Ξέρετε, το θράσος όταν είσαι παιδί μερικές φορές είναι χαριτωμένο. Όταν είσαι μεγάλος είναι επικίνδυνο, αλλά όταν είσαι πρωθυπουργός είναι κακοήθεια· κι εδώ έχουμε να κάνουμε με πλήθος αποθρασυμένων ατόμων τους οποίους πληρώνουμε κιόλας, αδρά.
Δεν χωράει ο νους μου πως μετά από το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, που όμοιό του δεν είχε ξαναγίνει και δεν θα έπρεπε να έχει γίνει στην εποχή που ζούμε, ο πρωθυπουργός της χώρας ζητάει από συγγενή θύματος «να βάλει πλάτη» για να βοηθήσει τη χώρα. Δηλαδή, δεν φτάνει που βάφτισε το έγκλημα «θυσία», ζητάει και από τους συγγενείς να θυσιαστούν και εκείνοι για τη χώρα που ο ίδιος έχει ξεπουλήσει. Δηλαδή, απαιτεί να στρατευτούν κι άλλοι σκλάβοι προκειμένου να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των αφεντικών του, να πεθάνει κι άλλος κόσμος, αρκεί να κρατήσει αυτός τον θρόνο και τα παιδιά του(ς) να έχουν λαμπρό μέλλον σε αξιώματα που θα κληρονομήσουν, όπως έκανε ο ίδιος από τον δικό του πατέρα… Τα δικά μας παιδιά, βορά στον Μινώταυρο.
Η θλίψη δεν είναι συναίσθημα που θα βοηθήσει την κατάσταση, δεν αρκεί για να την ανατρέψει. Ο θυμός μας μόνο θα στηρίξει τις διαμαρτυρίες μας, ο συνειδητός θυμός για όσα λέει, για όσα πράττει και για όσα έχει σχεδιάσει για το μέλλον αυτής της χώρας. «Ποντάρει στον φόβο μας», λέει ο ποιητής και είναι αλήθεια. Ποντάρει όμως και στην αμνησία μας, στοιχείο στο οποίο συμβάλλει τα μέγιστα η 5η φάλαγγα της κυβέρνησης, τα ΜΜΕ. Μην σας μπερδεύουν οι ντρίπλες μερικών συστημικών δημοσιογράφων που ξαφνικά υποβάλλουν πονηρές ερωτήσεις σε κυβερνητικά στελέχη, κάνοντάς σας να πιστεύετε πως κάτι γίνεται εδώ πέρα, πώς κάτι πάει να αλλάξει… Είναι τόσο καλά ενορχηστρωμένα όλα, αφού ο στόχος είναι να παραμείνουμε στον καναπέ, ήσυχοι και ατάραχοι, θλιμμένοι και ανήμποροι, περιμένοντας να ξεκινήσει την επανάσταση η… ΕΣΗΕΑ.
