Ο Άχμαντ Σααντάτ είναι Γενικός Γραμματέας του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης
Ολόκληρη η συνέντευξη, αποσπάσματα της οποία δημοσιεύτηκαν στο τεύχος 233 του Δρόμου.
Με αφορμή την εβδομάδα Αλληλεγγύης στον Άχμαντ Σααντάτ και τους Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους, 17-25 Οκτωβρίου 2014 δημοσιεύουμε συνέντευξη του Σααντάτ, πριν από την τελευταία επίθεση στη Γάζα, που δημοσιεύτηκε στο Journal of Palestine Studies.Ο Άχμαντ Σααντάτ είναι ο Γενικός Γραμματέας του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και πρώην μέλος του Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου.
Η συνέντευξη έγινε έγινε με τη μεσολάβηση ενός προσώπου που του έδωσε τις ερωτήσεις στη φυλακή το Γενάρη του 2014. Δείτε τη συνέντευξη στα αγγλικά στην ιστοσελίδα του JPS: https://www.palestine-studies.org/jps/fulltext/165585
Πως σε έχει αλλάξει η φυλακή σε προσωπικό επίπεδο; Πώς είναι η ζωή σου; Τι διαβάζεις και πως έχεις επαφή με την πολιτική κατάσταση; Γράφεις κείμενα;
Η εμπειρία της φυλακής σφυρηλάτησε και σκλήρυνε την πολιτική μου ματιά και την κομματική μου ένταξη, αλλά ο χρόνος της φυλακής επίσης εμπλουτίστηκε από την εμπειρία του αγώνα έξω. Με πολυάριθμες φυλακίσεις έχω περάσει συνολικά είκοσι τέσσερα χρόνια της ζωής μου στη φυλακή και είμαι εδώ έγκλειστος για μια ακόμα φορά με τους συντρόφους μου. Περνάω το χρόνο μου διαβάζοντας και ασχολούμενος με δράσεις του αγώνα των φυλακισμένων, που περιλαμβάνουν την εκπαίδευση των συντρόφων και τη διδασκαλία ενός μαθήματος ιστορίας για το πρόγραμμα του πανεπιστημίου Αλ Άκσα. Το μεγαλύτερο μέρος των γραπτών μου αφορά τις ανάγκες της οργάνωσης φυλακισμένων του Λαϊκού Μετώπου (ΛΜ) και θέματα εθνικού ενδιαφέροντος. Επίσης προσπαθώ να υποστηρίξω τα μέλη της ηγεσίας του ΛΜ όσο μπορώ. Αν έπρεπε να περιγράψω πως η τωρινή μου φυλάκιση με έχει αλλάξει, θα έλεγα ότι παρατηρώ τα πολιτικά γεγονότα με περισσότερη αποστασιοποίηση καθώς έχω τη δυνατότητα να μην απορροφούμε από τις καθημερινές λεπτομέρειες της πολιτικής και οργανωτικής δουλειάς εκεί έξω. Αυτή η οπτική έχει δυναμώσει την πεποίθησή μου για την ορθότητα του οράματος του ΛΜ, τόσο ιδεολογικά και πολιτικά όσο και στη δράση, και για τις θέσεις για πιεστικά-υπαρξιακά θέματα που τώρα περιβάλλονται από τόσες αντιφάσεις: για τις διαπραγματεύσεις, την ενδο-παλαιστινιακή συμφιλίωση και τις προοπτικές για να βγούμε από την τωρινή κρίση και το αδιέξοδο.
Σε συνέλαβαν το 2002 και κρατήθηκες στην φυλακή της ΠΑ στην Ιεριχώ υπό την εποπτεία Αμερικανών και Βρετανών φρουρών. Το Μάρτιο του 2006 μεταφέρθηκες σε ισραηλινή φυλακή και καταδικάστηκες σε 30ετή φυλάκιση. Μπορείς να συγκρίνεις τις εμπειρίες σε «διεθνή κράτηση» και στην ισραηλινή φυλακή;
Η κράτηση υπό βρετανική και αμερικανική επιτήρηση έκανε ξεκάθαρη την εκτροπή που προέκυψε από τη διαδικασία του Όσλο. Με τη λεγόμενη συμφωνία Γάζας-Ιεριχούς, με έβαλαν στην φυλακή της Παλαιστινιακής Αρχής (ΠΑ) στην Ιεριχώ για λογαριασμό των Ισραηλινών υπό Αμερικανική επίβλεψη. Για πολιτικούς λόγους και συγκεκριμένα της εκλογικής καμπάνιας του κόμματος Καντίμα εκείνη τη χρονιά, η Ισραηλινή κυβέρνηση με άρπαξε το 2006, αποκαλύπτοντας την πραγματική έννοια του όρου «Αλ χιμάγια», [*] το ευφημισμό για το κύμα πολιτικών συλλήψεων που διεξήγαγε η ΠΑ τηρώντας τις ισραηλινές επιταγές ασφαλείας. Τον όρο παπαγάλιζε στο κοινό η ΠΑ για να δικαιολογήσει τις εκτεταμένες συλλήψεις.
Βασικά, η άποψή μου είναι ότι (στην Ιεριχώ), οι Αμερικάνοι και Βρετανοί συνωμότησαν με τους Ισραηλινούς και οι δυνάμεις ασφαλείας της ΠΑ υποτάχθηκαν, αφήνοντάς μας ανίκανους να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας ή να πολεμήσουμε για την ελευθερία μας. Αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι ότι δεν βγήκαν συμπεράσματα και δεν μάθαμε τίποτα από το πλαστό αυτό επεισόδιο και ότι άλλες παρόμοιες παραπλανητικές επιχειρήσεις εξακολουθούν να συμβαίνουν με διαφορετικά ονόματα.
Πρακτικά μιλώντας, ήταν οι ξένοι παρατηρητές που έλεγχαν τη φυλακή της Ιεριχούς και ο ρόλος των Παλαιστίνιων αξιωματούχων, από τον υπουργό εσωτερικών ως τον τελευταίο αστυνομικό ήταν να εφαρμόσουν τις εντολές των Ισραηλινών και τις απαιτήσεις τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο την κράτησή μας, αλλά οδήγησε επίσης στη σύλληψη πολλών άλλων ακτιβιστών στην Ιεριχώ και σε άλλες πόλεις. Η ισραηλινή φυλακή είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία: εδώ αντιμετωπίζουμε τη μεθοδευμένη ισραηλινή πολιτική να σπάσουν τη θέλησή μας, να ποδοπατήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματά μας και να υπονομεύσουν τη μαχητική ενέργειά μας, των φυλακισμένων γενικά και των ηγετών του κινήματος των κρατουμένων ειδικά, δηλαδή η φυλακή γίνεται άλλο ένα πεδίο μάχης ενάντια στην κατοχή.
Μπορείς να περιγράψεις τη σχέση σου με την οικογένειά σου τώρα που είσαι στη φυλακή και τη σχέση σου με τη νέα σου εγγονή;
Ως άνθρωπος, η οικογένειά μου με τη στενή ή την ευρύτερη έννοια ήταν και παραμένει το πιο πληγωμένο κομμάτι. Έχουν πληρώσει βαρύ τίμημα από τις αλλεπάλληλες φυλακίσεις ενώ παραμένουν βασική πηγή υποστήριξης για εμένα ως αγωνιστή.
Ο αδελφός μου ο Μοχάμεντ, πέθανε στο άνθος της ηλικίας του και οι γονείς μου, τα αδέλφια μου και τα παιδιά μου έχουν όλοι αποστερηθεί την αγάπη μου. Εκτός από τη γυναίκα μου την Άμπλα και τον μεγαλύτερο γιό μου τον Γασσάν που έχουν ταυτότητες Ιερουσαλήμ και τους επιτρέπουν να έρχονται στη φυλακή χωρίς να χρειάζονται άδεια από τους Ισραηλινούς, η οικογένειά μου δεν μπορούσε να με επισκεφτεί τα τελευταία οχτώ χρόνια από την τελευταία φυλάκιση. Για τεσσεράμισι χρόνια, τρία από τα οποία πέρασα στην απομόνωση ακόμα και η Άμπλα και ο Γασσάν δεν μπορούσαν να με επισκεφτούν και η επικοινωνία μαζί τους περιοριζόταν σε γράμματα.
Δηλαδή έχω σε μεγάλο βαθμό παραμελήσει τις υποχρεώσεις μου προς την οικογένειά μου. Εύχομαι να έρθει η μέρα που θα το αναπληρώσω έστω και καθυστερημένα. Όσο για την εγγονή μου, κληρονόμησε τα γονίδια του «κινδύνου ασφαλείας», οπότε ελλείψει πρώτου βαθμού συγγένειας [†] ανάμεσά μας, απαγορεύεται να με επισκεφτεί, για να μην αναφέρω τους «λόγους ασφαλείας» που επικαλούνται συνέχεια.
Πως περνάς τις μέρες σου στη φυλακή; Και πως είσαι ενήμερος για τα θέματα του ΛΜ; Η κράτηση σε περιορίζει από αυτή την άποψη; Βασίζεσαι στην ηγεσία που βρίσκεται έξω για την καθοδήγηση του κόμματος;
Προσπαθώ να συνδυάσω τα κομματικά καθήκοντα με τις γενικότερες υποχρεώσεις ως πατριώτης είτε στη φυλακή είτε έξω. Φυσιολογικά, το γεγονός ότι είμαι στη φυλακή περιορίζει την ικανότητα να εκπληρώσω τα καθήκοντα ως Γενικός Γραμματέας του ΛΜ, οπότε βασίζομαι στους συντρόφους και στο συλλογικό πνεύμα στην ηγεσία του κόμματος και στη δημοκρατική διαδικασία που επικρατεί στην άσκηση της ηγεσίας. Αυτοί οι δύο παράγοντες έχουν συμβάλλει στην μετάγγιση φρέσκου αίματος στις γραμμές μας. Νέοι άνθρωποι αποτελούσαν περισσότερο από τους μισούς από τους συμμετέχοντες στο πρόσφατο συνέδριο.
Το ΛΜ πρόσφατα έκανε το εθνικό του συνέδριο. Αν και τα αποτελέσματα και οι διακηρύξεις δεν ανακοινώθηκαν δημόσια, διέρρευσαν πληροφορίες για μια μεγάλη διαφωνία που επισκίασε τις συναντήσεις και οδήγησε στην παραίτηση του Αμπντ αλ Ραχίμ Μαλούχ, του αναπληρωτή Γενικού Γραμματέα, όπως και μερικών υψηλόβαθμων αξιωματούχων. Επίσης ακούστηκε ότι το συνέδριο επέμεινε να ανανεώσεις την υποψηφιότητα σου ως επικεφαλής του κόμματος. Η συνεχιζόμενη σου κράτηση δεν δυσκολεύει την ηγεσία σου στο κόμμα; Γιατί το ΛΜ δεν δίνει και σε άλλους τη δυνατότητα να συμμετέχουν στην ηγεσία;
Είμαστε ένα αριστερό δημοκρατικό κόμμα, οπότε διαφορές στις απόψεις και τις εκτιμήσεις στην ηγεσία είναι φυσιολογικές. Δεν είμαστε αντίγραφα καρμπόν ο ένας του άλλου, αυτό δεν θα ήταν φυσιολογικό. Ωστόσο, δεν είναι λόγω των διαφορών που κάποιοι σύντροφοι έφυγαν από την ηγεσία, και μην χρησιμοποιείται τη λέξη «παραιτήθηκαν» γιατί είναι ακόμα μέλη του ΛΜ. Το κόμμα επωφελείται από την παρουσία τους και τη συμμετοχή τους καθώς θα συνεχίσουν αν συνεισφέρουν την πολύτιμη και πολυποίκιλη εμπειρία τους ως ακτιβιστές. Όπως έχουν δηλώσει σε πολλά μμε, το κίνητρο για να αφήσουν τις θέσεις τους ήταν να ανοίξουν το δρόμο ώστε μια σειρά νέων στελεχών να μπουν στην ανώτερη ηγεσία. Εδώ πρέπει να επαναλάβω το σεβασμό και την εκτίμηση μου για αυτή την πρωτοβουλία που ατσαλώνει παραπάνω τον δρόμο που έδειξαν οι ιδρυτικοί ηγέτες, ανάμεσά τους ο George Habash, Abu Maher al-Yamani, and Salah Salah. Όσο για την επανεκλογή μου ως Γενικός Γραμματέας παρά τη φυλάκισή μου: αυτό δεν ήταν προσωπική μου επιλογή, αλλά επιλογή των συντρόφων μου, των αντιπροσώπων στο συνέδριο και των κομματικών μελών. Το θεωρώ υποχρέωσή μου να σεβαστώ την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν και να διπλασιάσω τις προσπάθειές μου καθώς έχω και την πρόκληση σταδιακά να απαλλαχθώ και από τις υποχρεώσεις.
Πιστεύεις ότι ο Κείμενο των Κρατουμένων [§] (το Κείμενο Εθνικής Συμφιλίωσης) ισχύει ακόμα; Και αν ναι τι δυσκολεύει την εφαρμογή του; Μήπως χρειάζεται τροποποιήσεις και ποιες προτείνεις;
Το Κείμενο των Φυλακισμένων παραμένει πολιτικά βάσιμο για την εθνική συμφιλίωση και για να φέρει εθνική ενότητα. Επίσης θέτει το πλαίσιο για τις δομές εξουσίας, με την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) επικεφαλής, που θα βασίζεται στο δημοκρατικό εθνικό πλαίσιο, δηλαδή τις δημοκρατικές εκλογές και τη λαϊκή συμμετοχή όπου αυτό είναι δυνατό.
Βασικά το κείμενο έχει ήδη τροποποιηθεί από τις συμφωνίες που έχουν προκύψει μετά από χρόνια διήμερων συνομιλιών ανάμεσα στη Φατάχ και τη Χαμάς. Αυτό αναγκαστικά θα οδηγήσει στην αναμόρφωση και ξαναχτίσιμο των θεσμών της ΟΑΠ, ειδικά του Παλαιστινιακού Εθνικού Συμβουλίου. Επίσης θα παγιώσει το κείμενο και θα δώσει τη δυνατότητα να πάμε από την πολιτική συνύπαρξη μέσα στον παλαιστινιακό χώρο, στην πραγματική εθνική ενότητα τόσο στη δράση ή με πλατφόρμες.
Λόγω των συνθηκών μέσα στις οποίες δημιουργήθηκε το κείμενο των Φυλακισμένων είναι σε μερικά σημεία ασαφές, κυρίως όσον αφορά την προσέγγιση ως προς τις διαπραγματεύσεις και την αποτελεσματικότερη στρατηγική απέναντι στην κατοχή.
Είκοσι χρόνια μετά το Όσλο, δεν υπάρχει ειρήνη και κράτος, μόνο διαπραγματεύσεις και πολιτικοί διαχωρισμοί. Πως ξεπερνιέται αυτό το αδιέξοδο;
Εδώ και δύο δεκαετίες, τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων έχουν καταδείξει ότι είναι άσκοπο να συνεχίζουμε τη διαδικασία του Όσλο.
Η συνέχιση άσκοπων διαπραγματεύσεων και ο διχασμός στην παλαιστινιακή πολιτική σκηνή είναι αξεχώριστα ζητήματα νομίζω. Προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση και την εδραίωση της εθνικής ενότητας είναι μια ομόφωνη δέσμευση σε μια καθαρή και ενωτική πολιτική πλατφόρμα βασισμένη σε έναν συμβιβασμό ανάμεσα στις διαφορετικές δυνάμεις και ρεύματα μέσα στο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα.
Επομένως, αν θέλουμε να σπάσουμε το παρόν αδιέξοδο, πρέπει να σταματήσουμε να ποντάρουμε τα πάντα στις διαπραγματεύσεις και να σταματήσουμε να παίρνουμε μέρος σε αυτές. Αν εξακολουθήσουν, τότε τουλάχιστον, η ομάδα που εμπλέκεται πρέπει να επαναφέρει τις διαπραγματεύσεις σε μια γραμμή που θα δεσμεύεται από τις ήδη καθορισμένες αρχές και προϋποθέσεις, δηλαδή: τέλος του εποικισμού, αναφορά στις διακηρύξεις του ΟΗΕ και απελευθέρωση των φυλακισμένων. Για αυτό το σκοπό χρειάζεται να χτίσουμε πάνω στην επιτυχία της συμμετοχής στον ΟΗΕ ως μη-κράτος μέλος και να επεξεργαστούμε μια συνεκτική προσέγγιση για την λύση του παλαιστινιακού ζητήματος στη βάση του διεθνούς δικαίου, όπως εκφράζεται από τις διακηρύξεις και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ στα οποία το Ισραήλ θα πιεστεί να συμμορφωθεί. Και τελικά, να συνεχίσουμε τα αιτήματα για να γίνουμε μέλη σε όλους τους οργανισμούς του ΟΗΕ, ειδικά στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Τέλος, πρέπει να εργαστούμε για να εφαρμόσουμε τους όρους της συμφωνίας συμφιλίωσης σχηματίζοντας άμεσα μια κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης και δημιουργώντας μια μεταβατική δομή ηγεσίας. Αυτό το μεταβατικό σώμα θα δεσμευτεί να ξαναχτίσει και να ενδυναμώσει την ΟΑΠ και να διεξάγει βουλευτικές και προεδρικές εκλογές για την ΠΑ, καθώς και εκλογές για το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο μέσα σε έξι μήνες (αν και αυτό το διάστημα θα μπορούσε να επεκταθεί αν είναι απαραίτητο). Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ο κόσμος να κινητοποιηθεί γύρω από μια ενωμένη πολιτική πλατφόρμα εθνικής αντίστασης σε όλες της τις μορφές.
Που πιστεύεις ότι θα οδηγήσουν οι τωρινές διαπραγματεύσεις;
Όποιος παρακολουθεί τις θέσεις των κυβερνήσεων του Ισραήλ και των ΗΠΑ θα δει ότι είναι μηδενικές οι πιθανότητες για να φτάσουμε σε μια πολιτική συμφωνία βασισμένη στο διεθνές δίκαιο και τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, που να ανταποκρίνεται δηλαδή στα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού για επιστροφή, αυτοδιάθεση και εθνική ανεξαρτησία.
Δεν νομίζω ότι οποιοσδήποτε Παλαιστίνιος ηγέτης, όσο «ευέλικτος» και αν είναι, μπορεί να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ να ακυρώσει αυτές τις βασικές αρχές. Αυτό που βασικά κάνουν αυτές οι διαπραγματεύσεις είναι μια παρατεταμένη διαχείριση κρίσης ως κάλυμμα για να συνεχίσει το Ισραήλ τα επικοιστικά του σχέδια, να ξορκίζει τη διεθνή κατακραυγή και να επιβάλλει το όραμά του για μια Παλαιστινιακή πολιτική οντότητα που δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από ένα προτεκτοράτο. Οι διαπραγματεύσεις επίσης επιτρέπουν στις ΗΠΑ να αντικρούσουν τις εντάσεις και να ελέγχουν τη διαμάχη στην Παλαιστίνη ώστε να αφιερώσουν όλη τους την προσοχή σε περιφερειακά θέματα που θεωρούν σημαντικότερα, όπως τη Συρία και το Ιράν.
Το Παλαιστινιακό εθνικό κίνημα πρέπει να ξαναχτιστεί. Πως μπορεί να γίνει αυτό και ποιές είναι οι πολιτικές του προοπτικές;
Συμφωνώ ότι το Παλαιστινιακό εθνικό κίνημα πρέπει να ξαναχτιστεί. Πιστεύω ότι το αρχικό σημείο πρέπει να είναι η επαναδιαμόρφωση όλων των παρατάξεων, είτε εθνικά ή ισλαμικά, με ευθυγράμμιση των προγραμμάτων τους και της ατζέντας τους και επαναπροσδιορίζοντας πως θα προχωρήσουμε με τον αγώνα ενάντια στην κατοχή, με τον καλύτερο τρόπο. Αυτό περιλαμβάνει επανεξέταση της ΟΑΠ τόσο ως οργάνου και ως οργάνωσης ομπρέλα που αντιπροσωπεύει όλους τους Παλαιστίνιους όπου και αν βρίσκονται και όποια κοινωνική ή πολιτική οπτική και αν έχουν, ώστε να οργανωθεί ως ευρύ εθνικό και δημοκρατικό μέτωπο και θα λάβει την ανώτερη πολιτική εξουσία για να καθοδηγήσει τον αγώνα μας.
Βλέπω τις πολιτικές μας προοπτικές ως εξής: σε στρατηγικό επίπεδο, θα πρέπει να επαναθέσουμε τα στοιχεία του εθνικού προγράμματος που είχαν αποδομηθεί από την ηγεσία της ΟΑΠ για χάρη ενός «πραγματισμού» και να επανασυνδέσουμε τους ιστορικούς στόχους της οργάνωσης σχετικά με τη σύγκρουση, με τους σημερινούς-δηλαδή, τη δημιουργία ενός ενωμένου, δημοκρατικού κράτους σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη. Από πλευρά τακτικής θα πρέπει να ενωθούμε γύρω από μια κοινή πλατφόρμα με τις ισλαμικές παρατάξεις του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος πάνω στο κοινό έδαφος, δηλαδή το δικαίωμα της επιστροφής, την αυτοδιάθεση και την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.
Ακούμε συχνά ότι η λαϊκή αντίσταση είναι εναλλακτική της ένοπλης αντίστασης. Υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στα δύο; Και αν είναι συμπληρωματικές προσεγγίσεις, πως μπορούν να συνδυαστούν;
Ο καθημερινός αγώνας του κινήματος των φυλακισμένων είναι μέρος του ευρύτερου παλαιστινιακού αγώνα. Όποιος έχει παρακολουθήσει το λαϊκό παλαιστινιακό κίνημα τα τελευταία τρία χρόνια, καταλαβαίνει ότι σε μεγάλο μέρος του σχετιζόταν με την υποστήριξη των αγώνων του εθνικού κινήματος κρατουμένων. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, σε κάθε φάση του εθνικού μας αγώνα, οι φυλακισμένοι έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο. Συνεχώς ζητάω από τους άντρες και τις γυναίκες του ΛΜ, σε όλα τα επίπεδα μαζί με τους συντρόφους του ΛΜ που είναι στη φυλακή, να ανταποκριθούμε στις ελπίδες και τις προσδοκίες τους (των κρατουμένων), βασικά όσον αφορά την κινητοποίηση του Μετώπου, την ενδυνάμωση της παρουσίας του και την προάσπιση του παλαιστινιακού κινήματος γενικά.
Όπως φάνηκε και από τις λαϊκές επαναστάσεις σε άλλες περιοχές του κόσμου, η υιοθέτηση της λαϊκής αντίστασης δεν απαιτεί την προνομιμοποίηση μιας μορφής αντίστασης έναντι της άλλης. Το να περιορίσουμε την λαϊκή αντίσταση μόνο στη μη-βίαιη αντίσταση την αδειάζει από το επαναστατικό της περιεχόμενο. Η παλαιστινιακή Ιντιφάντα ήταν ένα μοντέλο για τη λαϊκή αντίσταση και η πυξίδα που μας προσανατολίζει μέσα από διάφορες σφαίρες αντίστασης: ειρηνική, βίαιη, λαϊκή, κομματική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική. Όχι μόνο η βιβλιογραφία απορρίπτει τη λογική του κατακερματισμού της αντίστασης σε διάφορες μορφές και μεθόδους, αλλά η πραγματικότητα και οι προκλήσεις που οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζουν στον αγώνα τους ενάντια στην ισραηλινή κατοχή αποκλείει μια τέτοια προσέγγιση: βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια συνολική εποικιστική αποικιοκρατία, που βασίζεται στις πιο ακραίες μορφές βίας από την κατοχή συνδυασμένες με πολιτικές απαρτχάιντ. Και η βιαιότητα που αυτοί (οι Παλαιστίνιοι) υπόκεινται αφορά σε όλες τις ομάδες του πληθυσμού, όπου και αν βρίσκονται.
Επομένως απαιτείται ο δημιουργικός συνδυασμός όλων των νόμιμων μεθόδων αγώνα που θα μας δώσει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε κάθε τύπο ή μέθοδο αντίστασης σύμφωνα με τις συγκεκριμένες συνθήκες που διαμορφώνονται σε διαφορετικές περιστάσεις. Σε ευρύτερο εθνικό πλαίσιο, χρειαζόμαστε ένα ενοποιητικό πολιτικό πρόγραμμα, που πρώτα και κύρια παρέχει τα μέσα για να γίνει η αντίσταση πράξη. Και χρειαζόμαστε μια πολιτική στάση και γλώσσα που επίσης αντίστοιχα θα είναι ενοποιημένες γύρω από την αντίσταση. Τέλος, χρειαζόμαστε ένα συμφωνημένο εθνικό πλαίσιο, το οποίο θα ορίζει τις βασικές μορφές αντίστασης και θα συγκεκριμενοποιεί τις δράσεις της. Πρέπει να ασκηθούμε στη επιλογή των μορφών σύμφωνα με τις συγκεκριμένες συνθήκες και σύμφωνα με τις ανάγκες της συγκεκριμένης κατάστασης ή πολιτικής συγκυρίας, χωρίς να αποκλείουμε οποιαδήποτε μορφή αντίστασης.
Οι εκκλήσεις για μη βίαιη λαϊκή αντίσταση, τα συνθήματα για το κράτος δικαίου και το αίτημα τα όπλα να περιορίζονται μόνο στην ΠΑ είναι μόνο προσχήματα για να δικαιολογηθούν οι επιθέσεις στην αντίσταση και ανταποκρίνονται στις επιταγές ασφαλείας του Ισραήλ. Το κράτος δικαίου δεν έχει νόημα αν αντιτίθεται με το δικαίωμα αντίστασης στην κατοχή και αρνείται τη λογική της. Όσο για τη μονοπώληση της βίας, απλά δεν έχει νόημα αν δεν κατευθύνεται στον εχθρό.
Ποια είναι η δική σου ανάγνωση των αραβικών εξεγέρσεων και πως αυτές επηρέασαν την παλαιστινιακή υπόθεση;
Οι αραβικές επαναστάσεις ήρθαν ως απάντηση στη λαϊκή απαίτηση για δημοκρατική και επαναστατική αλλαγή στα πολιτικά συστήματα των αραβικών χωρών. Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο για να κατανοήσουμε τις επαναστάσεις, όμως οι ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας ποικίλουν, το ίδιο και τα συμπεράσματα. Η Τυνησιακή και Αιγυπτιακή επανάσταση ταιριάζουν με το πλαίσιο αυτό. Σε κάθε περίπτωση γρήγορες και δυναμικές αλλαγές που σηματοδοτήθηκαν από μαζικές συλλογικές δράσεις προκάλεσαν την εσωτερική αλλαγή της ισορροπίας δύναμης και έδωσαν το έναυσμα για μια περίοδο κοινωνικού μετασχηματισμού.
Σε άλλα μέρη, παρόμοιες συνθήκες οδήγησαν τους ανθρώπους να ξεσηκωθούν και να απαιτήσουν αλλαγή, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις, υπήρχαν εντατικές προσπάθειες από την πλευρά των ΗΠΑ και τους περιφερειακούς συμμάχους τους να το επέμβουν σύμφωνα με το «σχέδιο της Νέας Μέσης Ανατολής» [**] Επομένως η εκτίμηση και τα συμπεράσματα από τις εξεγέρσεις απαιτούν συγκεκριμενοποίηση. Πρέπει να γίνει μια προσεκτική διάκριση ανάμεσα, από τη μια πλευρά, στην απαίτηση για δημοκρατική αλλαγή και κοινωνική δικαιοσύνη που αντιπροσωπεύει τη νόμιμη επιθυμία των αραβικών πληθυσμών να επανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους, και από την άλλη πλευρά, τις διεθνείς και περιφερειακές δυνάμεις που εκμεταλλεύονται τη δύναμη που απελευθερώθηκε από αυτά τα λαϊκά κινήματα για τους δικούς τους σκοπούς, προωθώντας ουσιαστικά αντεπαναστάσεις, όπως συνέβη στη Λιβύη και τη Συρία.
Συνολικά όμως, οι αραβικές εξεγέρσεις έχουν διευρύνει μακροπρόθεσμα τις προοπτικές για κοινωνικό μετασχηματισμό. Έχουν αναταράξει αυτό που ήταν στάσιμο, ανοίγοντας το δρόμο για πολλά πιθανά σενάρια, κανένα από τα οποία δεν περιλαμβάνει το πισωγύρισμα, κάτι που είναι πλέον αδύνατο. Κατά την άποψή μου, κάθε λαϊκό κίνημα που φέρνει τους αραβικούς λαούς πιο κοντά στην επίτευξη της ελευθερίας τους και των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων βάζει τα θεμέλια για έναν αγώνα βασισμένο σε δημοκρατικές και συνταγματικές αρχές, που αποτελούν προϋποθέσεις για μια δημοκρατική κοσμική κοινωνία,. Όλα αυτά είναι στρατηγικά επιτεύγματα τόσο για την παλαιστινιακή εθνική υπόθεση όσο και για την αραβική αναγέννηση.
[*] Προστασία, στα αραβικά.
[†] Μόνο συγγενείς πρώτου βαθμού (γονείς, αδέλφια, σύζυγοι και παιδιά) επιτρέπεται να επισκεφτούν τους συγγενείς στη φυλακή.
[‡] Εκλεγμένο για τέσσερα χρόνια, το Εθνικό Συμβούλιο είναι το ανώτερο όργανο του ΛΜ, που διαμορφώνει και τροποποιεί τη στρατηγική του κόμματος, το πρόγραμμα και τους εσωτερικούς κανόνες, συζητάει και εφαρμόζει τις εκθέσεις τμημάτων και εκλέγει την κεντρική επιτροπή (εκτελεστικό).
[§] Το Κείμενο Εθνικής Συμφιλίωσης, γνωστότερο ως το «Κείμενο των Κρατούμενων», εκδόθηκε στις 11 Μαΐου του 2006. Δημιουργήθηκε από Παλαιστίνιους φυλακισμένους στις ισραηλινές φυλακές που αντιπροσωπεύουν τη Χαμάς, τη Φατάχ, την Ισλαμική Τζιχάντ, το ΛΜ και το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Σκοπός της πρωτοβουλίας ήταν να τερματίσει η βεντέτα μεταξύ Φατάχ και Χαμάς και να ενοποιηθεί η παλαιστινιακή πολιτική σκηνή. Είναι το κείμενο στο οποίο βασίζονται όλες οι προσπάθειες εθνικής συμφιλίωσης που ακολούθησαν
[**]Νεολογισμός που χρησιμοποιήθηκε από την Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις σε Συνέντευξη Τύπου στην Ουάσιγκτον στις 21 Ιουλίου του 2006. «Αυτό που βλέπουμε εδώ, με μια έννοια, είναι οι όλο και μεγαλύτερες ωδίνες της γέννας μιας νέας Μέσης Ανατολής και ό,τι και να κάνουμε, πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι προωθούμε μια νέα μέση ανατολή και ότι δεν γυρίζουμε στην παλιά¨. Βλ. Κοντολίζα Ράις, “Special Briefing on Travel to the Middle East and Europe,” 21 July 2006, απομαγνητοφώνηση, U.S. Department of State Archive, https://2001-2009.state.gov.
Σύλλογος Ιντιφάντα
https://intifadagr.wordpress.
