Του Θανάση Παπαγεωργίου. Μακάρι ο κίνδυνος να προερχόταν μόνο από τους άθλιους κρατούντες.
Θα ξέραμε ότι διακόσια-τριακόσια διεφθαρμένα άτομα -προδότες, αλήτες, δωσίλογοι, μαυραγορίτες, κλέφτες– κατέχοντας με δικτατορικές μεθόδους την εξουσία, μας πατάνε στο λαιμό και πίνουνε το αίμα μας ώσπου να στεγνώσουμε και να παραδώσουμε το πνεύμα. Πόση απελπισία σε πιάνει όταν διαπιστώνεις ότι ο κίνδυνος δεν είναι μόνον αυτοί, αλλά κυρίως η άθλια νοοτροπία μιας, δυστυχώς αρκετά μεγάλης μερίδας, που περισσότερο φλερτάρει με εκδικητικές εμφυλιοπολεμικές νοοτροπίες, παρά με διάθεση να διώξουμε τους εκμεταλλευτές μας και μαζί τους τον κατακτητή. Αναρωτιέσαι ποιον να πολεμήσεις τελικά. Τον προδότη κυβερνήτη που έχει καταργήσει Συντάγματα, Βουλή, δημοκρατίες και ό,τι άλλο του στέκεται εμπόδιο στο ξεπούλημα της χώρας, προκειμένου να ικανοποιήσει τους νταβατζήδες των Βρυξελλών ή το διπλανό σου, που βρήκε ευκαιρία να βγάλει όλη του την άθλια κιτρινισμένη μιζέρια, τώρα που σε πετυχαίνει στη δύσκολη φάση σου και κοιτάζει πώς να σε εξαφανίσει για να μην έχει εμπόδια στις φτηνιάρικες επιδιώξεις του;
Οι από πάνω, τεχνηέντως και με δοκιμασμένες μεθόδους, κατασκευάζουν ενόχους που δήθεν-τάχα μου τους εκθέτουν στα μάτια του κόσμου για να δημιουργήσουν το άλλοθι της υπεύθυνης διακυβέρνησης, ενώ ταυτόχρονα κανακεύουν τον καθένα που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους δημιουργώντας έτσι μια στρατιά υπηκόων, έτοιμων να τους ξαναδιορίσουν στις θέσεις τους αν συμβεί καμιά στραβή και πάει το ρεύμα αριστερότερα…
Αν αυτή την εποχή συμβαίνει κάτι οδυνηρό στην Ελλάδα και φαντάζομαι σε όλες τις χώρες που υφίστανται μια κατοχή, δεν είναι αυτό που μας πλασάρουν από τα μέσα που διαθέτουν. Δεν είναι κυρίως αυτό. Είναι εκείνο που γίνεται βαθιά μέσα στις συνειδήσεις των προθύμων που είναι σε κάθε εποχή έτοιμοι να υπηρετήσουν, για ένα κομμάτι ξερό ψωμί, τον οποιονδήποτε δυνατό, αρκεί να βρεθούν κι εκείνοι κάτω από την τέντα της εξουσίας που υπόσχεται προστασία και δύναμη. Καμαρώστε πόσοι είναι εκείνοι που μιλάνε με καλά λόγια για τη σημερινή κατάσταση. Δεν είναι μόνο «οι άνθρωποι του Προέδρου», είναι και απλοί πολίτες που προσπαθούν να σε διαβεβαιώσουν ότι «μπόρα ήταν και πέρασε, να, τώρα αρχίζει η ανάκαμψη». Ανήκουν σ’ εκείνους τους ίδιους που τους έχει μειωθεί η σύνταξη, έχει απολυθεί ο ανιψιός τους, έχει πεθάνει από έλλειψη φαρμάκων ο πατέρας τους, αλλά διαλαλούν δεξιά κι αριστερά ότι «εφόσον χρωστάμε πρέπει να πληρώσουμε». Είναι οι ίδιοι εκείνοι που στήριζαν τη δικτατορία την ώρα που βασανιζόταν στα μπουντρούμια ο άντρας της αδερφής τους, εκείνος ο «κόκκινος», το αγύριστο κεφάλι που πήγαινε γυρεύοντας και δεν άκουγε τους δικούς του, που του λέγανε να μαζευτεί γιατί θα το φάει το κεφάλι του, κι ας ήτανε απλώς ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος που υπερασπιζότανε τη αξιοπρέπειά του.
Δεν είναι εργοστασιάρχες, ούτε διευθυντές τραπεζών, ούτε στρατιωτικοί. Είναι εργαζόμενοι με μειωμένο μισθό, είναι άνθρωποι που κάνουν δυο δουλειές για να συντηρήσουν το σπίτι, είναι καλλιτέχνες που έταξαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του λαού, τρομάρα τους. Κυρίως απ’ αυτούς τους τελευταίους, επειδή τυχαίνει να ασχολούμαι, έχουμε περίσσευμα. Και επιτίθενται με όπλα και μαχαίρια σ’ εκείνους που ανάλωσαν τη ζωή τους προκειμένου να αποκτήσει το επάγγελμα μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Και ονομάζουν ξανά περιφρονητικά «ψωνάρες» -πόσες φορές δεν άκουσα αυτή τη λέξη σαν βρισιά να μαστιγώνει τα τύμπανά μου- εκείνα τα παιδιά που παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν ψηλά τη σημαία της αληθινής τέχνης. Εκείνης που μόνο αντιστέκεται και ποτέ δεν προσκυνάει, ό,τι κι αν της τάξουν. Μα ό,τι κι αν της τάξουν…
* Ο Θανάσης Παπαγεωργίου
είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης
