Οι επιλογές του επίσημου πολιτικού προσωπικού, ως προσπάθεια διαχείρισης των ελληνοτουρκικών διαφορών, καταρρέουν η μία μετά την άλλη.
Ο επί δεκαετίες, επιβεβλημένος από τις ΗΠΑ, ελληνοτουρκικός διάλογος και η διατεταγμένη πολιτική φιλίας έχει οδηγήσει όχι μόνο στη διατήρηση της στρατιωτικής κατοχής και εποικισμού της Κύπρου, όχι μόνο στο γκριζάρισμα του Αιγαίου ως τον 25ο μεσημβρινό αλλά και αυτής ακόμα της κυριαρχίας επί των θαλάσσιων υδάτων που περιβάλουν την Ν.Α. Κρήτη.
Η εμμονή, έως τις μέρες μας, στην υποστήριξη της «ευρωπαϊκής προοπτικής» μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Η Τουρκία δεν δείχνει καμιά πρόθεση ένταξης σ’ έναν γραφειοκρατικό μηχανισμό που δημιουργεί υποχρεώσεις και σήμερα μάλιστα αντιμετωπίζει το φάσμα μια ολοκληρωτικής κατάρρευσης. Προτιμά τα οφέλη που απορρέουν από το καθεστώς της υπό ένταξης χώρας. Εκβιάζει ωμά με τις μεταναστευτικές ροές επιχειρώντας να επιβάλλει μεγαλύτερες παραχωρήσεις, όχι αποκλειστικά οικονομικές, κυρίως γεωπολιτικές, όπως η αναγνώριση της εισβολής στη Συρία και ο έλεγχος των ενεργειακών πόρων της Ν.Α. Μεσογείου. Η ίδια αισθάνεται το ίδιο ισχυρή με τις μεγαλύτερες χώρες της Ε.Ε. και εκμεταλλευόμενη την οικονομική της δύναμη αποσκοπεί και επιτυγχάνει διμερείς σχέσεις με τους ισχυρούς της Ε.Ε., πολύ πιο αποδοτικές.
Κατέρρευσε παταγωδώς η πεποίθηση, καλλιεργημένη από ΣΥΡΙΖΑ και συνεχιζόμενη επί Ν.Δ., ότι η Ελλάδα αποτελεί χώρα «πρώτης γραμμής» για τη δυτική συμμαχία και ότι η αναβάθμιση της σε «νατοϊκό πάροχο ασφάλειας» την εξασφαλίζει έναντι του τουρκικού επεκτατισμού. Η χώρα αφού χαιρέτισε την συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας για το προσφυγικό/μεταναστευτικό και μετατράπηκε ολόκληρη σε ανεξέλεγκτη φυλακή ψυχών, αφού εξόφλησε το γραμμάτιο των Πρεσπών, καλείται να συμβιβαστεί με τις τουρκικές διεκδικήσεις, με παραχωρήσεις επί της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Πρώην πρωθυπουργοί και εν ενεργεία υπουργοί, αντί να κατανοήσουν τα όσα οδήγησαν την χώρα μέχρι εδώ, μετέτρεψαν τα αποτελέσματα των επιλογών τους σε αδιάψευστα στοιχεία μιας «διεθνώς αρνητικής συγκυρίας» και συνεχίζουν ένα ακόμα πιο κατηφορικό αδιέξοδο. Αφού κατήγγειλαν τον ελληνικό «μοναχοφαϊσμό» και αποδέχθηκαν τα τουρκικά επιχειρήματα για το «μέγεθος των ακτογραμμών που καθορίζουν ΑΟΖ» και έφθασαν να προετοιμάζουν τους πολίτες για «επώδυνες παραχωρήσεις». Οι ίδιοι αποφεύγουν να ξεκαθαρίσουν τι ακριβώς και πόσα προτίθενται να παραχωρήσουν στην Τουρκία. Ευελπιστούν στην απόφαση αυτή να οδηγηθεί ο «αντίπαλός» τους στα πλαίσια ενός ρηχού διπολισμού και ανέξοδης για το σύστημα εναλλαγής στην εξουσία.
Πιο θεαματικά κατάρρευσαν οι θεωρίες, κοινές οι περισσότερες σε αριστερούς και δεξιούς αναλυτές, ερμηνείας της στάσης της Τουρκίας. Να θυμηθούμε ορισμένες: «Οι απειλές Ερντογάν εξαπολύονται για εσωτερικούς λόγους», «η οικονομική κρίση της Τουρκίας δεν επιτρέπει πόλεμο στο Αιγαίο», «το δόγμα των 2,5 πολέμων είναι φενάκη». Καμιά δεν αντέχει σε κριτική υπό το βάρος των πρόσφατων εξελίξεων. Η Τουρκία συνομιλεί ως «ίσος προς ίσον» με ΗΠΑ-Ρωσία εκμεταλλευόμενη τις αντιθέσεις τους και τη γεωπολιτική της θέση. Έχοντας ήδη νομιμοποιήσει την εισβολή της στη Συρία επεκτείνει τη στρατιωτική της διείσδυση στη Λιβύη με την ανοχή όλων. Παράλληλα «κατοχυρώνει» στον ΟΗΕ την κυριαρχία της στο πιο μεγάλο και στρατηγικό τμήμα της Ν.Α. Μεσογείου «αντιμετωπίζοντας» την ανοχή τους. Εκβιάζει ανοικτά την Ε.Ε., αμφισβητεί με τη δύναμη των όπλων τα κυριαρχικά δικαιώματα και απειλεί με πόλεμο δύο χώρες μέλη της για να «αντιμετωπίσει» δηλώσεις αλληλεγγύης. Απειλεί την ειρήνη ολόκληρη την περιοχή και η διεθνής κοινότητα σιωπά.
Και στην Ελλάδα συνεχίζουμε να ζούμε με τη ψευδαίσθηση της «διπλωματικής απομόνωσης» της Τουρκίας ως αποτρεπτικό παράγοντα για τα χειρότερα.
Τα χειρότερα όμως είναι μπροστά μας. Και οι «ψευδαισθήσεις» της πολιτικής ελίτ φέρνουν το πόλεμο πιο κοντά μας. Γιατί η Τουρκία δεν επιδιώκει απλά μια εμπορική συμφωνία μοιράσματος «καζάν-καζάν» του ενεργειακού πλούτου της περιοχής. Η Τουρκία τα θέλει όλα. Επιδιώκει επέκταση της κυριαρχίας της στο Αιγαίο και αποκλειστικό έλεγχο των ενεργειακών πόρων και οδών της Ν.Α. Μεσόγειου ως στοιχειώδη προϋπόθεση ανάδειξης της σε έναν παγκόσμιο πόλο ισχύος στα πλαίσια του πολυπολικού κόσμο που αναδύεται.
Έτσι έχει σαφή πολιτική που εφαρμόζει χωρίς μπλόφες. Η κυριαρχία της θα επισφραγιστεί με τη δύναμη των όπλων ή την υπογραφή συμφωνιών υπό την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας.
Η πολιτική εξευμενισμού και υποχωρητικότητας απλά την αποθρασύνει…
