Στις 7 Ιουλίου, αλλάζει το πολιτικό τοπίο, αλλά και η γενικότερη ιδεολογική ατμόσφαιρα. Η κυβερνητική εναλλαγή θα εδραιωθεί πάνω σε βάσεις που μπήκαν από όλες τις συστημικές δυνάμεις στα 10 χρόνια των μνημονίων. Το τέλος της «αριστερής διακυβέρνησης», η οποία στάθηκε απαραίτητη και χρησιμότατη στην προηγούμενη φάση, φέρνει μια πιο «ορίτζιναλ» συστημική δύναμη για να συνεχίσει ακόμα πιο αποφασιστικά τη «δουλειά» τώρα που έχει στρωθεί ο δρόμος.
Λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε τη Ν.Δ. Είναι σωστό, αλλά είναι ακριβέστερο ότι όλοι μαζί φέρνουν τη Ν.Δ. Όλοι δούλεψαν για το μάντρωμα της αμφισβήτησης, την υποστολή της λαϊκής διαθεσιμότητας, την επάνοδο στην «κανονικότητα». Οι περισσότεροι με συνειδητή πρόθεση να οδηγηθούν εδώ τα πράγματα και άλλοι με την ανικανότητα να προβάλλουν έναν διαφορετικό λόγο. Καταγγέλλοντας και φωνάζοντας απλώς, άνοιξαν τον δρόμο στο ώριμο φρούτο μιας δεξιάς διακυβέρνησης. Όλοι έστρωσαν το δρόμο στον Μητσοτάκη, ο οποίος δεν έκανε και μεγάλη προσπάθεια να επικρατήσει.
Δεν ζούμε παρακολουθώντας απλώς μια κυβερνητική εναλλαγή πάνω στις ίδιες ράγες. Βιώνουμε κάτι πιο βαθύ: Το τυπικό πλέον κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου αντιμνημονιακής αντίστασης και αμφισβήτησης. Με πλήρη αποτυχία όσων κινήθηκαν ή χρησιμοποίησαν αντιμνημονιακό λόγο.
Δεύτερο, κυλώντας η δεκαετία αυτή, δεν υποχώρησε απλώς η εκρηκτική εχθρότητα προς το πολιτικό σύστημα. Διαλύθηκε σχεδόν ολόκληρη η Αριστερά ως εναλλακτική δύναμη. Ένα τμήμα της έγινε ενεργά συνένοχο, κυβερνώντας και δείχνοντας ένα αλαζονικό, κυνικό πρόσωπο. Ενώ εκείνο που έμεινε εκτός καταγγέλλοντας, φάνηκε ανίκανο να καταλάβει τι γίνεται στη χώρα. Σε μεγάλο βαθμό, συντάχθηκε ή συμβιβάστηκε με την παγκοσμιοποίηση, καταγγέλλοντας κάθε πατριωτική διάθεση του λαού. Σήμερα, θέλουν όλοι ψήφο στις 7 Ιουλίου για να είναι «στις 8 Ιουλίου στους δρόμους». Τόσο απλή πρόταση. Τα περιθώρια είναι στενά με αυτόν τον τρόπο, το έδειξε και το παράδειγμα της ΛΑΕ στις ευρωεκλογές.
Δεν αλλάζει, όμως, μόνο το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα. Αλλάζει με ιλιγγιώδη ρυθμό ολόκληρος ο κόσμος. Αλλάζει δραματικά και ο συσχετισμός στην περιοχή μας. Πολλά και αντικρουόμενα γεωπολιτικά σχέδια επηρεάζουν άμεσα τη Βαλκανική, το Αιγαίο, την Νοτιοανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή. Αυτά κρατήθηκαν εσκεμμένα εκτός εκλογικής ατζέντας. Ειπώθηκαν λίγα για τη Συμφωνία των Πρεσπών, συγκεκριμένης ποιότητας, ενώ ελληνοτουρκικά και Κυπριακό δεν αγγίχθηκαν καθόλου, σαν να μην υπήρχαν.
Το νέο πολιτικό σκηνικό μοιάζει να μην κινδυνεύει από «κάτω», από την αμφισβήτηση. Δεν έχει όμως φλογερή στήριξη, ούτε καν «οπαδική» του κόμματος που θα κυβερνήσει. Και, βεβαίως, μπορεί εύκολα να ανατιναχθεί ανά πάσα στιγμή από τις γεωπολιτικές δονήσεις και τις εθνικές απειλές.
Αυτό θα είναι ένα μόνιμο πεδίο προβλημάτων και αναταράξεων. Το αποδεικνύουν ο χρησμός Σημίτη, η υπερκινητικότητα Πάιατ, τα αποκαλυπτικά του Κατρούγκαλου και όσα έχει συμφωνήσει ο Τσίπρας με τον Ερντογάν. Αλλά και η τελευταία παραγγελιά των ΗΠΑ που εκτέλεσε ο απερχόμενος πρωθυπουργός. Να αποδυναμώσει δηλαδή τον Καραμανλή, ανασύροντας έγγραφα διαπραγματεύσεων για το Μακεδονικό, τη στιγμή που ο ίδιος έβαλε φαρδιές πλατιές υπογραφές στην τελική «λύση».
Αφού όλα αλλάζουν, καιρός να αλλάξουμε αποφασιστικά. Αυτή θα ήταν μια καλύτερη «εξαγγελία» για τις 8 Ιουλίου… Ξεπερνώντας στερεότυπα και σκουριές που μας κρατούν καθηλωμένους.
