Η εικόνα των μονομάχων Τραμπ και Μπάιντεν στην πρώτη τηλεμαχία τους, αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τον ευτελισμό, το πραγματικό άδειασμα της δημοκρατίας και της πολιτικής, την κενότητα και χυδαιότητα που κυριαρχεί στο πολιτικό προσωπικό. Σαν παλιάτσοι, ανίκανοι να σταματήσουν την κατηφόρα, αποτέλεσαν τον καλύτερο καθρέφτη της παρακμάζουσας, παρακμιακής πορείας του «αμερικάνικου ονείρου».
Το τονίζουμε γιατί η αμερικανοποίηση, είτε της Ευρώπης είτε της χώρας μας, διαφημίζεται αρκετά αλλά δεν έχει τίποτα θετικό. Ακόμα χειρότερα, είναι εντελώς γελασμένοι όσοι θεωρούν την αμερικανική ομπρέλα ικανή για αποτροπές ή θεραπευτική για πάσα νόσο. Οι ΗΠΑ είναι ο μεγάλος ασθενής, ο κατεξοχήν φορέας του ιού που λέγεται αχαλίνωτος ατομισμός και πραγματισμός. Οι γονυκλισίες και οι ύμνοι για τον «μεγάλο μας σύμμαχο», στον οποίο ο κυρίαρχος πολιτικός κόσμος διαρκώς προστρέχει, φάνηκαν και με την απλόχερη δουλοπρέπεια προς ό,τι ζήτησε ο «φιλοξενούμενος» Πομπέο.
Η γερασμένη Ευρώπη, ακόμα δεν μπορεί να απαλλαγεί από τη δουλεία και την εξάρτηση από τις ΗΠΑ. Παρά τις δηλώσεις για ευρωπαϊκό κεκτημένο και υπεροχή του ευρωπαϊκού πολιτισμού μπροστά στο «κενό» Αμερικής, υποτάσσεται σε αυτήν. Ένα μεγάλο μέρος της είναι ανοιχτά στο πλευρό της Ουάσιγκτον, κι ένα άλλο τρομάζει στην ιδέα μιας ανεξάρτητης πορείας. Ακόμα, τμήμα της «πολύ ριζοσπαστικής» διανόησης, περνά κάθε τόσο από μια φάση τρελού θαυμασμού για τις ΗΠΑ. Βέβαια, η εποχή Τραμπ ανέκοψε τον ενθουσιασμό. Οδήγησε όμως σε συσπείρωση γύρω από το Δημοκρατικό Κόμμα, υπό τον Μπάιντεν σήμερα και τη Χίλαρι Κλίντον χτες. Κάποτε καλλιεργούνταν συστημικά η ιδέα πως η Ελλάδα είχε να κερδίσει αν έρθουν στα πράγματα οι Δημοκρατικοί. Τώρα, και Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ υποκλίνονται στις ΗΠΑ των Τραμπ, Πομπέο και ανησυχούν για το τι θα γίνει στη «διχασμένη χώρα».
Η Ευρώπη, για να πάμε στο θέμα των ημερών, δεν θα ασκήσει κυρώσεις προς την Τουρκία. Σαν καλή συμμαχία, η Ε.Ε. δεν θα υπερασπιστεί δύο μέλη της (Ελλάδα, Κύπρος) αλλά θα επιμείνει «ευρωπαϊκά» ή μάλλον ευρωατλαντικά: Κάθε χώρα κοιτάζει πρώτα το ταμείο της στις σχέσεις με την Άγκυρα και όλες μαζί ευθυγραμμίζονται στον αντιρωσισμό που διέταξαν οι ΗΠΑ. Και φυσικά στην πάση θυσία συγκράτηση της Τουρκίας εντός της «δυτικής συμμαχίας».
Ο number one «προστάτης» ιμπεριαλιστής παραδίδει μαθήματα. Δίνει προστασία μόνο όταν πέφτει πρώτα το «ρευστό»: Θα πληρώνετε όλοι την εισφορά σας στο ταμείο του ΝΑΤΟ, θα παραγγέλνετε όπλα από τις εταιρίες μας και θα επεκτείνετε τις βάσεις μας επί ευρωπαϊκού εδάφους. Η Ελλάδα είναι «ταμειακώς εντάξει» στο ΝΑΤΟ, δίνει 2% σταθερά στον «οργανισμό» και κάνει παραγγελίες. Ακόμα, πληρώνει όλα τα δανεικά με τους όρους που έχουν βάλει οι Δανειστές. Τώρα μάλιστα κόβει και σε φέτες την κυριαρχία της για να πληρώσει και σε είδος τους «συμμάχους». Κυκλοφορούν άλλωστε πολλοί προστάτες…
«Και τι άλλο να κάναμε;» ρωτούν όλοι όσοι ζουν από τις «αντιπροσωπείες»; Φυσικά, τίποτα άλλο δεν μπορούν να φανταστούν. Τι να κάνει η Ελλαδίτσα; Μόνο να κορδώνεται μπορεί δίπλα στους κάθε λογής Πομπέο και να ποιεί την νήσσαν σε προκλήσεις, παραβιάσεις και τραμπουκισμούς. Ό,τι θέλουν οι προστάτες. Κάθε «σοβαρή» χώρα έχει ανάγκη από προστάτες σε κάθε πιάτσα…
Το χειρότερο είναι ότι θέλουν να ξεριζώσουν από την ψυχή και την καρδιά του λαού το πνεύμα ανεξαρτησίας και ελευθερίας. Να μας κάνουν ραγιάδες. Η υποδούλωση περνά και στην ψυχολογία ευρύτατων στρωμάτων. Μια νέα συνείδηση πρέπει να σφυρηλατηθεί κόντρα στη ριζωμένη «ανάγκη» για προστάτες και στον διάτρητο «συμμαχικό ρεαλισμό». Η ιστορία του τόπου το έχει επιβεβαιώσει πολλές φορές. Η «Ελλαδίτσα» πρέπει να πιστέψει στις δυνάμεις της. Στη βάση μιας νέας συνείδησης, να συγκροτηθεί ξανά σε κυρίαρχη χώρα και λαό.
