Ακραία πριμοδότηση του αχυράνθρωπου των «αγορών» Εμανουέλ Μακρόν
του Ερρίκου Φινάλη
Αυτή η εβδομάδα ήταν βασανιστική, όχι μόνο για τους Γάλλους αλλά για πολλούς ακόμη. Παρόλο που και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν την επικράτηση του εκλεκτού των «αγορών» στον αυριανό δεύτερο γύρο, η ανησυχία έχει χτυπήσει κόκκινο, ιδίως στο γερμανοκρατούμενο στρατόπεδο της Ε.Ε. και ευρύτερα στο μπλοκ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Ανησυχία που δεν θα κοπάσει ακόμη κι αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκόποι. Καταρχήν, πόσο θα επιβεβαιωθούν; Μετά τον πρώτο γύρο, έδιναν στη Μαρίν Λεπέν 36%-37%, ενώ τώρα τα ποσοστά που δημοσιεύουν έχουν προσεγγίσει ή και ξεπεράσει το 40%. Σε κάθε περίπτωση, ένας «ακροδεξιός επικίνδυνος δαίμονας» (όπως την παρουσιάζουν, δίχως να πείθουν) που παίρνει γύρω στο 40% στο δεύτερο ισχυρότερο κράτος μέλος της Ε.Ε., είναι ένα ζήτημα. Κάποιοι συστημικοί αναλυτές που είναι πιο σοβαροί, το λένε απερίφραστα: «Υπάρχει ένα βαθύ χάσμα στη γαλλική κοινωνία, μεταξύ των κερδισμένων και των χαμένων της παγκοσμιοποίησης, των κερδισμένων της σύγχρονης ζωής και όσων αισθάνονται ότι δεν έχουν προοπτικές»*.
Ακριβώς επειδή όλοι γνωρίζουν ότι αυτό το χάσμα διευρύνεται διαρκώς, με την πλευρά των χαμένων να εκπροσωπεί ποσοστό πολύ μεγαλύτερο του τυχόν 40% της Λεπέν, εύλογα δηλώνουν ότι θα ανησυχούν και μετά την εκλογή του αχυράνθρωπου Εμανουέλ Μακρόν στο αξίωμα της προεδρίας. Άλλωστε οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου πλησιάζουν με βήμα ταχύ, κι εκεί θα δοκιμαστούν για μια ακόμη φορά όλες οι προτάσεις – αυτό έχουν λοιπόν στο νου τους όλες οι γαλλικές πολιτικές δυνάμεις, και με βάση αυτό τοποθετούνται σε σχέση με τον αυριανό δεύτερο γύρο. Αν και μένει να δούμε ποιες θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν και με ποια μορφή, καθώς έστω και μέσα σε ένα μόνο μήνα η ανασύνθεση της γαλλικής πολιτικής σκηνής θα επιταχυνθεί περαιτέρω. Ήδη το τοπίο σε τίποτα δεν θυμίζει αυτό των προηγούμενων χρόνων, όταν κουτσά-στραβά η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά εξακολουθούσαν να αποτελούν τους δύο μεγάλους πόλους. Τώρα, για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία, κανένας από τους δύο δεν εκπροσωπείται «επίσημα» στο δεύτερο γύρο.
«Πανδημοκρατικός» συναγερμός
Η σπουδή σχεδόν των πάντων, χωρίς καν να έχουν βγει τα τελικά αποτελέσματα του πρώτου γύρου, να δηλώσουν την υποστήριξή τους στον «φέρελπι νέο» Μακρόν (ο οποίος πριν κλείσει τα 40 χρόνια του πρόλαβε να χρηματίσει και παρακεντές των Ρότσιλντ και υπουργός του Ολάντ) δημιουργεί αμφιβολίες για το κατά πόσο θα εξακολουθήσει να υφίσταται π.χ. το Σοσιαλιστικό Κόμμα με τη σημερινή μορφή του. Άλλωστε ο πρώην πρωθυπουργός Βαλς είχε φροντίσει, ήδη πριν τον πρώτο γύρο, να κρεμάσει τον «σύντροφό του» Μπενουά Αμόν και να δηλώσει την αμέριστη υποστήριξή του στην υποψηφιότητα του Μακρόν. Το ίδιο είχε πράξει εξίσου «έγκαιρα» και ο κεντροδεξιός Φρανσουά Μπαϊρού, άλλος ένας πολιτικός δεινόσαυρος που πάντα καταφέρνει να ελέγχει τις πολιτικές φιλοδοξίες του και έτσι να επιβιώνει.
Ήδη λοιπόν πριν τον πρώτο γύρο ο Μακρόν απολάμβανε τη στήριξη σημαντικών πολιτικάντηδων που καλύπτουν όλο το… κεντροδεξιοαριστερό φάσμα. Ενώ τώρα ακόμη και το Γαλλικό Κ.Κ. διαφωνεί μεν «κάθετα» με την πολιτική του Μακρόν αλλά καλεί τους οπαδούς του (όσους του απέμειναν τέλος πάντων…) να τον υπερψηφίσουν «για να φράξουν το δρόμο στην Ακροδεξιά». Ακόμη κι ο Μελανσόν της «Ανυπότακτης Γαλλίας» εμμέσως πριμοδοτεί τον Μακρόν, ο οποίος υπήρχε ως επιλογή στην ηλεκτρονική διαβούλευση που πραγματοποιήθηκε, σε αντίθεση με την Λεπέν. Η αγωνία όλων είναι πώς να εμποδίσουν να μην επηρεάσει την… επόμενη προεκλογική καμπάνια τους ο σπαραγμός που συνταράσσει αυτή τη στιγμή ιδίως τον κόσμο της Αριστεράς – διότι η επανάληψη της «αντιλεπενικής πανστρατιάς» του 2002 πείθει όλο και λιγότερους.
Απειλές ένθεν κακείθεν
Έτσι γίνεται φανερή στην ευρωκρατία και στο Βερολίνο η ανάγκη να ρίξουν το βάρος τους με κάθε τρόπο στην προσπάθεια εξαναγκασμού των Γάλλων να ψηφίσουν κάποιον που φαίνεται (και είναι) έξωθεν επιβεβλημένος αχυράνθρωπος. Γι’ αυτό τις τελευταίες μέρες πολλαπλασιάστηκαν οι έμμεσες απειλές για το τι θα συμβεί εάν παρ’ ελπίδα υπάρξει… ατύχημα, ενώ τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ βρίθουν χαιρέκακων αναλύσεων του στιλ «να δούμε τι τα κάνουν οι Γάλλοι τώρα που έγινε σαφές ότι το Brexit θα στοιχίσει ακριβά στη Βρετανία». Κάποιοι μάλιστα σπεύδουν να «προειδοποιήσουν» τους πιθανούς ψηφοφόρους της Λεπέν ότι αν εκλεγεί θα… αθετήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της περί εξόδου της Γαλλίας από την ευρωζώνη κ.λπ., άρα, καταλήγουν, «μην τη θεωρείτε αντισυστημική, θα αναγκαστεί κι αυτή να συμβιβαστεί»!
Ό,τι να ’ναι, αρκεί να βγει ο Εμανουέλ, που τουλάχιστον θα διατηρήσει την αστική δημοκρατία («αριστερό» επιχείρημα αυτό…). Διότι η Λεπέν μπορεί να χρησιμοποιήσει τις προεδρικές εξουσίες για να επιβάλει αυταρχικό καθεστώς, συνεχίζουν. Πώς δηλαδή; Μήπως… όπως ο Ολάντ; Που έχει βάλει τη Γαλλία σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης κι έχει αναστείλει τις μισές συνταγματικές εγγυήσεις με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας; Εντάξει λοιπόν, είναι πράγματι πιθανό να βαδίσει η Λεπέν στα χνάρια των «σοσιαλιστών»… Φανταζόμαστε όμως ότι τότε σύμπαν το δημοκρατικό τόξο, που αυτές τις μέρες δίνει τον υπέρ πάντων αντιφασιστικό αγώνα(!), θα ξεσηκωθεί για να την ανατρέψει, σωστά; Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε: εκπρόσωπος της χρηματιστικής κ.λπ. ολιγαρχίας, που δίχως τη θέλησή της δεν υπάρχει φασιστική εκτροπή, αυτή τη στιγμή δεν είναι η Λεπέν. Είναι ο Μακρόν.
Και Ομπάμα έχουμε!
Εν πάση περιπτώσει, η εύλογη ανησυχία έφτασε και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Κι έτσι προχθές όχι ο πρώτος τυχών, αλλά ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ομπάμα, θεώρησε χρήσιμο να ενταχθεί κι αυτός στην πανστρατιά. Τονίζοντας ότι «δεν θέλει να αναμειχθεί», αλλά δεδομένου ότι «οι γαλλικές εκλογές είναι πολύ σημαντικές» και ότι «ο Εμανουέλ Μακρόν υποστηρίζει αταλάντευτα τις φιλελεύθερες αξίες»… τελικά αναμείχθηκε: «Θέλω όλοι οι φίλοι μου στη Γαλλία να γνωρίζετε ότι υποστηρίζω τον Εμανουέλ Μακρόν», δήλωσε, και μάλιστα στο τέλος αναφώνησε (κι αυτός…) Vive la France! Πόσο θα πείσει Γάλλους ψηφοφόρους (και πόσους) αυτή η μέχρι γελοιότητας ακραία διεθνής καμπάνια υπέρ του Μακρόν, μένει να αποδειχθεί.
Ο Μακρόν ευχαρίστησε δημοσίως τον Ομπάμα για τη… μη παρέμβαση, ενώ η ανιψιά της Λεπέν και βουλευτίνα του Εθνικού Μετώπου Μαρεσάλ Λεπέν δήλωσε, χωρίς πολλή γαλατική ευγένεια και μάλλον τρολάροντας τη σχετική αφωνία της γαλλικής Αριστεράς: «Είναι εντελώς απίστευτο σήμερα ένας Αμερικανός πρώην πρόεδρος να επεμβαίνει με τέτοιο τρόπο στη γαλλική πολιτική. Πιστεύω ότι αυτό λέει πολλά για το ποια θα είναι αύριο η διπλωματία και η εξωτερική πολιτική του Μακρόν, δηλαδή μια πολιτική πολεμοχαρής, απολύτως υποταγμένη στον ατλαντισμό και στο ΝΑΤΟ».
Αν κάτι είναι σίγουρο, είναι ότι το γαλλικό πολιτικό σύστημα (και μαζί μ’ αυτό ολόκληρο το ευρωπαϊκό «οικοδόμημα») επισημοποιεί τη βαθιά κρίση του. Αν εκλεγεί ο Μακρόν, σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια αντίσταση που έγινε ήδη εμφανής – και είναι άγνωστο πόσες από τις παλιές πολιτικές δυνάμεις, που είχαν μάθει να τη χειραγωγούν, θα παραμένουν ζωντανές για να τον βοηθήσουν. Οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου μάλλον θα επιτείνουν την αστάθεια, αφού το γαλλικό εκλογικό σύστημα είχε κοπεί και ραφτεί στα μέτρα των δύο μεγάλων κομμάτων. Τώρα στο δεύτερο γύρο των βουλευτικών θα κονταροχτυπηθούν όχι ο «σοσιαλιστής» με τον κεντροδεξιό, όπως συνήθως γινόταν ως τώρα, αλλά τρεις, ίσως και τέσσερις υποψήφιοι – με πιθανό αποτέλεσμα να μην υπάρχει κάποια σαφής πλειοψηφία στην επόμενη βουλή. Ούτε ο… Ομπάμα δεν τους σώζει.
* Κλερ Ντεμεσμέ, Γαλλίδα διευθύντρια της «Γερμανικής Εταιρίας για την Εξωτερική Πολιτική» (…), σε συνέντευξή της στο ραδιοσταθμό Αθήνα 9,84 (www.athina984.gr).
