Η μεγαλύτερη σε έκταση και πληθυσμό λατινοαμερικάνικη χώρα, όγδοη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο και μέλος των BRICS, έχει μπει σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο με απρόβλεπτη κατάληξη. Το θεσμικό πραξικόπημα του 2016, που ανέτρεψε την κεντροαριστερή πρόεδρο Ντίλμα Ρούσεφ κι έφερε στη θέση της τον μέχρι τότε αντιπρόεδρο, φιλοδυτικό Μισέου Τεμέρ, κάθε άλλο παρά σταθεροποίησε την κατάσταση – αντίθετα, η λαϊκή πλειοψηφία εκφράζει με κάθε τρόπο την αντίθεσή της στο καθεστώς*. Το μεγάλο αγκάθι της ασύλληπτης διαφθοράς, που είχε δηλητηριάσει και την Κεντροαριστερά και εξοργίζει διαχρονικά τους πολίτες, τώρα τρυπά για τα καλά την κυβέρνηση Τεμέρ: ο ίδιος, εννέα υπουργοί του και δεκάδες βουλευτές είναι υπόδικοι για χρηματισμό.
Παρ’ όλα αυτά η βραζιλιάνικη ολιγαρχία, υποστηριζόμενη από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, δεν καταθέτει τα όπλα: πρώτα-πρώτα επιχειρεί να απαγορεύσει την υποψηφιότητα του Λούλα ντα Σίλβα, ιστορικού ηγέτη του Κόμματος Εργατών και πρώην προέδρου την περίοδο 2003-2011. Είναι μια «εύλογη» κίνηση δεδομένου ότι ο Λούλα, πίσω από τον οποίο μπορεί να συνταχθεί και η κοινωνική και πολιτική Αριστερά της Βραζιλίας (που ήταν όλο και πιο επικριτική απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ρούσεφ), αναμένεται να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές. Όμως κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί –και συγκεκριμένα, πώς θα αντιδράσει η φτωχολογιά στις φαβέλες των μεγαλουπόλεων και στην αχανή ύπαιθρο– αν δεν του επιτραπεί να πάρει μέρος στις εκλογές…
Στο μεταξύ, η κυβέρνηση Τεμέρ και η ελίτ των μεγαλοτσιφλικάδων, τραπεζιτών και μπίζνεσμεν επιχειρούν να αντισταθμίσουν την ανύπαρκτη δημοφιλία τους με μια επιχείρηση τρομοκράτησης και καταστολής των κοινωνικών κινημάτων – που αποτελούν την πραγματική αντιπολίτευση. Μόλις προχθές συνέβησαν δύο γεγονότα που πια δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά κανόνα: η στρατοχωροφυλακή χτύπησε με πλαστικές σφαίρες μια μεγάλη διαδήλωση απεργών εκπαιδευτικών στο Σάο Πάουλο, ενώ στο Ρίο ντε Τζανέιρο «άγνωστοι» δολοφόνησαν την περιφερειακή σύμβουλο Μαριέλ Φράνκο (βλ. φωτό) ενώ έφευγε από συγκέντρωση του αριστερού Κόμματος Σοσιαλισμού και Ελευθερίας. Η Μαριέλ Φράνκο είχε γίνει ενοχλητική, καθώς αντιστεκόταν στην κατοχή των φτωχογειτονιών του Ρίο από «επίλεκτες» στρατιωτικές μονάδες – μία μόλις ημέρα πριν τη δολοφονία της είχε καταγγείλει συγκεκριμένες περιπτώσεις βαρβαρότητας των στρατιωτικών στην κοινότητα Ακάρι…
* Βλ. μεταξύ άλλων τα φύλλα 306, 312, 323, 328, 334, 374, 381
