Γράφει ο Σωκράτης Μαντζουράνης
Γιόρταζε ο εγγονός, ο Σωκράτης, και πήγαμε για τα «χρόνια πολλά».
Σαν άνοιξε η πόρτα, βλέπω έναν έξαλλο Σωκράτη να κρατά στα χέρια ένα καλαμάκι και να τρέχει πάνω-κάτω.
-Τι κάνεις παιδί μου;
-Παλεύω τον κακό τον λύκο…
-Πούντος;
– Κρύβεται. Εσύ δε μπορείς να τον δεις…
Όταν σταμάτησε ο πόλεμος με τον κακό λύκο, συνεχίστηκε με τον μονόφθαλμο πειρατή και μετά με τη κακιά μάγισσα και πήγαμε έτσι για ώρα.
Γενέθλια σε εμπόλεμη κατάσταση.
Όταν άκουσα τον πρωθυπουργό να λέει στην Κ.Ε. ότι «είμαστε σε πολεμική φάση», μου ήρθαν στο νου «οι πόλεμοι» του εγγονού.
«Έχουμε μπροστά μας μια σειρά μάχες» είπε ο κ .πρωθυπουργός. Σκέφτηκα, λες να ήρθε η ώρα της Αριστεράς και τέρμα πια τα ψέματα; Άμα είναι έτσι, την έκατσε ο κακός ο λύκος, τον ξετρυπώσαμε.
Να το πω και στον εγγονό πως θα τον φάμε λάχανο, να χαρεί κι αυτός…
Επιτέλους, λέω.
Θα φορολογηθούν πια οι εφοπλιστές και οι ολιγάρχες, η ανεργία θα τελειώνει, θα έλθουν γιατροί στα νοσοκομεία και δάσκαλοι στα σχολεία,
Φαντάστηκα ακόμα, πως η Εκκλησία θα διαχωρισθεί από το Κράτος, οι κατασχέσεις θα σταματήσουν, οι «θεσμοί» και το ΔΝΤ θα πάνε σπίτι τους, οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι θα πάρουν αυξήσεις.
Ονειρεύτηκα πως οι τράπεζες θα ανήκουν πια στο λαό που τις χρυσοπλήρωσε, πως τα λιμάνια, το νερό, τα τρένα, η ενέργεια θα μας ανήκουν και δεν θα τα ξεπουλάμε.
Λέω τέρμα πια η μαύρη εργασία, η απασχολησιμότητα της μιας μέρας, πάνε τα μαύρα μεροκάματα, κανένας χωρίς ένσημο.
Σκεφτείτε πως ακόμα ονειρεύτηκα ότι η Βουλή θα ψηφίζει νόμους και οι «εταίροι» μας, δεν θα τους ακυρώνουν.
Ακόμα-ακόμα φαντάστηκα πως θα γεμίσουν οι πλατείες με κόσμο που θα παλεύει και θα διεκδικεί και η κυβέρνηση θα είναι δίπλα του με πανό, όπως παλιά.
Πού να σας απαριθμώ πόσες μάχες ονειρεύτηκα και για πόσους αγώνες ετοιμάστηκα…
Όμως, σαν άκουσα τις «μάχες» του κ. πρωθυπουργού, μαζεύτηκα ο αφελής δογματικός αριστερός.
– Το συνέδριο σύντροφοι μας έδωσε σαφή εντολή μάχης, είπε ο αρχηγός.
Περίμενα τρέμοντας να μάθω την εντολή μάχης του Συνεδρίου του πρώτη φορά αριστερού κόμματος στην Ευρώπη, που έγινε κυβέρνηση.
-Τέρμα οι αυτονομήσεις, τέρμα οι προσωπικές στρατηγικές…
Δίνουμε μάχη για να καθιερωθεί η αριστερά στο πολιτικό δίπολο, σαν ο άλλος πόλος, λέει ο αρχηγός
Αν κατάλαβα καλά, η μάχη θα δοθεί για να είναι κυβέρνηση, πότε η δεξιά και πότε ο ΣΥΡΙΖΑ
Όμως δεν τελειώνουν εδώ οι «μάχες», λέει το παλληκάρι.
-Έχουμε μπροστά μας τη μάχη για τις τηλεοπτικές άδειες.
Μάχη για τη δημοκρατία, μάχη της Αριστεράς, μάχη ενός λαού.
Η Αριστερά, να το ξέρουν, δεν φοβάται να μπει στη φωτιά.
Μπήκε στη φωτιά, βγήκε κατακαμένη και αναφώνησε:
-Νικήσαμε, ξανά!
Δεν το είχα δει έτσι το πράγμα, για το ρόλο της Αριστεράς και ντράπηκα.
Ξανά.
Όμως ο κατάλογος με τις «μάχες», δεν έλεγε να σταματήσει.
Κάτι σαν τον «πόλεμο» του εγγονού με τον κακό λύκο.
-Είναι μπροστά μας η πιο μεγάλη μάχη, λέει ο κ. πρόεδρος.
Μετά τις μάχες που δώσαμε να υπογράψουμε ένα αριστερό μνημόνιο, ήρθε η ώρα της μάχη να πείσουμε τους εταίρους μας ότι το εφαρμόσαμε και με το παραπάνω.
Εδώ σκάει και το σύνθημα «Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές».
-Ναι, λέει το παλικάρι, δεν θα λυγίσουμε.
Πάρτε και έναν Ομπάμα παραμονή του Πολυτεχνείου για να το εμπεδώσετε.
Ήρθε η ώρα, η αριστερή κυβέρνηση να οδηγήσει τη χώρα στις «αγορές», στους διεθνείς επενδυτές και στους διεθνείς μακελάρηδες.
-Παππού σήκω. Πάρε τη μαγκούρα.
Έχεις δίκιο αγόρι μου.
Θέλει μαγκούρα τούτος ο κακός ο λύκος.
Αλλιώς θα μας φάει.
Η «μαγκούρα», όμως, πού είναι;
Ποιος την έχει;
