Ο παγκόσμιος κλάδος της εμπορικής εκμετάλλευσης της παρένθετης μητρότητας εκτιμάται ότι για το 2022 θα ανέλθει σε 14 δισεκατομμύρια δολάρια. Μέχρι το 2032, το ποσό αυτό προβλέπεται να αυξηθεί σε 129 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τη συμβουλευτική εταιρεία ερευνών αγοράς Global Market Insights , αν και οι ακριβείς αριθμοί είναι δύσκολο να επαληθευτούν λόγω του ιδιωτικού χαρακτήρα πολλών συμφωνιών. Πολλοί από τους επίδοξους γονείς αναζητούν διασυνοριακές υπηρεσίες παρένθετης μητρότητας για να αποφύγουν τις μακρές λίστες αναμονής ή τις υψηλότερες αμοιβές στην πατρίδα τους ή επειδή οι εγχώριοι νόμοι απαγορεύουν την παρένθετη μητρότητα ή αποκλείουν συγκεκριμένες ομάδες – όπως τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια – από την πρακτική αυτή. Σε πολλές περιπτώσεις, μια παρένθετη μητέρα μπορεί να κερδίζει λιγότερο από το ένα τέταρτο των δεκάδων χιλιάδων δολαρίων που χρεώνονται στους υποψήφιους γονείς.
(πηγή: Ναυτεμπορική)
Στη σύγχρονη «αγορά δικαιωμάτων» δεν υπάρχει πια Δήμος, παρά μονάχα άθροισμα. Κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο ζήτημα, περισσότερο κι από την ίδια την ουσία του κάθε δικαιώματος. Γιατί τα τελευταία χρόνια το δικαίωμα «καθεαυτό» έχει γίνει ταυτόχρονα νόμος αλλά και πάθος, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που όλες οι κρυφές του όψεις έχουν διωχτεί από την κουβέντα. Κι έτσι κανείς νομίζει ότι «επειδή το θέλει» γίνεται, κι όμως τ’ ανάποδο συμβαίνει. Τι γυαλιά που διορθώνουν τη μυωπία, τι μια μήτρα δανεική, ίσωμα όλα. Εκτός από την τιμή βεβαίως. Γιατί το δούναι και λαβείν καλά κρατεί κι εδώ. Το ίδιο και το «όπου φτωχός κι η μοίρα του». Και μια επιστήμη που «μπορεί», μα όχι εξαιτίας κάποιας εσώτερης, δικιάς της δύναμης, παρά με τη γενική δύναμη του εμπορεύματος που τίποτα πια δεν τη σταματά. Και όπου φτάσει.
Κι έτσι λοιπόν δεν είναι απλά «αγάπη να υπάρχει ρε παιδιά». Και προχωράμε παρακάτω, «μπροστά!», τώρα πια με την «αγορά των νόμων», με ένα «εκ των υστέρων» που θα ρυθμίσει τάχατες τα πράγματα -του αθροίσματος τα πράγματα βεβαίως. Που θα βροντοφωνάζει για δικαιώματα και των γενετικών κυττάρων ακόμα, κι ας ζεις με τρεις κι εξήντα -μην είμαστε πεζοί.
Ας έχει λοιπόν ο καθένας ένα γενικό δικαίωμα στα πάντα, τα βασικά μονάχα μη ζητά. Ας απελευθερωθεί επιτέλους η ανθρωπότητα από τη φύση ή αλλιώς κάντε την τη μόνη φύση. Μόνο για τη νέα φύση να μη μιλά κανείς, σε αυτή που δε θα βρει κανείς παρά το άβαταρ του δικαιωμένου εαυτού του, όχι όμως και λίγα δέντρα και λουλούδια που να μυρίζουν όμορφα, νερό καθαρό και σύνορα για να μπορεί κανείς να αναγνωρίζεται -κανένας ρομαντισμός σε αυτό.
