Του Κωνσταντίνου Σκηνιώτη. Σε μια σειρά από τις γειτονιές της Αθήνας αλλά και της Ελλάδας, έχουν ήδη ξεφυτρώσει μαγαζιά με την επιγραφή Αγορά Χρυσού.
Είναι εντυπωσιακό ότι καθώς οι εβδομάδες περνάνε, το δίκτυο αυτών των μαγαζιών μεγαλώνει και πληθαίνει.
Τι σηματοδοτεί αυτό άραγε; Έχουμε ακούσει από τους πατέρες και τις μητέρες μας, αλλά και από τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας τις ιστορίες για την σκληρή μεταπολεμική περίοδο και την Kατοχή.
Έχουμε ακούσει για το δίκτυο εκείνων που εκμεταλλευόμενοι τη φτώχεια, την πείνα και τη δυστυχία, είχαν ως μοναδικό μέλημά τους έναντι πινακίου φακής να αρπάξουν τα ιερά κειμήλια, τα θρησκευτικά σύμβολα – εικόνες, γαμήλια δώρα σε γιους και κόρες, χωράφια και σπίτια. Η εικόνα των μαγαζιών αυτών από τη μια αναβιώνει αυτές τις σκέψεις και μνήμες και από την άλλη συνάδει απόλυτα με τα αιτήματα των ισχυρών της Ευρώπης.
Τα αιτήματα, δηλαδή, για υπογραφή επαίσχυντων συμφωνιών που θα εκχωρούν σε τρίτους (ορισμένες φορές και άγνωστους) τα πλήρη εδαφικά, κυριαρχικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα του λαού και της χώρας. Πρόσχημα γι’ αυτό είναι η δύσκολη οικονομική θέση στην οποία βρισκόμαστε. Μια θέση στην οποία τεράστιο μερίδιο συμμετοχής έχουν αυτοί οι ίδιοι, οι λεγόμενοι δανειστές οι οποίοι προχωρούσαν και πίεζαν για δανεισμούς αθέμιτους που γνώριζαν ότι δεν ήταν εφικτή η επιστροφή τους. Από τους ίδιους που, σε συνεργασία με τους κυβερνώντες, προχωρούσαν σε δανεισμούς με παράλληλες συμφωνίες για μονοπωλιακές σχέσεις εισαγωγών, με παράλληλη απαξίωση της βιομηχανίας και της αγροτικής παραγωγής της χώρας.
Το βιβλίο των δανείων και των δανειστών έπρεπε ήδη να έχει ανοίξει από καιρό. Για να δούμε με ακρίβεια πότε δανειστήκαμε, τι δανειστήκαμε, για ποιους σκοπούς και πού κατέληξαν τα χρήματα. Οι δανειστές που ήδη έχουν πάρει πίσω τα χρήματά τους από τους μακροχρόνιους και υπερβολικούς τόκους, σφίγγουν τη θηλιά και ζητάνε να πάρουν πλέον όμηρο τη χώρα μαζί με τον λαό της. Μοιάζουν σαν κι αυτούς που μυρίστηκαν το αίμα της φτώχειας και της δυστυχίας και ετοιμάζονται να πάρουν τα δακτυλίδια των γάμων, τα κειμήλια των πατέρων και των μητέρων για ένα κομμάτι ψωμί.
Η απάντηση σε αυτά πρέπει να είναι η μαζικότητα στην αντίδραση και την άρνηση, η μαζικότητα και η συμμετοχή σε μεγάλες ειρηνικές κινητοποιήσεις για να σταματήσει η κατηφόρα, η πραγματική κοινωνική συνοχή μεταξύ των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, των νέων που βασίζεται στην αλληλεγγύη, και η πολιτική μάχη για να υπάρξει στην πράξη η ενότητα της Αριστεράς. Χρειαζόμαστε ένα ουσιαστικό, άμεσο μεταβατικό σοσιαλιστικό-κοινωνικό πρόγραμμα, για να αποτρέψουμε τη χρεοκοπία που ονειρεύονται αρκετοί, και να ξαναβάλουμε τη χώρα σ’ ένα δρόμο ανάπτυξης και επιστροφής των κατακτημένων που περικόπηκαν.
Τι σηματοδοτεί αυτό άραγε; Έχουμε ακούσει από τους πατέρες και τις μητέρες μας, αλλά και από τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας τις ιστορίες για την σκληρή μεταπολεμική περίοδο και την Kατοχή.
Έχουμε ακούσει για το δίκτυο εκείνων που εκμεταλλευόμενοι τη φτώχεια, την πείνα και τη δυστυχία, είχαν ως μοναδικό μέλημά τους έναντι πινακίου φακής να αρπάξουν τα ιερά κειμήλια, τα θρησκευτικά σύμβολα – εικόνες, γαμήλια δώρα σε γιους και κόρες, χωράφια και σπίτια. Η εικόνα των μαγαζιών αυτών από τη μια αναβιώνει αυτές τις σκέψεις και μνήμες και από την άλλη συνάδει απόλυτα με τα αιτήματα των ισχυρών της Ευρώπης.
Τα αιτήματα, δηλαδή, για υπογραφή επαίσχυντων συμφωνιών που θα εκχωρούν σε τρίτους (ορισμένες φορές και άγνωστους) τα πλήρη εδαφικά, κυριαρχικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα του λαού και της χώρας. Πρόσχημα γι’ αυτό είναι η δύσκολη οικονομική θέση στην οποία βρισκόμαστε. Μια θέση στην οποία τεράστιο μερίδιο συμμετοχής έχουν αυτοί οι ίδιοι, οι λεγόμενοι δανειστές οι οποίοι προχωρούσαν και πίεζαν για δανεισμούς αθέμιτους που γνώριζαν ότι δεν ήταν εφικτή η επιστροφή τους. Από τους ίδιους που, σε συνεργασία με τους κυβερνώντες, προχωρούσαν σε δανεισμούς με παράλληλες συμφωνίες για μονοπωλιακές σχέσεις εισαγωγών, με παράλληλη απαξίωση της βιομηχανίας και της αγροτικής παραγωγής της χώρας.
Το βιβλίο των δανείων και των δανειστών έπρεπε ήδη να έχει ανοίξει από καιρό. Για να δούμε με ακρίβεια πότε δανειστήκαμε, τι δανειστήκαμε, για ποιους σκοπούς και πού κατέληξαν τα χρήματα. Οι δανειστές που ήδη έχουν πάρει πίσω τα χρήματά τους από τους μακροχρόνιους και υπερβολικούς τόκους, σφίγγουν τη θηλιά και ζητάνε να πάρουν πλέον όμηρο τη χώρα μαζί με τον λαό της. Μοιάζουν σαν κι αυτούς που μυρίστηκαν το αίμα της φτώχειας και της δυστυχίας και ετοιμάζονται να πάρουν τα δακτυλίδια των γάμων, τα κειμήλια των πατέρων και των μητέρων για ένα κομμάτι ψωμί.
Η απάντηση σε αυτά πρέπει να είναι η μαζικότητα στην αντίδραση και την άρνηση, η μαζικότητα και η συμμετοχή σε μεγάλες ειρηνικές κινητοποιήσεις για να σταματήσει η κατηφόρα, η πραγματική κοινωνική συνοχή μεταξύ των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, των νέων που βασίζεται στην αλληλεγγύη, και η πολιτική μάχη για να υπάρξει στην πράξη η ενότητα της Αριστεράς. Χρειαζόμαστε ένα ουσιαστικό, άμεσο μεταβατικό σοσιαλιστικό-κοινωνικό πρόγραμμα, για να αποτρέψουμε τη χρεοκοπία που ονειρεύονται αρκετοί, και να ξαναβάλουμε τη χώρα σ’ ένα δρόμο ανάπτυξης και επιστροφής των κατακτημένων που περικόπηκαν.
* Ο Κωνσταντίνος Σκηνιώτης είναι ποιητής,
μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Σχόλια
