Θα σας εξομολογηθώ κάτι: Ιστορία δεν γνωρίζω πολύ καλά και μάλιστα θαυμάζω ανθρώπους που θυμούνται πρόσωπα και πράγματα από τα διαβάσματά τους και την κατάλληλη στιγμή έρχονται και τεκμηριώνουν όσα λένε. Είναι, πράγματι, ένα χάρισμα που δεν το διαθέτω και επομένως δεν μπορώ να ανατρέξω σε ιστορικές στιγμές που παρελθόντος που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην πολιτική και κοινωνική ζωή του κόσμου.
Παρ’ όλα αυτά, οι αξίες και οι ιδεολογίες που έχουν χαραχθεί και θεμελιωθεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων παραμένουν συγκεκριμένες και αδιαπραγμάτευτες. Είναι ακέραιες και δεν παίρνουν το χρώμα που μας βολεύει αναλόγως των περιστάσεων.
Και επειδή ούτε σοφός γέροντας είμαι, ούτε ποιητής να μιλάω με χρησμούς και «κρυφά λόγια» θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Όταν ασπάζεσαι την ιδεολογία της Αριστεράς σημαίνει πως κατεβαίνεις σε αγώνες που υπερασπίζονται τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, την ελεύθερη βούληση, τις εργατικές κατακτήσεις… Αυτό θα πει πως όταν βλέπεις συνανθρώπους σου να μένουν πιστοί σ’ αυτό που πρεσβεύουν, είσαι με το μέρος τους. Ειδικά σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που η καταστολή, οι απειλές και η χειραγώγηση είναι η καθημερινότητά μας. Είσαι μαζί τους, ακόμα κι αν η πηγή της αντίδρασής τους δεν είναι ίδια με τη δική σου. Είσαι μαζί τους γιατί διαφοροποιούνται από το κοπάδι και γιατί είναι συνεπείς με τα πιστεύω τους. (Δεν θα βάλω αστερίσκο που να εξαιρεί τους φασίστες, γιατί απλά τους αγνοώ!).
Όμως, αδέρφια, η Αριστερά είναι ιδέα· δεν καθορίζεται από μηχανισμούς, από αρχηγούς ή από ντιρεκτίβες που εκπορεύονται από κόμματα. Ή είμαστε μαζί της σε όλα ή σε τίποτα. Επιλεκτικές αμφισβητήσεις δεν χωράνε. Η α λα καρτ ερμηνεία της μας έφερε ώς εδώ. Τα καλά και συμφέροντα μας οδήγησαν σ’ αυτόν τον αχταρμά. Κρατήσαμε ό,τι ήταν στα μέτρα μας και απορρίψαμε ό,τι μας… στένευε.
