Ένα όνειρο: Η ζωή
γύρω από τον κορμό
του ωραίου δέντρου
ελίσσεται
και χορεύει
η ωραία
μιγάς
το δέντρο ειν’ ολάνθιστο
αλλά και το κορμί
της ωραίας μιγάδος
ωσαύτως:
απ’ τα λουλούδια – τις ρώγες – των μαστών της
τη λαμπρότητα της απαλής κοιλιάς
των σφαιρικών γλουτών
των άψογων μηρών
στο φουντωτό σκοτεινό δάσος της ηβικής χώρας
την πλούσια κόμη
όπου σκορπάει τα βαρειά της μύρα
ως κυματίζει ξέπλεκη – ελεύθερα –
σπιθοβολώντας μέσα στη νύχτα
το δέντρο είναι μια μαγνόλια
κι’ η ωραία μιγάς
είναι κι’ εκείνη μια μαγνόλια
χυμώδης
πλούσια
κι’ ηδονική
ποιο είναι ωραιότερο
του ωραίου δέντρου
του ωραίου κορμιού;
τ’ ωραίο κορμί
γιατί το δέντρο για πάντα του μνήσκει βουβό
– ούτε κι’ οι πιο τρελοί ανέμοι δεν ημπορούν
να σείσουν το βαρύ πυκνό φύλλωμα και τα σαρκώδη άνθη –
ενώ τ’ ωραίο το πλούσιο κορμί
πάει κι’ έρχεται
μεθάει παράφορα
κλαδοκορμόριζα
δονείται
και στον
παραμικρό τον ψίθυρο
του
«σε αγαπώ»
Το Ξάφνιασμα
η αγάπη
σαν τη ζωή
είναι ένα όνειρο
μια φούχτα άμμο
όσο σφιχτά – γερά – κι’ αν την κρατάς
σου ξεγλυστρά από τα δάχτυλα
ξεφεύγει και πέφτει
κατά γης
το μόνο σταθερό:
το υπέροχο
το θαυμαστό
το φευγαλέο όραμα
του ρόδινου δικτυωτού
και τα ολομαυρα μαλλάκια
το αίμα;
