Από τον Γιώργο Φλωράκη
Banga Socialisme
Κοιμόμουν όταν πέθανε. Είχα τηλεφωνήσει στο νοσοκομείο για μια ακόμη καληνύχτα αλλά είχε βυθιστεί κάτω από ένα στρώμα μορφίνης. Κρατούσα το ακουστικό και προσπαθούσα να ακούσω την αδύναμη αναπνοή του, ξέροντας ότι δεν θα μπορούσα να ακούσω τη φωνή του ξανά.
Αργότερα θυμάμαι να τακτοποιώ τα πράγματά μου, το σημειωματάριο, την πένα, το μελανοδοχείο που ήταν δικό του. Την περσική μου κούπα, τη μωβ καρδιά μου, ένα κουτάκι με παιδικά δόντια. Ανέβηκα αργά τη σκάλα μετρώντας τα σκαλιά, δεκατέσσερα. Είδα φευγαλέα την Patti Smith σε μια σκηνή από το Film Socialisme του Γκοντάρ. Μεγάλη πια. Όχι όμορφη -ποτέ δεν ήταν- αλλά γοητευτική. Μ’ εκείνη τη γοητεία που δίνει το σκάψιμο προς τα μέσα, τα διαβάσματα, ο ακατανόητος πόνος που παράγει τραγούδια. Οι οικολογικές ανησυχίες. Η επερχόμενη επανάσταση.
Ένα ξωτικό της Νέας Υόρκης. Που μετακινείται από το Brooklyn, στο Detroit, στη Δυτική Ακτή, στο Chicago.
Κάποιος είχε πει ότι είναι η φύση του punk που σε κάνει γοητευτικό και απόκοσμο. Νομίζω ότι είναι η αναζήτηση. Το ταξίδι των ήχων, των λέξεων, των κινήσεων, των κραυγών. Ξύπνησα νωρίς και καθώς κατέβαινα τα σκαλιά, ήξερα ότι είχε πεθάνει. Όλα ήταν ακίνητα εκτός από την τηλεόραση που είχε μείνει αναμμένη. Έπαιζε μια όπερα. Κόλλησα στην οθόνη βλέποντας την Tosca να ομολογεί όλο δύναμη και θλίψη το πάθος της για έναν ζωγράφο, τον Cavaradossi. Ήταν ένα παγωμένο πρωινό του Μάρτη και φόρεσα το πουλόβερ μου.
Έντεκα δίσκοι. Από το 1975 μέχρι τώρα. Μπορείς να κάνεις οποιοδήποτε από τα δύο: α) Να τους βάλεις να παίζουν τον ένα μετά τον άλλον. β) Να διαβάσεις τους στίχους. Καλύτερα να κάνεις και τα δύο ταυτόχρονα. Παιδικές αναμνήσεις από το Horses, το Easter, το Wave. Αποσαφηνίσεις του όρου «καλή διασκευή» στο Twelve. Αφαίρεση -ως ωριμότητα- στο Banga.
Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο μικρός αδελφός του Robert, ο Edward. Μου είπε ότι του είχε δώσει εκ μέρους μου ένα τελευταίο φιλί, όπως είχε υποσχεθεί. Έμεινα ακίνητη, παγωμένη. Ύστερα αργά, σαν σε όνειρο, γύρισα στην καρέκλα μου. Εκείνη την ώρα η Tosca άρχισε εκείνη την πανέμορφη άρια «Έζησα για την Τέχνη, Έζησα για την Αγάπη». Έκλεισα τα μάτια μου και δίπλωσα τα χέρια μου.
Τα αποσπάσματα που παρατίθενται είναι από το βιβλίο της Patti Smith Just Kids που περιγράφει τη σχέση της με τον ποιητή και performer Robert Mapplethorpe.
Η Patti ανεβαίνει στη σκηνή του Ηρωδείου στις 22 Ιουνίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Και θα βγάλει άλλους έντεκα δίσκους (ελπίζω).
Laura Marling Once I Was An Eagle (Ribbon Music)
Η Laura Marling είναι το κορίτσι-θαύμα της Αγγλίας. Όπως ο Dylan και ο Van Morrison ξεκίνησε την καριέρα της νωρίς. Από την εποχή των Noah And The Whale πήρε σπουδαίες κριτικές, το πρώτο album της, που κυκλοφόρησε όταν ήταν μόλις δέκα επτά ετών, θεωρήθηκε αριστούργημα και τώρα, στα είκοσι τρία της, είναι ένα από τα πιο σπουδαία ονόματα της post folk αγγλικής σκηνής. Το Once I Was An Eagle είναι το τέταρτο album της, σαφέστατα πιο ώριμο στιχουργικά και πιο πλήρες μουσικά, ένα μικρό αριστούργημα απλότητας, σιγουριάς και άμεσης -κιθάρα/φωνή- τραγουδοποιίας. Μετά την Kate Bush και την Polly Harvey, η Laura αποδεικνύει ότι το βρετανικό songwriting τα πάει περίφημα.
Queens Of The Stone Age …Like Clockwork (Matador)
Ο Josh Homme δεν είναι από τα καλύτερα παιδιά. Δεν διστάζει να προσλαμβάνει και να απολύει μουσικούς, δεν διστάζει να προσλαμβάνει αυτούς που είχε απολύσει παλαιότερα, δεν διστάζει να αλλάζει σχέδια, γραμμές πλεύσης, οπτικές, ήχους. Μπορεί να κάνει τα πάντα, αρκεί να καταφέρει να εκφραστεί. Πάντα ήταν δύστροπος αλλά μετά από ένα τετράμηνο σε ακινησία λόγω μετεγχειρητικών επιπλοκών μιας υπόθεσης ρουτίνας (γόνατο) και μιας παράπλευρης κατάθλιψης, γίνεται ακόμη χειρότερος. Απολύει τον drummer της μπάντας του Joey Castillo στη μέση των ηχογραφήσεων, συνεργάζεται και πάλι με τον Dave Grohl (Nirvana), διαλέγει καλεσμένους από μια τεράστια γκάμα, από τον Trent Reznor μέχρι τον Elton John και… το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα. Mε το… Like Clockwork καταφέρει να εκφράσει τα πιο βαθιά και σκοτεινά συναισθήματα ανακατεύοντας την ψυχεδέλεια και το stoner με το metal και τη folk. Δεν λείπει τίποτα, δεν περισσεύει τίποτα. Από τα καλύτερα φετινά album!
