Στον ΣΥΡΙΖΑ καίγονται βέβαια, όπως κάθε κυβέρνηση όταν πλησιάζει η ώρα της κάλπης, και κάνουν σχέδια επί σχεδίων πώς θα παραμείνουν στην, τόσο γλυκιά, εξουσία. Αλλά αυτό, καθώς φαίνεται, είναι η τελευταία έγνοια των Αμερικανών και των Ευρωπαίων εταίρων. Ούτε ο Τραμπ ούτε η Μέρκελ απλώνουν στην κυβέρνηση κάποιο ελεήμον χέρι βοήθειας, ένα καλαμάκι για μια ανάσα να γλιτώσει τον πνιγμό. Η συμπεριφορά των επικυρίαρχων –Αμερικανών και Γερμανών– δεν είναι ακριβώς εχθρική προς τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν συνωμοτούν εναντίον του. Αλλά ούτε δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την παραμονή του στην κυβέρνηση, όπως θα περίμενε κανείς μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει ότι ευχαρίστησή του είναι να ευχαριστεί τους εταίρους και συμμάχους. Οι επικυρίαρχοι είναι σαν να βλέπουν ήδη στο μέλλον κάτι που εμείς δεν βλέπουμε.
Ιδιαίτερα στα εθνικά θέματα η προθυμία να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των υπερατλαντικών συμμάχων έχει αγγίξει την υπερβολή, αν δεν την έχει ξεπεράσει. Ακάματος ΥΠΕΞ ο κ. Κοτζιάς, έφερε στην Αθήνα τον Ερντογάν που από τότε ξεσάλωσε, στο Σκοπιανό ανέλαβε τη βαριά δουλειά, άνοιξε τον λάκκο του Ίλιντεν ώστε να ελαφρύνει τις λεπτομέρειες, Νόβα ή Γκόρνα, αλλά πάντα Ματσεντόνια, και στην Κύπρο παρών, κλείνοντας η τραγωδία. Η επίσκεψη στην Ουάσιγκτον ήταν αναμενόμενη για επιβεβαιώσεις των πεπραγμένων, ενημερώσεις περί τα τρέχοντα και τα προσεχώς, διαβεβαιώσεις περί του προσωπικού και συλλογικού μέλλοντος. Ο κ. Κοτζιάς φροντίζει, ως μετρ, να ρυθμιστούν στην ώρα τους, όλα όσα εκκρεμούν δεκαετίες, ξέροντας ότι ο χρόνος είναι φευγαλέος όπως σοφά υπενθύμισε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ κ. Πενς. Ο κ. Κοτζιάς ξέρει άριστα ότι το «έξω πάμε καλά» είναι συνέπεια εσωτερικής ομαλότητας. Στην Ουάσιγκτον ετοιμάζονται, με παράδειγμα το Ιράν, να καταδείξουν πόσο είναι αναγκαίες οι εσωτερικές προσαρμογές για προκοπή και ευτυχία. Το διαρκές χαμόγελο του κ. Κοτζιά δεν πρέπει να είναι, λοιπόν, η συνήθης διπλωματική «μάσκα», αλλά θα οφείλεται σε διαβεβαιώσεις ότι στα «προσεχώς» παίζει οπωσδήποτε ο ίδιος και ότι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει στα αζήτητα. Άλλωστε, ποιος άλλος εκτός του ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάμβανε π.χ. την «ολική επαναφορά» του κ. Γιώργου Ανδρέα Παπανδρέου, υπεύθυνου πρωθυπουργού για τα Μνημόνια και στενού φίλου των ΗΠΑ; Σε όσους ρωτούν, «μα γιατί τόση βιασύνη;» η απάντηση είναι ότι η Αθήνα ποτέ δεν βιάστηκε αλλά καλλιεργούσε την υπομονή ως αρετή, ξέροντας ότι η απραξία αντί να σαπίζει τις εκκρεμότητες έσωζε τους κυβερνώντες από τις παγίδες της δράσης. Μόνο που τώρα τα ψέματα τέλειωσαν. Οι Αμερικάνοι βιάζονται να μπει και ο τελευταίος φαντάρος στη γραμμή, ενόψει της μεγάλης αναμέτρησης με τους αμετανόητους Ρώσους που παρά τις μεταμφιέσεις, κομμουνιστές, αστοί, ολιγάρχες και λαουτζίκος, επιμένουν, μ’ αυτόν τον τρισκατάρατο και ακατανόμαστο να βασιλεύει στο Κρεμλίνο για άλλα έξι δίσεκτα χρόνια.
Στον ΣΥΡΙΖΑ καίγονται βέβαια, όπως κάθε κυβέρνηση όταν πλησιάζει η ώρα της κάλπης, και κάνουν σχέδια επί σχεδίων πώς θα παραμείνουν στην, τόσο γλυκιά, εξουσία. Αλλά αυτό, καθώς φαίνεται, είναι η τελευταία έγνοια των Αμερικανών και των Ευρωπαίων εταίρων. Ούτε ο Τραμπ ούτε η Μέρκελ απλώνουν στην κυβέρνηση κάποιο ελεήμον χέρι βοήθειας, ένα καλαμάκι για μια ανάσα να γλιτώσει τον πνιγμό. Η συμπεριφορά των επικυρίαρχων –Αμερικανών και Γερμανών– δεν είναι ακριβώς εχθρική προς τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν συνωμοτούν εναντίον του. Αλλά ούτε δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την παραμονή του στην κυβέρνηση, όπως θα περίμενε κανείς μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει ότι ευχαρίστησή του είναι να ευχαριστεί τους εταίρους και συμμάχους. Οι επικυρίαρχοι είναι σαν να βλέπουν ήδη στο μέλλον κάτι που εμείς δεν βλέπουμε.
Ιδιαίτερα στα εθνικά θέματα η προθυμία να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των υπερατλαντικών συμμάχων έχει αγγίξει την υπερβολή, αν δεν την έχει ξεπεράσει. Ακάματος ΥΠΕΞ ο κ. Κοτζιάς, έφερε στην Αθήνα τον Ερντογάν που από τότε ξεσάλωσε, στο Σκοπιανό ανέλαβε τη βαριά δουλειά, άνοιξε τον λάκκο του Ίλιντεν ώστε να ελαφρύνει τις λεπτομέρειες, Νόβα ή Γκόρνα, αλλά πάντα Ματσεντόνια, και στην Κύπρο παρών, κλείνοντας η τραγωδία. Η επίσκεψη στην Ουάσιγκτον ήταν αναμενόμενη για επιβεβαιώσεις των πεπραγμένων, ενημερώσεις περί τα τρέχοντα και τα προσεχώς, διαβεβαιώσεις περί του προσωπικού και συλλογικού μέλλοντος. Ο κ. Κοτζιάς φροντίζει, ως μετρ, να ρυθμιστούν στην ώρα τους, όλα όσα εκκρεμούν δεκαετίες, ξέροντας ότι ο χρόνος είναι φευγαλέος όπως σοφά υπενθύμισε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ κ. Πενς. Ο κ. Κοτζιάς ξέρει άριστα ότι το «έξω πάμε καλά» είναι συνέπεια εσωτερικής ομαλότητας. Στην Ουάσιγκτον ετοιμάζονται, με παράδειγμα το Ιράν, να καταδείξουν πόσο είναι αναγκαίες οι εσωτερικές προσαρμογές για προκοπή και ευτυχία. Το διαρκές χαμόγελο του κ. Κοτζιά δεν πρέπει να είναι, λοιπόν, η συνήθης διπλωματική «μάσκα», αλλά θα οφείλεται σε διαβεβαιώσεις ότι στα «προσεχώς» παίζει οπωσδήποτε ο ίδιος και ότι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει στα αζήτητα. Άλλωστε, ποιος άλλος εκτός του ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάμβανε π.χ. την «ολική επαναφορά» του κ. Γιώργου Ανδρέα Παπανδρέου, υπεύθυνου πρωθυπουργού για τα Μνημόνια και στενού φίλου των ΗΠΑ; Σε όσους ρωτούν, «μα γιατί τόση βιασύνη;» η απάντηση είναι ότι η Αθήνα ποτέ δεν βιάστηκε αλλά καλλιεργούσε την υπομονή ως αρετή, ξέροντας ότι η απραξία αντί να σαπίζει τις εκκρεμότητες έσωζε τους κυβερνώντες από τις παγίδες της δράσης. Μόνο που τώρα τα ψέματα τέλειωσαν. Οι Αμερικάνοι βιάζονται να μπει και ο τελευταίος φαντάρος στη γραμμή, ενόψει της μεγάλης αναμέτρησης με τους αμετανόητους Ρώσους που παρά τις μεταμφιέσεις, κομμουνιστές, αστοί, ολιγάρχες και λαουτζίκος, επιμένουν, μ’ αυτόν τον τρισκατάρατο και ακατανόμαστο να βασιλεύει στο Κρεμλίνο για άλλα έξι δίσεκτα χρόνια.
***
Τέλος πάντων, φαίνεται ότι επιτέλους για μια φορά οι Αμερικανοί και ο λαός, ο ελληνικός λαός, συμπίπτουν. Προεξοφλούν και οι δυο ότι αυτή η κυβέρνηση είναι τελειωμένη. Αλλιώς θα ήταν άλυτο μυστήριο γιατί ο επικυρίαρχος, οι ΗΠΑ του Τραμπ, η ορντινάτσα του επικυρίαρχου, το Βερολίνο της Μέρκελ και οι λοιποί Ευρωπαίοι κολαούζοι, βάζουν την κυβέρνηση της Αθήνας να θάβει τον εαυτό της όλο και πιο βαθιά, πότε με τις συντάξεις, πότε με το Σκοπιανό –για μειοδοσία μιλάει ο Μίκης. Εταίροι και δανειστές δίνουν την εντύπωση ότι αδιαφορούν εντελώς για την τύχη της κυβέρνησης. Το μυαλό πάει στο ότι πίσω από τις κουρτίνες, τις κουίντες, τα παρασκήνια, τίποτα δεν επαφίεται στη θεά τύχη. Τα ανοήτως θορυβώδη ΜΜΕ απλώς καλύπτουν τους στεναγμούς του τοκετού και το κλάμα του ανώνυμου μωρού: Η Αθήνα δεν θα μείνει ακυβέρνητη επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τα κάνει θάλασσα. Η ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη φιλότιμη διάθεσή του να εξυπηρετήσει, η αίσθηση ότι ο διαφαινόμενος διάδοχος είναι εξίσου πρόθυμος αλλά και εξίσου ανίκανος ενώ οι υπόλοιποι είναι απλές τσόντες, όλα μαζί φιλοτεχνούν μια εικόνα κατάθλιψης, που είναι αναγκαίο να αλλάξει δραστικά. Όλα αυτά ωθούν τους Άρχοντες του δαχτυλιδιού της εξουσίας να ανακατέψουν τα γνωστά υλικά (άλλαξε ο Μανωλιός) ώσπου να ωριμάσουν στα εργαστήρια τα παιδιά του σωλήνα. Οι Άρχοντες θα ξεραίνονται στο γέλιο με τα καμώματα των παλιών να κρατηθούν, με το γλείψιμο των καινούργιων προκειμένου να καβαλήσουν και με τους ιθαγενείς να παίζουν με τις χάντρες. Ποιος νοιάζεται για τους ιθαγενείς;
Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις χρεοκόπησαν. Ο από μηχανής θεός είναι, λοιπόν, οι συμμαχικές κυβερνήσεις, η απλή αναλογική είναι ο δούλος του θεού, η Δημοκρατία θα νικήσει, αλλά ημιθανής, και η αριστερά θα αποκτήσει πάλι φωνή, εκ του τάφου. Η «εθνική συμφιλίωση» θα χτιστεί στα οικονομικά και εθνικά ερείπια. Τέλος καλό, όλα καλά; Έτσι γίνεται στα παραμύθια όταν ο πλούσιος πρίγκηψ πάει στο παλάτι την φτωχή και αθώα κορασίδα. Το Μπάκιγχαμ, όμως, με τον Χάρι και τη Μέγκαν, πέφτει μακριά. Εδώ, χάνουμε τα σπίτια μας, άσε τις συντάξεις. Εδώ, μόλις που τον πρόλαβαν τον πολύτεκνο από την αυτοκτονία. Η φτώχεια δεν σηκώνει εξυπνάδες α λα Μπουτάρη. Σύμφωνοι, όχι στη βία. Αλλά τις ίδιες χοντράδες έλεγε και τον έβγαλαν δήμαρχο και άλλους λεβέντες τους έστειλαν στη Βουλή οι ψηφοφόροι, για την πλάκα τους. Τότε. Όχι τώρα. Όχι τώρα πια.
***
Τέλος πάντων, φαίνεται ότι επιτέλους για μια φορά οι Αμερικανοί και ο λαός, ο ελληνικός λαός, συμπίπτουν. Προεξοφλούν και οι δυο ότι αυτή η κυβέρνηση είναι τελειωμένη. Αλλιώς θα ήταν άλυτο μυστήριο γιατί ο επικυρίαρχος, οι ΗΠΑ του Τραμπ, η ορντινάτσα του επικυρίαρχου, το Βερολίνο της Μέρκελ και οι λοιποί Ευρωπαίοι κολαούζοι, βάζουν την κυβέρνηση της Αθήνας να θάβει τον εαυτό της όλο και πιο βαθιά, πότε με τις συντάξεις, πότε με το Σκοπιανό –για μειοδοσία μιλάει ο Μίκης. Εταίροι και δανειστές δίνουν την εντύπωση ότι αδιαφορούν εντελώς για την τύχη της κυβέρνησης. Το μυαλό πάει στο ότι πίσω από τις κουρτίνες, τις κουίντες, τα παρασκήνια, τίποτα δεν επαφίεται στη θεά τύχη. Τα ανοήτως θορυβώδη ΜΜΕ απλώς καλύπτουν τους στεναγμούς του τοκετού και το κλάμα του ανώνυμου μωρού: Η Αθήνα δεν θα μείνει ακυβέρνητη επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τα κάνει θάλασσα. Η ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη φιλότιμη διάθεσή του να εξυπηρετήσει, η αίσθηση ότι ο διαφαινόμενος διάδοχος είναι εξίσου πρόθυμος αλλά και εξίσου ανίκανος ενώ οι υπόλοιποι είναι απλές τσόντες, όλα μαζί φιλοτεχνούν μια εικόνα κατάθλιψης, που είναι αναγκαίο να αλλάξει δραστικά. Όλα αυτά ωθούν τους Άρχοντες του δαχτυλιδιού της εξουσίας να ανακατέψουν τα γνωστά υλικά (άλλαξε ο Μανωλιός) ώσπου να ωριμάσουν στα εργαστήρια τα παιδιά του σωλήνα. Οι Άρχοντες θα ξεραίνονται στο γέλιο με τα καμώματα των παλιών να κρατηθούν, με το γλείψιμο των καινούργιων προκειμένου να καβαλήσουν και με τους ιθαγενείς να παίζουν με τις χάντρες. Ποιος νοιάζεται για τους ιθαγενείς;
Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις χρεοκόπησαν. Ο από μηχανής θεός είναι, λοιπόν, οι συμμαχικές κυβερνήσεις, η απλή αναλογική είναι ο δούλος του θεού, η Δημοκρατία θα νικήσει, αλλά ημιθανής, και η αριστερά θα αποκτήσει πάλι φωνή, εκ του τάφου. Η «εθνική συμφιλίωση» θα χτιστεί στα οικονομικά και εθνικά ερείπια. Τέλος καλό, όλα καλά; Έτσι γίνεται στα παραμύθια όταν ο πλούσιος πρίγκηψ πάει στο παλάτι την φτωχή και αθώα κορασίδα. Το Μπάκιγχαμ, όμως, με τον Χάρι και τη Μέγκαν, πέφτει μακριά. Εδώ, χάνουμε τα σπίτια μας, άσε τις συντάξεις. Εδώ, μόλις που τον πρόλαβαν τον πολύτεκνο από την αυτοκτονία. Η φτώχεια δεν σηκώνει εξυπνάδες α λα Μπουτάρη. Σύμφωνοι, όχι στη βία. Αλλά τις ίδιες χοντράδες έλεγε και τον έβγαλαν δήμαρχο και άλλους λεβέντες τους έστειλαν στη Βουλή οι ψηφοφόροι, για την πλάκα τους. Τότε. Όχι τώρα. Όχι τώρα πια.
