Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Με την απάτη των λέξεων και των φραστικών όρων, Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ προχωρούν σε μια ραγιάδικη πολιτική υποτέλειας, προκειμένου να αποδεχθούν τις εντολές Ευρωπαϊκής Ένωσης, Αμερικανών και ΝΑΤΟ. Και οι εντολές αυτές, είναι προς όφελος της Τουρκίας. Ο αγαπητός μου φίλος, Ρούντι Ρινάλντι, περιέγραψε με σαφήνεια στο άρθρο του της περασμένης εβδομάδας την τακτική της «συμπεριληπτικότητας» που μας επιβάλλουν τα ξένα κέντρα. Είναι ο νέος όρος στο διπλωματικό λεξιλόγιο, που σημαίνει την υποχώρηση στα εθνικά μας θέματα. Οι σύγχρονοι «Μετερνίχοι» μέσα από καινοφανείς «ορολογίες», θέλουν να καμουφλάρουν την υποταγή στις αξιώσεις του σουλτάνου. Αλλά, ο ίδιος ο Ερντογάν το είπε ξεκάθαρα, πανηγυρίζοντας: «Όλοι αρχίζουν να αποδέχονται τις τουρκικές θέσεις, και ειδικά η ελληνική πλευρά…»! Η «συμπερίληψη» έγινε η σημαία όλων των προσκυνημένων ξενόδουλων. Τα συγχαρητήρια του πρεσβευτού Πάιατ, προς τους οσφυοκάμπτες, όλου του πολύχρωμου πολιτικού τσίρκου, μαρτυρούν το πού οδηγούμεθα. Η υποτέλεια περνάει κάτω από το κακόγουστο σκηνικό της απατηλής «Ειρήνης και σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο».
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ να αντιδράσει; Άφαντη! Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εξάρτημα του καπιταλιστικού μηχανισμού. Το δε ΚΚΕ, βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Η ηγεσία του είναι ανίκανη να συλλάβει το προβλήματα των καιρών και να υποδείξει συγκεκριμένες λύσεις Αντίστασης. Έγινε μουσειακό είδος. Εμφανίζεται μόνο σε κλαδικές διεκδικήσεις με πανώ, κούφια γενικόλογη συνθηματολογία, πεπαλαιωμένη, και ρετρό τετράστιχα: «Εργάτες ενωμένοι…» κ.λπ. Για τα καυτά προβλήματα, καμιά ουσιαστική παρατήρηση. Χωρίς συγκεκριμένη πολιτική, χωρίς προοπτική, χωρίς συμμάχους, το ΚΚΕ μένει τραγικά συρρικνωμένο. Ο Μάο Τσε Τουνγκ έλεγε κάποτε ότι: «Χωρίς μια πολιτική συμμαχία με την ΕΣΣΔ, χωρίς συμμαχία με το σοσιαλιστικό κράτος, διαπράττεις αναγκαστικά μια πολιτική συμμαχίας με τους καπιταλιστές…». Αυτό, βέβαια, μπορούσε να ισχύει τον καιρό που υπήρχε Σοβιετική Ένωση. Αλλά το έκτρωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στήθηκε, αφότου κατέβηκε από το Κρεμλίνο η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο. Κι αυτό, δεν ήταν τυχαίο. Έκτοτε τα κομμουνιστικά κόμματα έχασαν τον βηματισμό τους. Έμειναν «Χωρίς οικογένεια», για να μεταχειριστώ τον τίτλο του μυθιστορήματος του Έκτορος Μαλό. Όσον αφορά το ΚΚΕ, στάθηκε ανίκανο να συντονίσει το βήμα του με τον βηματισμό επαναστατικού κινήματος. Έγινε μουσειακό είδος. Ο Ζντάνοφ το 1949, είχε χαρακτηρίσει το ΚΚΕ, μόνο σαν ένα «μικρό φλάουτο μέσα στη μεγάλη κόκκινη ορχήστρα». Τώρα που η ορχήστρα διαλύθηκε, το «μικρό φλάουτο» έγινε παράφωνη «μικρή καραμούζα»… Η αριστερή δύναμη που έχει ανάγκη ο τόπος σήμερα θα πρέπει να διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού φορέα, όπως τα είχε περιγράψει ο μεγάλος αιρετικός του γιουγκοσλαβικού κομμουνισμού, ο Μίλοβαν Τζίλας: «Πρέπει ο φορέας αυτός, να είναι αντικαπιταλιστικός στην εσωτερική του πολιτική, και αντιιμπεριαλιστικός στην εξωτερική». Διότι η πολιτική των ξένων κέντρων που κατοικοεδρεύουν στις Βρυξέλλες, ασκούς ιμπεριαλιστική πολιτική έναντι των ευρωπαϊκών λαών. Στο ερώτημα: Ποια μπορεί να είναι η «επαναστατική πράξη» που ζητάμε, η απάντηση είναι καθαρή: Με έξοδο από την Ευρωζώνη, η Ελλάδα θα γίνει η 10η ή 11η χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα έχει το δικό της εθνικό νόμισμα, μαζί με χώρες όπως η Αγγλία, η Σουηδία, η Δανία, η Πολωνία, η Τσεχία, η Ουγγαρία και η Βουλγαρία (αυτή έχει «κλειδωμένη» την ισοτιμία του Λέβα με το ευρώ). Έτσι δεν θα βρισκόμαστε «στα ξένα χέρια», όπως θα έλεγε και ο Γκόρκυ. Σε τέτοιες κρίσιμες και κομβικές φάσεις της ανθρωπότητας, με την κυριαρχία του Δ’ γερμανικού Ράιχ, οι πολίτες, οι εργαζόμενοι ήθελαν να έχουν ενωμένους ηγέτες για την προστασία τους.
Ο σοσιαλισμός είναι όχι μόνο πάντα επίκαιρος, αλλά και απαραίτητος για να μπορέσει ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος να λειτουργήσει προς όφελος των απλών ανθρώπων που υποφέρουν
Ο σοσιαλιστής Λεόν Μπλουμ, έλεγε το 1945: «Η ενότητα δράσης σοσιαλιστών-κομμουνιστών, είναι απαραίτητη για την πολιτική προστασία των εργαζομένων…». Εμείς δεν έχουμε πλέον σοσιαλιστές, ούτε σωστό Κομμουνιστικό Κόμμα. Κι όμως, όσοι έχουν αριστερή συνείδηση, θα όφειλαν να προσέξουν ότι τα αδιέξοδα προβλήματα που μας επιβάλλει ο καπιταλισμός είναι διαχρονικά. Ο Λένιν στο βιβλίο του «Ιμπεριαλισμός, το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού», ετόνιζε ότι: «Τα τρία τέταρτα του μεγάλου κεφαλαίου των μεγάλων τραπεζών στη Ρωσία, βρίσκονται στα χέρια των ξένων καπιταλιστών…». Το ίδιο δεν συμβαίνει –και μάλιστα χειρότερα– σήμερα στη χώρα μας; Κι ο Τρότσκυ στην «Ιστορία της ρωσικής επανάστασης», επεσήμαινε ότι οι ξένοι είχαν κάτω από τον έλεγχό τους το 40% των μετοχών του βιομηχανικού κεφαλαίου στη Ρωσία. Κι ότι το ποσοστό αυτό ήταν ακόμη μεγαλύτερο σε μερικές βιομηχανικές μονάδες.
ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΣΕ ΝΕΟΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ. Ο Μίλοβαν Τζίλας έγραφε ότι στη Γιουγκοσλαβία οι ξένοι κεφαλαιοκράτες εξασκούσαν μιαν αποφασιστική επίδραση στους κυριότερους κλάδους της γιουγκοσλαβικής οικονομίας. Και χρησιμοποίησαν τη δύναμή τους για να ελέγχουν χώρες και να επιβάλλουν φθηνή εργασία. Έτσι ωφελούντο οι τραπεζίτες και τα κράτη άρχισαν να φθίνουν. Πώς αντιμετωπίζονται τέτοιες καταστάσεις; Κάποτε και η Ιταλία είχε γνωρίσει μεγάλη κρίση. Τη λύση είχε υποδείξει ο Παλμίρο Τολιάτι: «Η αντικειμενική ανάλυση των συνθηκών της χώρας μας, μας προσφέρει τον πίνακα ενός πλατιού μετώπου κοινωνικών δυνάμεων, που συγκλίνουν στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, μέσα στις σημερινές συνθήκες. Τούτη η σύγκλιση, αποτελεί την αντικειμενική βάση ενός πολλαπλού και πρωτότυπου συστήματος ταξικών συμμαχιών…».
Ένα τέτοιο «μέτωπο» έχουμε ανάγκη άμεσα. Και κάτι ακόμη που δεν πρέπει να μας διαφεύγει: Ο σοσιαλισμός είναι όχι μόνο πάντα επίκαιρος, αλλά και απαραίτητος για να μπορέσει ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος να λειτουργήσει προς όφελος των απλών ανθρώπων που υποφέρουν. Γι’ αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση χτύπησε ύπουλα και ανελέητα αυτή την ιδεολογία. Όταν μετά τις εκλογές του 1885, ο Ζωρές μπήκε στη Βουλή, ένας δημοσιογράφος, τον ρώτησε: «Τι φιλοδοξείτε να κάνετε;». Κι ο σοσιαλιστής μάρτυρας της Ειρήνης, είπε: «Δεν φιλοδοξώ τίποτα για μένα. Τίποτα το προσωπικό. Μόνο να καλυτερεύσω –αν μπορέσω– την τάξη που υποφέρει και εργάζεται…». Αυτή τη φιλοδοξία δεν μπορεί να υλοποιήσει κανείς σήμερα από αυτούς που φορούν αποκριάτικη «αριστερή» μάσκα, διότι άπαντες ελέγχονται από τα άδυτα των Βρυξελλών. Θυμάμαι τον καθηγητή Άγγελο Αγγελόπουλο (υπουργό της ΠΕΕΑ στα «μεγάλα χρόνια») που μου έλεγε: «Ο σοσιαλισμός είναι σύστημα ζωντανό και εφαρμόσιμο. Είναι σύστημα βιώσιμο που κλείνει μέσα του όλες τις προσπάθειες και όλα τα στοιχεία της επιτυχίας. Είναι το μόνο σύστημα που κάνει πιο δίκαιη την κοινωνική και οικονομική ζωή, και τους ανθρώπους πιο καλούς και ευτυχισμένους. Το σύστημα αυτό, εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη παραγωγικότητα της οικονομίας, ανεβάζει το επίπεδο της κοινωνικής ευημερίας, και εξυψώνει την ανθρώπινη προσωπικότητα που είναι ό,τι πιο ωραίο και πιο πολύτιμο υπάρχει στον κόσμο…». Ο Άγγελος Αγγελόπουλος ήταν ο μόνος που από τον καιρό της πρωθυπουργίας του μακαρίτη Κων. Μητσοτάκη είχε προειδοποιήσει όλους τους ευρωλάγνους του πολιτικού κόσμου λέγοντας: «Η πολιτική μας ηγεσία δεν έχει πλήρη επίγνωση της κρισιμότητας των οικονομικών μας…». Δεν τον άκουσαν τότε και ο ευρωπαϊκός Μινώταυρος περίμενε τα θύματά του. Οι ξένοι εκμεταλλευτές των Βρυξελλών μας αλυσόδεσαν με το χρέος. Αλλά δεν θέλουν να μιλήσει κανείς μήπως ξυπνήσει τους σκλάβους.
Πώς το έλεγε ο Μαγιακόφσκι; «Η νύχτα έβαλε τον ουρανό, το χρέος του να μας ξοφλήσει με τ’ αστέρια της. Τέτοιες στιγμές σηκώνεσαι για να μιλήσεις με τους αιώνες, με την ιστορία, με το σύμπαν…». Ναι, πρέπει να μιλήσουμε στις μάζες, αλλά –όπως έγραφε ο οργισμένος ποιητής– «Όχι με τις λέξεις εκείνες που χειροκροτούν τα θεωρεία…»! Γιατί μ’ αυτές τις λέξεις (όπως η «συμπερίληψη») οι ευρωλάγνοι παραπλανούν τα «θεωρεία».
