Όσα γίνονται το τελευταίο διάστημα δείχνουν ακόμα και στον πιο δύσπιστο άνθρωπο της χώρας μας, ότι υπάρχει μια απειλή που προέρχεται από την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας υπό τον Τ. Ερντογάν.
Έχουμε γράψει πολλές φορές από τις στήλες του Δρόμου για την απειλή αυτή, την έχουμε συνδέσει και με τη γενικότερη κατάσταση και τις αλλαγές που γίνονται στον σύγχρονο κόσμο και στη γειτονιά μας. Έχουμε υποστηρίξει πως η διέξοδος και η αναγέννηση της χώρας σε μια προοδευτική δημοκρατική κατεύθυνση δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο την ευρωκρατία και τους δυτικούς μηχανισμούς, αλλά και την απειλή του τούρκικου επεκτατισμού.
Είναι λογικό, όταν μέσα στα τελευταία 10 χρόνια η μία πλευρά έχει αδυνατίσει αισθητά και η άλλη έχει δυναμώσει ταχύτητα, να προβάλλονται αξιώσεις και να αμφισβητούνται κυριαρχικά δικαιώματα και διεθνείς συμφωνίες. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού και της γεωπολιτικής τα ζητήματα λύνονται με την δύναμη, την ισχύ. Και τώρα η Τουρκία θέλει να μεγαλώσει το μπόι της σε βάρος άλλων χωρών και εθνών, πολεμάει πραγματικά και προωθεί αλλαγή συνόρων, διεκδικεί εδάφη και νησιά, εκστρατεύει σε θάλασσες, απειλεί, ετοιμάζει νέα σχέδια πολέμου.
Οι συμφωνίες και η υποχωρητικότητα δεν την οδηγούν σε μια στάση λογικής και αμοιβαίας συνεργασίας. Το momentum είναι κρίσιμο για την Τουρκία και η ηγεσία της το γνωρίζει. Η «σύμμαχοι» της Ελλάδας, όπως έχει δείξει η ιστορία –πρόσφατη και παλιότερη– νοιάζονται περισσότερο στο να κρατηθεί στην δυτική γειτονιά η Τουρκία παρά να χαθεί σε άλλες κατευθύνσεις. Κι αν πρέπει να δοθούν ανταλλάγματα, αυτά περιλαμβάνουν έναν αναβαθμισμένο ρόλο στην Ν.Α. Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Η Ελλάδα προαλείφεται για μια πρώτη μεγάλη ασπίδα σε μια μεγάλη προσφυγική ροή προς την Ευρώπη και βεβαίως ως δέλεαρ για μια συμφωνία με την Τουρκία, υπό τους όρους της Τουρκίας και την επιδιαιτησία (αν χρειαστεί) των δυτικών. Γιατί η Τουρκία δείχνει πως ό,τι θέλει το μεθοδεύει και αργά ή γρήγορα το παίρνει.
Δεν πρόκειται για μοιρασιά πετρελαίων. Πρόκειται για όρους ισχύος και πραγματικής κυριαρχίας στην ευρύτερη περιοχή. Πρόκειται για την ανάδυση μιας μεγαλοκρατικής δύναμης με μεγάλες φιλοδοξίες και ίσως δυνατότητες. Πρόκειται για την ενδυνάμωση μιας δύναμης που ανοικτά και κυνικά εχθρεύεται την κυριαρχία της Ελλάδας.
Αν όλα αυτά ισχύουν, γιατί δεν τα βλέπει η Αριστερά; Γιατί δεν κάνει τίποτα απολύτως; Γιατί δεν απορρέουν καθόλου καθήκοντα απέναντι σε αυτήν την απειλή και αμφισβήτηση της κυριαρχίας και των συνόρων της χώρας; Γιατί όλα αυτά να χαρακτηρίζονται «εθνικισμός»;
Οι ιδεοληψίες, οι δογματισμοί, η μη συναίσθηση των απειλών, η παράλυση και ο φόβος, η υποχωρητικότητα και ο ενδοτισμός, ο ραγιαδισμός όλων των αποχρώσεων, δεν είναι καθόλου καλοί σύμβουλοι όταν ο εχθρός είναι στην κυριολεξία ante portas, αν δεν έχει ήδη προχωρήσει και περισσότερο…
