Η «Αριστερά της ευθύνης» και η ισοδύναμη… κοροϊδία
Άραγε, υπολογίζει σε κάτι η ηγεσία της Δημοκρατικής Αριστεράς καθώς βρίσκεται εκτεθειμένη σε ένα ρόλο χειρότερο κι από κομπάρσου στην ιδιότυπη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Στουρνάρα; Ενώ το καθεστώς με νύχια και με δόντια απεργάζεται ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας την όξυνση των ισοπεδωτικών πολιτικών, η ΔΗΜΑΡ βάζει πλάτη σε αυτό το έγκλημα. Είναι απολύτως απαραίτητη για τον αγώνα ζωής και θανάτου που δίνει (και για λογαριασμό των ξένων αφεντικών του) το κλυδωνιζόμενο πολιτικό σύστημα. Έκτακτες περιστάσεις, έκτακτοι ρόλοι.
Σε αυτό και μόνο υπολογίζει η ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ. Η αναδρομή στην πορεία της είναι αποκαλυπτική. Πυροδότησε τη διάσπαση του ΣΥΝ με την αμέριστη στήριξη από τα γνωστά ηλεκτρονικά και έντυπα συγκροτήματα, για να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις περιφερειακές εκλογές στήριξε, απροκάλυπτα, τους εκλεκτούς της τρόικας. Αφού πριμοδοτήθηκε με τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που καταψήφισαν το δεύτερο Μνημόνιο, λάνσαρε εγκαίρως την πολιτική γραμμή της καταγγελίας, όχι της τρόικας, αλλά της «μονομερούς ενέργειας». Μετά την 6η Μάη εφηύρε την παγίδα της «οικουμενικής κυβέρνησης» με πρόγραμμα τη «σταδιακή απαγκίστρωση σε βάθος τριετίας από το Μνημόνιο». Η στήριξή της ΔΗΜΑΡ ήταν απαραίτητη με βάση τους τότε κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς, όμως με την άρνησή της επικαλούμενη τη μη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφερε το πρόσχημα της άγριας πόλωσης στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, ώστε να υποκλαπεί η λαϊκή ψήφος κάτω από ένα όργιο ωμών ξένων επεμβάσεων, συκοφαντιών και βέβαια της μεγάλης απάτης της επαναδιαπραγμάτευσης. Ο Φ. Κουβέλης και η ηγετική του ομάδα σε όλους τους άθλιους πολιτικούς χειρισμούς είτε πρωτοστάτησαν, είτε σιώπησαν συνένοχα.
Για την κυβέρνηση Σαμαρά η στήριξη της ΔΗΜΑΡ δεν ήταν αριθμητικά απαραίτητη. Όμως, δεν είναι νούμερα οι πολιτικές επιλογές… αρχών. Κι άρα οι διακηρύξεις Κουβέλη, πως οι πρωταγωνιστές του δικομματισμού δεν έχουν θέση σε μία «κυβέρνηση σωτηρίας», δεν μπορούσαν να εμποδίσουν τη συναίνεση στην πρωθυπουργία του Α. Σαμαρά. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, η καταπάτηση της προγραμματικής κυβερνητικής συμφωνίας δεν συνιστά τώρα επαρκή λόγο για να υπονομευτεί η «σταθερότητα» της δεξιάς αυθαιρεσίας, του ακραίου αυταρχισμού και ρατσισμού, της άγριας επέλασης της τρόικας. Έχει κανένα νόημα να θυμίσει κανείς τις «δεσμεύσεις» Κουβέλη ενάντια στους επαχθείς όρους των Μνημονίων; Δεν ήταν παρά προσχήματα πολιτικής βιτρίνας. Τις ίδιες ανάγκες «τεχνητής» παράτασης της πολιτικής επιβίωσης, εξυπηρετούν οι εξαγγελίες «κόκκινων γραμμών» ενάντια στις οριζόντιες περικοπές και υπέρ «ισοδύναμων» μέτρων, που μένουν μόνο σχέδια στις σημειώσεις του προέδρου της ΔΗΜΑΡ στις συσκέψεις των τριών, που κι αυτές πλέον έγιναν αντικείμενο… διαπραγμάτευσης.
Οι επιλογές Κουβέλη και του πολύ στενού κύκλου που πλέον συγκεντρώνει γύρω του, υπακούουν σε μία και μόνο αρχή ευθύνης: τη διάσωση του φαύλου συστήματος της διαπλοκής, που σήμερα υπηρετεί το καθεστώς της υποτέλειας. Ήδη πυκνώνουν οι αντιστάσεις, όχι μόνο από τους τέως βουλευτές που διαγράφηκαν από το ΠΑΣΟΚ καταψηφίζοντας το δεύτερο Μνημόνιο, αλλά κι από κορυφαία στελέχη, όπως ο Α. Νεφελούδης. Είναι λογικό ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ να αναμένει την «ανταμοιβή» του, αν το εγχείρημα έχει μεσοπρόθεσμα αίσια έκβαση. Εν τω μεταξύ, μόνη προσδοκία του απομένει να πανηγυρίσει ως άλλος Βενιζέλος το δόλωμα μιας πιθανής επιμήκυνσης, που θα αγκιστρώσει ακόμη πιο θανατερά τη χώρα στα δεσμά των Μνημονίων.
Όσο για το ίδιο του το κόμμα, ο «θάνατος» και ως «Δημοκρατική» και ως «Αριστερά» μάλλον δεν θα είναι αργός. Αλλά ποιος υπεύθυνος πολιτικός άντρας ασχολείται με τέτοιες μικροκομματικές αγωνίες και ιδεολογικές αγκυλώσεις, όταν ένας Σαμαράς δίνει τη μεγάλη εθνική μάχη για να μείνει η χώρα στο ευρώ; Όχι, πάντως, ένας Φ. Κουβέλης!
Σε αυτό και μόνο υπολογίζει η ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ. Η αναδρομή στην πορεία της είναι αποκαλυπτική. Πυροδότησε τη διάσπαση του ΣΥΝ με την αμέριστη στήριξη από τα γνωστά ηλεκτρονικά και έντυπα συγκροτήματα, για να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις περιφερειακές εκλογές στήριξε, απροκάλυπτα, τους εκλεκτούς της τρόικας. Αφού πριμοδοτήθηκε με τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που καταψήφισαν το δεύτερο Μνημόνιο, λάνσαρε εγκαίρως την πολιτική γραμμή της καταγγελίας, όχι της τρόικας, αλλά της «μονομερούς ενέργειας». Μετά την 6η Μάη εφηύρε την παγίδα της «οικουμενικής κυβέρνησης» με πρόγραμμα τη «σταδιακή απαγκίστρωση σε βάθος τριετίας από το Μνημόνιο». Η στήριξή της ΔΗΜΑΡ ήταν απαραίτητη με βάση τους τότε κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς, όμως με την άρνησή της επικαλούμενη τη μη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφερε το πρόσχημα της άγριας πόλωσης στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, ώστε να υποκλαπεί η λαϊκή ψήφος κάτω από ένα όργιο ωμών ξένων επεμβάσεων, συκοφαντιών και βέβαια της μεγάλης απάτης της επαναδιαπραγμάτευσης. Ο Φ. Κουβέλης και η ηγετική του ομάδα σε όλους τους άθλιους πολιτικούς χειρισμούς είτε πρωτοστάτησαν, είτε σιώπησαν συνένοχα.
Για την κυβέρνηση Σαμαρά η στήριξη της ΔΗΜΑΡ δεν ήταν αριθμητικά απαραίτητη. Όμως, δεν είναι νούμερα οι πολιτικές επιλογές… αρχών. Κι άρα οι διακηρύξεις Κουβέλη, πως οι πρωταγωνιστές του δικομματισμού δεν έχουν θέση σε μία «κυβέρνηση σωτηρίας», δεν μπορούσαν να εμποδίσουν τη συναίνεση στην πρωθυπουργία του Α. Σαμαρά. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, η καταπάτηση της προγραμματικής κυβερνητικής συμφωνίας δεν συνιστά τώρα επαρκή λόγο για να υπονομευτεί η «σταθερότητα» της δεξιάς αυθαιρεσίας, του ακραίου αυταρχισμού και ρατσισμού, της άγριας επέλασης της τρόικας. Έχει κανένα νόημα να θυμίσει κανείς τις «δεσμεύσεις» Κουβέλη ενάντια στους επαχθείς όρους των Μνημονίων; Δεν ήταν παρά προσχήματα πολιτικής βιτρίνας. Τις ίδιες ανάγκες «τεχνητής» παράτασης της πολιτικής επιβίωσης, εξυπηρετούν οι εξαγγελίες «κόκκινων γραμμών» ενάντια στις οριζόντιες περικοπές και υπέρ «ισοδύναμων» μέτρων, που μένουν μόνο σχέδια στις σημειώσεις του προέδρου της ΔΗΜΑΡ στις συσκέψεις των τριών, που κι αυτές πλέον έγιναν αντικείμενο… διαπραγμάτευσης.
Οι επιλογές Κουβέλη και του πολύ στενού κύκλου που πλέον συγκεντρώνει γύρω του, υπακούουν σε μία και μόνο αρχή ευθύνης: τη διάσωση του φαύλου συστήματος της διαπλοκής, που σήμερα υπηρετεί το καθεστώς της υποτέλειας. Ήδη πυκνώνουν οι αντιστάσεις, όχι μόνο από τους τέως βουλευτές που διαγράφηκαν από το ΠΑΣΟΚ καταψηφίζοντας το δεύτερο Μνημόνιο, αλλά κι από κορυφαία στελέχη, όπως ο Α. Νεφελούδης. Είναι λογικό ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ να αναμένει την «ανταμοιβή» του, αν το εγχείρημα έχει μεσοπρόθεσμα αίσια έκβαση. Εν τω μεταξύ, μόνη προσδοκία του απομένει να πανηγυρίσει ως άλλος Βενιζέλος το δόλωμα μιας πιθανής επιμήκυνσης, που θα αγκιστρώσει ακόμη πιο θανατερά τη χώρα στα δεσμά των Μνημονίων.
Όσο για το ίδιο του το κόμμα, ο «θάνατος» και ως «Δημοκρατική» και ως «Αριστερά» μάλλον δεν θα είναι αργός. Αλλά ποιος υπεύθυνος πολιτικός άντρας ασχολείται με τέτοιες μικροκομματικές αγωνίες και ιδεολογικές αγκυλώσεις, όταν ένας Σαμαράς δίνει τη μεγάλη εθνική μάχη για να μείνει η χώρα στο ευρώ; Όχι, πάντως, ένας Φ. Κουβέλης!
Δημήτρης Υφαντής
Σχόλια
