Γαντζωμένη και αμετακίνητη εμφανίζεται η ελληνική κοινωνία, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση. Δεν διαφέρει σ’ αυτό από άλλες, ευρωπαϊκές, κοινωνίες, υποτίθεται πιο σοφές, με καλύτερη παιδεία, μεγαλύτερη ικανότητα αντίληψης των εξελίξεων. Στον Μακρόν, επιλογής Ρότσιλντ, έχουν κολλήσει οι Γάλλοι τον Σολτς, χλωμό διάδοχο της Μέρκελ, ακολουθούν οι Γερμανοί. Με έναν σφιγμένο και αγέλαστο μεγαλοτραπεζίτη Ντράγκι πορεύεται η Ιταλία, αφήνοντας πίσω τον, τουλάχιστον διασκεδαστικό, Μπερλουσκόνι, γέρασε κι αυτός, πάνε τα μπούγκι-μπούγκι πάρτι. Εδώ, πλειοψηφικά, Ν.Δ. και Μητσοτάκης.
Ο ΦΟΒΟΣ είναι η ισχυρή ασπίδα των κυβερνώντων. Έτσι, μένουμε κολλημένοι στα γνωστά, στα τετριμμένα. Σ’ αυτά και σ’ αυτούς που μας έφεραν στα σημερινά, στην Ουκρανία, στον πραγματικό ή φανταστικό πυρηνικό κίνδυνο, στον τρόμο της Κίνας, στη φοβία των ΗΠΑ, στον αυταρχισμό του Πούτιν, λες και οι αντίπαλοι παίζουν, σαν αθώες παιδούλες, τις (δημοκρατικές) κούκλες. Με μια ευρωπαϊκή Δεξιά αγχωμένη και κολλημένη στις ΗΠΑ, χωρίς να έχει καν αντίπαλο ενώ η Αριστερά έχει πάθει εγκεφαλικό, που θα ’λεγε και ο Μακρόν.
Η διάταξη των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα παραμένει ως είχε, όπως διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές, τουλάχιστον στις γενικές γραμμές. Μπρος η Ν.Δ. πίσω μακριά ο ΣΥΡΙΖΑ, στην ουρά οι άλλοι με τον Ανδρουλάκη να τσαλαβουτάει στα ίδια, χωρίς ζωτική ορμή και έμπνευση και όσοι, υποτίθεται, δεξιότεροι να χαροπαλεύουν, αδύναμοι να πείσουν ότι είναι και μπορούν να κάνουν αυτό που λένε. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό ειδικά το πρόβλημα δεν το έχει. Και ο τελευταίος ψηφοφόρος έχει πεισθεί ότι αυτό το κόμμα και ο αρχηγός του ξέρουν και πιστεύουν σε όσα λένε. Με αποτέλεσμα το σκορ στις δημοσκοπήσεις να αντικατοπτρίζει τις πραγματικές διαθέσεις του κόσμου απέναντί του. Ωστόσο άλυτο μυστήριο είναι οι φιλοδοξίες του Τσακαλώτου και τρώγεται με τον Τσίπρα. Όποια αριθμητική πράξη κι αν κάνεις το ίδιο αποτέλεσμα θα βγάλεις.
Η Ελλάδα και όλη η (δυτική) Ευρώπη θυμίζει «νεκρά φύση», πίνακες που απεικόνιζαν ένα παλαιό ανθοδοχείο με φρέσκα λουλούδια που περίμεναν ακίνητα την αναπόφευκτη μοίρα τους προς τα σκουπίδια. Όσο κι αν τα φρόντιζε η καμαριέρα, αυτά, χωρίς ρίζες, αποκομμένα από τη ζωοδότρα γη, ήταν καταδικασμένα να μαραθούν οδεύοντας προς ένα άδοξο τέλος. Έτσι πάει και η «Ευρώπη», ένας μύθος κατασκευασμένος από δεύτερης τάξης υλικά, το στενά οικονομικό και στενόμυαλο συμφέρον των μεγάλων πορτοφολιών.
Η Ελλάδα και όλη η (δυτική) Ευρώπη θυμίζει «νεκρά φύση», πίνακες που απεικόνιζαν ένα παλαιό ανθοδοχείο με φρέσκα λουλούδια που περίμεναν ακίνητα την αναπόφευκτη μοίρα τους προς τα σκουπίδια
ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ελίτ είχαν καταλάβει από πολύ παλιά ότι οι χώρες τους ήταν ασήμαντες μπρος στο μέγεθος της Ρωσίας στην ευρωπαϊκή γειτονιά και πολύ περισσότερο στην αχανή Ασία. Η διαφορά είναι ότι η πρώτη απόπειρα ενοποίησης με τον Καρλομάγνο όπως και η Χανσεατική Ένωση προσέκρουσαν στους ανταγωνισμούς των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κρατών. Η Ε.Ε. όμως εμφανίστηκε εκ γενετής υποκείμενη και εξαρτημένη σε ανώτερη, εξωευρωπαϊκή δύναμη, τις ΗΠΑ. Η ενότητά της ΕΕ σχεδιάστηκε από τις ΗΠΑ ως αντίπαλο δέος στην ΕΣΣΔ και σήμερα εμφανίζεται «βασιλικότερη του βασιλέως» απέναντι στη Ρωσία, επιδεικνύοντας την ίδια τυφλή αφοσίωση στις ΗΠΑ που έδειχναν στους αποικιοκράτες οι πλέον αδύναμοι υποτακτικοί, εξ ου και το περιφρονητικό fuck Europe της Νούλαντ.
Σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο στην Ελλάδα, επικρατούν οι προσαρμοσμένες, υποταγμένες πολιτικές δυνάμεις στις επιταγές του επικυρίαρχου, στις ΗΠΑ. Η μάχη εξουσίας, της πραγματικής, διεξάγεται εκεί, στην έδρα του Συστήματος, εκεί όπου μπορούν να ληφθούν οι τελικές αποφάσεις, εν μέσω αλληλοσπαραγμού των ελίτ που πλέον δεν μπορεί να κρυφτεί στους σκοτεινούς διαδρόμους της CIA και των άλλων μυστικών υπηρεσιών επειδή στο εσωτερικό τους ο ίδιος λυσσαλέος ανταγωνισμός επικρατεί. Έχει, λοιπόν, μια ανώφελη, αν όχι κωμικοτραγική, πλευρά, ιδίως σε περιόδους κρίσης, όπως τώρα, η προσπάθεια να εμφανιστεί ως σωτήρια λύση η καταφυγή στην υποτίθεται φιλελληνική Γαλλία. Όταν, έχω ξαναπεί, είναι ηλίου φαεινότερο, πως οι ΗΠΑ αφού γρονθοκόπησαν άγρια τον Μακρόν ακυρώνοντας το συμβόλαιο με τους Αυστραλούς (17 δισ.) του επέτρεψαν να μας πουλήσει μερικά Ραφάλ, χάδι παρηγοριάς σ’ αυτόν και σε μας αλλά και προειδοποίηση στην Τουρκία να μείνει στα λόγια. Ή για την ακρίβεια να την καθησυχάσει ότι έρχεται η αποζημίωση στις απαιτήσεις της, αδιάφορο αν εμείς τις θεωρούμε λογικές ή παράλογες. Θα πούμε «ναι σε όλα» μαζί κι ένα τραγούδι και όποιος έλεγε ότι το Αιγαίο δεν θα μολυνθεί από εξορύξεις, θα το καταπιεί αμάσητο. Δεν υπάρχει κανείς, απολύτως κανείς, που να τα έχει αμφισβητήσει αυτά. Τα έχει προειπεί ο Θουκυδίδης ότι ο αδύναμος υποχωρεί όσο του ορίζει η αδυναμία του. Κι εμείς είμαστε πολύ αδύναμοι.
ΤΕΛΟΣ, αν η Δεξιά ταλανίζεται και παραπατάει, δεν της έχει λείψει ο μπούσουλας που πάντα είχε, φάρος στον δρόμο της, η κυρίαρχη δύναμη, στην οποία άλλωστε οφείλει την ύπαρξή της και όχι μόνο στην Ελλάδα. Αντίστροφα η Αριστερά, σε όλη την Ευρώπη, νέκρωσε μόλις έπεσε η ΕΣΣΔ. Και δεν υπάρχει Ανάσταση εκ νεκρών. Κάτι ανείδωτο και ανείπωτο θα γίνει κάποια στιγμή (συνήθως μετά από κάποια τραγωδία) που θα καταφέρει να μαζέψει τους σκόρπιους σήμερα που θα πουν, πρώτα στον εαυτό τους, ότι θέλουν μια άλλη ζωή και θα είναι έτοιμοι να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους για να το πετύχουν… θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.
