Οκ. Μητσοτάκης ένοιωσε την αγάπη των αγροτών για όσα καλά έκανε για τη χώρα και τους ίδιους, και αναγκάστηκε να φυγαδευτεί μέσα από τα χωράφια στην Αλεξανδρούπολη για να ξεφύγει από το μπλόκο τους. Πήρε και εκεί ένα μήνυμα, αφού ήρθε σε επαφή με τη λαϊκή πραγματικότητα-κατακραυγή. Η φυγάδευση έχει και έναν συμβολικό χαρακτήρα. Πολλοί θυμήθηκαν τα ελικόπτερα…
Όμως αυτά μπορεί να είναι και λεπτομέρειες. Η μεγάλη εικόνα δείχνει τα ακόλουθα: Η μεν κυβέρνηση εμφανίζεται να πανηγυρίζει για τη νέα αμερικανική απόβαση (Γκίλφοϊλ, ενέργεια, θαλάσσια οικόπεδα κ.λπ.), αλλά έχουν τεθεί ήδη σε εφαρμογή μια σειρά από διεργασίες που προμηνύουν «αλλαγή φρουράς» σε κυβερνητικό επίπεδο. Η κυβέρνηση προσπαθεί να πιάσει καλή «επαφή» με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., χωρίς επιτυχία όμως – ακόμα κι όταν δίνει πρόθυμα οτιδήποτε ζητήσουν. Συμπεριφέρεται δηλαδή σαν όλους τους γνήσιους εκπροσώπους των μεταπρατικών ελίτ: Τα εκποιούμε όλα, φτάνει να πλουτίζουμε και να αρπάζουμε όσο κρατά η βάρδια μας. Μετά, ποιος σκοτίστηκε;
Ίσως κερδίσουν λίγο ακόμα χρόνο, αφού το «υπόλοιπο» έχει τα χάλια του. Ποιο «υπόλοιπο»; Αυτό που αποκαλείται «αντιπολίτευση», αξιωματική και ελάσσων. Αν πραγματικά υπήρχε αντιπολίτευση στοιχειωδώς σοβαρή, με ένα μόνο από τα δύο σκάνδαλα (Τέμπη ή ΟΠΕΚΕΠΕ) οποιαδήποτε κυβέρνηση θα είχε πέσει.
Αντ’ αυτών τι παρατηρούμε και στους δύο μείζονες χώρους της πολιτικής ψευδοαρένας, την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά; Διεργασίες, προετοιμασίες, συνωμοσίες, εκβιασμούς, επαφές με ολιγάρχες και πρεσβείες. Παράλληλα επιστρατεύονται πρόσωπα, μέσα, μεταφορείς, επικοινωνιολόγοι, μυστικοσύμβουλοι, τρολς, διαφημιστικές, ίσως και μέντιουμ (μην εκπλήσσεστε, αυτό γινόταν και επί Ανδρέα Παπανδρέου).
Μέχρι και η Μαρία Δαμανάκη δραστηριοποιείται. Η Μαρία του Πολυτεχνείου, η Μαρία του ΚΚΕ, η Μαρία του ενιαίου Συνασπισμού, η Μαρία επίτροπος για τη σαρδέλα στην Ε.Ε., έφτασε τώρα να κάνει μια «αθώα» πρόταση: «Γιατί όχι κοινά ελληνοτουρκικά πάρκα στο Αιγαίο;»! Δηλώνει κι αυτή παρούσα στις ετοιμασίες για τη «μοιρασιά» και του Αιγαίου…
Ο Σαμαράς δίνει συνέντευξη-δίωρο διάγγελμα όπου αποδομεί –από τα δεξιά– τον Μητσοτάκη, επενδύει στην πολιτική Τραμπ και αυτοπαρουσιάζεται ως… αντιστασιακός την εποχή των Μνημονίων. Ο Τσίπρας έχει πάρει φόρα, μεταμφιέζεται και σε συγγραφέα, εκλύει έναν κυνισμό για όσα έκανε, για όσα διέλυσε και υπέγραψε. Τώρα προχωρά στη διάλυση και του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς, χωρίς βέβαια να τους θέλει όλους. Θέλει ένα δίπολο, αυτός από τη μια και κάποιος άλλος –εκτός του Μητσοτάκη– από την άλλη. Για να μπορεί να συνεργαστεί, να συνδιαμορφώσει, να συγκυβερνήσει. Πάλι για να σώσει την Ελλάδα…
Μια γεύση όσων θα δούμε προσεχώς έδωσε και το σποτ της κας Κωνσταντοπούλου σε πολλαπλούς ρόλους –που πάντα η ίδια υποδύεται– με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης. Ίσως είναι κάτι πρωτοποριακό που θα φορεθεί στις προεκλογικές σεζόν.
Το τοπίο είναι θολό και πρέπει να ξεδιαλύνει. Τι θα ήταν εντελώς ενοχλητικό; Να εμφανιστεί κάτι που δεν ανήκει στο καρτέλ διακυβέρνησης. Κάτι που να μην το «κρατάνε» ολιγάρχες, ΜΜΕ, κόμματα. Κάτι που να έχει σχέση με την κοινωνία και ιδιαίτερα με το κίνημα των Τεμπών. Την τελευταία εβδομάδα ασχολήθηκαν με αυτό και οι ειδικοί, μυστικοσύμβουλοι και σούπερ επικοινωνιολόγοι.
Όλα τα κόμματα ετοιμάζονται για τις εκλογές. Και ο Έλληνας γενικά «τρελαίνεται» μπροστά στην κάλπη. Μπορεί να σούρνει τα μύρια όσα στο πολιτικό σύστημα, αλλά η ψυχούλα του κτυπά και στον ρυθμό της κάλπης. Φαντασιώνεται εύκολα. Μετά βέβαια δηλώνει «κοψοχέρης» και μουντζώνει.
Το ζήτημα είναι ότι πάμε σε αλλαγή φρουράς σε πολιτικό επίπεδο, χωρίς να αλλάξει τίποτα στην πορεία της χώρας! Σχεδόν όλοι έχουν αποδεχτεί το «Πλαίσιο». Είδατε καμία αντιπολίτευση ετούτες τις ημέρες για την Κίμπερλι Γκίλφοϊλ και για την υλοποίηση του σχεδίου «Ελλάδα – αμερικάνικος κόμβος»; Για τη νέα «αμερικανική απόβαση»; Το καρτέλ διακυβέρνησης, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, υπάρχει για να υπηρετεί την εξάρτηση, την εκμετάλλευση, τις στρατιωτικές προετοιμασίες. Και για να βάλει τζίφρες στις παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας που ζητούν Τουρκία, Τραμπ και Ε.Ε.
Να φύγει λοιπόν ο Μητσοτάκης διότι είναι μοναχοφάης. Και τι θα έρθει στη θέση του; Πιο σωστά, τι θα ξηλωθεί από όσα έχουν κτιστεί από το 2010 και μετά, 2015 και μετά, 2019 και μετά, 2023 και μετά; Έπρεπε ήδη να έχει φύγει, αλλά αυτό να σήμαινε διαφορετική πορεία: ανακούφιση λαϊκών στρωμάτων, δημοκρατία, τόνωση της παραγωγικής ικανότητας, αλλαγή πλεύσης στην εξωτερική πολιτική, κατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας κ.λπ.
Η «μεταπολίτευση της μεταπολίτευσης», για την οποία έκανε λόγο ο Α. Σαμαράς, είναι μια αναδιανομή στο καρτέλ διακυβέρνησης, στο ίδιο ουσιαστικά πλαίσιο. Μια μεγάλη λαϊκή μεταπολίτευση θα έπρεπε να έχει βαθύ κοινωνικό χαρακτήρα, να κατοχύρωνε μια άλλη φωνή της Ελλάδας στην περιοχή, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Μια χώρα που στηρίζεται στον Προστάτη της είναι σημαδεμένη, όπως βέβαια και ο πολιτικός της κόσμος. Κάτι άλλο χρειάζεται!
