του Γιώργου Γιαλούρη
Ομιχλώδης η ζωή, ομιχλώδες και το σεργιάνι του ανθρώπου πάνω στη γη, ένα σεργιάνι πολύ σύντομο, και αν στεκόμουν εδώ, στη φράση «πολύ σύντομο», θα ένιωθα την υποχρέωση ν’ αποσαφηνίσω τη διττή σημασία αυτής της τόσο απλής φράσης, διότι ενδεχομένως εμπεριέχει μέσα της μία χαιρέκακη προσμονή για το τέλος του ανθρώπινου είδους, όμως δεν είναι καθόλου αυτή η πρόθεσή μου, δεν διακατέχομαι από τέτοιες ψευδαισθήσεις μεγαλείου, να συμβεί δηλαδή κάτι τόσο εμβληματικό στο χρονικό διάστημα που μου αναλογεί σε αυτόν τον κόσμο. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, όπου κι αν κοιτάξουμε γύρω μας, ό,τι κι αν διαβάσουμε, ό,τι κι αν παρακολουθήσουμε κινούμενοι στο φαινομενικά στέρεο έδαφος κάτω από το οποίο ρέει παχύρρευστος ο συγκαλυμμένος παραλογισμός της καθημερινότητας, βρισκόμαστε εκτεθειμένοι απέναντι σε φρικτά γεγονότα, απέναντι σε έκτακτες ειδήσεις, απέναντι στον όλεθρο, απέναντι σε τερατώδεις πράξεις κι έτσι «εμείς κάνουμε το σταυρό μας» που έχουμε (αν έχουμε) ένα εικοσαρικάκι για να σβήσει η φωτεινή ένδειξη της βενζίνης στο καντράν του αυτοκινήτου, όμως μέσα στην ατυχία μας που «δεν κάναμε λεφτά» ή που «δεν πιάσαμε την καλή», αισθανόμαστε σημαντικοί, αισθανόμαστε πολύ σημαντικοί που ζούμε σε αυτούς τους καιρούς όπου κάθε μέρα συμβαίνει κάτι ζοφερό, κάτι τερατώδες, κάποιο απίστευτο γεγονός το οποίο ευτυχώς δεν «έσκασε» πάνω μας, και πορευόμαστε κάθε μέρα ζώντας μέσα στην πλάνη μιας σπουδαιότητας μόνο και μόνο για να τροφοδοτούμε τον ναρκισσισμό μας αφού πάντοτε συνέβαιναν αντίστοιχα γεγονότα στον πλανήτη ο οποίος έχει μία ηλικία που καθιστά την παρουσία του ανθρώπου, αυτού του «λίγο πολύ χαρισματικού σαρκοβόρου» όπως λέει ο Steiner, ένα κοσμολογικό γεγονός στα όρια του στατιστικού λάθους. Θα περάσουν χιλιάδες χρόνια για να φανεί αν θα καταφέρουμε να βγούμε από τις σπηλιές, διότι είμαστε ακόμη μέσα στις σπηλιές και μόνο αν καταφέρουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο τις δυνατότητες αυτού του περίεργου και ακατανόητου ανθρώπινου νου που τόσο έχουν ασχοληθεί μαζί του οι μεγαλύτεροι στοχαστές που περπάτησαν σε αυτήν τη γη, μόνο τότε θα καταφέρουμε ίσως να επιβιώσουμε πέρα από αυτήν την «αχνή μπλε κουκκίδα» που αποκαλούμε Γη, διότι η Γη, όπως και όλα τα πράγματα, πεθαίνει, τα πάντα πεθαίνουν, και όσο και αν στοχαζόμαστε πάνω σε αυτό το γεγονός, πέρα από υπερβατολογικές εικασίες και αστήριχτες βεβαιότητες, το οριστικό και αμετάκλητο γεγονός του θανάτου δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, μπορούμε όμως να το αντικρίζουμε με θάρρος και να στεκόμαστε πάνω από την άβυσσο με σθένος, δύναμη και περηφάνεια. Και ποιος το κάνει αυτό στις μέρες μας, θα μου πείτε. Το κάνουν οι Παλαιστίνιοι, απαντώ. Οι Παλαιστίνιοι είναι αυτοί που υπερασπίζονται την τιμή του ανθρώπινου είδους απέναντι στη βαρβαρότητα, απέναντι στην εμμονή να παραμένουμε στις σπηλιές, και θα παραμένουμε βαθιά μέσα τους όσο το κέρδος υπερισχύει απέναντι στην αλληλεγγύη, όσο ο πόλεμος αποτελεί δομικό στοιχείο της realpolitik, όσο ακόμη και ένας άνθρωπος λιμοκτονεί, όσο η θρησκεία καπηλεύεται και εκπορνεύει το υπαρξιακό δέος του ανθρώπου απέναντι στο άπειρο. Ίσως κάποτε, σε μερικές χιλιάδες χρόνια, καταφέρουμε να συρθούμε έξω από αυτές και να σηκωθούμε όρθιοι, όχι με έπαρση, αλλά με γνώση και σεβασμό, όπως κάνει κάθε χρόνο το μελάνθιον το δαμασκηνόν, ένα λουλούδι που φυτρώνει αυτήν την περίοδο στα βουνά και στους λόφους το οποίο ευφυέστατα κάποιος, σίγουρα αισιόδοξος άνθρωπος, ονόμασε: «Αγάπη στην ομίχλη».
