Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Όσοι κατά καιρούς πίστεψαν στα ιδανικά της κοινωνικής δικαιοσύνης και του ανθρωπισμού, διερωτώνται στους χαλεπούς μας καιρούς, τι απέγινε ο σοσιαλισμός. Διότι δεν ήλθαν απλώς τα πράγματα τα πάνω, κάτω, αλλά ανετράπησαν όλες οι ιδεολογικές βάσεις. Σήμερα, ψάχνουν να βρουν τον χαμένο δρόμο του σοσιαλισμού. Ο καπιταλισμός πλείστες φορές μέσα στους αιώνες, εκυριάρχησε στις περισσότερες χώρες του πλανήτη. Εκείνοι που μπορούσαν να βλέπουν σωστά τα πράγματα, χωρίς ψευδαισθήσεις, αντιλαμβάνονταν ότι ο καπιταλισμός, ούτε είχε ποτέ ηττηθεί, ούτε «αργοπέθαινε» όπως ήθελαν να ελπίζουν οι αισιόδοξοι, αλλά παρέμενε πάντα «παρών» και πάντα απειλητικός. Και στις πιο δύσκολες περιόδους, όπως π.χ. στους δύο τελευταίους παγκοσμίους πολέμους, μπορεί ο καπιταλισμός ενσωματωμένος στον φασισμό να σκοτείνιαζε τον διεθνή ορίζοντα, αλλά τουλάχιστον τότε τα στρατόπεδα ήσαν ξεκάθαρα, και ήξερες με ποια πλευρά θα συστρατευθείς. Κομμουνιστές και σοσιαλιστές, όποιες δυνάμεις κι αν είχαν, αποτελούσαν την στρατιά της Αντίστασης κατά του άκρατου καπιταλισμού. Και μεταξύ τους Κομμουνιστές και Σοσιαλιστές, διατηρούσαν πάντα τις γνωστές διαφορές τους, αλλά μπορούσαν να ενώνονται σαν «Λαϊκά Μέτωπα», προ του κοινού εχθρού. Τα πιο κλασικά παραδείγματα έχουμε με το Λαϊκό Μέτωπο στην Γαλλία το 1935 (Λεόν Μπλουμ, Μωρίς Τορέζ και Ριζοσπάστες) στην Ισπανία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου Πολέμου 1936-1939, στην Κίνα όπου σχηματίσθηκε αντιϊμπεριαλιστικό Λαϊκό Μέτωπο, στην Ελλάδα κυρίως με το ΕΑΜ και αλλού.
Η ΑΜΗΧΑΝΙΑ για τις μάζες σήμερα, έγκειται στο γεγονός, ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός των Βρυξελλών, παίζει το παιχνίδι του, εξαγοράζοντας και χρησιμοποιώντας την «Αριστερά», ή τέλος πάντων, αυτούς που καπηλεύονται την Αριστερά, προδίδοντας ιδέες και αξίες. Το φαινόμενο μπορεί να είναι έντονο και αποκρουστικό στην Ελλάδα, αλλά συμβαίνει κι αλλού. Ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον ανάγκη από καμία «Δεξιά», όπως στο παρελθόν. Κάνει καλύτερα και πιο αποτελεσματικά τη δουλειά του, περνώντας τα απάνθρωπα αντιλαϊκά μέτρα, μέσω ψευδεπίγραφων «Αριστερών». Εξασφαλίζοντας την ελαχιστοποίηση των αντιδράσεων των μαζών, που σαστισμένες, δεν μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται. Υπήρξε σχέδιο από παλιά. Πρώτο βήμα επιτυχίας του καπιταλισμού, ήταν η ανατροπή της ΕΣΣΔ και του Ανατολικού κόσμου. Απ’ εκεί και πέρα, ο δρόμος μας άνοιγε. Αποτελεί μέγα θέμα ιστορικής έρευνας: Πώς ανετράπη η Σοβιετική Ρωσία, πώς συρρικνώθηκαν σε απίστευτο βαθμό παντοδύναμα ευρωπαϊκά Κομμουνιστικά Κόμματα, όπως και σοσιαλιστικά; Μάλιστα, ο χώρος των σοσιαλιστικών κομμάτων, μεταλλάχθηκε, και αποτελεί την άλλη όψη του αυτού καπιταλιστικού νομίσματος. Και η σημερινή «Σοσιαλιστική Διεθνής», δεν έχει καμία σχέση με την παλαιά «Διεθνή». Βρίσκεται στην υπηρεσία της συμμορίας των Βρυξελλών. Βιώνουμε έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη Γερμανία κυρίαρχη, που παίρνει την «ρεβάνς» για τους δύο προηγούμενους Παγκοσμίους Πολέμους. Μόνο που αυτή τη φορά ο πόλεμος είναι οικονομικός. Δεν χρειάσθηκαν βόμβες και τα γνωστά όπλα. Η Γερμανία μας υποδούλωσε με το κοινό νόμισμα, το αισχρό ευρώ. Τώρα οδηγεί τους λαούς στα οικονομικά κρεματόρια. Χώρα που δεν έχει δικό της εθνικό νόμισμα, γίνεται αμέσως υπόδουλη. Η ταμπέλα που είχαν κρεμάσει οι Χιτλερικοί στην είσοδο του Άουσβιτς, χρησιμοποιείται και σήμερα. Η ταμπέλα έγραφε: «Όταν μπείτε εδώ μέσα, αφήστε έξω κάθε ελπίδα»… Όποιος μπει μέσα σ’ αυτήν την γερμανοευρωπαϊκή ένωση, να αφήσει έξω κάθε ελπίδα. Μέσα από τα βάθη της Ιστορίας, μεγάλοι ηγέτες προειδοποίησαν για την τακτική του καπιταλισμού. Ο Λένιν το είχε ξεκαθαρίσει: «Ο πιο εκλεπτυσμένος τρόπος για να ανατρέψεις τη βάση μιας κοινωνίας είναι να διαλύσεις το νόμισμά της…». Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο μεγάλος σοσιαλιστής και Εργατικός ηγέτης της Βρετανίας, ο Ανιούριν Μπέβαν, έγραφε: «Οι πολιτικοί αρχιερείς των προνομίων του πλούτου, ποτέ δεν θεώρησαν χρέος τους να προωθήσουν την κοινωνία, πέρα από τον αιώνα της φτώχειας, και εξαπατούν τη δημοκρατία…». Έναν τέτοιον αιώνα βιώνουμε: Της φτώχειας και της νόθευσης της δημοκρατίας, από ένα σάπιο πολιτικό σύστημα. Αλλά και ο δικός μας μεγάλος δημοκρατικός ηγέτης και κορυφαίος οικονομολόγος, ο Γεώργιος Καρτάλης, ετόνιζε ότι: «Η οικονομία μας πρέπει να στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις, και όχι στην ξένη βοήθεια. Αυτό, αποτελεί προϋπόθεση και για τον κοινωνικό εκδημοκρατισμός της χώρας…».
Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρχει Αριστερά, που να μπαίνει στο υπηρετικό προσωπικό των ξένων οικονομικών δολοφόνων των διεθνών τραπεζιτών, να επιβάλλει στους πολίτες εργασιακό Μεσαίωνα και με αισχρούς πλειστηριασμούς να αρπάζει τα σπίτια τους;
Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ Αμερικανός οικονομολόγος Ρίτσαρντ Γούλφ, το 2017 μας προειδοποίησε: «Στόχος του Σόιμπλε, είναι η πειθάρχηση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης…». Και πώς θα το πετύχαινε; Εξαγοράζοντας μιαν ανερμάτιστη ψευδοαριστερά, πεινασμένη για εξουσία, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η προδοσία του Τσίπρα έγκειται σ’ αυτό το σημείο: ότι χάριν της στήριξής του από τους ξένους, επρόδωσε ιδέες, επρόδωσε τον λαό που αφελώς τον εμπιστεύτηκε, και έγινε όργανο του διεθνούς καπιταλισμού, των διεθνών τραπεζιτών. Έγινε «ευρωπαϊστής» χάριν των στόχων της παγκοσμιοποίησης και του Κεφαλαίου. Στο ερώτημα της Ρόζας Λούξενμπουργκ «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;», ο Αλέξης επέλεξε τη βαρβαρότητα, προκειμένου να μείνει πρωθυπουργός. Η Κίρκη των Βρυξελλών, τον μεταμόρφωσε σε χοίρο του καπιταλισμού, που σιτίζεται στο παχνί του Ιερατείου των «εταίρων». Ο Τσίπρας ουσιαστικά, εδολοφόνησε την Αριστερά. Διότι οι μάζες που πλήττονται από τα απάνθρωπα μέτρα που διατάζουν οι δήμιοι της ευρωπαϊκής ένωσης, δεν μπορούν να κάνουν διάκριση μεταξύ της πραγματικής Αριστεράς και την δίψα της αρχομανίας. Έτσι, στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, οι ψηφοφόροι τρομαγμένοι, θα απομακρύνονται απ’ αυτόν τον ιδεολογικό χώρο.
Εμείς οι παλαιότεροι, που ζήσαμε την παλιά Αριστερά –όλου του φάσματος– πριν το 1967 και στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια (μετά άρχισε σταδιακά η διάβρωση και η κατάρρευση) δεν ξεγελαστήκαμε από την μασκαράτα του ανερμάτιστου ΣΥΡΙΖΑ. Πόσοι είμαστε όμως; Φοβούμαι πλέον, λίγοι. Προσωπικά, ευτύχησα να γνωρίσω και να ζήσω πολύ κοντά με προσωπικότητες της αληθινής Αριστεράς, που δεν επρόδωσε ποτέ τον Λαό. Θυμάμαι τα σοφά λόγια του Ηλία Τσιρικώκου (ηγέτη της ΕΛΔ, που ήταν το δεύτερο σε δύναμη κόμμα του ΕΑΜ): «Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να είναι ούτε μόδα που παρασέρνει χωρίς πεποίθηση, ούτε μάσκα για να κρύβει την Αντίδραση. Στα πλαίσια τα σοσιαλιστικά, πρέπει να μπουν εκείνοι μόνο που νιώθουν την ανάγκη να πολεμήσουν πραγματικά εναντίον του φασισμού και του καπιταλισμού…». Σήμερα, ο «σοσιαλισμός» (εδώ στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σ’ άλλες χώρες) έγινε ακριβώς η μάσκα που κρύβει την Αντίδραση. Ας κάνουν όλοι μια απλή σκέψη: Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρχει Αριστερά, που να μπαίνει στο υπηρετικό προσωπικό των ξένων οικονομικών δολοφόνων των διεθνών τραπεζιτών, να επιβάλλει στους πολίτες εργασιακό Μεσαίωνα και με αισχρούς πλειστηριασμούς να αρπάζει τα σπίτια τους; Ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτόν τον επονείδιστο ρόλο παίζει. Υπακούει δουλικά στο «δόγμα του σοκ». Τα παλιά χρόνια οι γνήσιοι Αριστεροί, για να μην κάνουν ούτε ένα βήμα συμβιβασμού με τις ιδέες τους, πήγαιναν ακόμα και στο εκτελεστικό απόσπασμα. Από τον Τσίπρα, δεν ζητήσαμε τόσα πολλά. Ένα «Όχι» αξιώσαμε να πει στους «εταίρους», κι αυτός το έκανε «Ναι», για να μην χάσει τα προνόμιά του και το χρήμα. Πρόδωσε τα πάντα, κι έγινε ευρωλάγνος. Το 1848 ο Κάρολος Μαρξ έγραφε στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»: «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω στην Ευρώπη, το φάντασμα του Κομμουνισμού». Μετά από 170 χρόνια, αν είχαμε ένα καινούργιο «μανιφέστο», θα γράφαμε: «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω στην Ευρώπη, το φάντασμα του Ευρωσκεπτικισμού…» Αυτή είναι η σημαία που καλούνται να υψώσουν τώρα, όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι, ανεξάρτητα από ποια ιδεολογική όχθη ξεκινούν.
ΟΜΩΣ –να μην κρυβόμαστε– η κατάσταση στον Αριστερό χώρο, είναι τραγική. Για πρώτη φορά μέσα στους αιώνες, αυτή η παράταξη μένει διάσπαρτη, ασύντακτη, «ζαλισμένη», χωρίς ενιαία εκπροσώπηση. Για να θυμηθώ τον στίχο του Τάσου Λειβαδίτη, «σκόρπισε σαν τα πουλιά στον άνεμο, σαν τα τραγούδια της γιορτής στην ξαφνική βροχή…».
Γι’ αυτό πρέπει να ξαναρχίσουμε από την αρχή. Για να ανέβουμε και πάλι τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στην πολιτική και οικονομική δημοκρατία, για να ξαναβρούμε το σοσιαλιστικό όραμα…
