Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα διπλό εφιάλτη μετά την καλλιέργεια της ψευδαίσθησης ότι μετά τον γόρδιο δεσμό της μνημονιακής επιτροπείας θα «λύσει» και το Μακεδονικό. Από την μία πλευρά δέχεται ασφυκτικές πιέσεις από τους δυτικούς εταίρους της και τον ειδικό διαμεσολαβητή του ΟΗΕ Νίμιτς για επίσπευση των συνομιλιών ώστε να οδηγηθεί σε συμφωνία πριν την καλοκαιρινή σύνοδο του ΝΑΤΟ. Από την άλλη αντιλαμβάνεται το υψηλό πολιτικό κόστος μιας υπογραφής χωρίς χειροπιαστές παραχωρήσεις από την πλευρά της ΠΓΔΜ. Η άρνηση της αντιπολίτευσης να συναινέσει στην πολιτική Κοτζιά και η μαζικότητα των συλλαλητηρίων δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες.
Η κατηγορηματική άρνηση του πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ να αποδεχθεί αλλαγές του Συντάγματος οδηγούν την ελληνική κυβέρνηση στην αναζήτηση «δημιουργικών» λύσεων για να καταλαγιάσουν τις αντιδράσεις. Η προβαλλόμενη «συμφωνία» για μια ονομασία με την χρήση του όρου Μακεδονία με γεωγραφικό προσδιορισμό (Νέα, Βόρεια κ.λπ.) συνδυάζεται με την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός «οδικού χάρτη» και μιας «βήμα προς βήμα προσέγγισης» στα ζήτημα που αφορούν τις αλλαγές στο Σύνταγμα, την εθνικότητα, την γλώσσα κ.λπ. Αυτή η σπονδυλώτη λύση θα επιτρέψει να διατυπωθεί μια πρόσκληση συμμετοχής της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και θα δώσει χρόνο για συνέχιση των διαπραγματεύσεων μέχρι την οριστική ένταξη στο οργανισμό.
Η ελληνική πλευρά δεν θέλει να κατανοήσει ότι κάθε παραχώρηση, ιδιαίτερα σε αυτή την φάση που οι ΗΠΑ επείγονται όσο ποτέ για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις
Ο νέος κυβερνητικός μύθος προβάλλει την βεβαιότητα ότι η τακτική αυτή θα κρατήσει κοντά σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. την γειτονική χώρα, θα υποβοηθήσει την ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας- ΠΓΔΜ και δια αυτής της οδού θα επιβληθεί μια σύμφωνη με τα «ελληνικά συμφέροντα λύση».
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα αναπαράγει την πολιτική Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου έχοντας και ο ίδιος «χάψει» το παραμύθι του ότι το «τέλος των μνημονίων» θα μας επαναφέρει στην περίοδο της «ισχυρής Ελλάδας».
Εκείνο που δεν μπορεί ούτε θέλει να κατανοήσει η ελληνική πλευρά είναι ότι κάθε παραχώρηση, ιδιαίτερα σε αυτή την φάση που ΗΠΑ και ΝΑΤΟ επείγονται όσο ποτέ για την ένταξη της ΠΓΔΜ στην δυτική συμμαχία, θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις.
Ήδη οι πιέσεις για άμεση επίλυση μιας «ακατανόητης διένεξης» είναι ισχυρές προϊδεάζοντας για όσα ακολουθήσουν. Πολύ πρόσφατα η επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Λόρδων συμβουλεύει την βρετανική κυβέρνηση ότι «το Ηνωμένο Βασίλειο θα έπρεπε να υποστηρίξει μέτρα που θα βοηθήσουν τη Μακεδονία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ με ή χωρίς λύση στο ζήτημα του ονόματος».
Από την πλευρά του ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν, σύμφωνα με το τηλεοπτικό δίκτυο των Σκοπίων, σε ομιλία του σε Σύνοδο Βαλκάνιων μεταναστών στην Κωνσταντινούπολη σημείωσε πως «η Τουρκία θα βρίσκεται πάντα στο πλευρό της “Μακεδονίας” στο συγκεκριμένο ζήτημα, απλώς επειδή η Ελλάδα δεν έχει δίκιο σε αυτή την περίπτωση και είναι λάθος».
Είναι φανερό ότι η υποχωρητικότητα της ελληνικής κυβέρνησης θα οδηγήσει την ΠΓΔΜ σε ένταση της αδιαλλαξίας της καθώς θα έχει, από ευνοϊκότερη θέση, την ενεργή στήριξη εκτός των ΗΠΑ και άλλων σημαντικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Απεμπολείται έτσι η δυνατότητα, σε αυτή την κρίσιμη φάση, της σύναψης μετώπων με άλλες δυνάμεις που έχουν αντιρρήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Βουλγαρία που δια του πρωθυπουργού της Μπ. Μπορίσοφ δήλωσε ότι «η Βουλγαρία δεν είναι σύμφωνη στην ονομασία της ΠΓΔΜ να συμπεριλαμβάνεται γεωγραφικός προσδιορισμός. Η πρόταση είναι απόλυτα απαράδεκτη για εμάς, επειδή τα νοτιοδυτικά τμήματα της Βουλγαρίας συμπεριλαμβάνονται σε παρόμοια ονομασία, από γεωγραφική άποψη. Κι αυτό θα μπορούσε να γίνει προϋπόθεση για εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της Βουλγαρίας».
