Aυτές τις μέρες αλλά και τις νύχτες, συχνά το μυαλό ξεκινά ένα ταξίδι επιστροφής στις μνήμες και τις αφηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων μας.
Είναι η ανάγκη να συνδεθούμε με τις αφετηρίες μας, είναι η ανάγκη να γράψουμε ένα γράμμα σ’ αυτούς, και αυτή τη φορά να τους αφηγηθούμε εμείς.
Ένα τέτοιο γράμμα-ποίημα στέλνω στον παππού μου Κωνσταντίνο Ξηντάρα, μαχητή της ζωής, της Αριστεράς και της Aντίστασης ενάντια στους φασίστες κατακτητές.
Είναι ένα γράμμα-ποίημα στους παππούδες όλων μας.
Γράμμα στον παππού
Αγαπημένε παππού καλησπέρα.
Η υγεία μου βαίνει καλώς
και για σένα ελπίζω
το ίδιο ακριβώς.
Αφ’ ότου απήλθες
παρήλθαν έτη 65.
Τις διηγήσεις σου μου διηγήθηκε
η κόρη σου και μητέρα μου.
Για τις αδυσώπητες μάχες
με τον μακρύ ποδαρόδρομο
μέχρι να φτάσεις στο σχολειό,
με τους βαρείς χειμώνες
για να επιβιώσουν τα ζωντανά,
με τη γη
για να καρπίσουν τ’ αμπέλια
-κι έβγαλαν ρόζους τα χέρια σου-
για ένα καρβέλι ψωμί
που τεμάχιζες στα δέκα,
για λίγες πατάτες
που ήταν καθημερινό δείπνο,
για μια λάμπα το βράδυ
που να θυμίζει το φως,
τις αδυσώπητες μάχες
να μη φύγουν τα παιδιά σου στα ξένα
να μη σβήσει η ελπίδα των ανθρώπων
για μια ζωή καλύτερη…
– για τον άγριο πόλεμο
και τους μυριάδες νεκρούς
για το διωγμό και το φόβο
απ’ τους ανακηρυχθέντες νικητές.
Αγαπητέ μου παππού
τα νέα αποδώ
απαράλλαχτα είναι και ίδια.
Η γη να ρημάζει
οι νέοι να φεύγουν
γέροι στη φτώχεια
τα σχολειά κλείνουν
η λάμπα ανάβει ξανά
το μέλλον οπισθοχωρεί βίαια.
Αν σκέφτεσαι να ξανάρθεις
να το σκεφτείς καλά.
