Πληθαίνουν οι κινήσεις και οι κάθε λογής μανούβρες που δείχνουν ότι έχουν ξεκινήσει διαδικασίες για κυβερνητική «αλλαγή φρουράς». Πολλοί παράγοντες συγκλίνουν σ’ αυτό. Η επιταχυνόμενη φθορά της κυβέρνησης αλλά και τα παρεπόμενα της ασυμβατότητας του συστήματος Μητσοτάκη με τα νέα κέντρα εξουσίας που αυτή την περίοδο κάνουν κουμάντο στη Δύση – στις ΗΠΑ κυρίως. Την πρωτοβουλία των κινήσεων βέβαια την έχουν τα κυρίαρχα κέντρα.
Φθορά Μητσοτάκη και κινήσεις στην κεντροδεξιά
Πολλαπλασιάζονται τα πεδία που παράγουν κρίση και φθορά για την κυβέρνηση. Πάνω στο αγεφύρωτο ρήγμα με την κοινωνία γύρω από την συγκάλυψη της υπόθεσης «Τέμπη», έρχεται να προστεθεί η υπαρξιακού χαρακτήρα κρίση του αγροτοδιατροφικού τομέα. Το ότι στην κορυφή αυτού του παγόβουνου υπάρχει όλη η προκλητικότητα της καταλήστευσης των πόρων από τον μηχανισμό στήριξης του «καθεστώτος Μητσοτάκη» ‒σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ‒ προσθέτει πολύ καύσιμο στην κοινωνική οργή. Όμως κάτω από την επιφάνεια του σκανδάλου, το σύνολο της κυβερνητικής αγροτικής πολιτικής –η προκλητική «μη αντιμετώπιση» της ευλογιάς, και σωρεία άλλων μέτρων εγκατάλειψης της περιφέρειας– προωθεί βίαιες αναδιαρθρώσεις (στη γραμμή των «υποχρεώσεων» που έχουν επιβάλει τα μνημόνια) που οδηγούν στην ερημοποίηση της υπαίθρου και στην πλήρη άλωση του πρωτογενούς τομέα και των σχετικών εγχώριων διατροφικών αναγκών από εξωχώρια συμφέροντα. Η κυβέρνηση εμφανίζει ραγδαία φθορά σε περιοχές με ισχυρή αγροτική βάση και σε εκλογικά ακροατήρια στα οποία διέθετε μεγάλη στήριξη μέχρι πρότινος. Η φυγάδευση Μητσοτάκη από την πίσω πόρτα στο αεροδρόμιο Αλεξανδρούπολης (για να αποφύγει την οργή του μπλόκου των αγροτών) δίνει σήματα για το ότι τα πράγματα φτάνουν στα όρια τους. Το άγχος των βουλευτών της Ν.Δ., περιοχών της περιφέρειας (με αφορμή το κλείσιμο των ΕΛΤΑ) είναι επίσης ενδεικτικό. Πρόσφατη δημοσκόπηση (της Interview) έρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω, δείχνοντας ότι η Ν.Δ. χάνει την πρωτιά σε κρίσιμες περιφέρειες – στην Ήπειρο, τη Δυτική Ελλάδα, την Πελοπόννησο και την Κρήτη ενώ έχει σημαντικές απώλειες στη Θεσσαλία και τη Βόρεια Ελλάδα.
Το ενδοκυβερνητικό σκηνικό έρχεται να επιβαρυνθεί με τις αποκλίνουσες κινήσεις του Ν. Δένδια (αυξάνονται οι επαφές του με την Αμερικανίδα πρέσβειρα και άλλες κινήσεις του που τον ενισχύουν σε θέση «δελφίνου») και του Μ. Βορίδη όπου η ένταση με το σύστημα Μητσοτάκη (υπόθεση Βάρρα) δείχνει να έχει την αφετηρία της στο ποια πλευρά θα βρεθεί πιο εκτεθειμένη και θα κληθεί να πληρώσει τα απόνερα του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Με την πρόσφατη συνέντευξή του ο Α. Σαμαράς στον ΑΝΤ1 –παρουσιάστηκε στις 9/11 αν και είχε δοθεί στις 31/10– ξετύλιξε μια εφ’ όλης της ύλης σφοδρή επίθεση στο «σύστημα Μητσοτάκη», κάνοντας σαφή την κήρυξη πολέμου με στόχο την αλλαγή της ηγεσίας της Ν.Δ. Ως προς μεγάλο μέρος της κριτικής του, επικοινωνούσε σαφώς καλύτερα με την κοινωνική δυσφορία, συγκρινόμενος με την αλαζονεία και την ποταπότητα του λόγου των κυβερνητικών στελεχών. Από πλευράς πολιτικής ουσίας πάντως, ο Α. Σαμαράς έσπευσε να δηλώσει τον ιδεολογικοπολιτικό του δεσμό με το τραμπικό ρεύμα και τις επαφές του με το περιβάλλον του αν και δεν έχει συναντηθεί ποτέ απευθείας με τον ίδιο τον Τραμπ. Υπήρξε μάλιστα ήδη δημόσια συνάντησή του με την Κ. Γκίλφοϊλ που προβλήθηκε δεόντως εκτός κυβερνητικών ΜΜΕ.
Βεβαίως ο Μητσοτάκης δεν έχει πάψει ούτε για μια στιγμή να αναζητεί στηρίγματα.
- Προς την πλευρά Τραμπ όπου αξιοποιεί την ευθυγράμμισή του με τις τρέχουσες αμερικανικές προτεραιότητες (Ελλάδα – πύλη LNG και το πακέτο «κοιτάσματα αερίου και διευθετήσεις στην Α. Μεσόγειο» κ.λπ.) την οποία επίσης προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει ως «τεράστια επιτυχία» στο εσωτερικό. Παρά ταύτα, η αμερικανική στάση δείχνει να παραμένει χλιαρή ως ψυχρή. Οι ενδείξεις μάλιστα πυκνώνουν ότι ο Μητσοτάκης παρακάμπτεται στις αμερικανικές προτιμήσεις ακόμη και από στενούς συνεργάτες του (Σ. Παπασταύρου, Κ. Πιερρακάκης) που φαίνεται να διαθέτουν ανετότερες προσβάσεις απ’ αυτόν, στην Ουάσινγκτον.
- Με ανοίγματα που επιχειρεί προς το εφοπλιστικό κεφάλαιο, όπου καθώς φαίνεται από τα συμφραζόμενα, επιταχύνονται μεγάλες μπίζνες με το κύκλωμα των πλοίων για τη μεταφορά του αμερικανικού LNG και τα ναυπηγεία Ελευσίνας (βλέπε ανακοινώσεις στην πρόσφατη P-TEC 6-7/11 και την προδημοσίευση σχετικών αποσπασμάτων συνέντευξης της Κ. Γκίλφοϊλ στον ΑΝΤ1).
- Παράλληλα παραμένει οργανικά δεσμευμένος στις «πράσινες ενεργειακές αναδιαρθρώσεις» και στα κέντρα που τις προωθούν επί ευρωπαϊκού εδάφους. Κινείται μεν στη γενική γραμμή στοίχισης με την τραμπική προσταγή «drill baby drill» αλλά πρέπει και να τηρεί δύσκολες ισορροπίες «με τους άλλους» και με τις προηγούμενες δεσμεύσεις του. Μέσα σ΄αυτό το σκηνικό, η πρόσφατη συνέντευξη της Μ. Δαμανάκη στο Βήμα έδωσε πολύ πληροφοριακό υλικό για το πως δένονται κάποια ζητήματα. Η «γενναιόδωρη» στήριξη από πλευράς της, των πρωτοβουλιών Μητσοτάκη για το «πράσινο Αιγαίο» σε συνδυασμό μάλιστα με την τοποθέτησή της υπέρ της προοπτικής κοινού ελληνοτουρκικού πάρκου στο Αιγαίο (!). Πιο εύγλωττα δεν γίνεται. Και μάλιστα τη δεδομένη στιγμή λέει πολλά για τους ρυθμούς με τους οποίους προωθούνται οι σχεδιασμοί διχοτόμησης του Αιγαίου. Και βεβαίως η δήλωσή της για την «ανάγκη να αρθεί πλήρως ο κανόνας της ομοφωνίας» για τη λήψη αποφάσεων εντός Ε.Ε. (!), με την υπόμνηση μάλιστα ότι αν και μπορεί αυτό να δημιουργήσει πρόσκαιρες δυσκολίες, τελικά μπορεί να αποβεί προς όφελός μας (!). Λειμώνας δηλώσεων και απολύτως πρόθυμος κομιστής μηνυμάτων η Μ. Δαμανάκη.
Κεντροαριστερός πόλος και προώθηση Τσίπρα
Η επιχείρηση προβολής του βιβλίου του Α. Τσίπρα είναι πραγματικά χωρίς προηγούμενο. Σχεδιασμένη για να «παράγει από το τίποτα», καθημερινά ειδήσεις για τη δημιουργία κλίματος. Το άγχος βέβαια και το απροκάλυπτο παραφούσκωμα των δημοσκοπικών ευρημάτων (τα Νέα έφτασαν να παρουσιάσουν το εύρος της επιρροής ενός ενδεχόμενου «κόμματος Τσίπρα» στο 30% τσουβαλιάζοντας όπως-όπως και τους «ίσως») είναι δηλωτικό της τρέχουσας επιδίωξης διάφορων κέντρων (με πιο εμφανή τα συμφέροντα Β. Μαρινάκη ‒Νέα, Βήμα, Mega‒, και Δ. Μελισσανίδη ‒Ναυτεμπορική, ΕφΣυν‒) να στήσουν τον Α. Τσίπρα σαν κυβερνητικό «κεντροαριστερό» εταίρο για την «επόμενη μετά Μητσοτάκη μέρα». Η «δομική» αναξιοπιστία Τσίπρα δεν ξεπερνιέται βέβαια με όποιο «rebranding» / ξαναβάψιμο κι αν επιχειρηθεί. Ο «επερχόμενος Τσίπρας» πάντως αρκεί για να οδηγήσει σε διάλυση τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και τη Νέα Αριστερά και στην επιλεκτική απορρόφηση όσων εκείνος στη συνέχεια θα επιλέξει. Επιπλέον, αν δεν ξεπεράσει κάποια όρια, η ‒λόγω αξεπέραστης αναξιοπιστίας‒ αδυναμία Τσίπρα να κερδίσει ένα ευρύ ρεύμα υποστήριξης, τον καθιστά ίσως πιο ελεγχόμενο και κατάλληλο για να διεκπεραιώσει τις όποιες δύσκολες αποστολές (τύπου «Πρεσπών») που θα του ανατεθούν. Δεν παύει να δηλώνει άλλωστε σε κάθε ευκαιρία πρόθυμος γι’ αυτό και μάλιστα απ’ ό,τι αφήνεται να εννοηθεί, ως «μοιραίο δίδυμο» με τον ΓΑΠ.
Ακόμη «κάτι ακραίο». Άλλου είδους. Η εμφάνιση της Ζ. Κωνσταντοπούλου σε συσκευασία «πακέτου κλωνοποιημένων ρόλων / προσωπείων» με «τη βοήθεια της Τεχνητής Νοημοσύνης»! Εδώ το πιο ουσιώδες είναι ότι γίνεται η αρχή ‒χωρίς ίχνος αθωότητας ή αφέλειας‒ για ήθη και τρόπους της πιο απίστευτης αλλοτρίωσης. Που φέρνουν στο παρόν καταστάσεις της γνωστής σειράς «μυθοπλασίας» Black Mirror και έρχονται για να εγκατασταθούν αδειάζοντας από οποιοδήποτε περιεχόμενο την κοινωνικοπολιτική ζωή.
Τέμπη: Εχθρικά και «φίλια» πυρά
Δεν θα πολυσταθούμε στα πρώτα. Είναι γνωστά και θα ενταθούν όσο πλησιάζει η έναρξη της δίκης τον Μάρτιο ή ακόμη περισσότερο εφόσον προκύψει πολιτικός φορέας που θα επιχειρήσει να εκφράσει αυτό το ρεύμα με όποιο ρόλο κι αν επιλέξει η Μ. Καρυστιανού μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο. Η κατεύθυνση είναι η πλήρης απενεργοποίηση αυτού του ρεύματος και οι σχετικές ορέξεις (με τα κατά περίπτωση διαφορετικά τους χαρακτηριστικά) διατρέχουν όλο το πολιτικό σύστημα.
Κάποιοι «φίλιοι εναγκαλισμοί-προσεταιρισμοί» / καπελώματα ή και απροκάλυπτες πράξεις δολιοφθοράς είναι πιο απειλητικοί. Ο στόχος είναι είτε το ανακάτεμα σε κάθε είδους μικροπολιτική διαδικασία που οδηγεί στο λέρωμα και στην ηθικοπολιτική σχετικοποίηση / απαξίωση είτε η αμυντική απόσυρση / περιθωριοποίηση των ανθρώπων που εξέφρασαν το ρεύμα των Τεμπών. Μάλιστα κάποια από τα εν είδει «κύματος» τεκταινόμενα δείχνουν να εκπροσωπούν προσπάθειες μιας συνολικότερης αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού. Με τη συνολική ενσωμάτωση-ποδηγέτηση ει δυνατόν, των κοινωνικών «αντισυστημικών» διαθέσεων που έχουν εμφανιστεί (του ρεύματος των «Τεμπών» σε πρώτη θέση αλλά άλλων συλλογικοτήτων, ατόμων, προσωπικοτήτων που συνδέθηκαν με διαφορετικά πεδία εκδήλωσης της κοινωνικής δυσφορίας). Η δυναμική των κοινωνικών διαθέσεων που συσσωρεύονται «έξω από το πολιτικό σύστημα» έχει γίνει πλέον απόλυτα ορατή. Εξ αυτού και οι ορέξεις των «βαθέων» κυρίαρχων κύκλων για ακόμη και «εκτεταμένες αναδομήσεις» ώστε με τις «αλλαγές φρουράς» που θα κριθούν σκόπιμες, να διατηρηθεί στεγανοποιημένος ο έλεγχος της εξουσίας. Η αντιμετώπιση αυτών των κινδύνων είναι η κεντρική απαίτηση της περιόδου που διανύουμε.
