Του Κώστα Σκηνιώτη. Η σκηνή διαδραματίζεται σε ένα νηπιαγωγείο μιας επαρχιακής πόλης της χώρας.
Όλα τα παιδάκια απλώνουν τις πετσετούλες τους και πάνω σ’ αυτές βγάζουν τα πράγματα που έχουν δώσει οι μητέρες μαζί τους. Κατά κύριο λόγο μακαρονάκια και ρύζι και πολύ λιγότερο κρέας. Ένα παιδάκι, το ίδιο χαρούμενο με τα άλλα εξαιτίας της διάθεσης που δημιουργεί η παιδικότητα αλλά και η άγνοια, ανοίγει απλώς τη πετσετούλα του η οποία είναι άδεια. Οι νηπιαγωγοί, δύο κορίτσια ξεχωριστά, βλέποντας το επαναλαμβανόμενο θέαμα, μαγειρεύουν και φροντίζουν να έχει και το παιδάκι πάνω στη πετσετούλα του φαγητό. Η μητέρα που μεγαλώνει μόνη το παιδί της, το μαθαίνει και για να ανταποδώσει, κάθε μέρα φέρνει στις δυο νηπιαγωγούς, μια τσάντα γεμάτη χόρτα που μαζεύει από το βουνό που είναι κοντά στο σπίτι της. Είναι το μόνο που μπορεί να κάνει για να ανταποδώσει, και ταυτόχρονα να δώσει το στίγμα της περηφάνιας και της αξιοπρέπειάς της.
Γι’ αυτό το μικρό παιδί και γι’ αυτή την άδεια πετσέτα, πρέπει να δοθεί ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο.
Είναι υποχρέωση όσων ευαγγελίζονται και δηλώνουν ότι πιστεύουν σε μια κοινωνία αξιοπρέπειας, να προτάξουν πολιτικές οι οποίες βάζουν στο κέντρο τον άνθρωπο, βάζουν στο κέντρο το μέλλον των νέων γενεών.
Είναι η ώρα και η στιγμή που προβάλλει όσο ποτέ άλλοτε και όσο τίποτα άλλοτε το όραμα μιας ανθρώπινης κοινωνίας, με δουλειά για όλους, με δυνατότητα μάθησης για όλους, με δυνατότητα πρόσβασης στον πολιτισμό όλων, με δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης της τρίτης ηλικίας.
Σ’ ένα λαό και μια χώρα, που τα τελευταία 130 χρόνια, πέρασε από δυο παγκόσμιους πολέμους, έναν βαλκανικό πόλεμο, έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, την Καταστροφή του 1922, δικτατορίες, ξερονήσια, κυνηγητό όσων πίστευαν τα πανανθρώπινα αιτήματα του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού και της Αριστεράς, η εικόνα της σημερινής διαλυμένης κοινωνίας δεν αξίζει.
Σ’ ένα λαό και μια χώρα που έχει δώσει μαθήματα αγώνων, που έχει βγάλει από τα σπλάχνα της το ΕΑΜ και την Αντιφασιστική Αντίσταση που έχει βγάλει από τα σπλάχνα της τον Αντιδικτατορικό Αγώνα και το Πολυτεχνείο, δεν αξίζει η φτώχεια, η ανεργία, η ανέχεια και η οπισθοδρόμηση που βιώνει σήμερα.
Φυσικά γνωρίζουμε καλά ότι τα συμβαίνοντα στη χώρα, είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό μέρος αλλά και αποτέλεσμα της βαθιάς δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος που μαστίζει σήμερα ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη.
Ο κοινωνικός πλούτος όλο και περισσότερο, όλα και πιο έντονα συσσωρεύεται σε ελάχιστα χέρια.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς είναι τόσο στη χώρα όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο η πραγματική ελπίδα για να υπάρξει όραμα, φως και ελπίδα για τις νέες γενιές, αλλά και για τους ανθρώπους που είναι σήμερα σε ζωτικές και παραγωγικές ηλικίες του βίου τους. Εδώ και χρόνια μπήκε στον πολιτικό και κοινωνικό βίο, ένα ερώτημα το οποίο ωστόσο από την διακυβέρνηση που ακολούθησε πήρε την απάντηση που δεν επιθυμούσε ο κόσμος. Το ερώτημα ήταν σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;
Βιώνουμε ήδη τη βαρβαρότητα και γνωρίζουμε έτσι το ένα σκέλος της απάντησης.
Σήμερα μπορούμε αβίαστα να απαντήσουμε, με πλήρη γνώση των λεγομένων μας. Ο σοσιαλισμός είναι η μόνη λύση και προοπτική για την παγκόσμια κοινωνία.
Γι’ αυτό το μικρό παιδί και γι’ αυτή την άδεια πετσέτα, πρέπει να δοθεί ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο.
Είναι υποχρέωση όσων ευαγγελίζονται και δηλώνουν ότι πιστεύουν σε μια κοινωνία αξιοπρέπειας, να προτάξουν πολιτικές οι οποίες βάζουν στο κέντρο τον άνθρωπο, βάζουν στο κέντρο το μέλλον των νέων γενεών.
Είναι η ώρα και η στιγμή που προβάλλει όσο ποτέ άλλοτε και όσο τίποτα άλλοτε το όραμα μιας ανθρώπινης κοινωνίας, με δουλειά για όλους, με δυνατότητα μάθησης για όλους, με δυνατότητα πρόσβασης στον πολιτισμό όλων, με δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης της τρίτης ηλικίας.
Σ’ ένα λαό και μια χώρα, που τα τελευταία 130 χρόνια, πέρασε από δυο παγκόσμιους πολέμους, έναν βαλκανικό πόλεμο, έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, την Καταστροφή του 1922, δικτατορίες, ξερονήσια, κυνηγητό όσων πίστευαν τα πανανθρώπινα αιτήματα του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού και της Αριστεράς, η εικόνα της σημερινής διαλυμένης κοινωνίας δεν αξίζει.
Σ’ ένα λαό και μια χώρα που έχει δώσει μαθήματα αγώνων, που έχει βγάλει από τα σπλάχνα της το ΕΑΜ και την Αντιφασιστική Αντίσταση που έχει βγάλει από τα σπλάχνα της τον Αντιδικτατορικό Αγώνα και το Πολυτεχνείο, δεν αξίζει η φτώχεια, η ανεργία, η ανέχεια και η οπισθοδρόμηση που βιώνει σήμερα.
Φυσικά γνωρίζουμε καλά ότι τα συμβαίνοντα στη χώρα, είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό μέρος αλλά και αποτέλεσμα της βαθιάς δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος που μαστίζει σήμερα ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη.
Ο κοινωνικός πλούτος όλο και περισσότερο, όλα και πιο έντονα συσσωρεύεται σε ελάχιστα χέρια.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς είναι τόσο στη χώρα όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο η πραγματική ελπίδα για να υπάρξει όραμα, φως και ελπίδα για τις νέες γενιές, αλλά και για τους ανθρώπους που είναι σήμερα σε ζωτικές και παραγωγικές ηλικίες του βίου τους. Εδώ και χρόνια μπήκε στον πολιτικό και κοινωνικό βίο, ένα ερώτημα το οποίο ωστόσο από την διακυβέρνηση που ακολούθησε πήρε την απάντηση που δεν επιθυμούσε ο κόσμος. Το ερώτημα ήταν σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;
Βιώνουμε ήδη τη βαρβαρότητα και γνωρίζουμε έτσι το ένα σκέλος της απάντησης.
Σήμερα μπορούμε αβίαστα να απαντήσουμε, με πλήρη γνώση των λεγομένων μας. Ο σοσιαλισμός είναι η μόνη λύση και προοπτική για την παγκόσμια κοινωνία.
* Ο Κώστας Σκηνιώτης είναι ποιητής, μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
Σχόλια
