Από τον κατευνασμό στην εγκόλπωση και ανάδειξη
Έπρεπε να μπει το ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση, για να συνειδητοποιηθεί η τεράστια διαδρομή που είχε διανύσει το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας, στη διάρκεια λίγων μηνών Mνημονίου. Το γεγονός προκάλεσε στην Ευρώπη πολύ μεγαλύτερο σοκ από ό,τι εδώ. Γιατί; Μα γιατί στον ΛΑΟΣ είχε ήδη δοθεί μια τέτοια θέση στο πολιτικό σύστημα από τις υπόλοιπες αστικές δυνάμεις, τα ΜΜΕ κ.λπ. τους προηγούμενους 20 μήνες, που για όσους τη βιώνουμε εδώ στην Ελλάδα η συμμετοχή του στην κυβέρνηση δεν ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη. Για την Ευρώπη ήταν έκπληξη μονάχα, γιατί πολλοί δεν είχαν συνειδητοποιήσει το τι συμβαίνει στην Ελλάδα του Μνημονίου. Η δε αναβάθμιση του ΛΑΟΣ, όλο το προηγούμενο διάστημα, δεν ήταν το μεγαλύτερο κακό από όσα συντελέστηκαν στην ελληνική κοινωνία και πολιτική. Όταν πετσοκόβουν το μισθό και τη σύνταξη ή όταν απολύεσαι, κινδυνεύει με απόλυση ο/η σύζυγος και δεν έχεις να πληρώσεις το δάνειο για το σπίτι, πόσο μεγαλύτερο κακό είναι ότι αυτό γίνεται με τη συνέργεια του ΛΑΟΣ;
Με άλλα λόγια, η αναβάθμιση της ακροδεξιάς είναι αποτέλεσμα της επιθετικής πολιτικής του Mνημονίου και δείκτης του πολιτικού χαρακτήρα της κυρίαρχης πολιτικής. Από το «ΛΑΟΣ κόμμα των άκρων» του Καραμανλή πριν από τις εκλογές του 2009 έχουμε περάσει στον ΛΑΟΣ, βασικό εταίρο του ΠΑΣΟΚ και τώρα του μνημονιακού μπλοκ. Αν αληθεύει ότι ο Σαμαράς είχε θέσει καταρχήν βέτο για τον ΛΑΟΣ στη συγκρότηση της συγκυβέρνησης, είναι προφανώς το ΠΑΣΟΚ που το επέβαλε. Έτσι, ο αλληλοσπαρασσόμενος, απομονωμένος από το λαό και σε βαθιά πολιτική κρίση κόσμος του δικομματισμού, που πρέπει πάση θυσία να εφαρμόσει τις πολιτικές της τρόικας, είναι αυτός που ανοίγει διάπλατα την πόρτα, εγκολπώνεται και αναδεικνύει την ακροδεξιά σε μέρος του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας.
Από κοντά και μικρά τμήματα της Αριστεράς. Π.χ. ο Ψαριανός κάνει λόγο για τον «πρώην φασίστα» Βορίδη (πόσο αβίαστα τον ξεπλένει!), στηρίζει σφόδρα τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου με τον ΛΑΟΣ και πρόβλημα δεν έχει, αντίθετα ανακαλύπτει ότι και η Αριστερά εκτρέφει μια μορφή φασισμού (όποιος είχε φαεινή ιδέα να μπει αυτός ο αχαρακτήριστος στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ το 2007, ας κάνει εκατό αυτοκριτικές παρακαλώ…).
Αλλά πιο εντυπωσιακή ακόμη είναι η ευκολία με την οποία δόθηκαν στο κόμμα του Καρατζαφέρη τα υπουργεία και υφυπουργεία εκείνα που προφανώς ο ίδιος ζήτησε για να επιτελέσει το μόνο που οι φασίστες και ακροδεξιοί γνωρίζουν να κάνουν: το έργο του ανέξοδου λαϊκισμού. Στο Μεταφορών ο Βορίδης, όπου ετοιμάζεται να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια των ταξιτζήδων από τις αυθαιρεσίες όχι μόνο του Ραγκούση αλλά και του Ρέππα: «Θα υλοποιηθεί η απελευθέρωση του επαγγέλματος του μεταφορέα, αλλά το περιεχόμενο της απελευθέρωσης δεν το διαβάζω στο Μνημόνιο». Ο Γεωργιάδης, από τους υποστηρικτές των ταξιτζήδων το προηγούμενο διάστημα, ενώ στήριζε σθεναρά το Μνημόνιο, είπε πως «η παρουσία του ΛΑΟΣ στο συγκεκριμένο υπουργείο κάτι λέει, θα ήταν εξαιρετικά άκομψο να πω εγώ κάτι που αφορά αρμοδιότητα ενός άλλου συναδέλφου, λέω η παρουσία του ΛΑΟΣ κάτι σημαίνει». Στο υπουργείο Ναυτιλίας ο τελευταίος όπου «θα κάνουμε τα πάντα για να πείσουμε τους Έλληνες εφοπλιστές να φέρουν στα καράβια τους την ελληνική σημαία» και «έχω σκοπό να γυρίσω τις επόμενες ημέρες όλα τα νησιά, από το Καστελόριζο μέχρι τη Γαύδο», όπου «θα προσπαθήσω να λύσω από ένα πρόβλημα σε κάθε νησί». Τι σημασία έχει αν το τελευταίο δεν είναι μάλλον δουλειά του υπ. Ναυτιλίας; Στο υπ. Γεωργίας ο Ροντούλης, πιο μπουρδολόγος από όλους, μίλησε για «κυβέρνηση σκαπανέα που θα μορφοποιήσει το μέλλον του αγροτικού κόσμου». Σε τρεις μήνες… Στο φυσικό του χώρο για υπουργό του ΛΑΟΣ βρέθηκε ο Γεωργίου, δηλαδή στο Άμυνας. Πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι ζήτησαν και υφυπουργείο στο Δημόσιας Τάξης, αλλά…
Τρεις όρους θέτει στα λόγια ο Καρατζαφέρης για τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση: όχι άλλη μείωση μισθών και συντάξεων, όχι απώλεια εθνικής κυριαρχίας, όχι πλιάτσικο στις αποκρατικοποιήσεις. Οι δυο τελευταίοι εύκολα θα «μπαλαμουτιαστούν», ιδιαίτερα γιατί η Αριστερά δεν πολυκόφτεται για την πλευρά της κατοχής και της υποτέλειας, οικονομικής-πολιτικής, που σηματοδοτεί η νέα δανειακή σύμβαση. Άλλωστε, ο εθνικισμός στη χώρα μας είναι, παραδοσιακά, αδερφάκι του δωσιλογισμού. Με τον πρώτο όρο πιο δύσκολα θα τα φέρουν βόλτα.
Από τις χαραμάδες της χάσκουσας πια βαθιάς πολιτικής κρίσης που μαστίζει τον αστικό κόσμο απέναντι στο λαό και το εσωτερικό του, θα ξεπηδά όλο και περισσότερο η ακροδεξιά (όχι μόνο με τη μορφή του ΛΑΟΣ αλλά και εκδηλώσεων του Πάγκαλου, του Καστανίδη, του Παπουτσή, του Βενιζέλου κ.λπ.) γιατί δεν ξεπηδά -αλλά το θέλει αλήθεια;- μια Αριστερά που στοιχειωδώς θα συνιστούσε την ελπίδα, την εναλλακτική λύση για τον κόσμο.
Με άλλα λόγια, η αναβάθμιση της ακροδεξιάς είναι αποτέλεσμα της επιθετικής πολιτικής του Mνημονίου και δείκτης του πολιτικού χαρακτήρα της κυρίαρχης πολιτικής. Από το «ΛΑΟΣ κόμμα των άκρων» του Καραμανλή πριν από τις εκλογές του 2009 έχουμε περάσει στον ΛΑΟΣ, βασικό εταίρο του ΠΑΣΟΚ και τώρα του μνημονιακού μπλοκ. Αν αληθεύει ότι ο Σαμαράς είχε θέσει καταρχήν βέτο για τον ΛΑΟΣ στη συγκρότηση της συγκυβέρνησης, είναι προφανώς το ΠΑΣΟΚ που το επέβαλε. Έτσι, ο αλληλοσπαρασσόμενος, απομονωμένος από το λαό και σε βαθιά πολιτική κρίση κόσμος του δικομματισμού, που πρέπει πάση θυσία να εφαρμόσει τις πολιτικές της τρόικας, είναι αυτός που ανοίγει διάπλατα την πόρτα, εγκολπώνεται και αναδεικνύει την ακροδεξιά σε μέρος του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας.
Από κοντά και μικρά τμήματα της Αριστεράς. Π.χ. ο Ψαριανός κάνει λόγο για τον «πρώην φασίστα» Βορίδη (πόσο αβίαστα τον ξεπλένει!), στηρίζει σφόδρα τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου με τον ΛΑΟΣ και πρόβλημα δεν έχει, αντίθετα ανακαλύπτει ότι και η Αριστερά εκτρέφει μια μορφή φασισμού (όποιος είχε φαεινή ιδέα να μπει αυτός ο αχαρακτήριστος στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ το 2007, ας κάνει εκατό αυτοκριτικές παρακαλώ…).
Αλλά πιο εντυπωσιακή ακόμη είναι η ευκολία με την οποία δόθηκαν στο κόμμα του Καρατζαφέρη τα υπουργεία και υφυπουργεία εκείνα που προφανώς ο ίδιος ζήτησε για να επιτελέσει το μόνο που οι φασίστες και ακροδεξιοί γνωρίζουν να κάνουν: το έργο του ανέξοδου λαϊκισμού. Στο Μεταφορών ο Βορίδης, όπου ετοιμάζεται να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια των ταξιτζήδων από τις αυθαιρεσίες όχι μόνο του Ραγκούση αλλά και του Ρέππα: «Θα υλοποιηθεί η απελευθέρωση του επαγγέλματος του μεταφορέα, αλλά το περιεχόμενο της απελευθέρωσης δεν το διαβάζω στο Μνημόνιο». Ο Γεωργιάδης, από τους υποστηρικτές των ταξιτζήδων το προηγούμενο διάστημα, ενώ στήριζε σθεναρά το Μνημόνιο, είπε πως «η παρουσία του ΛΑΟΣ στο συγκεκριμένο υπουργείο κάτι λέει, θα ήταν εξαιρετικά άκομψο να πω εγώ κάτι που αφορά αρμοδιότητα ενός άλλου συναδέλφου, λέω η παρουσία του ΛΑΟΣ κάτι σημαίνει». Στο υπουργείο Ναυτιλίας ο τελευταίος όπου «θα κάνουμε τα πάντα για να πείσουμε τους Έλληνες εφοπλιστές να φέρουν στα καράβια τους την ελληνική σημαία» και «έχω σκοπό να γυρίσω τις επόμενες ημέρες όλα τα νησιά, από το Καστελόριζο μέχρι τη Γαύδο», όπου «θα προσπαθήσω να λύσω από ένα πρόβλημα σε κάθε νησί». Τι σημασία έχει αν το τελευταίο δεν είναι μάλλον δουλειά του υπ. Ναυτιλίας; Στο υπ. Γεωργίας ο Ροντούλης, πιο μπουρδολόγος από όλους, μίλησε για «κυβέρνηση σκαπανέα που θα μορφοποιήσει το μέλλον του αγροτικού κόσμου». Σε τρεις μήνες… Στο φυσικό του χώρο για υπουργό του ΛΑΟΣ βρέθηκε ο Γεωργίου, δηλαδή στο Άμυνας. Πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι ζήτησαν και υφυπουργείο στο Δημόσιας Τάξης, αλλά…
Τρεις όρους θέτει στα λόγια ο Καρατζαφέρης για τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση: όχι άλλη μείωση μισθών και συντάξεων, όχι απώλεια εθνικής κυριαρχίας, όχι πλιάτσικο στις αποκρατικοποιήσεις. Οι δυο τελευταίοι εύκολα θα «μπαλαμουτιαστούν», ιδιαίτερα γιατί η Αριστερά δεν πολυκόφτεται για την πλευρά της κατοχής και της υποτέλειας, οικονομικής-πολιτικής, που σηματοδοτεί η νέα δανειακή σύμβαση. Άλλωστε, ο εθνικισμός στη χώρα μας είναι, παραδοσιακά, αδερφάκι του δωσιλογισμού. Με τον πρώτο όρο πιο δύσκολα θα τα φέρουν βόλτα.
Από τις χαραμάδες της χάσκουσας πια βαθιάς πολιτικής κρίσης που μαστίζει τον αστικό κόσμο απέναντι στο λαό και το εσωτερικό του, θα ξεπηδά όλο και περισσότερο η ακροδεξιά (όχι μόνο με τη μορφή του ΛΑΟΣ αλλά και εκδηλώσεων του Πάγκαλου, του Καστανίδη, του Παπουτσή, του Βενιζέλου κ.λπ.) γιατί δεν ξεπηδά -αλλά το θέλει αλήθεια;- μια Αριστερά που στοιχειωδώς θα συνιστούσε την ελπίδα, την εναλλακτική λύση για τον κόσμο.
Γιώργος Τσίπρας
Σχόλια
