.
Και τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν σε κράτη εκτός Ευρώπης που είναι σημαντικά μέλη του Δυτικού μπλοκ, όπως η Αργεντινή, η Ουκρανία και το Ισραήλ, στα οποία τα καθεστώτα είναι φασιστικά με κοινοβουλευτικό μανδύα. Ακόμα και στη Νότια Κορέα που προβλήθηκε για αρκετές δεκαετίες ως η υποδειγματική δημοκρατία της Άπω Ανατολής, έγινε απόπειρα πραξικοπήματος με την κήρυξη στρατιωτικού νόμου από τον εκλεγμένο αμερικανόφιλο πρόεδρο με σκοπό να καταλυθεί ο πολυκομματισμός! Βέβαια, το γεγονός υποβαθμίστηκε γρήγορα από τον Τύπο στη Δύση για να μην δυσφημούνται οι προβεβλημένες ως «οι πιο προηγμένες δημοκρατίες στην ηπειρωτική και την ανατολική Ασία», αλλά για πάρα πολλούς Κορεάτες είναι ένα πραγματικό σοκ που αναβίωσε τις μνήμες της εγκάθετης από τις ΗΠΑ σκληρής δικτατορίας που κράτησε 43 ολόκληρα χρόνια από το 1945 μέχρι το 1988!
Το ίδιο μαλακά αντιμετωπίστηκε το δικαστικό πραξικόπημα στη Ρουμανία που ακύρωσε τις επαναληπτικές εκλογές, δύο μέρες πριν από τη διεξαγωγή τους, στις οποίες πρώτος θα έβγαινε ο υποψήφιος Γκεοργκέσκου ο οποίος είναι αντίθετος στην εμπλοκή της Ρουμανίας στον πόλεμο κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία! Αντίστοιχα πραξικοπήματα, με τοπικές παραλλαγές, μεθοδεύτηκαν και σε άλλες χώρες για να αποτραπεί η εφαρμογή ανεξάρτητης από τη Δύση πολιτικής, όπως έγινε στη Βραζιλία, το Πακιστάν και το Μπάνγκλα Ντες.
Στη Μολδαβία, μπορεί η αμερικανοτραφής Μάγια Σάντου να μειοψήφησε στις ψήφους των Μολδαβών μέσα στη χώρα, αλλά το «σωτήριο θαύμα» έγινε με ψήφους Μολδαβών του εξωτερικού που ψήφισαν στις πρεσβείες της Μολδαβίας στη Δύση και υπερκέρασαν το εσωτερικό αποτέλεσμα!
Στη δε Γεωργία, οι θορυβώδεις εκδηλώσεις έξω από το Κοινοβούλιο των υπαλλήλων ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν απηχούσαν τις πολιτικές προτιμήσεις της πλειονότητας των πολιτών της Γεωργίας που έδωσαν την ψήφο τους στην κυβέρνηση που αρνήθηκε, παρ’ όλες τις κυρώσεις, να υποκύψει στους εκβιασμούς των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Όπως και η Σλοβακία που, παρ’ όλο που επλήγη σοβαρά από τη διακοπή ροής του ρώσικου πετρελαίου από τους Ουκρανούς, δεν υπέκυψε στις απαιτήσεις των διαδηλωτών που επίσης κατευθύνονται από χρηματοδοτούμενες από τη Δύση ΜΚΟ όπως η «Ειρήνη για την Ουκρανία» που προετοιμάζονται από καιρό για στημένες «πορτοκαλί επαναστάσεις» σε χώρες που έχουν απείθαρχα καθεστώτα! Μάλιστα, ο πρωθυπουργός Ρόμπερτ Φίτσο, που επέζησε από απόπειρα δολοφονίας με πέντε σφαίρες που τον τραυμάτισαν σοβαρά, ζήτησε από τον Έλον Μασκ το φάκελο με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους της Σλοβακίας που είναι στο paylist των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών.
Οι Ευρωπαίοι του Κέντρου, στο οποίο συγχωνεύτηκε η Αριστερά με τη Δεξιά, που καλλιέργησαν ένα νευρωτικό παραλήρημα εναντίον της Ρωσίας και του Ισλάμ και μια αντιφατική στάση απέναντι στην Κίνα, βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση και αποδρομή βλέποντας ότι από αλλού περίμεναν το κακό και από αλλού τους ήρθε. Άνοιξαν πόλεμο με τη Ρωσία αναδεικνύοντας την σε μέγιστη απειλή για την Ευρώπη και έκλεισαν τα σύνορά τους με τείχη, αποκλεισμούς και απαγορεύσεις απέναντι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες από την Ασία και την Αφρική για να μην μολυνθούν από το Ισλάμ και τους μελαμψούς και χάσουν την πολιτισμική τους ταυτότητα, για να διαπιστώσουν ξαφνικά ότι κινδυνεύει η οικονομία και η ασφάλειά τους από τον μεγάλο προστάτη και συνεταίρο τους, τις ΗΠΑ! Φοβούνται τους Ρώσους και τρώνε τις φάπες από τους Αμερικάνους! Μόνο οι πιο ευφυείς που αποτελούν είδος σε έλλειψη αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι κρατώντας αποστάσεις από τη Ρωσία και την Κίνα έγινε η Ευρώπη ευκολότερη λεία για τους Αμερικάνους. Τελικά, η «μοίρα» τούς παίζει πολύ άσχημα παιχνίδια…
